Η ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ
Ιωάν.γ
ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ: Ελληνικό
όνομα = νίκη του δήμου, του λαού.
Υψωμένος πάνω από την πνευματική μετριότητα της εποχής του, ήταν ένας
θεοσεβής Ιουδαίος μέλος του συνεδρίου. Πιθανώς διερμηνέας και δάσκαλος του
Νόμου.(εδ.10) Ίσως να ήταν στο γκρουπ των διδασκάλων στο Ιωάν.α:19 που έστειλαν
πρέσβεις στον Ιωάννη.
Αργότερα υποστήριξε τον Ιησού. Ιωάν.ζ:50-52.
Τελικά Τον έθαψε μαζί με τον Ιωσήφ από Αριμαθαίας Ιωάν.ιθ:38-42 με αρώματα
αρκετά για 200-500 ανθρώπους. Αν δεν
υπήρχαν αυτοί για να θάψουν τον Κύριο θα Τον έριχναν στην κοιλάδα του Ενώμ
διότι οι απόστολοι είχαν φύγει. Ο
Νικόδημος ήταν από αυτούς που ενδιαφέρθηκαν μέχρι τέλους και πιθανόν να ήταν
και μεταξύ των 120.
Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι
το ίδιο πρόσωπο με τον ΝΙΚΟΔΗΜΟ ΜΠΕΝ ΓΚΟΡΙΟΝ, αδελφό του Ιώσηππου που ήταν
επίσης μέλος του συνεδρίου και ανάμεσα στους 3 πλουσιότερους άνδρες της Ιερουσαλήμ.
Ο Ιώσηππος στα γραπτά του
αποκαλύπτει τον Ιησού σαν τον Μεσσία και σαν τον κυβερνήτη των Ιουδαίων. (Αυτό
είναι πολύ σημαντικό γιατί θα έπρεπε να τον ακολουθήσουν)
Ιωάν.γ:2
Δια νυκτός = Ήταν κατά τη διάρκεια του Πάσχα
(πανσέληνος Ιωάν.β:23) Πολλοί έχουν κριτικάρει τον τρόπο που ο Νικόδημος ήρθε
στον Κύριο (βράδυ)
α. Από φόβο να μην αποκαλυφθεί
στο συνέδριο (Ιωάν.θ:22) αλλά πήγε.
β. Κατά την ημέρα ο Χριστός
ήταν περικυκλωμένος από πλήθη.
γ. Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι με
κάποια επίσημη θέση συζητούσαν κατ’ ιδίαν (Γαλ.β:2)
δ. Έπρεπε να υπερπηδήσει
εμπόδια του εαυτού του, όχι απλά δειλίας.
Ένας μέγας σύνεδρος να
αναγνωρίσει ένα αγράμματο Γαλιλαίο σαν Αυτόν που έστειλε ο Θεός και να Τον
ρωτήσει για την αλήθεια....!!!!
Ο Νικόδημος ήταν πεπεισμένος
από τα θαύματα ότι ο Ιησούς ήταν απ’ το Θεό. Μ’ αυτή την πεποίθηση έρχεται να
συζητήσει μαζί Του.
Ήρθε για να συζητήσει να μάθει
ο ίδιος το μυστικό των θαυμάτων και να ρωτήσει τον Ιησού για την ερχόμενη
Βασιλεία που ήταν το κύριο θέμα των κηρυγμάτων του Ιωάννη και του Ιησού.
Τον ονόμασε Ραββί από το Ράβ
που θα πει: «Κύριε, δάσκαλε» σε αντίθεση με τον σκλάβο. Ράβ με το πρόσχημα ‘ί’
σημαίνει «Κύριέ μου, διδάσκαλέ μου».
α. Έτσι έγινε ευγενικός τίτλος
προσφώνησης σε κάποιον.
β. Είναι τίτλος του διδασκάλου
αλλά για τη συνηθισμένη έννοια.
γ. Ο Ιησούς απαγόρευσε την
χρήση του (Ματθ.κγ:8)
δ. Τον δέχτηκε για τον εαυτό Του.
Διδάσκαλε: υψηλό και σεβαστό αξίωμα (Ιωάν.ζ:46)
σημεία: πιθανόν ο καθαρισμός του ναού, θεραπείες στο λαό.
Ίσως ο Νικόδημος να περίμενε να
του πει για ελεημοσύνες, για προσωπικές προσφορές και για θυσίες.
Ο Νικόδημος ανοίγει την
συζήτηση, και ο Χριστός που ήξερε ήδη τί ήταν στο μυαλό του, του απαντάει:
Αληθώς, αληθώς.... Έτσι αποφεύγει την
ερώτηση του ΠΟΤΕ θα εγκαθιδρυθεί η βασιλεία του Θεού και επικεντρώνει το θέμα
στην ουσία.
Δεν προσπαθούσε να κάνει
εντύπωση σε κάποιον που είχε επίσημη θέση.
Δεν το είπε (το αληθώς, αληθώς)
για να προσπαθήσει να γίνει πειστικός.
Ο,τι είπε ήταν χωρίς
συμβιβασμό, χωρίς να επιβάλει την υπεροχή Του, χωρίς ειρωνεία ή σαρκασμό.
Δεν χρησιμοποίησε τα λόγια του
Νικόδημου για να αρχίσει να μιλάει για τα θαύματά Του.
Απλά μίλησε την αλήθεια
βλέποντας κατ’ ευθείαν στην πραγματική ανάγκη του Νικόδημου. Η αλήθεια
ελευθερώνει.
εάν τις δεν γεννηθεί άνωθεν
Α’Πέτρ.α:3
Οι Ιουδαίοι δίδασκαν τους
προσήλυτους σαν νήπια που ξαναγεννήθηκαν από το νερό εκ των κάτω.
Ο Ιησούς δίδαξε γέννηση άνωθεν.
Δύο γεννήσεις: Η μία σωματική
(σάρκα) και η άλλη πνευματική. Χωρίς την πρώτη δεν μπορείς να δεις και να
χαρείς αυτόν τον κόσμο, και χωρίς τη δεύτερη δεν μπορείς να δεις και να χαρείς
τον ερχόμενο κόσμο.
Αν γεννήθηκες μια φορά, θα
πεθάνεις δύο φορές. Αν γεννήθηκες δύο φορές, θα πεθάνεις μία φορά, ή καμία
(Αποκ.κ)
Το βρέφος εξέρχεται από το
σκοτάδι της μήτρας στο φως για να ζήσει και να χαρεί.
Το πνευματικό βρέφος εξέρχεται
από το σκοτάδι της αμαρτίας στο φως για να ζήσει και να χαρεί.
Αυτή η γέννηση δεν γίνεται από
τους κόπους του ανθρώπου αλλά από τους κόπους του Πνεύματος.
Γι’ αυτό ο Ιησούς απαντώντας
στο Νικόδημο, προσπαθεί να τον κάνει να καταλάβει ότι η Βασιλεία είναι
πνευματική, αόρατη, μη αντιλαμβανόμενη με τις αισθήσεις. Και η βάση για να
εισέλθεις είναι η νέα πνευματική γέννηση.
Ο Νικόδημος εξεπλάγη απ’ αυτές
τις δηλώσεις. Σαν Φαρισαίος είχε προκρίνει ιδέες για τη βασιλεία:
1. Σαν
απόγονοι του Αβραάμ, οι Ιουδαίοι είχαν κληρονομική απαίτηση στο Μεσσιανικό
βασίλειο.
2. Συμμετοχή
στη βασιλεία σήμαινε συμμόρφωση σ’ ένα ηθικό κώδικα και σ’ ένα σύστημα
τελετουργικών τύπων.
3. Υπακοή
σ’ ένα πολύπλοκο κώδικα τήρησης τύπων και περιορισμών θα είχε σαν αμοιβή την
ερχόμενη βασιλεία.
4. Τα
έθνη θα μπορούσαν να μπουν μόνο αφού γινόταν Ιουδαίοι προσήλυτοι.
Ο Χριστός συνεχίζει να
διακηρύττει (Ιωάν.γ:14-18) «ο πιστεύων»
του γ:16 είναι σαν τον «εμβλέποντα»
των Αριθ.κα:8,9
Ξανά ο Χριστός προκαλεί την
προσοχή του Νικόδημου σ’ Αυτόν και το λόγο Του. Ζητάει από το Νικόδημο να
πιστέψει σ’ Αυτόν για να έχει αιώνια ζωή.
Ο Κύριος καθώς κατεύθυνε την
προσοχή του σ’ Αυτόν, φανέρωσε 4 σπουδαία σημεία:
1. Ο
Θεός αγαπά τον κόσμο. Αυτή η αλήθεια ήταν διαμετρικά αντίθετη με την σκέψη ενός
Φαρισαίου που έλεγε ότι ο Θεός μισεί τους αμαρτωλούς κι ευχαριστιέται στο
θάνατό τους.
2. Ο
Θεός φανέρωσε την αγάπη Του δίνοντας (το ίδιο πρέπει να κάνουμε κι εμείς) τον
μονογενή γιο Του. Αυτή ήταν αγάπη στην πράξη. Αγάπη που εκφράζεται μόνο με
λόγια δεν κάνει και τόσο καλό στον αγαπημένο.
3. Ο
κόσμος είναι υπό καταδίκη εξ αιτίας της αμαρτίας του Αδάμ και όχι του ερχομού
του Χριστού στον κόσμο.
4. Ελευθερία
απ’ αυτή την καταδίκη έρχεται μόνο δια της πίστεως στον Υιό του Θεού.
Μερικοί άνθρωποι τείνουν να
χτίζουν ολόκληρη τη διδασκαλία της σωτηρίας γύρω από το Ιωάν.γ:16-18 και
εξηγούν το «πιστεύω» μόνο σαν διανοητική
συγκατάθεση. Έτσι όμως ξεχνούν ότι η Βιβλική πίστη οδηγεί σε πράξη Ιωάν.ζ:38
& Μάρκ.ις:16. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεχωρίσει κανείς τις αλήθειες του Ιωάν.γ:3-8 από το γ:15-18 χωρίς να αδικήσει το λόγο του
Θεού επειδή είναι μέρος της ίδιας ομιλίας.
