Λουκάς ιθ:8
Σε κάθε κέντρο παιδικής χαράς, υπάρχει αναμφίβολα και κάποια
τραμπάλα. Μοχλός πρώτου είδους με το υπομόχλιο στο κέντρο και τη δύναμη κι
αντίσταση στα δυο άκρα, προσφέρει ιδεώδη τρόπο διασκέδασης, ιδιαίτερα σε δυο ισοβαρή
παιδιά. Αιωρούνται, ανεβοκατεβαίνουν, ισοζυγιάζουν. Όμως όλα χαλάνε, όταν
μετακινηθεί το υπομόχλιο. Τότε, η ισορροπία χαλάει. Και... πρέπει να επανέλθει.
Ίδια, συμβαίνουν και στην πνευματική ζωή.
1.
Δυο ακραίες τοποθετήσεις
Η μια προσδιορίζεται από το Ιάκ.β:24 «βλέπετε, με τα έργα
δικαιούται ο άνθρωπος κι όχι με την πίστη μόνο». Δηλαδή – εξηγούν - το
απολυτρωτικό έργο του Χριστού δεν φτάνει, πρέπει να συνεργήσουν και τα έργα. Η
άλλη, χρησιμοποιώντας την Παυλιανή διδασκαλία (Ρωμ.δ:3), θυμίζει ότι «η πίστη
είναι κείνη που δικαίωσε τον Αβραάμ, αφού επίσπευσε στον Θεό και λογαριάστηκε
σ’ αυτόν σε δικαιοσύνη». Φτάνει – εξηγούν - η πίστη στο συντελεσμένο έργο του
Χριστού, για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αποτέλεσμα - το βάρος εδώ ή εκεί και...
πουθενά το εξισορρόπημα. Δογματισμός, φανατισμός, άκρατη θρησκολογία.
2.
Η Βιβλική εξισορρόπηση
Μέσα στο άγιο βιβλίο του Θεού, θα βρούμε την εξισορρόπηση.
Την επανατοποθέτηση του υπομοχλίου στην πνευματική τραμπάλα μας, έτσι που και
πίστη κι έργα, να ’χουν τη θέση τους και τη συμβολή τους. Το «συνήργει», που
πολύ εύστοχα ο Ιάκωβος μας διδάσκει (β:22). Τρία σημεία, μας καλεί να
προσέξουμε πάνω στο κεφαλαιώδες τούτο θέμα, η Βίβλος:
α) Ο άνθρωπος είναι οφειλέτης
Η αμαρτία τον γύμνωσε ηθικά, τον συσκότισε πνευματικά. Τον
αποδυνάμωσε και τον αλλοτρίωσε. «Άφες ημίν τα οφειλήματα ημών» (Ματθ.ς:12),
είναι ένα αίτημα παγκόσμιας εφαρμογής. «Οφειλέτης όλον τον νόμον ποιήσαι» (Γαλ.ε:3),
δείχνει την έκταση του χρέους του. Και η παραβολή «ήσαν χρεοφειλέται δανειστή
τινί» (Λουκ.ζ:41, ις:5), την ίδια αλήθεια υπογραμμίζει. Οφείλεις στο Θεό, που
δεν Τον αγάπησες εξ όλης της καρδίας, που στη ζωή σου έφτιαξες είδωλα, που
παράβηκες ποικιλότροπα τις εντολές Του, που πήρες μάταια στα χείλη σου το όνομά
Του. Οφείλεις και στον πλησίον σου που δεν τον αγάπησες σαν τον εαυτό σου, τον
αδίκησες στις συναλλαγές σου, στις κρίσεις σου, του αρνήθηκες τη βοήθειά σου
κλπ.
β) Αδυναμία εξόφλησης του πρώτου χρέους
Ξανά και ξανά στις παραβολές του ο Χριστός, μας μίλησε για
την αδυναμία του ανθρώπου να τακτοποιήσει το χρέος του στο Θεό «μη εχόντων αποδούναι,
εχαρίσατο αμφοτέροις» (Λουκ.ζ:42). Γιατί «μη εχόντων αυτών αποδούναι»! Γιατί ο
άνθρωπος, όπως αποδείχνει το Ρωμ.ζ είναι «πουλημένος στην αμαρτία... κάνει εκείνο
πού δεν θέλει... είναι αιχμάλωτος του Νόμου... είναι ταλαίπωρος». Γι’ αυτό και
το έργο του Χριστού. Εκείνος μας «εξαγόρασε από τη σκλαβιά του Νόμου και μας
χάρισε υιοθεσία» (Γαλ.γ:13, δ:5). Στο Σταυρό του, «κάρφωσε το χειρόγραφο που
'ταν εναντίον μας» (Κολ.β:14). Το αιτιολογικό για όλο τούτο το έργο είναι το -
«μη εχόντων αυτών αποδούναι» (Ματθ.ιη:25).
γ) Προτροπή εξόφλησης του δεύτερου χρέους
Πουθενά η Βίβλος δεν μας διδάσκει ότι, όταν ο Θεός κάνει
αυτό που ο άνθρωπος δεν μπορεί, κάνει ταυτόχρονα κι αυτό που ο άνθρωπος μπορεί.
Αντίθετα, αφού ο άνθρωπος γίνει «νέον κτίσμα εν Χριστώ» (Β’ Κορ.ε:17), «ετοιμασμένος
εις παν έργον αγαθόν» (Β’ Τιμ.β:21), τότε έχει και την «πίστη που συνεργεί στα
έργα» (Ιάκ.β:22). Πρώτο λοιπόν, ανάμεσα στα έργα αυτά, πρέπει να ’ναι το «αποδίδωμι»,
όπου και όσο μπορεί. Φιλοσοφία του χριστιανού ο Θεός μου χάρισε αυτά που εγώ
δεν μπορούσα «αποδούναι», εγώ τώρα «αποδίδωμι» τα όσα και όπου μπορώ. Σύνθημά
μου, το «απόδοτε πάσιν τας οφειλάς» (Ρωμ.ιγ:7).
3.
Πτυχές του «αποδίδωμι»
Πολλές, που ποικιλόμορφα μπορούν να εφαρμοστούν στη
χριστιανική ζωή του καθενός μας. Παρελθόν, περιβάλλον ζωής κ.α., θα ρυθμίσουν
τις λεπτομέρειες. Όμως, να μερικές βασικές πτυχές του:
α) Υλική αποκατάσταση, όπου είναι δυνατή. Έκλεψες ένα
αυτοκίνητο, πριν να σε σώσει ο Χριστός. Τώρα θα δουλέψεις και θα το αποδώσεις,
όσο μόχθο δουλειάς χρειαστείς. Και θα εκφράσεις τη λύπη σου «αποδίδωμι».
β) Αν αφαίρεσες ζωή, δεν μπορείς να την αποδώσεις. Ούτε αν
καταρράκωσες νιάτα δουλεύοντας στο κύκλωμα ναρκωτικών. Εδώ, ταπεινώσου, κλάψε
και δούλεψε τώρα στο αντίθετο στρατόπεδο. Διαφώτισε, σώσε, «απόδωσε».
γ) Αν η γλώσσα σου συκοφάντησε, κατέκρινε, πίκρανε, ζήτησε
βαθιά συγνώμη απ’ όσους λασπολόγησες και πες - «Κύριε, όχι πια στο μέλλον, η
γλώσσα μου ας «αναβρύει μόνον γλυκούς λόγους» (Ιάκ.γ:11).
δ) Προπάντων «απόδωσε» αγάπη, εκεί που χες πριν αφήσει το
δηλητήριο του μίσους, του φθόνου, της παγερής αντιπάθειας να εκδηλωθούν. Το
οφείλεις και καινούργιος άνθρωπος τώρα εν Χριστώ, το μπορείς.
Συμπέρασμα:
Την οφειλή μου στο Θεό, την τακτοποίησε ο Χριστός,
πληρώνοντας Αυτός με το αίμα Του για τις αμαρτίες μου. Την οφειλή μου στο
διπλανό, θα την αποδώσω όπου μπορώ, όσο μπορώ, με τη δύναμη του Θεού. Έτσι ο
κόσμος γύρω θ’ αντιληφθεί ότι η επιστροφή μου στο Χριστό, με τοποθέτησε σωστά
απέναντι όχι μόνον στο Θεό, αλλά και στους ανθρώπους.
