Όσοι έχουν δει ή μελετήσει κάποιο δικόγραφο, θα τους έχουν
κάμει εντύπωση τα πολλά «επειδή». Επειδή ο νόμος, επειδή η πάγια νομολογία,
επειδή τα πραγματικά γεγονότα, επειδή, επειδή, επειδή... δια τούτο. Όλα δηλ. τα
επικαλούμενα «επειδή», έρχονται να στηρίξουν και να βασιστεί επάνω τους μια
απόφαση. Απόφαση, που έτσι παρουσιάζεται αιτιολογημένη, νόμιμη, δίκαιη. Τέτοιο
ακριβώς είναι και το σκεπτικό του Θεού, όπως διατυπώνεται στον ψαλμό 91:14-16.
Μόνο που για να στηρίξει τις ευλογημένες αποφάσεις του ο
Θεός, δεν χρειάζεται πολλά, αλλά ένα μόνον «επειδή». Γιατί πάντα ζητάει το
ελάχιστο από τον άνθρωπο, για να του προσφέρει τα πολλά. Πρώτα λοιπόν το
«επειδή».
«Επειδή έθεσεν επ’ Εμέ την αγάπην του» (14). Ο,τι ευλογημένο
θ’ ακολουθήσει, στηρίζεται πάνω στο θεμελιακό τούτο «επειδή». Στην κρίσιμη
επιλογή που 'κάμε ο άνθρωπος, την αγάπη του ν’ ακουμπήσει όχι σε γήινα πράγματα
ή στον άνθρωπο, αλλά στο Θεό. Ποια τοποθέτηση! Τι έξοχη και σωτήρια αξιολόγηση!
Την «αγάπη σου» και την «ελπίδα σου» (εδ.9), ν’ ακουμπήσεις στον Κύριο. Αυτόν,
να «κάμεις καταφύγιό σου» (εδ.9). Ολόκληρες ζωές κυλούν φτωχές κι απογοητευμένες,
γιατί ακούμπησαν αγάπη, ελπίδες κι όνειρα, σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από το Θεό.
Όμως, «επειδή έθεσεν επ’ ’Εμέ την αγάπη του»...
1. «Θέλω δείξει εις αυτόν τη σωτηρία μου» (16). Να,
πού βρίσκεται το μυστικό κι η ερμηνεία ενός παράξενου πνευματικού φαινομένου.
Ακούει για χρόνια το λόγο του Θεού, όμως ποτέ δεν τα καταφέρνει να 'ρθει «σ’ επίγνωση
της αλήθειας» (Α’ Τιμ.β:4). Κι ας είναι μορφωμένος. Κι ας έχει δίπλα του ο
χθεσινός, απλός άνθρωπος, καταλάβει και δεχθεί. Τι συμβαίνει, λοιπόν;
Απλούστατα, δεν «έθεσε την αγάπη του στον Κύριο». Εγκεφαλικά μόνον, ασχολείται
με τα πράγματα του Θεού.
2. «Θέλω λυτρώσει αυτόν» (14). «διότι έπεσκέφθη καί
έκαμε λύτρωσιν εις τον λαόν αυτού» (Λουκ.α:68). Σκέφτομαι αν η έκφραση «εις τον
λαόν αυτού» του Ζαχαρία, εννοεί ακριβώς αυτούς που «την αγάπην τους έθεσαν επί τον
Κύριο» (14). Το ίδιο που εκφράζει και της Άννας ο ύμνος- «τούς προσμένοντας
λύτρωσιν» (Λουκ.β:38). Γίνεται δηλαδή η λύτρωση του Χριστού κτήμα αυτών που τη λαχταρούν,
π’ ακούμπησαν μ’ αγάπη και προσδοκία στον Κύριο.
3. «Θέλω υψώσει αυτόν» (14). Ποιο σκύψιμο και
κύρτωμα, φέρνει η επίμονη, μάταιη προσδοκία από τους ανθρώπους και τις ψευτοαξίες
τούτης της ζωής! Συχνά «υψώνεις τους οφθαλμούς σου προς τα όρη» (ψαλμός ρκα:1)
και βλέπεις τούτα τα βουνά από σύμβολα δύναμης, να σου γίνονται ασήκωτα βάρη.
Σε γονάτισαν, άνθρωποι και γεγονότα. Ώσπου... «υψώνεις τους οφθαλμούς σου προς τον
κατοικούντα εν ουρανοίς» (ψαλμός ρκγ:1). Στον Κύριο που «υψώνει τους πράους»
(ψαλμός ρμζ:6), που «υψώνει αυτούς που την αγάπη τους έθεσαν επί τον Κύριο»
(εδ.14).
4. «Θέλω εισακούει αυτού» (15). Έναν που σ’ αγαπάει,
τον ακούς και τον εισακούς. Οι προσευχές αυτών «που την αγάπη τους έθεσαν επί τον
Κύριον», φθάνουν... στον Κύριο κι ο Κύριος τις εισακούει. Να πάλι το μυστικό
των αναπάντητων προσευχών. Πρόκειται για αιτήματα ζητιάνων κι όχι γιών. Οι
πρώτοι ζητάνε από τον ξένο για να δαπανήσουν όπου τους αρέσει, οι δεύτεροι
ζητούν από τον αγαπημένο τους Κύριο και για τη δόξα Του. Είναι το «Πάτερ ημών»,
αυτών που «την αγάπην τους έθεσαν επί τον Κύριο».
5. «Θέλω είσθαι μετ’ αυτού εν θλίψει» (15). Δυσβάσταχτη η
θλίψη, όταν ολόκληρο το φορτίο της πιέζει τους δικούς σου μόνο αδύναμους ώμους.
Γνωστό το παράπονο του γέροντα - «γέρος και φτωχός και άρρωστος και... μόνος».
Κι ο πιστός έχει θλίψεις (Ιωάν.ις:33), όμως τούτη είναι η διαφορά. Στην όποια
κι όση θλίψη, ποτέ δεν είναι μόνος. Πιστέ, «μετά σου θέλω είσθαι εν θλίψει».
Γιατί, Κύριε! «Επειδή επ’ εμέ τον Κύριον έθεσες την αγάπην σου». Παρήγορο, ότι -
«στην αρρώστια του, συ ο Κύριος, θέλεις στρώνει όλην την κλίνην αυτού» (ψαλμ.μα:3)!..
6. «Θέλω δοξάσει αυτόν» (15). Οι άνθρωποι «εξ ανθρώπων
ζητούν δόξα» (Α’ Θες.β:6), δόξα την οποία ο Χριστός αποποιήθηκε (Ιωάν.ε:41).
Και γι’ αυτή την εφήμερη αναγνώριση, φθάνουν μέχρι... γελοιοποίηση. Υπάρχει
όμως κι η δόξα που ο Θεός προσφέρει («Πάτερ δόξασόν με, συ», (Ιωάν.ιζ:5). Τη
δόξα να είσαι γιος του Θεού, αδελφός Χριστού, μέλος της παγκόσμιας Εκκλησίας
Του, κήρυκας του Ευαγγελίου Του, ο Θεός τη δίνει σε κείνους που «επ’ αυτόν
έθεσαν την αγάπη αυτών». «Πλούτος δόξης» (Εφες.α:18), «μέλλει ν’ αποκαλυφθεί σ’
αυτούς» (Ρωμ.η:18), αφού ακόμη κι η εφήμερη δοκιμασία και θλίψη «αιώνιο βάρος
δόξης κατεργάζεται γι’ αυτούς» (Β’ Κορ.δ:17).
7. «Θέλει χορτάσει αυτόν μακρότητα ήμερων» (16). Αν συντομεύει
κάτι τον ανθρώπινο βίο σήμερα, είναι οι ψυχονευρωτικές καταστάσεις, που μέσα
μας κατεργάζεται η φιλοσοφία ζωής στήριγμα κι ακούμπισμα ν’ αποζητούμε οπουδήποτε,
εκτός από το Θεό. Χαρά από οπουδήποτε, μ’ οποιοδήποτε τίμημα, εκτός από την
αρμονική σύνδεσή μας με το Θεό. Καρδιοπάθειες, καρκίνοι, έλκη, σύνδρομα μύρια,
ψυχικές έχουν τις αφετηρίες τους. Γιατί; Διότι αγνοήσαμε, ότι - «η ευφραινομένη
καρδία δίδει ευεξίαν ως ιατρικόν, το δε κατατεθλιμμένο πνεύμα ξηραίνει τα οστά»
(Παρ.ιζ:22), ότι· «ο φθόνος είναι σαπρία των οστέων» (ιδ:30), ότι - «ο Κύριος
θέλει φυλάξει εν τελεία ειρήνη το πνεύμα το επ’ Αυτόν επιστηριζόμενον, διότι επ’
Αυτόν θαρρεί» (Ης.κς:3). Ότι εάν «θέσεις την αγάπην σου επί τον Κύριον», θα σε
χορτάζει με την παρουσία Του κάθε μέρα και «θα σε χορτάσει μακρότητα ήμερών».
