1. Γεννήθηκε σε μια δύσκολη εποχή. Οι στρατιώτες του Φαραώ
κρυφάκουγαν έξω από τις πόρτες των εβραίων κι όπου ακουγόταν κλάμα, όπου
ανακάλυπταν κανένα αρσενικό νεογέννητο εβραιόπουλο, τ’ άρπαζαν από την αγκαλιά
της μάνας και το ’ριχναν για να ταΐσουν τους κροκόδειλους του Νείλου. Όποιος το
’βλεπε τούτο τ’ όμορφο μωρό, θα το 'κλαιγε και θα κουνούσε περίλυπα το κεφάλι.
Καταδικασμένο! Όχι, όμως. Υπάρχει στον κόσμο μας μια ασφάλεια, που τον άνθρωπο
τον ασφαλίζει και τον σώζει κι από τον Φαραώ και από τον πνιγμό και από τη
μανία όλων των δαιμόνων της κόλασης μαζί. Ποια είναι αυτή η ασφάλεια; Να σ’
έχει εκλέξει ο Θεός για το έργο Του, να είσαι ο εργάτης των σχεδίων Του και της
αγάπης Του. Τότε... είσαι ασφαλισμένος. Θα ζεις σ' αυτή τη γη, ώσπου ο Κύριος
συντελέσει τη βουλή Του μ’ εσέ το όργανό Του. Οι άνθρωποι ας σ’ έχουν
καταδικάσει... ας φαίνονται όλα εναντίον σου... ας ζεις στο πιο εχθρικό
περιβάλλον. Εργάτης του Θεού σαν είσαι, ο Θεός με διπλή ασφάλεια της
παντοδύναμης προστασίας Του σε περιβάλει.
2. Πριν προχωρήσουμε στη διήγησή μας, ας πούμε δυο λέξεις
για τη μητέρα του Μωυσή. Δεν εννοώ το σπάρτινο καλάθι, ούτε το θηλασμό και το
έξυπνο παιγνίδι κάτω από τη μύτη της πριγκίπισσας. Για την πνευματική ανατροφή
του παιδιού της, θέλω να μιλήσουμε. Ή πιο καλά να θαυμάσουμε, πώς πέτυχε τόσο
πολύ, σε τόσο λίγο χρόνο! Πώς ενστάλαξε μέσα στην τρυφερή του καρδιά τέτοια
πίστη, που ούτε η σοφία των πυραμίδων, ούτε η χλιδή των φαραώ, μπόρεσαν να την
απαλείψουν και να τη σβήσουν.
Αλήθεια, σκέφτομαι τι θα ’κάνες εσύ, καλή μου κυρία, αν σου
’λεγαν πως λίγους μήνες ακόμη θα 'χεις το παιδί σου κοντά σου;.. Πόση επιμέλεια
θα ’δειχνες! Ενώ τώρα δεν δείχνεις, γιατί νομίζεις πως για πάντα κοντά σου θα
’ναι το παιδί σου. Τι πλάνη!..
3. Αυτόκλητος ή κλητός; Να, το μέγα ερώτημα. Να, ο μέγας
πειρασμός. Ούτε ο Μωυσής δεν τον απέφυγε. Σαράντα χρόνων, δυνατός, μπασμένος σ’
όλη τη σοφία των Αιγυπτίων, πίστεψε πως είχε έρθει η στιγμή ν’ αναλάβει το
έργο, για το οποίο, αλήθεια, ο Θεός τον είχε προορίσει. Έτσι, ξεκίνησε. Και το
πρώτο του βήμα ήταν αποτυχία. Ώσπου αναγκάστηκε να φύγει στη Μαδιάμ, 40 χρόνια
ν’ αδειάσει' από τον εαυτό του, την Αίγυπτο, τη σοφία της, για ν’ ακούσει τέλος
τη φωνή του Θεού «ελθέ... θέλω σέ αποστείλει» (Έξοδ.γ:10). Κι από δω και πέρα
αρχίζει το πραγματικό έργο. Ναι, αυτόκλητος στο έργο του Θεού σαν είσαι, κακό
είναι και για σένα και για το έργο και για το όνομα του Θεού. Μη βιαστείς,
λοιπόν. Πρόσμενε τη φωνή του Θεού, έτσι που και συ να μπορείς να πεις· «κλητός
Θεού». Έργο είναι και... να προσμένεις το Θεό.
4. Ο Μωυσής στ’ ανάκτορο. Εκείνος που φοβήθηκε τον Αιγύπτιο,
δέστε τον τώρα με πόσο θάρρος πηγαίνει και ξαναπηγαίνει στο Φαραώ, για να του
αναγγείλει όλη την τρομερή κρίση του Θεού, πάνω στην απιστία του. Βραδύγλωσσος,
με μόνο του εφόδιο το ραβδί. Κι όμως! Κερδίζει κάθε του μάχη. Γιατί; Διότι έχει
τώρα αναγνωρίσει τη δική του αναξιότητα και έχει εξαρτηθεί τελείως από τη
δύναμη του Θεού. «Ύπαγε, τού ’χε πει ο Κύριος, και εγώ θέλω σέ διδάξει ό,τι
μέλλεις να λαλήσης» (Έξοδ.δ:12).
Καλά θα κάνεις, αδελφέ μου, αντί να ντρέπεσαι, ν’
αποφεύγεις, να προβάλεις τη μια ή την άλλη σωρό τις δικαιολογίες, να προχωρείς
με πίστη στο Θεό λέγοντας· «Κύριε, εσύ να 'σαι το στόμα μου και να με διδάξεις
ό,τι πρέπει να μιλήσω». Ναι, ο Κύριος συνετίζει τους απλούς, στους ταπεινούς
δίνει χάρη (Α’ Πέτρ.ε:5), τους βραδύγλωσσους και μπροστά σε βασιλιάδες τους
ικανώνει να μιλήσουν.
5. Πάνω στο Σινά, ο δούλος αυτός του Θεού, συνάντησε τον
ίδιο τον Κύριο και πήρε από τα χέρια Του τις Δέκα Εντολές και τις οδηγίες, για
τη Σκηνή του Μαρτυρίου. Πόσο προσεκτικός θα πρέπει να ’ταν ο Μωυσής, ώστε ν’
αναμεταδώσει ακριβώς το θέλημα του Θεού στο λαό! Ένα θέλημα που ’χε σφραγιστεί
με τις βροντές κι αστραπές του Σινά. Ενώ, σήμερα! Πολλή η καπηλεία κι η
επαγγελματικοποίηση του θελήματος του Θεού. Ένα θέλημα μάλιστα που σφραγίστηκε
στο Γολγοθά, με το ίδιο το αίμα του Γιου του Θεού. Πόσο προσεκτικοί πρέπει να
’μαστέ, έτσι που ακριβώς το θέλημα του Θεού να εκτελούμε, να μελετούμε, να
δίνουμε στους ανθρώπους. Κι έχουμε σήμερα, πολύ περσότερο τ’ αυστηρού
δεκάλογου, του συμβολισμού και των τύπων της Παλαιός Διαθήκης.
6. Ο θυμός του Μωυσή. Δύσκολο να εξηγήσεις αυτό το ξέσπασμα
του Μωυσή. Γι’ αυτόν δεν μας λέει ότι «ήτο πραύς σφόδρα, υπέρ πάντας τούς
ανθρώπους τους επί γης»; (Αριθ.ιβ:3). Αυτός δεν μεσίτεψε τόσες φορές για το λαό
του; Αυτός δεν συγχώρεσε τη Μαριάμ και τον Ααρών, για το παράπτωμά τους
εναντίον του; Κι όμως! Για δέστε τον, να γκρεμίζει τις πλάκες των Εντολών, που
ήταν «έργον Θεού και η γραφή ήτο γραφή Θεού» (Έξοδ.λβ:16)! Θέλουμε να τον
δικαιολογήσουμε. Ήταν τόσο αποτροπιαστική η ειδωλολατρία που είδε! Τόσο
αχαρακτήριστη η συμπεριφορά τους! Όμως, να σπάσει τις Εντολές του Θεού! Αυτό,
όχι. Πώς να το δικαιολογήσουμε; Δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε εκείνον που
σπάει τις εντολές ή εγκαταλείπει το έργο, επειδή ο λαός του Θεού δείχνει τη μια
ή την άλλη συμπεριφορά. Μη πεις, λοιπόν, αδελφέ μου, τέτοιοι που είσαστε, σας
εγκαταλείπω, παύω να σας υπηρετώ... όχι, ο Θεός ακριβώς επειδή ο λαός Του δεν
αποτελείται από αγγέλους σ’ έβαλε να τους υπηρετείς.
7. Η προσευχή του Μωυσή. Άνθρωπος πολλής προσευχής ήταν ο
Μωυσής. Δέστε τον όταν κατεβαίνει από το βουνό, μετά την επικοινωνία του με τον
Κύριο. «Το πρόσωπό του έλαμπε» (Έξοδ.λδ:29), τόσο που οι άλλοι δεν μπορούσαν να
τον αντικρύσουν. Εσένα από τη λαμπρότητα ή τη σκυθρωπότητα του προσώπου σου, οι
άλλοι δεν μπορούν να σ’ α- αντικρίσουν; Έπειτα, δέστε τον στη μάχη εναντίον των
Αμαληκιτών (Έξοδ.ιζ:8-13), πως στέκεται με τα χέρια υψωμένα σε προσευχή απ’ το
πρωί ως το βράδυ! Κουράζεται, μα δυο άλλοι του υποβαστάζουν τα χέρια. Αυτό εδώ
είναι το στρατηγείο της προσευχής. Κι επειδή αυτό λειτουργεί καλά, καλά
πηγαίνει κι η πορεία της μάχης. Δυο, λοιπόν, μαθήματα μας δίνει η προσευχή του
Μωυσή. Μας μιλάει για το φωτεινό πρόσωπο και τη νίκη στη ζωή. Εσύ ίσως δεν τα
’χεις και τούτο επειδή σου λείπει η προσευχή.
8. Το χάλκινο φίδι (Αριθ.κα:9, Ιωάν.γ:14). Να, κι άλλο
κρούσμα της ανθρώπινης αχαριστίας κι απιστίας. Όλος ο λαός δαγκώνεται από τα
φλογερά φίδια κι αργοπεθαίνει. Φίδια διάφορα, που στη ζωή σου μπορεί να
λέγονται· ακολασία, φιλαργυρία, υπερηφάνεια, λαιμαργία, καταλαλιά. Φάρμακο και
βότανο κανένα δεν μπορεί να δώσει τη θεραπεία. Ώσπου ο Μωυσής «υψώνει στην
έρημο το φίδι». Στο φίδι, την αμαρτία τους έβλεπαν, αναγνώριζαν κι ομολογούσαν
οι εβραίοι. Κι ο Θεός χάριζε σωτηρία. Ο Μωυσής στην έρημο το φίδι, στο Γολγοθά
ο Θεός το μονάκριβο παιδί της αγάπης Του. Ο Χριστός γίνεται εδώ αμαρτία,
βαστάζει την αρρώστια της ψυχής μας και πεθαίνει στη θέση μας. Τίποτα δεν
μένει, παρά ένα βλέμμα πίστης. Μια αναγνώριση της αμαρτίας και ο Θεός κάνει
μέσα μας το θαύμα της συγχώρεσης και της αναγέννησης. «Ίνα πας ο πιστεύων, μη απωλεσθή»
(Ιωάν.γ:16).
9. Η απιστία του και ο καρπός της (Αριθ.κ:12, κζ:12, Φασγά –
Δευτ.λδ:5). Ήλθε κι η στιγμή που ο ακάματος αυτός εργάτης του Θεού, γονάτισε. Η
πραότητά του για δεύτερη φορά τον εγκατέλειψε. Μπροστά στις λοιδορίες του
διψασμένου όχλου, παίρνει αυτός τη θέση του Θεού, υπόσχεται ότι αυτός θα τους
δώσει νερό και χτυπάει εντυπωσιακά την πέτρα. Ολίσθημα τούτο να μη δώσεις στο
Θεό τη θέση Του. Να αφήσεις οι αποδέκτες της υπηρεσίας σου, της προσφοράς σου,
να εννοήσουν ότι από εσένα προήλθε, ότι εσύ το ’κάνες, ότι σ’ εσένα το
οφείλουν. Έπειτα και το εντυπωσιακό χτύπημα, αντί του ταπεινού λόγου! Όλ’ αυτό
«δυσαρέστησε» (Β’ Κορ.ε:9), το Θεό, που αναγκάστηκε και το Μωυσή ν’ αποκλείσει
από τη Χαναάν, χαρίζοντάς του μόνο μια μακρινή της θέα, από την κορυφή της
Φασγά.
10. Στο βουνό της μεταμόρφωσης (Ματθ.ιζ:3). Το Μωυσή τον
ξαναβλέπουμε και στην Καινή Διαθήκη, πάνω στο βουνό της μεταμόρφωσης, μαζί με
τον Ηλία να συζητούν με τον Κύριο, για την σταυρική Του θυσία. Ο πρώτος εκπρόσωπος
του Νόμου, ο δεύτερος εκπρόσωπος της προφητείας. Στη μέση η εκπλήρωση και των δυο
τούτων, ο Χριστός του Θεού. Εκείνος, για τον οποίο «ο Νόμος και οι προφήται
έγραψαν» (Λουκ.κδ:27). Αλήθεια, μόνον τώρα ο Μωυσής θα έβλεπε πώς όλη εκείνη η
Νομοθεσία του Σινά και το τυπικό της Σκηνής του Μαρτυρίου, θα μπορούσαν να
εφαρμοστούν. Δίπλα του στεκόταν σ’ όλο του το θείο μεγαλείο Εκείνος που πρότυπο
του τύπου κι εκπληρωτής του Νόμου, θ’ άνοιγε μια καινούργια Διαθήκη,
σφραγισμένη με αίμα θεϊκό. Σε λίγο «η σκιά» θα φύγει και στο προσκήνιο θα
μείνει «ο Ιησούς μόνος», ο μόνος «δυνατός εις το σώζειν» (Ματθ.ιζ:8, Εβρ.ζ:25).
11. Ας πούμε και τούτα τα τελευταία λόγια για το Μωυσή. Ήταν
α) ΠΡΑΟΣ (Αριθ.ιβ:3). Και φαίνεται πως αυτό πρέπει να ’ναι το πρώτο και κύριο
προσόν, όποιου θα στοχαστεί να συναλλαγεί με ανθρώπους, να δουλέψει ανάμεσα στο
λαό του Θεού. Αυτός, πριν από κάθε τι άλλο, πρέπει να είναι πράος, β) ΠΙΣΤΟΣ
ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ (Δευτ.λδ:10). Η πιστότητα του στο έργο που ο Κύριος του ’χε
αναθέσει, είναι συγκινητική. Απογοητεύσεις, γογγυσμοί, κρίσεις Θεού, όλα η
καρδιά του τα χωρούσε. Τίποτε δεν σκεφτόταν, όσο το να τελειώσει το έργο του.
γ) ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΘΕΟ (Αριθ.ιβ:7) Ναι, πιστός «εν όλω τω οίκω του». -Κύριε, δώσε
και σε μας αυτή την πραότητα και αυτή την πίστη.
