«O δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη, χαρά,
ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια» (Γαλ.ε:22-23).
Βασικές ιδέες χριστιανικής ζωής. Όταν οι Χριστιανοί μιλάνε για αγιασμό, είναι εύκολο ν’ αρχίσουν να
δίνουν έμφαση σε κανόνες και ορισμούς, τί πρέπει και τί δεν πρέπει. Όμως ένα
τέτοιο βιβλίο είναι δύσκολο να είναι ειδικό, απλό και τίμιο, δίχως να
κινδυνεύει να φανεί ότι επαναφέρει την ακριβή τήρηση του νόμου. Θα προσπαθήσουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, περιγράφοντας τη βασική
φύση του χριστιανικού βαδίσματος. Η χριστιανική ζωή είναι μια ζωή πίστης και
ελευθερίας και όχι τήρησης κάποιων νόμων που σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα.
Αντί απλά και μόνο να προσπαθούμε να μην κάνουμε κάτι κακό, προσπαθούμε να
φέρουμε καρπούς που ευαρεστούν το Θεό. Απλά προσπαθούμε να μιμηθούμε το Χριστό.
Αυτό το κεφάλαιο θα προσδιορίσει την ουσία της χριστιανικής εμπειρίας.
Ο σκοπός του αγιασμού στη ζωή μας. Ο πρώτος λόγος για να μένει κανείς άγιος είναι να ευαρεστήσει το
Θεό, για το δικό Του “το χατίρι”!!!
Μας αγόρασε με το ίδιο Του το
αίμα και δεν ανήκουμε στους εαυτούς μας αλλά σ’ Αυτόν (Α’ Κορ.ς:19-20 & Α’
Πέτρ.α:18-19). Δεν ζούμε για τους εαυτούς μας αλλά γι’ Αυτόν (Β’ Κορ.ε:15). Ο
δεύτερος σκοπός του αγιασμού είναι να φανερώσουμε το Χριστό στους άλλους.
Προσελκύουμε και κερδίζουμε τους άλλους σ’ Αυτόν με τη ζωή μας. Τελικά
καταλαβαίνουμε ότι η άγια χριστιανική ζωή είναι το καλύτερο σχέδιο για τη ζωή
μας. Θα μας ωφελήσει και σ’ αυτή τη ζωή και στην ερχόμενη.
Πίστη και έργα. Για να
ζήσουμε για το Θεό, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι σωθήκαμε με την πίστη κι
όχι με τα έργα (Γαλ.β:16 Εφεσ.β:8-9). Η
πίστη μας οδηγεί στη μετάνοια. Η αληθινή πίστη θα μας κάνει να υπακούσουμε στο
λόγο του Θεού. Θα μας οδηγήσει στο βάπτισμα στο νερό και στο βάπτισμα του Αγίου
Πνεύματος (Μάρκ.ις:16-17 Ιωάν.ζ:38-39).
Τα ελατήρια του αγιασμού μας θα πρέπει να είναι πίστη κι όχι έργα. Υπακούμε το
λόγο του Θεού γιατί πιστεύουμε ότι είναι αλήθεια κι ότι μας κάνει καλό. Δεν
ακολουθούμε τον αγιασμό για να κερδίσουμε τη σωτηρία μας ή την εύνοια του Θεού,
γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς τους εαυτούς μας άγιους ούτε να σωθούμε. Η
σωτηρία μας εξαρτάται αποκλειστικά από τη σχέση μας με τον Ιησού Χριστό.
Αν και δεν
σωζόμαστε με τα έργα, η πίστη θα μας οδηγήσει σε συγκεκριμένες πράξεις. Θα
δημιουργήσει μια προς τα έξω φανέρωση γιατί «η
πίστις, εάν δεν έχη έργα, νεκρά είναι καθ’ εαυτήν» (Ιάκ.β:17). Φανερώνουμε
την πίστη μας στο Θεό και το λόγο Του με τις πράξεις μας και την καθημερινή μας
ζωή. Ο Ιάκωβος Λέει, «δείξον μοι την
πίστιν σου εκ των έργων σου, και εγώ θέλω σοι δείξει εκ των έργων μου την
πίστιν μου» (Ιάκ.β:18). Ο Παύλος έγραψε μια επιστολή στον Τίτο «διά να φροντίζωσιν οι πιστεύσαντες εις τον
Θεόν να προίστανται καλών έργων» (Τίτ.γ:8).
Σαν συμπέρασμα μπορούμε να πούμε: Δεν μπορούμε να γίνουμε άγιοι με δικές μας
προσπάθειες. Ωστόσο μπορούμε να είμαστε άγιοι αν τοποθετήσουμε την πίστη μας
στον Ιησού και αφήσουμε το Πνεύμα Του να εργαστεί μέσα μας.
Ο Ιησούς ήλθε να
μας ελευθερώσει απ’ το νόμο και τη δικαίωση μέσω έργων. Ακόμη μας ελευθέρωσε
απ’ τη δουλεία της αμαρτίας. Δεν είμαστε πια δούλοι της αμαρτίας ούτε του
νόμου, αλλά είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις εκλογές μας. Είμαστε ελεύθεροι να
κάνουμε το θέλημα του Θεού και να ζήσουμε πάνω από την αμαρτία. Έχουμε
χριστιανική ελευθερία, αλλά δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε αυτή την ελευθερία και
να εντρυφούμε σε σαρκικές δραστηριότητες, ούτε να γινόμαστε πρόσκομμα σε
κάποιον αδελφό. «Διότι σείς, αδελφοί,
προσεκλήθητε εις ελευθερίαν, μόνον μη μεταχειρίζεσθε την ελευθερίαν εις αφορμήν
της σαρκός» (Γαλ.ε:13). Δεν χρειαζόμαστε το νόμο γιατί αν ακολουθούμε το
Πνεύμα αυτόματα εκπληρώνουμε όλη τη δικαιοσύνη που ο νόμος ήθελε να δώσει αλλά
δεν μπόρεσε. Πριν το Χριστό οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εκπληρώσουν το νόμο με
τα έργα τους και τις προσπάθειές τους, αλλά απέτυχαν γιατί ήταν ασθενείς κατά
τη σάρκα και υποκείμενοι στην αμαρτία. Μετά το Χριστό, ελευθερωθήκαμε από την
κυριαρχία της αμαρτίας και την αδυναμία της σάρκας. Τώρα μπορούμε ακολουθώντας
το Πνεύμα να εκπληρώσουμε τη δικαιοσύνη του νόμου (Ρωμ.η:1-4).
