1.
Ο Φαρισαίος “της επίδειξης”, που
επιδεικτικά μεταφέρει στην πλάτη τις καλές του πράξεις για να μπορούν να τις
δουν όλοι.
2.
Ο Φαρισαίος του “περίμενε μια
στιγμή”, που θέλει να περιμένετε όση ώρα εκείνος κάνει τη καλή του πράξη.
3.
Ο συντετριμμένος Φαρισαίος, που
πέφτει πάνω σ’ ένα τοίχο επειδή κοιτάζει στο χώμα για να αποφύγει να δει μια
γυναίκα.
4.
Ο “υπολογιστής” Φαρισαίος, που
όταν κάνει μια αμαρτία, ύστερα κάνει και μια καλή πράξη για να ισορροπήσει το
λογαριασμό.
5.
Ο Φαρισαίος “γουδοχέρι”, που χτυπά
το κεφάλι του όπως το γουδοχέρι μέσα στο γουδί, με ψεύτικη ταπείνωση.
6.
Ο Φαρισαίος που ρωτάει, “Τι άλλο
είναι το καθήκον μου, για να το εκτελέσω;” σαν να σκέφτεται πως είχε ήδη
εκπληρώσει όλες τις άλλες υποχρεώσεις του.
7.
Εκείνος που έγινε Φαρισαίος από το
φόβο των συνεπειών αν τυχόν δεν εκτελεί τις εντολές
και... Ο
Φαρισαίος της αγάπης...
Οι μελετητές της Καινής Διαθήκης
γνωρίζουν καλά ότι ο Χριστός συχνά αναφέρθηκε σ’ αυτή την τάξη θρησκευόμενων
ανθρώπων προς τους οποίους και απηύθυνε τα σκληρά ΟΥΑΙ Του (Ματθ.κγ:13-33).
Δεν πρέπει ωστόσο να ξεχνάμε ότι:
1. Ο
Χριστός είπε:
«Επί της καθέδρας του Μωϋσέως εκάθησαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι.
Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε, κατά
δε τα έργα αυτών μη πράττετε· επειδή λέγουσι και δεν πράττουσι» (Ματθ.κγ:2-3)
και,
«Εάν μη περισσεύση η
δικαιοσύνη σας πλειότερον της των γραμματέων και Φαρισαίων, δεν θέλετε εισέλθει
εις την βασιλείαν των ουρανών» (Ματθ.ε:20).
2. Ο
απόστολος Παύλος (Πράξ.κγ:6),
ο Νικόδημος (Ιωάν.γ:1) και πολλοί άλλοι
από τους πιστούς της πρώτης εκκλησίας (Πράξ.ιε:5) ήταν Φαρισαίοι.
Πέρα από εκείνο που συνήθως
νομίζεται και το ρόλο που έπαιξαν οι Φαρισαίοι τόσο σαν εμπόδια στο έργο του
Χριστού όσο και σαν πρωταγωνιστές στην υπόθεση της καταδίκης και σταύρωσής Του,
φαίνεται ότι δεν ήταν ό,τι χειρότερο είχε να δείξει η ιουδαϊκή θρησκεία στις
μέρες του Ιησού.
Αντίθετα οι Φαρισαίοι ήταν ό,τι
καλύτερο είχε να επιδείξει εκείνη την εποχή ο ιουδαϊσμός και είναι ενδιαφέρον
ότι ο Παύλος, πολλά χρόνια μετά τη μεταστροφή του στον χριστιανισμό,
εξακολουθούσε να ταυτίζει τον εαυτό του με αυτή την ομάδα, γι’ αυτό και λέει:
«Άνδρες αδελφοί, εγώ είμαι Φαρισαίος, υιός Φαρισαίου· περί ελπίδος και
αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι» (Πράξ.κγ:6). [Σημειώστε πως λέει ΕΙΜΑΙ και όχι
ήμουν].
Εκείνο όμως που ενοχλούσε τον Κύριο
δεν ήταν τόσο η διαφορετική πίστη των Φαρισαίων ούτε η εμμονή τους στις
παραδόσεις, όσο η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τους, επειδή άλλα έλεγαν και άλλα έκαναν.
Πολύ μοιάζει, λοιπόν, τούτη η
τελευταία παρατήρηση σε πολλούς από τους σημερινούς χριστιανούς, είτε το
αναγνωρίζουν είτε όχι.
Γι’ αυτό κι εμείς ας σκεφτούμε ότι
–ποιοτικά τουλάχιστον– οι περισσότεροι ανήκουμε σε κάποια από αυτές τις
κατηγορίες των Φαρισαίων. Άραγε ποια εκφράζει εσάς;
