Β’ Κορινθίους η
- ιγ
Α.
Η ΧΑΡΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. η-θ
1.
Η συνεισφορά για τους φτωχούς αγίους στην Ιερουσαλήμ
Τα κεφάλαια η και θ περιλαμβάνουν
οδηγίες για την συνεισφορά προς τους φτωχούς αγίους στην Ιερουσαλήμ. Το
αντικείμενο αυτής της χρηματικής αρωγής βρίσκεται σε τέσσερα σημεία στην Καινή
Διαθήκη (Α’ Κορ.ις:1-3, Β’ Κορ.η,θ, Ρωμ.ιε:26,27, Πράξ.κδ:17). Η συνεισφορά
αυτή είχε αρχίσει τον προηγούμενο χρόνο (Β’ Κορ.η:10). Μάλλον που η εκκλησία
της Κορίνθου δεν ήταν ενθουσιασμένη με την χρηματική αυτή αρωγή, και ο Παύλος
ασχολήθηκε μ’ αυτή σ’ αυτά τα δυο κεφάλαια. Δεν ήθελε μόνο να βοηθήσει τους
αγίους πίσω στην Ιερουσαλήμ, αλλά και να αναπτύξει τη χάρη του δίδειν μεταξύ
των εκκλησιών και να εδραιώσει μια κοινωνία μεταξύ τους. Ήξερε, ότι ο καλύτερος
τρόπος για να το πετύχει, ήταν να κινήσει το ενδιαφέρον των αγίων της
Μακεδονίας και των άλλων επαρχιών, στο να βοηθήσουν τους αγίους της
Παλαιστίνης.
2.
Το παράδειγμα των πιστών στη Μακεδονία
Ο Παύλος μίλησε για την
ελευθεριότητα των αγίων στη Μακεδονία.
Είπε, ότι η χάρη του Θεού τους είχε δοθεί. Αυτά που υπήρχαν σε αφθονία
στον πλούτο της ελευθεριότητας τους ήταν:
α) η
μεγάλη τους δοκιμασία στη θλίψη
β) η
άφθονη χαρά τους
γ) η
βαθιά φτώχεια τους.
Πώς μπορούν άνθρωποι με βαθιά
φτώχεια να δίνουν μεγάλες συνεισφορές; Ο Παύλος δήλωσε, ότι ήταν πρόθυμοι να
δίνουν πέρα από την δύναμη τους (υπέρ δύναμιν) (εδάφιο 3). Παρακάλεσαν τον
απόστολο Παύλο να δεχθεί την προσφορά τους.
Επιθυμούσαν να έχουν κοινωνία με τους αγίους με το να μοιράζονται τις
υλικές περιουσίες τους μαζί τους. Πρώτα
έδωσαν τον εαυτό τους, και μετά όλα όσα είχαν.
3.
Η Πρόκληση του Παύλου
Ο Παύλος νουθέτησε και προκάλεσε την
εκκλησία της Κορίνθου να δώσει ελεύθερα για δικό τους όφελος και της εκκλησίας.
Τους είπε να τα έχουν όλα έτοιμα, όταν θα ερχόταν. Για να τους ενθαρρύνει τους
θύμισε το παράδειγμα του Κυρίου μας. «Διότι εξεύρετε την χάριν του Κυρίου ημών
Ιησού Χριστού, ότι πλούσιος ων, επτώχευσε δια σας, δια να πλουτήσητε σεις με
την πτωχείαν εκείνου». (Β’ Κορ.η:9)
Ο Παύλος επιθυμούσε να γνωρίσουν τη
χάρη της ζωής. Προσπάθησε να διδάξει τους Κορινθίους πώς ν’ αποκτήσουν αυτή την
τόσο απαραίτητη χάρη. Δίδαξε
συγκεκριμένες αρχές σχετικά με τις συνεισφορές. Οι συνεισφορές έπρεπε να
δίνονται σύμφωνα με τις εξής αρχές:
α)
εθελοντικά
β)
αναλογικά
γ)
συστηματικά
δ)
πέρα από κάθε μομφή στην εργασία του ή τη διακονία του.
4.
Το Πνεύμα της Συνεισφοράς
Η πρώτη προϋπόθεση για τη χάρη του
δίδειν ήταν μια πρόθυμη καρδιά. Ο Θεός ήθελε να μοιράζονται όλοι ίσα το φορτίο
για το έργο Του, ανάλογα με την ικανότητά τους. Ο Θεός δεν θέλει δώρα που ο
δωρητής τσιγκουνεύεται, ούτε ενδιαφέρεται γι’ αυτά που δίδονται επειδή πρέπει.
Ο Θεός αγαπά τον «ιλαρό δότη», το
άτομο που με χαρά θυμάται τις ανάγκες του έργου Του και σκοπεύει να έχει
κοινωνία μαζί Του, ακόμη και πέρα από τη δύναμή του.
5.
Το Αποτέλεσμα της Ελεύθερης Συνεισφοράς
Εδώ φαίνονται τ’ αποτελέσματα κι οι
ευλογίες της ελεύθερης συνεισφοράς. Ο
Παύλος εξέφρασε την αλήθεια, ότι αυτός που σπείρει με φειδωλία θα θερίσει με
φειδωλία, ενώ αυτός που σπείρει με αφθονία θα θερίσει με αφθονία. Δεν θα υπάρξει μόνο μια άφθονη ανταπόδοση σε
μια άφθονη εισφορά, αλλά ο Θεός θα «περισσεύση
πάσα χάρη» στο δότη και θα του προμηθεύσει όλες του τις ανάγκες (εδάφιο
8). Μπορούμε να κάνουμε το Θεό ν’
αποδειχτεί αληθινός δίνοντας δέκατα και συνεισφέροντας με ελευθεριότητα για τις
ανάγκες του έργου Του (Β’ Κορ.θ:13).
Β.
Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. 10
Στο κεφάλαιο αυτό ο Παύλος
υποστήριξε την αποστολική εξουσία του στην εκκλησία. Υπάρχει η άποψη, ότι
μερικοί από τους εχθρούς του είχαν κατηγορήσει τον Παύλο, ότι ήταν αδύναμος σαν
άτομο.
Δεν υπάρχει καμιά νύξη στην Καινή
Διαθήκη σχετικά με την εμφάνιση του Παύλου. Μερικές παραδόσεις λένε ότι ήταν
μικρόσωμος, φαλακρός και είχε μια λίγο σουβλερή μύτη. Άλλες παραδόσεις λένε,
ότι ήταν μετρίου αναστήματος με κατσαρά μαλλιά.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά αναφορά για το πως έμοιαζε ο
απόστολος, αλλά η κατηγορία εναντίον του ότι ήταν άνθρωπος αδύνατης
προσωπικότητας είναι σίγουρα λανθασμένη. Μέσα απ’ το κήρυγμα του ευαγγελίου, ο
Παύλος ήταν ικανός να φέρνει άνω - κάτω τη μία πόλη μετά την άλλη. Πρέπει να
ήταν μια ισχυρή και επιβλητική προσωπικότητα.
Σε απάντηση στην κατηγορία, ότι ήταν αδύναμος, ο Παύλος έγραφε, ότι
τουλάχιστον είχε ιδρύσει τις δικές του εκκλησίες και δεν ενόχλησε τις
εκκλησίες, που είχαν ιδρύσει άλλοι (Β’ Κορ.ι:16).
Τα εδάφια 3,4 και 5 αναφέρουν
πνευματικά όπλα που είναι ισχυρά συν Θεώ για την καθαίρεση οχυρωμάτων. Μέσω
αυτών των πνευματικών όπλων το παιδί του Θεού είναι ικανό να αιχμαλωτίσει κάθε
σκέψη στην υπακοή του Χριστού. Πολλά προβλήματα και στενοχώριες προκύπτουν μέσα
στις εκκλησίες από φαντασιώσεις, οι οποίες πρέπει να εκβληθούν.
Γ.
ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟ ΧΡΙΣΤΟ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. ια:2
Την εποχή του Παύλου, συνηθιζόταν να
κανονίζει ένας μεσάζοντας τους γάμους νέων ζευγαριών. Αυτό ήταν πολύ σοβαρό αν
οι αρραβώνες τους οποίους έκανε διαλύονταν, ή αν κάποιος απ’ το ζευγάρι
αποδεικνυόταν ψεύτης. Αρραβώνας μεταξύ των Ιουδαίων ήταν μια πολύ σοβαρή υπόθεση
και δεν μπορούσε να διαλυθεί χωρίς το γράψιμο ενός διαζυγίου. Η κοινωνία ξέφυγε
πολύ απ’ αυτό το πρότυπο, αλλά όμως αυτό ευχαριστούσε το Θεό και εξακολουθεί να
ευχαριστεί τον Κύριο. Ο Παύλος το είχε στο νου του όταν έγραφε στους
Κορινθίους: «Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού, επειδή σας
ηρραβώνισα με έναν άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν».
Η εκκλησία είναι η εκλεκτή νύφη του
Χριστού, αρραβωνιασμένη με το Χριστό σαν μια αγνή παρθένα.
Δ.
ΤΟ ΚΑΥΧΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. ια
Ο Παύλος ζήτησε συγνώμη για το
καύχημα του. Φάνηκε να κατάλαβε ότι ήταν λάθος, αλλά έκανε σαφές, ότι ο έπαινος
του εαυτού του, ήταν εξαιτίας μιας αφροσύνης που τον πίεζε. Νουθέτησε τους Κορινθίους να τον ανεχθούν,
εξαιτίας του μεγάλου ενδιαφέροντός του για τις ψυχές τους. Ήταν ζηλότυπος γι’
αυτούς κι επιθυμούσε να μείνουν στην απλή αλήθεια του ευαγγελίου.
Προειδοποίησε τους Κορινθίους για
τους απεσταλμένους του Σατανά. Αυτοί ήταν ψευδαπόστολοι, οι οποίοι ερχόταν και
προσποιούνταν ότι ήταν αληθινοί και υψηλά ιστάμενοι απόστολοι. Αυτό ήταν φυσικό, αφού κι ο πατέρας τους, ο
Σατανάς, μετασχηματίζεται σε άγγελο φωτός.
Ο Παύλος υπερείχε στα δεινοπαθήματα.
Εάν οι ψευδοπροφήτες είχαν λόγο να καυχώνται, τότε αυτός είχε σίγουρα. Εάν οι
Κορίνθιοι υπέφεραν ανόητους, ίσως να τον ανέχονταν, τουλάχιστον σαν άφρονα, αν
σαν τίποτα άλλο. Σαν υπηρέτης Χριστού, ο Παύλος είπε ότι υπερείχε απ’ όλους
αυτούς. Δεν υπέμεινε μόνο τα φυσικά
δεινοπαθήματα, αλλά και το πνευματικό φορτίο της φροντίδας της εκκλησίας.
Προκάλεσε τους κριτικούς του να
συγκριθούν μαζί του σε κάθε επίπεδο: σαν ένας πιστός Εβραίος, σαν ένας αποτελεσματικός
εργάτης του Χριστού και σαν ένας πάσχοντας για το Χριστό. Ολόκληρη η καριέρα
του ήταν μια ατέρμονη ιστορία ενός ζωντανού μαρτυρίου.
Ε.
Ο «ΣΚΟΛΟΨ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΑΡΚΑ» ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. ιβ
Ο άνθρωπος, στον οποίο αναφερόταν
εδώ ο Παύλος, ήταν ο εαυτός του. Τα δεκατέσσερα χρόνια αναφέρονται τότε που
είχε λιθοβοληθεί στα Λύστρα και είχε συρθεί έξω σαν νεκρός. Ο Παύλος δήλωσε,
ότι δεν ήξερε αν ήταν νεκρός ή όχι, αλλά ότι είχε μια εμπειρία, που του έδωσε
μια όραση του Παραδείσου.
Ο Παράδεισος είναι το μέρος, όπου τα
πνεύματα εκτός σώματος είναι σε συνειδητή ανάπαυση με τον Κύριο μεταξύ θανάτου
και ανάστασης. Πριν την ανάσταση του Ιησού, ο Παράδεισος βρισκόταν δίπλα στον
Άδη, αλλά όταν αναστήθηκε ο Ιησούς, άδειασε αυτό το μέρος και μετέφερε τον Παράδεισο
στον τρίτο Ουρανό. Εδώ αρπάχτηκε ο Παύλος. Η εμπειρία του ήταν τόσο ένδοξη,
ώστε ο Κύριος του έδωσε τον σκόλοπα στην σάρκα για να τον κρατήσει ταπεινό.
Επικρατούσαν διάφορες απόψεις ως
προς τί πραγματικά ήταν ο σκόλοψ στη σάρκα του Παύλου. Φαινόταν, ότι είναι κάποια φυσική αναπηρία,
γιατί εκζήτησε τρεις φορές τον Κύριο για ελευθερία. Όμως, ο Κύριος του έκανε
φανερό, ότι του είχε δοθεί ο σκόλοψ ώστε να τον κρατήσει ταπεινό. Η υπόσχεση
δόθηκε μ’ αυτή την αποκάλυψη, ότι η χάρη του Κυρίου ήταν αρκετή κι ότι η δύναμη
του αποδεικνύεται τέλεια στην αδυναμία.
Μερικοί νόμισαν, ότι αυτός ο σκόλοψ
στη σάρκα ήταν η ασθενής όραση. Δεν μπορούμε να το αποδείξουμε αυτό. Ωστόσο, ο
Παύλος έγραφε μακρές επιστολές με το χέρι του (Γαλ.ς:11) το οποίο μπορεί να συνέβαινε
εξαιτίας της φτωχής του όρασης. Αυτός ακόμα μπορεί να ήταν ο λόγος, που ο
Παύλος υπαγόρευσε μερικές απ’ τις επιστολές του σε βοηθούς του. Οι Γαλάτες θα
του έδιναν τα δικά τους μάτια (Γαλ.δ:15).
Σ.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ
Γραφική
αναφορά: Β’ Κορ. ιγ
Συμπερασματικά, ο Παύλος μίλησε για
την επιστολή αυτή σαν να ήταν η τρίτη του επίσκεψη. Είχε γράψει δύο προηγούμενες επιστολές και
υπολόγιζε αυτές τις επιστολές σαν επισκέψεις.
Στην τελική του παραίνεση, νουθέτησε
τους Κορινθίους να εξετάζουν τους εαυτούς τους, ώστε να είναι βέβαιοι, ότι
είναι αναμάρτητοι ενώπιον του Θεού.
Η επιστολή αυτή γράφτηκε το έτος 57
μ.Χ. Ο Παύλος έφθασε στην Κόρινθο το φθινόπωρο του έτους εκείνου, πέρασε εκεί
το χειμώνα, και την επόμενη άνοιξη έφυγε για την Ιερουσαλήμ.
