Το Πάσχα είναι μια παγκόσμια γιορτή, με πολλά έθιμα, που οι άνθρωποι νομίζουν ότι είναι Χριστιανικά.
- Ποια είναι η προέλευση της Σαρακοστής και των σχετικών τελετουργιών;
- Πώς γίνεται τα κουνέλια, τα αυγά και τα ζεστά χριστόψωμα, τα σουβλιστά αρνιά και τα κοκορέτσια να συνδέονται με την ανάσταση του Χριστού;
- Το Πάσχα αναφέρεται στη Βίβλο;
- Οι απόστολοι και η πρώτη Εκκλησία το γιόρταζαν;
Οι απαντήσεις θα σας σοκάρουν!
Οι περισσότεροι άνθρωποι ακολουθούν όλα αυτά, όπως έχουν μάθει, υποθέτοντας ότι αυτό που πιστεύουν και κάνουν είναι σωστό. Θεωρούν τις πεποιθήσεις τους σαν δεδομένες. Οι περισσότεροι δεν κάθονται να εξετάσουν γιατί κάνουν ό,τι κάνουν.
Γιατί πιστεύεις αυτά που πιστεύεις; Από πού τα κληρονόμησες; Είναι γραμμένα μέσα στην Αγία Γραφή ή βρίσκονται κάπου αλλού;
Τι γίνεται με το Πάσχα;
Δεδομένου ότι εκατοντάδες εκατομμύρια το τηρούν, υποτίθεται, προς τιμήν της ανάστασης του Ιησού Χριστού, τότε σίγουρα η Αγία Γραφή πρέπει να έχει πολλά να πει γι' αυτό.
Σίγουρα θα υπάρχουν πολλά εδάφια που παραπέμπουν σε κουνέλια, σε αβγά και σε καλάθια, στη Σαρακοστή, τη Μεγάλη Παρασκευή - για να μην αναφέρουμε το ίδιο το Πάσχα.
Το Πάσχα απαιτεί προσεκτική μελέτη και αυτό θα προσπαθήσουμε να κάνουμε.
Τι λέει η Αγία Γραφή για το Πάσχα;
Η Αγία Γραφή είναι η μόνη αληθινή πηγή για όλα τα χριστιανικά θέματα. Αναφέρεται κάπου στην Αγία Γραφή το Πάσχα; Ναι.
Η λέξη Πάσχα προέρχεται από την εβραϊκή λέξη Πέσαχ και έχει μόνο μία έννοια. Πάντοτε σημαίνει «προσπέραση» (Εβραϊκό Πάσχα), δεν εννοεί το Πάσχα έτσι όπως το ξέρουν οι Έλληνες!
Για άλλη μια φορά, αυτή η εβραϊκή λέξη παραπέμπει μόνο στο Εβραϊκό Πάσχα.
Πουθενά, σε ολόκληρη τη Βίβλο δεν υπάρχει ούτε ένα εδάφιο που να υποστηρίζει ή να αναφέρει εορτασμό του Πάσχα όπως γίνεται στις μέρες μας! Η Βίβλος δεν αναφέρει τίποτα για αυγά, για Σαρακοστή, για κουνελάκια κτλ, ενώ για τα χριστόψωμα και τους επιταφίους λέει ότι είναι βδελύγματα, που ο Θεός καταδικάζει (Ιερ.ζ:18). Εμείς θα τα εξετάσουμε για να μάθουμε το γιατί.
Μια σύντομη ματιά στο Εβραϊκό Πάσχα
Ξέρουμε από την Παλαιά Διαθήκη την ιστορία της απελευθέρωσης από το Θεό, του λαού Ισραήλ από την Αίγυπτο μέσα από δέκα θαυματουργές πληγές. Ανάμεσα σ’ αυτές ήταν και η «προσπέραση» από τον άγγελο του θανάτου, των σπιτιών όπου ζούσαν Ισραηλίτες. Ο Θεός τους είχε πει να βάλουν αίμα πάνω στους παραστάτες της πόρτας του σπιτιού τους για να εξασφαλίσουν ότι δεν θα πέθαιναν τα πρωτότοκα τους όπως των Αιγυπτίων. Σ’ αυτή την πρώτη «προσπέραση», ήταν μόνο το αίμα του σφαγμένου αρνιού που προστάτευε κάθε Ισραηλίτικο σπίτι.
Ενώ όλη η Αίγυπτος υπέφερε την πληγή του θανάτου τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών σωζόταν από το αίμα. Με την υπακοή στην εντολή του Θεού και την πίστη στην υπόσχεση Του για προστασία, είχαν γλιτώσει από το θάνατο.
Η αναφορά του Εβραϊκού Πάσχα (Πεσάχ), της «προσπέρασης», βρίσκεται στην Έξοδο ιβ:12-14. Στο εδ.14 λέει ότι η τελετουργία του Πεσάχ διατάχθηκε από το Θεό να είναι μια ετήσια γιορτή ανάμνησης που πρέπει να τηρείται από τους Ισραηλίτες «για πάντα». (Η εντολή αυτή επαναλαμβάνεται στο Λευιτικό κγ:5).
Τι λέει η Καινή Διαθήκη;
Αν το Πάσχα συστάθηκε για να τηρείται παντοτινά, τότε η Καινή Διαθήκη θα πρέπει να έχει σαφείς οδηγίες για την τήρηση του. Αυτές οι οδηγίες βρίσκονται στην Α΄Κορ.ε:7-8: «Καθαρίσθητε λοιπόν από της παλαιάς ζύμης, διά να ήσθε νέον φύραμα, καθώς είσθε άζυμοι. Διότι το πάσχα ημών εθυσιάσθη υπέρ ημών, ο Χριστός· ώστε ας εορτάζωμεν ουχί με ζύμην παλαιάν, ουδέ με ζύμην κακίας και πονηρίας, αλλά με άζυμα ειλικρινείας και αληθείας.
Ο Χριστός, σαν ο Αμνός του Θεού (Ιωάν.α:29, Πράξ.η:32, Α΄Πέτρ.α:19, Αποκ.ε:6), αντικατέστησε το αρνί της Παλαιάς Διαθήκης που έτρωγαν οι Εβραίοι κάθε χρόνο στην εορτή της προσπέρασης (Πεσάχ).
Στην Καινή Διαθήκη συστήθηκαν τα σύμβολα του ψωμιού και του κρασιού (Λουκ.κβ:19), ώστε οι χριστιανοί να μπορούν να φάνε το σώμα και να πιούν το αίμα του Χριστού, του αληθινού Αμνού του Θεού. Η θυσία του Ιησού αντικατέστησε την ανάγκη της σφαγής ενός αρνιού την Άνοιξη. Αυτό είναι «το πάσχα ημών»!
Οι πρώτοι χριστιανοί κρατούσαν το Εβραϊκό Πεσάχ, όχι το Ελληνικό Πάσχα. Η εγκυκλοπαίδεια Britannica, 11η έκδοση, τόμ.8, σελ.828 γράφει: «Δεν υπάρχει καμία ένδειξη για την τήρηση της εορτής του Πάσχα στην Καινή Διαθήκη, ή στα γραπτά των αποστολικών Πατέρων ... Οι πρώτοι Χριστιανοί συνέχισαν να γιορτάζουν την Εβραϊκή γιορτή [οι εορτές του Κυρίου Λευιτ.κγ], αν και κάτω από ένα νέο πνεύμα, σαν ανάμνηση του γεγονότος που αυτή προεικόνιζε. Έτσι προστέθηκε το Πάσχα, κάτω από μια νέα αντίληψη, με το Χριστό, τον αληθινό πασχαλινό αμνό ...»
Οι απόστολοι και η πρώτη Εκκλησία της Καινής Διαθήκης δεν τηρούσαν το Πάσχα όπως το ξέρουμε σήμερα.
Παρά τη συντριπτική απόδειξη ότι οι άγιες μέρες του Θεού, όπως απαριθμούνται στο Λευιτικό κγ, θα έπρεπε να τηρούνται από τους Χριστιανούς σήμερα (Πράξ.β:1, ιβ:3, ιη:21, κ:6, 16, Α΄Κορ.ε:7 – 8, ις:8), σχεδόν κανένας ο οποίος ισχυρίζεται ότι πιστεύει στο Θεό της Βίβλου δεν τις κρατά! Σχεδόν κανένας ο οποίος επαγγέλλεται ότι λατρεύει τον Ιησού Χριστό, δεν κρατά το Πάσχα, όπως Αυτός το διέταξε! Γιατί;
Δεδομένου ότι στην Αγία Γραφή δεν υπάρχει εντολή για την τήρηση του Πάσχα όπως γίνεται σήμερα, αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει εντολή για μόνιμη τήρηση του Εβραϊκού Πεσάχ (προσπέραση), τότε από πού προέρχονται όλες αυτές οι εκδηλώσεις του Ελληνικού ή τέλος πάντων του Δυτικού Πάσχα; Αφού είδαμε την προέλευση του Πεσάχ, μπορούμε τώρα να μελετήσουμε την προέλευση του σημερινού Πάσχα.
Από πού προέρχεται το σημερινό Πάσχα;
Μήπως το ακόλουθο κείμενο σας φαίνεται γνωστό;
Μυρωδιά Άνοιξης! Το σπίτι είναι διακοσμημένο με λουλούδια και κουνελάκια. Ο πατέρας βοηθά τα παιδιά να ζωγραφίσουν όμορφα σχέδια στα αυγά που είναι βαμμένα σε διάφορα χρώματα. Αυτά τα αυγά, τοποθετούνται σε όμορφα καλάθια εποχής. Το υπέροχο άρωμα των ζεστών χριστόψωμων και άλλων κουλουριών που η μητέρα ψήνει στο φούρνο, διαχέεται σε όλο το σπίτι. Απόψε το βράδυ τελειώνει η σαρανταήμερη αποχή από συγκεκριμένες τροφές. Θα μαζευτούν όλοι γύρω από το τραπέζι για να φάνε το φαγητό που φτιάχνεται ειδικά γι’ αυτή τη μέρα. Πως την περιμένουν αυτή την ώρα με όλα αυτά τα καλούδια! Αύριο, που είναι Κυριακή, όλη η οικογένεια θα φορέσει τα καλά της και θα πάει στο ναό για να γιορτάσουν την ανάσταση του σωτήρα και την ανανέωση της ζωής. Θα είναι μια συναρπαστική ημέρα. Στο κάτω - κάτω, είναι μια από τις πιο σημαντικές θρησκευτικές γιορτές του έτους.
Πάσχα, έτσι; Όχι! Αυτή είναι περιγραφή μιας αρχαίας Βαβυλωνιακής οικογένειας – 2.000 χρόνια προ Χριστού - που τιμά την ανάσταση του θεού τους Θαμμούζ, ο οποίος επανήλθε από τον κάτω κόσμο από τη μητέρα/σύζυγό του Ιστάρ (από εδώ κρατάει το όνομα που χρησιμοποιούν οι αγγλόφωνοι για το Πάσχα: Easter). To Ιστάρ, στην πραγματικότητα προφέρεται «Ίστερ» στις περισσότερες σημιτικές διαλέκτους.
Φυσικά, θα μπορούσε να ήταν και μια Φρυγική οικογένεια που τιμά τον Άττη και την Κυβέλη, ή ίσως μια Φοινικική οικογένεια που λατρεύει τον Άδωνη και την Αστάρτη.
Βεβαίως, η περιγραφή θα μπορούσε να απεικονίζει και μια αιρετική Ισραηλίτικη οικογένεια που τιμά τους Χαναναίους Βάαλ και Ασταρώθ, ή οποιοδήποτε αριθμό άλλων ανήθικων, ειδωλολατρικών εορτών γονιμότητας, θανάτου και ανάστασης, συμπεριλαμβανομένης της σύγχρονης γιορτής του Πάσχα, καθώς έχει έρθει σε μας από την Αγγλο Σαξονία σαν γιορτή της θεάς της γονιμότητας. Αυτές οι γιορτές είναι όλες ίδιες, χωρίζονται μόνο από το χρόνο και τον πολιτισμό.
Αν το Πάσχα δεν βρίσκεται στην Αγία Γραφή, τότε από πού προέρχεται; Η συντριπτική πλειοψηφία των εκκλησιαστικών και κοσμικών ιστορικών συμφωνεί ότι το Πάσχα και οι παραδόσεις γύρω από αυτό είναι βαθιά ριζωμένες στην ειδωλολατρική θρησκεία.
Οι ειδωλολάτρες συνήθως χρησιμοποιούν πολλά διαφορετικά ονόματα για τον ίδιο θεό ή θεά. Ο Νεβρώδ, η Βιβλική φιγούρα που έχτισε την πόλη της Βαβυλώνας (Γεν.ι:8), είναι ένα παράδειγμα. Λατρευόταν σαν Κρόνος, Ήφαιστος, Βάαλ, Θαμμούζ, Μολώχ και άλλα, αλλά ήταν πάντα ο ίδιος θεός της φωτιάς ή ο θεός ήλιος που λατρευόταν παγκοσμίως σχεδόν σε κάθε αρχαίο πολιτισμό.
Η θεά του Πάσχα δεν ήταν διαφορετική. Ήταν θεότητα με πολλά ονόματα, η θεά της γονιμότητας, που λατρεύονταν την άνοιξη, τότε που όλη η ζωή ανανεώνεται.
Ο πολύ γνωστός ιστορικός, Will Durant, στο διάσημο και σεβαστό έργο του, Ιστορία των Πολιτισμών, σελ.235, 244-245, γράφει: «Η Ιστάρ [Αστάρτη για τους Έλληνες και Ασταρώθ για τους Ιουδαίους], δεν μας ενδιαφέρει μόνο σαν ανάλογη περίπτωση της αιγύπτιας Ίσιδας και πρωτότυπο της Ελληνορωμαϊκής Αφροδίτης, αλλά σαν η επίσημη δικαιούχος ενός από τα πιο παράξενα Βαβυλωνιακά έθιμα ... γνωστό σε μας κυρίως από τον Ηρόδοτο: Κάθε ντόπια γυναίκα είναι υποχρεωμένη, μία φορά στη ζωή της, να πάει στο ναό της Αφροδίτης [Ιστάρ], και να έχει σεξουαλική επαφή με κάποιο ξένο. Είναι εκπληκτικό ότι η Αγία Γραφή μιλάει για το θρησκευτικό αυτό σύστημα που έχει προέλθει απ’ αυτή την αρχαία πόλη, με τα λόγια: «Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης» ( Αποκ.ιζ:5).
Πρέπει τώρα να εξετάσουμε πιο προσεκτικά την καταγωγή των άλλων εθίμων που συνδέονται με τη σύγχρονη γιορτή του Πάσχα.
Η προέλευση της Σαρακοστής
Σύμφωνα με τον Johannes Cassianus, ο οποίος έγραψε 5ο αιώνα: "Αν και θα έπρεπε να ξέρετε, ότι όσο η πρώτη εκκλησία διατηρούσε την τελειότητά της αδιάσπαστη, δεν υπήρχε 40ήμερη νηστεία".
Δεν υπάρχουν ούτε βιβλικά ούτε ιστορικά στοιχεία για το Χριστό, τους αποστόλους ή την πρώτη εκκλησία που να υπονοούν ότι τηρούσαν τη νηστεία της Σαρακοστής.
Δεδομένου ότι δεν υπάρχει εντολή τήρησης της Σαρακοστής στη Βίβλο, από που προέρχεται; Μια σαράντα ημερών αποχή παρατηρείται στην αρχαιότητα προς τιμήν των ειδωλολατρικών θεών Όσιρις, Άδωνις και Θαμμούζ (John Landseer, Sabaean Researches, σελ. 111, 112).
Ο Alexander Hislop, Οι δύο Βαβυλώνες, σελ. 199-200, υποστηρίζει για την καταγωγή της Σαρακοστής: «Η σαρανταήμερη αποχή της Σαρακοστής είναι άμεσα δανεισμένη από τους λάτρεις της Βαβυλώνιας θεάς. Ακόμα, τέτοια 40ήμερη νηστεία κατά την Άνοιξη, εξακολουθεί να παρατηρείται στους Γεζιδήδες, ειδωλολάτρες λάτρεις του διαβόλου στο Κουρδιστάν, που την έχουν κληρονομήσει από τους παλαιούς κυρίους τους, τους Βαβυλώνιους. Τέτοια νηστεία 40 ημερών, υπήρχε την άνοιξη μεταξύ των ειδωλολατρών Μεξικανών ... Σαρακοστή τηρούσαν και οι Αιγύπτιοι ... "
Η Σαρακοστή ήρθε από την ειδωλολατρία όχι, από τη Βίβλο!
Τα Αβγά και το Πάσχα
Τα αβγά είναι πάντα συνδεδεμένα με τον εορτασμό του Πάσχα. Σχεδόν κάθε πολιτισμός στο σύγχρονο κόσμο έχει μακρά παράδοση χρωματισμού των αυγών με όμορφους και διαφορετικούς τρόπους.
«Η καταγωγή των αυγών του Πάσχα βασίζεται στις παραδόσεις περί γονιμότητας των ινδοευρωπαϊκών φυλών ... Το αβγό γι’ αυτούς ήταν σύμβολο της Άνοιξης ... Κατά τους χριστιανικούς χρόνους, είχε δοθεί στο αβγό μια θρησκευτική ερμηνεία, έγινε σύμβολο του τάφου από τον οποίο εμφανίστηκε ο Χριστός στη νέα ζωή της ανάστασής Του» (Francis X. Weiser, Εγχειρίδιο χριστιανικών γιορτών και εθίμων, σ.233). Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του πως ειδωλολατρικά σύμβολα και έθιμα έγιναν "χριστιανικά", δόθηκαν χριστιανικά ονόματα σε ειδωλολατρικές πρακτικές.
Αυτό έγινε για να παραπλανήσουν και να κάνουν τους ανθρώπους να νιώθουν καλύτερα όταν ακολουθούν έθιμα που δεν είναι στην Αγία Γραφή.
«Γύρω από τη χριστιανική τήρηση του Πάσχα ... έχουν συλλεχθεί λαϊκά έθιμα, πολλά από τα οποία προέρχονται από αρχαία τελετουργικά ... συμβολίζουν Ευρωπαϊκές και Μέσο Ανατολικές ειδωλολατρικές γιορτές της Άνοιξης ... για παράδειγμα, τα αβγά ... ήταν πολύ σημαντικά σαν σύμβολα της νέας ζωής και της ανάστασης» (Εγκυκλοπαίδεια Britannica , έκδ.1991, τόμ.4, σ.333).
Τέλος, τα παρακάτω προέρχονται από το βιβλίο Αιγυπτιακή Πίστη και σύγχρονη σκέψη, του James Bonwick, σελ.211-212: "Αυγά ήταν κρεμασμένα σε αιγυπτιακούς ναούς. Ο Bunsen εφιστά την προσοχή στο κοσμικό αβγό, το σύμβολο της παραγωγικής ζωής, που βγαίνει από το στόμα του μεγάλου θεού της Αιγύπτου. Το μυστικό αβγό της Βαβυλώνας, ένα αβγό σε υπερφυσικό μέγεθος λέγεται ότι έπεσε από τον ουρανό στον Ευφράτη. Τα ψάρια το κύλισαν μέχρι την όχθη, κι εκεί κάθισαν πάνω του περιστέρια και το κλώσησαν, και βγήκε η Αφροδίτη που αργότερα ονομάστηκε Σύρια θεά, δηλαδή Αστάρτη. Βαμμένα αυγά ήταν ιερά αφιερώματα στην Αίγυπτο, καθώς εξακολουθούν να είναι στην Κίνα. Το Πάσχα, η άνοιξη, ήταν η εποχή της γέννησης, επίγειας και ουράνιας".
Τι άλλο θα μπορούσε να αποδείξει πιο απλά την πραγματική καταγωγή του «αβγού του Πάσχα»; Ο Θεός ποτέ δεν σύστησε Πασχαλινά αβγά ή τσουρέκια, όμως τέτοια έχουν υπάρξει εδώ και χιλιάδες χρόνια!
Αναπτύχθηκε η άποψη ότι το αυγό, που εκπροσωπεί την άνοιξη και τη γονιμότητα, θα έπρεπε να συγχωνευθεί με μία ήδη υπάρχουσα παγανιστική γιορτή της Άνοιξης. Για να συνδεθεί αυτό το σύμβολο με την Ανάσταση του Χριστού την άνοιξη, απαιτείτο μεγάλη ανθρώπινη επέμβαση και λογική. Ωστόσο, ακόμη και η εξαιρετικά δημιουργική ανθρώπινη λογική δεν ήταν ποτέ σε θέση να συνδέσει με επιτυχία το επόμενο σύμβολο του Πάσχα με οτιδήποτε χριστιανικό, διότι δεν υπάρχει ούτε μία λέξη γι’ αυτό οπουδήποτε στην Καινή Διαθήκη!
Το Πασχαλινό λαγουδάκι
Δύο αποσπάσματα από τον Francis Weiser σχετικά με την προέλευση του «λαγού του Πάσχα»: «Στη Γερμανία και την Αυστρία, κρύβουν μικρές φωλιές που περιέχουν αβγά, γλυκά και καραμέλες, και τα παιδιά πιστεύουν ότι το λαγουδάκι του Πάσχα, τόσο δημοφιλές και σ’ αυτές τις χώρες, έχει βάλει τα αβγά και έφερε τις καραμέλες» (σ.235) και «Το λαγουδάκι του Πάσχα έχει την προέλευσή του σε προ-χριστιανικές παραδόσεις γονιμότητας ... Το λαγουδάκι του Πάσχα ποτέ δεν είχε θρησκευτικό συμβολισμό που να δίνει δικαίωμα χρήσης σε γιορτές ... Ωστόσο, το λαγουδάκι απέκτησε πολύτιμο ρόλο στον εορτασμό του Πάσχα, αφού θεωρείται ότι παράγει τα πασχαλινά αβγά από τα παιδιά σε πολλές χώρες» (σελ.236).
Εδώ έχουμε μια ακόμη απόδειξη της καταγωγής των πασχαλινών αβγών και κουνελιών. Αποδεικνύει πως κανείς δεν έχει ποτέ τη δυνατότητα να συνδέσει το λαγουδάκι του Πάσχα με οτιδήποτε χριστιανικό, πόσο μάλλον με την Αγία Γραφή: «Το λαγουδάκι του Πάσχα δεν είναι χριστιανικό σύμβολο» (John Bradner, Symbols of Church Seasons and Days, p.52), και "Παρά το γεγονός ότι υιοθετήθηκε από διάφορες χριστιανικές κουλτούρες, το λαγουδάκι του Πάσχα ποτέ δεν έλαβε συγκεκριμένη χριστιανική ερμηνεία" (Mirsea Eliade, Η Εγκυκλοπαίδεια της Θρησκείας , σελ.558).
Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν θα σταματήσει δεκάδες εκατομμύρια καθ’ ομολογία Χριστιανούς να διακοσμούν τα σπίτια τους με τα Πασχαλινά κουνελάκια κάθε άνοιξη.
Ακόμη και στις μέρες μας, τα κουνέλια έχουν μείνει λαϊκά σύμβολα της γονιμότητας (γεννάει σαν κουνέλα). Ενώ η αναπαραγωγική τους ταχύτητα είναι γνωστή, υπάρχει ένα άλλο πρόβλημα με τα κουνέλια, δεν γεννούν αβγά! Ενώ και τα δύο είναι σαφώς σύμβολα γονιμότητας, δεν υπάρχει κανένας λογικός τρόπος για να συνδεθούν. Σε έναν κόσμο γεμάτο παγανιστική παράδοση, η αλήθεια και η λογική μπορεί να χαθούν. Το να συγχωνεύσεις τώρα αυτά τα σύμβολα με το χριστιανισμό, κάνει μια ήδη ειδωλολατρική πρακτική πολύ χειρότερη.
Δεν υπάρχει τίποτα το χριστιανικό για κανένα από αυτά τα σύμβολα. Η αληθινή ιστορία αυτών των συμβόλων της γονιμότητας, τα κουνέλια και τα αβγά, είναι τελείως άγνωστη σε όλα τα ανυποψίαστα παιδιά που έχουν καθοδηγηθεί από τους μεγάλους να τα θεωρούν σαν κάτι ξεχωριστό.
Η όλη ιδέα ότι αυτά είναι Χριστιανικά είναι ένα ψέμα που πλασάρεται στα αθώα παιδιά που θα πιστέψουν και ότι «το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από τυρί» μόνο και μόνο επειδή κάποιος μεγάλος τους λέει έτσι. Ενώ όλα αυτά είναι συγκλονιστικά γεγονότα, ωστόσο είναι αλήθεια.
Πλαστός Σωτήρας;
Το κεντρικό θέμα της Καινής Διαθήκης είναι ότι ο Ιησούς Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και προσφέρει τη λύτρωση σ’ ένα κόσμο αποκομμένο από το Θεό.
Ο αρχιμάστορας της πλάνης (ο Διάβολος και Σατανάς, που ονομάζεται ο «θεός αυτού του κόσμου» στη Β΄Κορ.δ:4) επιδιώκει να πλαστογραφεί κάθε πτυχή του σχεδίου του Θεού. Είναι ο «ο πλανών την οικουμένην όλην»(Αποκ.ιβ:9). Δεδομένου ότι είναι ο αρχι-απατεώνας, δεν θα είναι ικανοποιημένος παραχαράσσοντας όλες τις πτυχές του Χριστιανισμού, αν δεν πειράξει την ταυτότητα και τη λατρεία του αληθινού Σωτήρα!
Ποιος είναι ο πραγματικός «σωτήρας» που βρίσκεται στο επίκεντρο των εθίμων την «Κυριακή του Πάσχα»; Είναι ο Ιησούς Χριστός της Αγίας Γραφής; Αν πεις «ναι», είσαι σίγουρος; Η ιστορία απαντά το ερώτημα αυτό απλά, με αυτό:
«... η σύλληψη ενός Σωτήρα-Θεού ήταν πολύ οικεία στον αρχαίο ειδωλολατρικό κόσμο ... αντίληψη περί σωτηρίας εμπεριέχεται στην έννοια θεών όπως ο Όσιρις, ο Άττης, και ο Άδωνης ..." (John M. Robertson, Χριστιανισμός και μυθολογία, σ.395).
«Συχνά προβάλλεται ότι η πίστη στην ανάσταση του Ιησού οφείλεται στις ιδέες περί θείας ανάστασης που κυκλοφορούν στο σύγχρονο κόσμο ... ιστορίες του Άττη, του Άδωνη, και του Όσιρις ... Στις ειδωλολατρικές ιστορίες η επαναλαμβανόμενη ανάσταση είναι μια χαρούμενη μεταστροφή της ήττας, στη χριστιανική εκδοχή, είναι το επιστέγασμα του δοξασμένου θανάτου.
Μπορεί να ειπωθεί ότι ο Άττης και ο Όσιρις σώθηκαν με την ανάσταση, και ο Ιησούς πεθαίνοντας ... η τήρηση του Πάσχα, αρχικά δεν σήμαινε απαραίτητα πίστη στην Ανάσταση, αυτό έγινε αργότερα, βαθμιαία, από το εβραϊκό Πάσχα.
Ο χαιρετισμός «Χριστός ανέστη» είναι δευτερογενής εξέλιξη. Η ιδέα προέρχεται απ’ αυτή την ανοιξιάτικη γιορτή. Η γιορτή δεν προέρχεται από την ιδέα της ανάστασης του Χριστού. Η ανάσταση απορρέει από την παλιά πρακτική της τήρησης της ειδωλολατρικής γιορτής και όχι το αντίστροφο» (Α. Nock, Πρωταρχικός Εθνικός Χριστιανισμός και το Ελληνικό του υπόβαθρό, σσ.105-107).
Μια ακόμα πιο δυνατή επιβεβαίωση της ειδωλολατρικής αντιγραφής των εορτών του Πάσχα είναι αυτή του διάσημου ιστορικού James George Frazer:
"Ο θάνατος και η ανάσταση του Άττη γιορταζόταν επίσημα στη Ρώμη, στις 24 και 25 του Μάρτη, ημερομηνίες που θεωρούνται σαν η εαρινή ισημερία, ... σύμφωνα με μια αρχαία και διαδεδομένη παράδοση τα πάθη του Χριστού συνέβησαν στις 25 Μαρτίου ... η παράδοση, που τοποθετεί το θάνατο του Χριστού στις 25 Μαρτίου ... είναι ακόμη πιο αξιοσημείωτο, διότι αστρονομικές παρατηρήσεις απέδειξαν ότι αυτό δεν μπορεί να έχει ιστορική βάση ...
Η γιορτή του Αγίου Γεωργίου, τον Απρίλιο έχει αντικαταστήσει την αρχαία ειδωλολατρική γιορτή της Parilia. Η γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, τον Ιούνιο έχει διαδεχτεί μια ειδωλολατρική γιορτή του νερού στη μέση του Καλοκαιριού. Η γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου, τον Αύγουστο, έχει αντικαταστήσει την ειδωλολατρική γιορτή της Diana. Τα ψυχοσάββατα αποτελούν συνέχεια μιας παλιάς ειδωλολατρικής γιορτής των νεκρών. Η γέννηση του Χριστού τοποθετήθηκε στο χειμερινό ηλιοστάσιο του Δεκεμβρίου, επειδή εκείνη την ημέρα πίστευαν ότι γεννήθηκε ο θεός Ήλιος. Μετά απ’ όλα αυτά, δύσκολα μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι υπέρμετρη η διατύπωση εικασιών ότι η άλλη κύρια γιορτή της Ορθόδοξης εκκλησίας - το Πάσχα - κατά τον ίδιο τρόπο, έχει τα κίνητρα και την πηγή της στην παρόμοια γιορτή του Φρυγικού θεού Άττις κατά την εαρινή ισημερία ...
Πρόκειται για μια αξιοσημείωτη σύμπτωση ... ότι η ορθόδοξη και η ειδωλολατρική γιορτή του θείου θανάτου και ανάστασης έπρεπε να λαμβάνουν χώρα την ίδια εποχή ... Είναι δύσκολο να θεωρηθεί σαν τελείως τυχαία σύμπτωση" (The Golden Bough, τόμ.Ι, σελ.306-309).
Συνοψίζοντας τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι η Ρωμαιοκαθολική και η Ορθόδοξη Εκκλησία έχουν μια πρακτική ενσωμάτωσης ειδωλολατρικών εορτών, με το να τους δίνουν "χριστιανικά" ονόματα. Υποτίθεται ότι αυτό έγινε για να γίνει ο "Χριστιανισμός" πιο ευπρόσδεκτος και γνωστός στους ειδωλολάτρες προσκυνητές, τους οποίους η εκκλησία προσπαθεί να προσελκύσει. Πώς αναπτύχθηκε μια τέτοια σχέση;
Ίσως τώρα να καταλαβαίνουμε καλύτερα γιατί ο απόστολος Παύλος έγραψε στους Κορινθίους να προσέξουν να μην εξαπατηθούν με πανουργία από έναν «άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν», και τους λέει: «φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν διά της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νούς σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν. Διότι εάν ο ερχόμενος κηρύττη προς εσάς άλλον Ιησούν, τον οποίον ημείς δεν εκηρύξαμεν, ή λαμβάνητε άλλο πνεύμα, το οποίον δεν ελάβετε, ή άλλο ευαγγέλιον, το οποίον δεν εδέχθητε...» ( Β΄ Κορ.ια:3-4 ).
Οι άνθρωποι σήμερα νομίζουν ότι λατρεύουν τον αληθινό Σωτήρα, όταν στην πραγματικότητα λατρεύουν ένα πλαστό, ψεύτικο σωτήρα – ένα άλλο Ιησού! Οι Ορθόδοξοι, οι Καθολικοί και όλοι όσοι γιορτάζουν το Πάσχα, στην ουσία λατρεύουν τον Βαάλ, το θεό ήλιο με την ιδιότητα του μεσίτη, ο οποίος ονομάστηκε έτσι από τη γυναίκα του Ιστάρ (η οποία ήταν στην πραγματικότητα η μητέρα του Σεμίραμις) - που θα δούμε αργότερα ότι η Βίβλος την ονομάζει "Βασίλισσα των Ουρανών".
Οι άνθρωποι μπορούν να λατρεύουν με τρόπους που αντιπροσωπεύουν πράγματα που είναι πολύ πιο διαφορετικά απ’ αυτό που ειλικρινά πιστεύουν ή προσποιούνται ότι πιστεύουν. Ας εξετάσουμε το ακόλουθο χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Επιτάφιος θρήνος
Αναφέρεται στη Βίβλο, αλλά δεν θα περίμενε κανείς αυτό που λέει ο Θεός γι’ αυτό το έθιμο. Προσέξτε τα παρακάτω εδάφια. Στον προφήτη Ιεζεκιήλ φανερώθηκε σε όραμα, είναι μια σημαντική προφητεία, οι αμαρτίες του λαού του Θεού τότε, αλλά και στην εποχή μας.
Το σύνολο αυτών των εδαφίων πρέπει να εξεταστεί προσεκτικά για να καταλάβουμε γιατί ο Θεός είναι τόσο αυστηρός στην καταδίκη αυτών των πρακτικών:
«Και είπε προς εμέ, Στρέψον έτι· θέλεις ιδεί μεγαλήτερα βδελύγματα, τα οποία ούτοι κάμνουσι. Και με έφερεν εις τα πρόθυρα της πύλης του οίκου του Κυρίου της προς βορράν, και ιδού, εκεί εκάθηντο γυναίκες θρηνούσαι τον Θαμμούζ. Και είπε προς εμέ, Είδες, υιέ ανθρώπου; Στρέψον έτι· θέλεις ιδεί μεγαλήτερα βδελύγματα παρά ταύτα….. Και είπε προς εμέ, είδες, υιέ ανθρώπου; Μικρόν είναι τούτο εις τον οίκον Ιούδα, να κάμνωσι τα βδελύγματα, τα οποία ούτοι κάμνουσιν ενταύθα; ώστε εγέμισαν την γην από καταδυναστείας και εξέκλιναν διά να με παροργίσωσι· και ιδού, βάλλουσι τον κλάδον εις τους μυκτήρας αυτών. Και εγώ λοιπόν θέλω φερθή μετ' οργής· ο οφθαλμός μου δεν θέλει φεισθή ουδέ θέλω ελεήσει· και όταν κράξωσιν εις τα ώτα μου μετά φωνής μεγάλης, δεν θέλω εισακούσει αυτούς» ( Ιεζεκ.η:13-18 ).
Ολόκληρη η τελετουργία του επιταφίου και των «θρήνων» είναι αντιγραφή των γυναικών (μυροφόρες κόρες) που θρηνούσαν τον Θαμμούζ κι αυτό είναι πολύ σοβαρό για το Θεό! Μισεί τόσο πολύ αυτή την άθλια πρακτική που θα φερθή μετ' οργής σε όλους όσοι επιμένουν σ' αυτήν (Ιεζελ.θ)!
Δεν είναι απλό πράγμα για το Θεό ότι τόσοι άνθρωποι κάνουν το ίδιο πράγμα κάθε Πάσχα! Μπορεί να φαίνεται «όμορφο», «θρησκευτικό», «κατανυκτικό», «ευλαβικό», «συγκινητικό» και «συγκλονιστικό» σ’ εκείνους που συμμετέχουν, αλλά ο Θεός έχει απαγορεύσει στον αληθινό λαό Του να ασπάζεται τις ιδέες και τα θρησκευτικά έθιμα των ειδωλολατρών.
Δεν Τον ενδιαφέρει τι οι άνθρωποι μπορεί να αισθάνονται ή σκέφτονται ότι είναι σωστό. Τον ενδιαφέρουν όμως αυτοί που νοιάζονται για το τι Αυτός νομίζει! Ο Θεός, την αρχαία λατρεία του ήλιου, ντυμένη (καμουφλαρισμένη) με Πασχαλινά στολίδια και γλυκά, τη βλέπει σαν μια μοντέρνα συσκευασία ενός πολύ παλιού, ειδωλολατρικού έθιμου.
Δευτερονόμιο ιβ:28-32: «Πρόσεχε και άκουε πάντας τους λόγους τούτους, τους οποίους εγώ προστάζω εις σέ· διά να ευημερής, συ και τα τέκνα σου μετά σε εις τον αιώνα, όταν πράττης το καλόν και το αρεστόν ενώπιον Κυρίου του Θεού σου. Όταν Κύριος ο Θεός σου εξολοθρεύση τα έθνη απ' έμπροσθέν σου, όπου υπάγεις διά να κληρονομήσης αυτά, και κληρονομήσης αυτά και κατοικήσης εν τη γη αυτών, πρόσεχε εις σεαυτόν, μήποτε παγιδευθής και ακολουθήσης αυτούς, αφού εξολοθρευθώσιν απ' έμπροσθέν σου· και μήποτε εξετάσης περί των θεών αυτών, λέγων, Πως ελάτρευον τα έθνη ταύτα τους θεούς αυτών; ούτω θέλω κάμει και εγώ. Δεν θέλεις κάμει ούτως εις Κύριον τον Θεόν σου· διότι παν βδέλυγμα, το οποίον ο Κύριος μισεί, έκαμον εις τους θεούς αυτών· επειδή και τους υιούς αυτών και τας θυγατέρας αυτών καίουσιν εν πυρί προς τους θεούς αυτών. Παν ό,τι προστάζω εγώ εις εσάς, τούτο προσέχετε να κάμνητε· δεν θέλεις προσθέσει εις αυτό ουδέ θέλεις αφαιρέσει απ' αυτού».
Ο Θεός λέει στους Χριστιανούς να μην αναμίξουν ποτέ τα άγια με ό, τι είναι ειδωλολατρικό, ή το αληθινό με το ψεύτικο! Μην αφήστε τους ανθρώπους να σας λένε ότι αυτό που λέει ο Θεός δεν έχει καμία διαφορά. Έχει!
Χριστόψωμα
Ιερεμίας ζ:18 : «Οι υιοί συλλέγουσι ξύλα και οι πατέρες ανάπτουσι το πυρ και αι γυναίκες ζυμόνουσι την ζύμην, διά να κάμωσι πέμματα εις την βασίλισσαν του ουρανού και να κάμωσι, σπονδάς εις άλλους θεούς, διά να με παροξύνωσι».
Αυτά τα πέμματα που έκαναν τότε οι γυναίκες, αντικαταστάθηκαν από τα χριστόψωμα και προσφερόταν στη βασίλισσα των ουρανών, την Αστάρτη τη θεά της γονιμότητας. Αυτό που φαίνεται τόσο αθώο, δεν είναι καθόλου αθώο. Ποια είναι η «βασίλισσα των ουρανών»;
Aσταρώθ - Η Βασίλισσα των Ουρανών
Η λατρεία της Αστάρτης ήταν πάντα συνδεδεμένη με τη λατρεία του Βάαλ ή τη λατρεία του ήλιου. Η Αστάρτη ή Ασταρώθ ήταν η γυναίκα του Βαάλ.
Κριτές β:11,13 «Και έπραξαν οι υιοί Ισραήλ πονηρά ενώπιον του Κυρίου και ελάτρευσαν τους Βααλείμ… Και εγκατέλιπον τον Κύριον και ελάτρευσαν τον Βάαλ και τας Ασταρώθ».
Ένα τελευταίο παράδειγμα
Η Γραφή λέει ότι ο βασιλιάς Σολομών ήταν ο σοφότερος άνθρωπος που έζησε ποτέ. Όμως, έκανε ένα λάθος που ο Θεός το θεώρησε τόσο μεγάλο, ώστε, μετά το θάνατό του, τιμώρησε το Σολομώντα αφαιρώντας το βασίλειο από το γιο του. Ποιο ήταν το λάθος του;
Παντρεύτηκε μια γυναίκα που τον οδήγησε στη λατρεία της Αστάρτης.
Α΄ Βασιλέων ια:4-6 : «Διότι ότε εγήρασεν ο Σολομών, αι γυναίκες αυτού εξέκλιναν την καρδίαν αυτού κατόπιν άλλων θεών· και η καρδία αυτού δεν ήτο τελεία μετά του Κυρίου του Θεού αυτού, ως η καρδία Δαβίδ του πατρός αυτού. Και επορεύθη ο Σολομών κατόπιν της Αστάρτης, της θεάς των Σιδωνίων, και κατόπιν του Μελχώμ, του βδελύγματος των Αμμωνιτών. Και έπραξεν ο Σολομών πονηρά ενώπιον του Κυρίου και δεν επορεύθη εντελώς κατόπιν του Κυρίου, ως Δαβίδ ο πατήρ αυτού».
Τα εδάφια 11-12 «Διά τούτο είπεν ο Κύριος εις τον Σολομώντα, Επειδή τούτο ευρέθη εν σοι, και δεν εφύλαξας την διαθήκην μου και τα διατάγματά μου, τα οποία προσέταξα εις σε, θέλω εξάπαντος διαρρήξει την βασιλείαν από σου και δώσει αυτήν εις τον δούλον σου· πλην εν ταις ημέραις σου δεν θέλω κάμει τούτο, χάριν Δαβίδ του πατρός σου· εκ της χειρός του υιού σου θέλω διαρρήξει αυτήν» αποδεικνύουν αυτό το γεγονός.
Δύο Εκκλησίες
Στην Καινή Διαθήκη απεικονίζονται δύο εντελώς διαφορετικές εκκλησίες. Η αληθινή Εκκλησία που έχτισε ο Ιησούς, περιγράφεται σαν η νύφη του Χριστού, δεν θέλει να εμπλακεί με αυτό τον κόσμο και τα έθιμα του, ώστε να είναι καθαρή όταν ο Ιησούς επιστρέψει για να την πάρει κοντά Του.
Όμως, σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, υπάρχουν προφητείες ότι ψευδοδιδάσκαλοι θα βγουν στο προσκήνιο και θα πάρουν τον έλεγχο της εκκλησίας.
Οι αληθινοί Χριστιανοί θα έπρεπε να αγωνιστούν σκληρά για να συνεχίσουν να υπακούουν στο Θεό, αποχωρίζοντας τους εαυτούς τους από τους συμβιβασμένους. Θα ήταν επομένως πάντοτε ένα «μικρό ποίμνιο», συχνά διασκορπισμένο, χωρίς ποτέ να έχει φαινομενική δύναμη σ’ αυτό τον κόσμο.
Στον κόσμο έχει μείνει ένα κομμάτι αυτής της μικρής, διάσπαρτης, διωκόμενης εκκλησίας, αλλά ο Χριστός υποσχέθηκε ότι ποτέ δεν θα την αφήσει ή θα την εγκαταλείψει και ότι «οι πύλες του Άδη δεν θα υπερισχύσουν εναντίον της» (Ματθ.ις:18 ).
Αν και κατά περιόδους έπρεπε να σκορπίσει (Πράξεις η:1), ο Χριστός τήρησε πιστά την υπόσχεσή Του να παραμείνει μαζί της, ενδυναμώνοντας και ενισχύοντας την με το Πνεύμα Του. Παρά τους συνεχείς διωγμούς, ακόμη και σε περιόδους μεγάλων θλίψεων και μαρτυρίων από τις μεγάλες εκκλησίες που πάντα προσπαθούσαν να την καταστρέψουν - ένα υπόλοιπο παρέμενε πάντοτε στα τελευταία 2.000 χρόνια. Αυτοί ήταν «οι φυλάττοντες τας εντολάς του Θεού και την πίστιν του Ιησού» (Αποκ.ιδ:12 ).
Ο Θεός πάντα έδινε εντολές στην Εκκλησία Του να μην κρατάει τις ειδωλολατρικές γιορτές! Αυτή η μικρή εκκλησία ήταν και είναι πάντα πρόθυμη να Τον υπακούσει.
ΕΣΥ τι θα κάνεις;
Μπορούμε να γιορτάζουμε το Πάσχα "προς τιμή του Χριστού"; Κάποιοι μπορεί να λένε: «Εντάξει, ξέρω ότι το Πάσχα προέρχεται από την ειδωλολατρία - αλλά εγώ δεν είμαι ειδωλολάτρης! Εγώ το γιορτάζω προς τιμή του Χριστού.
Επειδή ο Θεός ήξερε ότι οι Ισραηλίτες θα αισθάνονταν κάπως έτσι, όταν θα ερχόταν αντιμέτωποι με τα θρησκευτικά έθιμα των ειδωλολατρικών εθνών, και θα προσπαθούσαν να χρησιμοποιήσουν ψευδή έθιμα για να τιμήσουν τον αληθινό Θεό, έδωσε την εντολή στο Δευτερονόμιο ιβ:28-32 . Ο Θεός πάντα έλεγε ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να Τον λατρεύουν ακριβώς όπως Αυτός έχει ορίσει! Το ίδιο έκανε και ο Χριστός.
Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους: «ηκυρώσατε την εντολήν του Θεού διά την παράδοσίν σας ... εις μάτην δε με σέβονται, διδάσκοντες διδασκαλίας, εντάλματα ανθρώπων» (Ματθ.ιε:6,9 ). Το παράλληλο εδάφιο του Μάρκου προσθέτει ένα σημαντικό στοιχείο: «Και έλεγε προς αυτούς· Καλώς αθετείτε την εντολήν του Θεού, διά να φυλάττητε την παράδοσίν σας» (ζ:9). Τα εδάφια αυτά έχουν σαφή εφαρμογή σ’ εκείνους που αθετούν την εντολή του Θεού (ποιο είναι το πάσχα ημών) για να γιορτάσουν το ειδωλολατρικό Πάσχα.
Εκατοντάδες εκατομμύρια γιορτάζουν το ειδωλολατρικό Πάσχα, νομίζοντας ότι αυτό γίνεται προς τιμήν του Ιησού Χριστού! Οι περισσότεροι είναι σε πλήρη άγνοια του τι κάνουν. Η απάντησή του Θεού σε όλους είναι «Τους καιρούς λοιπόν της αγνοίας παραβλέψας ο Θεός, τώρα παραγγέλλει εις πάντας τους ανθρώπους πανταχού να μετανοώσι» (Πράξεις ιζ:30)!
