Πολύς ο λόγος
ανάμεσα στους χριστιανικούς κύκλους «περί αγάπης»...
Α’
Θεσ.α:1-7, Εφεσ.ε:1-2, Εβρ.ς:10
Ο
Παύλος επαινεί τους Θεσσαλονικείς για τον «κόπον
της αγάπης» που έδειχναν στη ζωή τους και αφετέρου καλεί τους
Εφέσιους να «περιπατούν
εν αγάπη» ενώ η Επιστολή προς Εβραίους
βεβαιώνει ότι «δεν είναι
άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την
οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες».
Κόπος
και πορεία συνδυάζονται με την αγάπη στη ζωή του Χριστιανού, κι
είναι αυτό κάτι που πρέπει να έχουμε και για να το έχουμε πρέπει να το
επιδιώκουμε.
Ποια αγάπη;
Αλλά για ποια αγάπη γίνεται λόγος
σ’ αυτά τα εδάφια; Σε τι είδους αγάπη πρέπει να κοπιάζουμε και τι είδους
αγάπη πρέπει να ακολουθούμε σαν δρόμο ή πορεία ζωής;
Το παράδειγμα της μάνας που
κακομαθαίνει το παιδί της κάνοντάς του όλα τα χατίρια, είναι δείγμα “κακής”
αγάπης, που μάλλον καταστρέφει παρά ωφελεί τον άνθρωπο που την δέχεται. Η ιστορία
του Ηλεί, που κατάστρεψε τα παιδιά του καθώς απέφευγε να εφαρμόσει επάνω τους
τα προβλεπόμενα από το νόμο του Θεού, είναι η καλύτερη επαλήθευση και μάλιστα
από την Αγία Γραφή (Α’ Σαμ.β).
Το παράδειγμα των αμαρτωλών που «αγαπώσι τους αγαπώντας αυτούς» (Λουκ.ς:32)
είναι ένα άλλο είδος "κακής" αγάπης που μάλλον δεν αφορά τη μελέτη
μας.
Επίσης η προειδοποίηση του Ιωάννη,
«Τεκνία μου, μη αγαπώμεν με λόγον μηδέ με γλώσσαν, αλλά με έργον
και αλήθεια» (Α’ Ιωάν.γ:18), μας δείχνει ένα άλλο είδος
"αγάπης" για την οποία ο Θεός δεν έχει καλή γνώμη.
Πολλά ακόμη παραδείγματα θα
μπορούσαν να αναφερθούν γύρω από το θέμα, όμως καλύτερα να δούμε πώς ορίζει την
αγάπη ο ίδιος ο λόγος του Θεού πηγαίνοντας στο εδάφιο που λέει, «Αύτη είναι η αγάπη, να περιπατώμεν κατά τας εντολάς αυτού»
(Β’ Ιωάν.α:6).
Αγάπη και
υποταγή στις εντολές
Εδώ, λοιπόν, βλέπουμε το
αξιοπρόσεκτο, ότι η οδός της αγάπης ταυτίζεται με την οδό των εντολών του Θεού.
Αυτό δεν είναι μόνο ενδιαφέρον και διαφωτιστικό αλλά επίσης επαναλαμβάνεται σε
πολλά άλλα εδάφια, όπως το πασίγνωστο «Εάν
με αγαπάτε, τας εντολάς μου φυλάξατε» (Ιωάν.ιδ:15).
Δρόμος, λοιπόν, η αγάπη ο δρόμος
των εντολών του Θεού, κι αυτό το δρόμο πρέπει να τον βαδίσουμε όχι απλά σαν
αργόσχολοι περιπατητές αλλά σαν "στρατοκόποι", άνθρωποι που θέλουμε
και βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος, στο τέρμα αυτού του δρόμου.
Κάθε δρόμος κάπου οδηγεί κι αυτός
ο δρόμος της αγάπης –ή των θείων εντολών– είναι ο μόνος που οδηγεί ασφαλώς σ’
εκείνο που οι αληθινοί χριστιανοί ποθούν, να γίνουν δηλαδή «υιοί του Πατρός του εν τοις ουρανοίς», ζώντας και σκεπτόμενοι όπως
και ο Κύριος Ιησούς Χριστός, που δήλωσε:
«Εγώ
λαλώ ό,τι είδον πλησίον του Πατρός μου· και σεις ομοίως κάμνετε ό,τι είδετε
πλησίον του πατρός σας» (Ιωάν.η:38).
Για το λόγο αυτό ο Χριστός είχε το
δικαίωμα να πει, «Εγώ είμαι η οδός
και η αλήθεια και η ζωή· ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ειμή δι' εμού»
(Ιωάν.ιδ:6). Ο άνθρωπος Ιησούς ο δρόμος και ο Θεός το τέρμα. Τι άλλο
χρειαζόμαστε; Τι άλλο θα μπορούμε να ποθήσουμε στη ζωή μας;
Υποκειμενικότητα
Όμως, συνήθως ταυτίζουμε το σωστό
με το δικό μας θέλημα και συμφέρον, γι’ αυτό όχι σπάνια φτάνουμε στο δυσάρεστο
σημείο που περιγράφει ο θεόπνευστος συγγραφέας, να ακολουθούμε οδό «ήτις φαίνεται ορθή εις τον άνθρωπον, αλλά τα τέλη αυτής είναι
οδοί θανάτου» (Παρ.ις:25).
Πώς θα αποφύγουμε τέτοιες
κακοτοπιές και θλιβερές συνέπειες; Πού θα βρούμε αυτό το δρόμο της αγάπης, το
δρόμο του Θεού; Ο Ψαλμωδός ερωτά για λογαριασμό μας και με θεία σοφία απαντά: «Τίνι τρόπω θέλει καθαρίζει ο νέος την οδόν αυτού; φυλάττων τους
λόγους σου» (Ψαλμ.ριθ:9). Το ίδιο πράγμα θα γράψει ο Δαβίδ
από την πνευματική του πείρα: «Του Θεού, η
οδός αυτού είναι άμωμος, ο λόγος του Κυρίου είναι δεδοκιμασμένος»
(Ψαλμ.ιη:30).
Η οδός του Κυρίου, συνεπώς,
ταυτίζεται με το λόγο και το Νόμο Του, κι αυτό τον λόγο και Νόμο τον έχουμε
σήμερα στις σελίδες της Αγίας Γραφής. Τούτη η οδός είναι η οδός της ζωής που «εις τον συνετόν είναι προς τα άνω»
(Παρ.ιε:24). Πόσο ταιριάζει τούτη η διαπίστωση με την αποστολική προτροπή, «τα άνω ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος
εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολ.γ:1-2). Ώστε αν
θέλουμε τα άνω, δεν έχουμε παρά να στρεφόμαστε στο λόγο και Νόμο του Θεού, από
όπου τρέφεται η ψυχή μας και οδηγούνται τα βήματά μας.
Αγάπη, συνεπώς, δεν είναι η κάθε
μεροληπτική φροντίδα και περιποίηση ανθρώπων και πραγμάτων που μας αρέσουν, μας
κολακεύουν και ικανοποιούν ιδιοτελείς επιθυμίες και συμφέροντά μας.
Αγάπη και
έλεγχος
Τι γίνεται –τι πρέπει να γίνεται–
αν κάτι δεν πάει καλά στη ζωή ενός πιστού ή, το χειρότερο, ακόμη και στη ζωή
μιας εκκλησίας; Πώς εκδηλώνεται και πώς πρέπει να εφαρμόζεται η αγάπη σε
τέτοιες περιπτώσεις;
Το βέβαιο είναι πως με την αγάπη
δεν εννοούμε ποτέ τη συγκάλυψη του κακού –είτε αυτό αναφέρεται σε πράξεις είτε
αναφέρεται σε κακοδιδασκαλίες είτε αναφέρεται σε μεμονωμένα άτομα είτε σε εκκλησιαστικά
σώματα, όπως δεν είναι αγάπη αν γνωρίζουμε ότι κάποιος πάσχει από μια σοβαρή
αρρώστια και δεν τον προειδοποιούμε κατάλληλα, μήπως τυχόν και στενοχωρηθεί...
Ποιος αλήθεια αγαπούσε περισσότερο
τον Κορίνθιο χριστιανό που έπεσε στο αμάρτημα της ανηθικότητας και πήρε για
γυναίκα του τη μητριά του; Οι Κορίνθιοι επιχείρησαν να τον καλύψουν και έμειναν
σε απόσταση από το πρόβλημα, όμως ο Παύλος απαίτησε «να παραδώσητε τον τοιούτον εις τον Σατανάν προς όλεθρον της
σαρκός, διά να σωθή το πνεύμα αυτού εν τη ημέρα του Κυρίου Ιησού»;
(Α’ Κορ.ε). Μήπως ήταν λιγότερη η αγάπη του Παύλου γι’ αυτό τον χριστιανό; Αν
είναι δυνατόν!
Αλλά κι εμείς πολλές φορές
προσπαθούμε να καλύψουμε το κακό, ιδιαίτερα όταν αφορά κάποιον δικό μας
άνθρωπο, δήθεν από αγάπη, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε πως έτσι του κάνουμε το
μεγαλύτερο κακό.
Αγάπη στα
παιδιά μας
Οι σύγχρονες απόψεις είναι ενάντια
σε κάθε εφαρμογή πειθαρχίας, πολύ περισσότερο ενάντια στη χρήση της ράβδου από
γονείς και παιδαγωγούς. Αντίθετα ο λόγος του Θεού επιμένει να υποστηρίζει ότι η
πειθαρχία με μέτρο και αγάπη είναι απαραίτητη και σωτήρια.
Στο προκείμενο θέμα ο σοφός
Παροιμιαστής αναφέρει: «Ο φειδόμενος
της ράβδου αυτού μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν παιδεύει αυτόν εν
καιρώ» (Παρ.ιγ:24). Ποια από τις δύο αρχές πρέπει να
ακολουθήσει ο άνθρωπος του Θεού; Την κοσμική, της αχαλίνωτης αναίδειας και
αταξίας ή τη βιβλική, της στοργικής πειθαρχίας; Βέβαια ο διεστραμμένος
σύγχρονος παιδαγωγός δεν μπορεί να δει παράλληλα την αγάπη και την πειθαρχία,
τα θεωρεί ασύμβατα μεταξύ τους. Όμως τα αποτελέσματα στην κοινωνία γύρω μας
είναι ο καλύτερος μάρτυρας για την υπεροχή της Βίβλου.
Το ζητούμενο στη σκέψη της
βιβλικής σοφίας δεν είναι η ανεξέλεγκτη και τρομοκρατική επιβολή του
μεγαλύτερου πάνω στον μικρότερο αλλά να ελευθερωθεί η ζωή από το θάνατο. «Μη φείδου να παιδεύης το παιδίον· διότι εάν κτυπήσης αυτό διά της
ράβδου, δεν θέλει αποθάνει· συ κτυπών αυτό διά της ράβδου, θέλεις ελευθερώσει
την ψυχήν αυτού εκ του άδου» (Παρ.κγ:13-14).
Αν βρεθεί ο γονέας ή ο κηδεμόνας απέναντι στο δίλημμα, ή σώζω ή χάνω το παιδί
μου, ποιο από τα δύο πρέπει να διαλέξει; Χωρίς αμφιβολία το πρώτο! Δυστυχώς,
όμως, σήμερα όλοι μιλούν για "χαμένες γενιές»... κι αυτό δεν το λέμε
εμείς...
Όποιος αγαπά, λοιπόν, δεν πρόκειται να δώσει σημασία στις ανόητες και
αποτυχημένες γνώμες των κοσμικών ανθρώπων, αλλά θα προτιμήσει και θα
ακολουθήσει την οδηγία του Αγίου Πνεύματος.
