ΕΞΟΔΟΣ - ις (1)

ις:1,2

Εσηκώθησαν από Αιλείμ

Δεν μπορούμε να μένουμε για πάντα στην όαση, πρέπει να προχωρήσουμε μπροστά γιατί ο Θεός έχει να μας δώσει περισσότερα. Όταν η νεφέλη σηκώθηκε, οι Ισραηλίτες άρχισαν να οδοιπορούν προς την έρημο Σιν που βρίσκεται ανάμεσα στην Αιλείμ και το Σινά.

Σίν

Η έννοια της λέξης είναι άγνωστη. Ο Γεσένιος λέει ότι πιθανόν να προέρχεται από μια αχρησιμοποίητη ρίζα που σημαίνει λασπωμένος, αργιλώδης.

του δευτέρου μηνός

Πέρασε ακριβώς ένας μήνας από τότε που έφυγαν απ’ την Αίγυπτο και γόγγυσαν τρεις φορές: 1) Πριν περάσουν την Ερυθρά θάλασσα 2) Στη Μερρά 3) Στην έρημο Σιν. Ο Θεός τους είχε ελευθερώσει ήδη δύο φορές. Ας μη γινόμαστε ανόητοι και βραδείς την καρδίαν στο να πιστεύουμε (Λουκ.κδ:25). Αξίζει να είναι κανείς στην έρημο με το Θεό, παρά στα καμίνια των πλίνθων με το Φαραώ.

Δυστυχώς όμως, η ανθρώπινη καρδιά δυσκολεύεται πολύ να πιστέψει στην αγνή και τέλεια αγάπη του Θεού. Εμπιστεύεται περισσότερο το Σατανά παρά το Θεό (Γεν.γ:1-6). Ο άνθρωπος έχει υποφέρει πολύ επειδή έχει ακούσει το διάβολο. Ωστόσο ποτέ δεν θα τον ακούσεις να παραπονεθεί για το ζυγό αυτό ούτε να εκφράζει την επιθυμία ν’ απαλλαγεί. Ο άνθρωπος δεν είναι δυσαρεστημένος απ’ το Σατανά, ούτε κουράζεται να τον υπηρετεί. Κάθε μέρα μαζεύει τους πικρούς καρπούς απ’ το χωράφι του διαβόλου, αλλά και κάθε μέρα σπέρνει τον ίδιο σπόρο και υποβάλλεται στα ίδια έργα.

Αντίθετα, απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος θα γνωρίσει το Θεό, είναι έτοιμος με την πρώτη δοκιμασία και θλίψη που παρουσιάζεται, να μεμψιμοιρήσει και να επαναστατήσει. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχει καλλιεργηθεί μέσα του το πνεύμα της ευγνωμοσύνης και της εμπιστοσύνης. Μπροστά στην παραμικρή στέρηση, ξεχνάμε άπειρες ευεργεσίες.

Ο Ιησούς, όταν νήστεψε και βρέθηκε στην έρημο με τα άγρια θηρία, δεν παραπονέθηκε ούτε πεθύμησε να βρεθεί σε διαφορετικές περιστάσεις. Ο Θεός ήταν η μερίδα της κληρονομιάς Του (Ψαλμ.ις). Γι’ αυτό, όταν ο διάβολος Τον πλησίασε και του πρόσφερε τα απαραίτητα πράγματα της ζωής, τις δόξες, τις διακρίσεις και τις τιμές, τα αρνήθηκε όλα. Παρέμεινε σταθερός στη θέση της απόλυτης εξάρτησης απ’ το Θεό και της απλής υπακοής στο λόγο Του. Δεν ήθελε να πάρει ψωμί παρά μόνο από το Θεό και μόνο από Εκείνον να πάρει τη δόξα.

           

ις:3

Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός, η σάρκα του.

εις χορτασμόν

Μπορεί να ήταν αλήθεια αυτό, γιατί ο Ηρόδοτος λέει ότι οι Αιγύπτιοι έτρεφαν τους σκλάβους καλά για να μπορούν να δουλεύουν (Αρ.ια:5). Το ίδιο κάνει ο Σατανάς, τρέφει ακόρεστα τη σάρκα (θεάματα – επιθυμία των οφθαλμών) αλλά την ίδια στιγμή σκοτώνει την πνευματικότητα και στερεί την αιώνια ζωή.

Η ψυχή του ανθρώπου δεν χορταίνει από τις σαρκικές απολαύσεις (Εκκλ.ς:7), γι’ αυτό ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος ο καταβάς εκ του ουρανού».

Τίποτε άλλο δεν ατιμάζει περισσότερο το Θεό, όσο οι μεμψιμοιρίες του λαού Του. Ο απόστολος Παύλος μιλώντας γι’ αυτό το πνεύμα, το χαρακτηρίζει σαν το ιδιαίτερο σημείο της διαφθοράς των εθνικών οι οποίοι «γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν» (Ρωμ.α:21). Μετά, μας λέει ποια είναι η πρακτική συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς: «Εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία». Ο άνθρωπος που δεν αισθάνεται ευγνωμοσύνη για την αγαθότητα του Θεού, θα «σκοτισθή» πολύ γρήγορα.

Οι Ισραηλίτες έχασαν την αίσθηση ότι βρίσκονται στα χέρια του Θεού και όπως ήταν επόμενο, παρασύρθηκαν σε πιο βαθύ σκοτάδι. Ξέχασαν πάλι τις άφθονες προμήθειες του Θεού και μουρμουρίζουν κατά του Μωυσή επειδή πεινάνε και δεν έχουν φαγητό. Είναι φυσικό και λογικό να πεινάει κανείς, αλλά δεν ήταν ο σωστός τρόπος αντίδρασης αυτός, ήταν ακόμα σαρκικοί.

Ήθελαν ακόμα να γυρίσουν στην Αίγυπτο (σε μια ζωή κοσμικότητας και αμαρτίας), ξεχνώντας την πίκρα της παλιάς ζωής αλλά και την ευλογία της καινούριας. Ο Κύριος, για άλλη μια φορά, φανερώνει την άπειρη υπομονή και αγάπη Του προς το λαό Του και υπόσχεται να τους στείλει ψωμί απ’ τον ουρανό.

ις:4

Ο λαός θυμόταν τα καζάνια με το κρέας στην Αίγυπτο και ο Θεός τους μιλάει για «άρτο εξ ουρανού»! Τι ευλογημένη αντίθεση «των λεβήτων του κρέατος» και του «άρτου εξ ουρανού» του «άρτου των αγγέλων»! Το πρώτο ανήκει στη γη, το δεύτερο στον ουρανό.

Αυτή η ουράνια τροφή δεν είχε σκοπό να ικανοποιήσει απλά την ανάγκη της πείνας. Ήταν μια λύδια λίθος «δια να δοκιμάσει αυτούς» αν θα περπατούσαν στο δρόμο του Θεού ή όχι.

Για να ικανοποιηθεί η καρδιά απ’ τον «άρτο του ουρανού», πρέπει να έχει απαλλαχτεί από τις επιδράσεις της Αιγύπτου. Ξέρουμε ότι οι Ισραηλίτες δεν ικανοποιήθηκαν απ’ αυτό τον άρτο, τον περιφρόνησαν και τον θεώρησαν «άρτο ελαφρύ» (Αρ.κα:5). Πεθύμησαν κρέας, δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο πόσο λίγο είχαν ελευθερωθεί οι καρδιές τους απ’ την Αίγυπτο.

Αν περπατώ με το Θεό στην έρημο, θα είμαι ικανοποιημένος με την τροφή που μου δίνει. Οι Χριστιανοί δεν έχουν τίποτε εδώ κάτω. Η ζωή τους, επειδή είναι ουράνια, δεν μπορεί να διατηρηθεί παρά με ουράνια πράγματα. Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς Χριστιανούς να ζητούν τα πράγματα αυτού του κόσμου. Αυτό δείχνει καθαρά ότι δεν βρίσκουν νοστιμάδα στο ουράνιο μάνα κι ότι το θεωρούν «άρτον ελαφρόν». Πολλοί ομολογούν ότι έχουν βρει τη συγχώρηση και την ειρήνη στο Χριστό, στην πραγματικότητα όμως τρέφονται με ποικιλία πραγμάτων που δεν έχουν καμία σχέση με το Χριστό. Ο λόγος του Θεού μας λέει ότι στο Χριστιανό συνυπάρχουν δύο φύσεις, ας ρωτήσει ο καθένας τον εαυτό του, ποια απ’ αυτές τις δύο φύσεις τρέφει, τη νέα ή την παλιά.

Εδώ, εμείς οι Χριστιανοί, μπορούμε να πάρουμε ένα πάρα πολύ σοβαρό μάθημα. Αν αυτοί που ελευθερώθηκαν απ’ τον παρόντα πονηρό αιώνα δεν περπατούν με το Θεό, με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ικανοποίηση για ό,τι ο Θεός παρέχει στους εξαγορασμένους Του, κινδυνεύουν να πέσουν στην παγίδα της Βαβυλώνας του κόσμου. Πρέπει να έχει κανείς ουράνια αισθήματα για να τρέφεται με τον άρτο του ουρανού. Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου δεν βρίσκει νοστιμάδα σε τέτοια τροφή, θέλει αυτά που είναι της Αιγύπτου. Όμως, εμείς οι Χριστιανοί, δεν πρέπει να αγνοούμε «ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν» (Ρωμ.ς:3,4 & Κολ.β:12) και έχουμε το προνόμιο να τρεφόμαστε με το Χριστό, σαν «ζώντα άρτον, τον καταβάντα εκ του ουρανού» (Ιωάν.ς:51).

Οι «απελευθερωμένοι» θεολόγοι, λένε ότι το μάνα ήταν μια γλυκιά κολλώδης έκκριση από θυμάρι της ερήμου, όταν ο κορμός του τρυπιόταν από το έντομο Γκοσιπαρία Μανίφερα. Όμως, εδώ, έχουμε να κάνουμε μερικές Γραφικές παρατηρήσεις: (1) Το μάνα ήταν παντού κι όχι μόνο κάτω από τα θυμάρια (Έξ.ις:14). (2) Αν πραγματικά προερχόταν απ’ τα θυμάρια, δεν χρειαζόταν μεγάλη εξυπνάδα να το καταλάβει κανείς και να μη γογγύζει, αλλά και να μην αναρωτιέται «τι είναι τούτο» (Έξ.ις:15). (3) Δεν υπήρχε την 7^η ημέρα! (ις:25,26). (4) Το έβρισκαν για 40 χρόνια όπου πήγαιναν και υπήρχε μόνο εκεί. (5) Μόλις μπήκαν στη γη Χαναάν, σταμάτησε το μάνα (Ι.Ναυή ε:12). (6) Το έβρισκαν όλο το χρόνο, όλες τις εποχές. (7) Ήταν αρκετό για να θρέψει 2-4 εκατομμύρια κόσμο για πολλούς μήνες και μάλιστα στο ίδιο σημείο. (8) Το έβρισκαν μόνο το πρωί (ις:14).

Το μάννα είναι τύπος του λόγου του Θεού.

1.     Έπεφτε εκεί που ήταν ο λαός (στρατόπεδο) Ρωμ.ι:8. Ο λόγος του Θεού σε βρίσκει όπου είσαι, στην ανάγκη σου. Δεν μπορείς να τον αγνοήσεις, ή θα σκύψεις να τον πά­ρεις (ταπείνωση), η θα τον ποδοπατήσεις.

2.     Ήταν μια μικρή στρογγυλή μάζα που την άλεθαν κι έκαναν το ψωμί. Ο λόγος του Θεού αποτελείται από μικρά μικρά κομματάκια, που εί­ναι αλήθειες (στίχος επί στίχον...) αλλά είναι ένας άρτος. 

3.     Το μάνα ήταν λευκό (καθαρότητα, δικαιοσύνη). Ο λόγος του Θεού είναι καθαρός Ψαλμ.ριθ:140,  Παρ.λ:5

4.     Το Μάννα ήταν πρακτικό: το έτρωγες και ζούσες. Ο λόγος είναι για να τρεφόμαστε μ' αυτόν και να ζούμε απ' αυτόν - δίνει ζωή.

5.     Το Μάνα μαζευόταν φρέσκο κάθε πρωί και τρωγόταν καθημερινά. Πρέπει να ζούμε κάθε μέρα με το Θεό. Το σήμερα είναι για το σήμερα, το αύριο είναι για το αύριο, το μεθαύριο είναι για το μεθαύριο. Ο Θεός είναι φρέσκος, καθημερι­νός, κάθε μέρα θέλει να μας δώσει μια ευλογία, να μας κάνει να αισθανθούμε κάπως διαφορετικά. Πρέπει να τρεφόμαστε απ' το λόγο του Θεού καθημερινά και είναι καλύτερα τις πρωινές ώρες (ίσως είναι λίγο δύσκολο) γιατί ο νους είναι ξεκούραστος και έτοιμος να πάρει καινούριες πληροφορίες.  Δεν μπορούμε να ζούμε με τις ευλογίες του χθες. Χρειαζόμαστε ευλογίες και δύναμη για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες σήμερα. Ο Θεός πραγματικά έκανε θαυμάσια πράγματα στο πα­ρελθόν, αλλά δεν μπορούμε να ζούμε συνέχεια μ' αυτά γιατί μπορεί να μουχλιάσουν και να σκουληκιάσουν, όπως το μάννα αν το κρατούσαν για την επόμενη μέρα.

6.     Έπρεπε να σκύψουν για να το πάρουν. Πρέπει να είμαστε ταπεινοί όταν ψάχνουμε το λόγο του Θεού.

7.     Είτε πολύ μάζευαν είτε λίγο, ο καθένας είχε αρκετό (ις:16-18). Μελέτα το λόγο του Θεού όσο καλύτερα μπορείς κι ο Θεός θα τον κάνει να θρέψει την καρδιά σου. Θυμήσου ένα εδάφιο, και πες το δυνατά, π.χ. «Μη φοβάσαι ο Θεός είναι μαζί σου» ή «Ο Θεός είναι αγάπη», είναι αρκετό να σε κρατήσει όλη την ημέρα.

8.     Το μάνα ήταν αδιανόητο από τον σαρκικό άνθρωπο, και γι' αυτό ρωτού­σαν «Τι είναι αυτό;» (ις:15). Ο Μωυσής γνώριζε τι ήταν (Ησ.κθ:11,12). Ο φυσικός άνθρωπος δεν δέχεται τα του Πνεύματος (Α' Κορ.β:14-15). 

9.     Το μάνα καταφρονήθηκε απ' το σύμμεικτο πλήθος αργότερα (Αρ.ια:4-6). Ας μην αποκάμνομε πράττοντας το αγαθό. Ο λόγος του Θεού απαιτεί πίστη, το σύμμεικτο πλήθος δεν είχε πίστη, οπότε καταφρόνησαν το λόγο του Θεού.

10.                 Το μάνα έτρεφε τον Ισραήλ 40 χρόνια, μέχρι που πήγαν στη Χαναάν. 40: δοκιμασία. Σ' όλες τις δοκιμασίες σου, ο λόγος του Θεού θα είναι η συντροφιά σου, θα σε θρέφει και θα σε παρηγορεί. Ο λόγος θα μας θρέψει στην έρημο αυτού του κόσμου μέχρι να φτάσουμε στον ουρανό.

11.                 Το μάνα είχε τοποθετηθεί μέσα σε μια χρυσή στάμνα και μπήκε μέσα στην κιβωτό, και ποτέ δεν μούχλιασε. Συμβολίζει το λόγο του Θεού που ήταν μέσα στον Ιησού Χριστό πλούσια. Ακόμη ο Θεός διατήρησε το λόγο Του δια μέσου των αιώνων. Το μάνα (ο λτΘ) είναι φυλαγμένο σ' ένα αγγείο (Ι.Χ) χρυσό (θεότητα) έτσι ώστε να μην σαπίζει ποτέ.

12.                 Ο Παύλος το χρησιμοποίησε σαν παράδειγμα για την κάλυψη των φυσικών αναγκών μας. Όταν καλούσε την εκκλησία της Κορίνθου να βοηθήσει για τις ανάγκες της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ, τους θύμισε ότι είναι γεγραμμένον: «Ο το πολύ ουκ επλεόνασεν, και ο το ολίγον ουκ ηλαττόνησεν» (Β’ Κορ.η:15). Δεν πρέπει να φοβόμαστε να δίνουμε γιατί αν κρατήσουμε πολλά δεν θα πλεονάσουμε κι αν δώσουμε πολλά δεν θα ελαττωθούμε.