ΕΞΟΔΟΣ - ις (2)

ΤΟ ΜΑΝΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

           

1.     Πρέπει να μετέχουμε τον Χριστό για να καταλάβουμε τη Γραφή (Ψαλμ.μ:7 Ιωάν.ε:39, ς:32). Ο Χριστός είναι ο ζωντανός άρτος απ’ τον ουρανό που μπορεί να θρέψει την ψυχή μας. Όλα τα άλλα είναι μάταια.

2.     Η δόξα του Κυρίου συνόδευσε το δόσιμο του Μάνα (ις:7,10-12) και ο Χριστός είναι η φανέρωση της δόξας του Θεού στον κόσμο. Ιωάν.α:14  Β' Κορ.δ:6 έτσι φανερώθηκε σ' εμάς ο Θεός. Σ' εκείνους έδωσε τον τύπο, μια άσπρη αλευροειδή ουσία που ήταν η φανέρωση της δόξας Του, της φροντίδας Του, της σωτηρίας Του.

3.     Ενώ τους άξιζε κρίση για τους γογγυσμούς τους, πήραν δώρο το μάνα. Εμείς, ενώ ήμασταν αμαρτωλοί και έπρεπε να πεθάνουμε, ο Θεός μας δίνει δώρο τον Ιησού Χριστό (Ιωάν.γ:16  B' Kορ.θ:15).

4.     Το μάνα ήταν μόνο για τον Ισραήλ. Όχι για τα έθνη. Ιωάν.ι:11 ο Χριστός έβαλε την ψυχή Του για τα πρόβατα, όχι για τα κατσίκια, ούτε για τους χοίρους. Ο Χριστός κοιτάζει αυτούς που έχουν προβατοειδη φύση μέσα τους.

5.     Το μάνα το έδωσε ο Θεός απ' τον ουρανό. Το Χριστό Τον γέννησε ο Πατέρας σαν δώρο και έκφραση Του στη γη (Α' Κορ.ιε:47 Λουκ.α:35).

6.     Το μάνα απεστάλη στους φτωχούς και πεινασμένους ανθρώπους. Θα καταλάβει ο άνθρωπος την ανάγκη του για το Χριστό όταν βρεθεί σε μια πνευματική έρημο και δεν έχει να φάει τίποτε άλλο  (Εφεσ.β:3   Ματθ.α:21).

7.     Έπρεπε να μαζευτεί απ' τον καθένα ατομικά. Ο άνθρωπος πρέπει να ψάξει από μόνος του για το Χριστό (Μάρκ.ις:16). Μπορώ να προσευχηθώ για κάποιον, αλλά δεν μπορώ να πιστέψω για κάποιον. Η πίστη είναι ατομική (Ρωμ.α:16).

8.     Το μάνα ήταν λευκό. Ο Χριστός είναι καθαρός δίκαιος αμόλυντος (Εβρ.δ:15  Β' Κορ.ε:21).

9.     Ήταν γλυκό στη γεύση, σαν πλακούντιο με μέλι.(ις:31). Έτσι είναι ο Χριστός για μάς (Ασμ. Ασμ.ε:16, β:3).

10.                 Το μάνα ήταν στρογγυλά μικρά κομματάκια που τα άλεθαν, το ζύμωναν και το έψηναν. Το ίδιο και ο Κύριός μας μπήκε στο μύλο των παθημάτων και έπαθε ότι εμείς ποτέ δεν πρόκειται να περάσουμε.

11.                 Διατηρείτο το Σάββατο (7^η μέρα) χωρίς να μουχλιάζει. Ξέρουμε ότι ο Χριστός είναι άφθαρτος πλέον. Όμως εδώ μιλάμε για το ότι δεν μούχλιασε μέσα στα αγγεία των ανθρώπων, μέσα στις καρδιές των ανθρώπων. Πότε ο Χριστός δεν γί­νεται μια ξεπερασμένη ιδέα μέσα στον άνθρωπο; Για πολλούς σή­μερα ο Χριστός έχει μουχλιάσει μέσα τους, είναι μια παλιά ιδέα. Όταν ο Θεός μας βαπτίσει με το Άγιο Πνεύμα και μπούμε μέσα στην ανάπαυσή Του, τότε ο Χριστός δεν μουχλιάζει αλλά κατοικεί μέσα μας πλούσια (Ψαλμ. ις:10).

12.                 Τοποθετήθηκε μέσα σε χρυσό αγγείο -ο Χριστός είναι ντυμένος τη θεότητα. Αν θες να δεις το μάνα, δεν φαίνεται, βλέπεις το χρυσό αγγείο. Χρυσός:θεότητα (Eβρ.θ:24).

13.                 Ερχόταν τη νύκτα και φανερωνόταν την ημέρα. Ο Χριστός ήλθε ενώ ήμασταν ακόμη στη νύκτα, στην αμαρτία. Τον είδαμε όταν έλαμψε μέσα μας το φως Του.

14.                 Ερχόταν με τη δρόσο. Ο Χριστός ήλθε χρισμένος με το Πνεύμα του Θεού.

ις:6-8

Αν και αντί να ζητήσουν απ’ τον Κύριο την ανάγκη τους, γόγγυσαν και λοιδόρησαν το Μωυσή, ο Θεός τους έδωσε κρέας το βράδυ και το πρωί ψωμί. Δεν πρέπει να γογγύζουμε για τις ανάγκες μας, αλλά να προσευχόμαστε με πίστη και ησυχία προς Αυτόν. Ο Θεός το έκανε σαν μια πρόσθετη απόδειξη της διάθεσης και της δύναμής Του να τους προστατέψει και να τους σώσει.

θέλετε ιδεί την δόξαν του Κυρίου

Το μάνα ήταν δόξα του Θεού, όπως ο Χριστός ήταν η φανέρωση της δόξας του Πατέρα. Ο Θεός ακούει τους γογγυσμούς και ξέρει ότι τα παράπονα ήταν εναντίον Του αν και απευθυνόταν στο Μωυσή και τον Ααρών. Αυτοί ήταν άνθρωποι, ανίκανοι να βοηθήσουν σ’ αυτή την περίπτωση (Λουκ.ι:16).

ις:9-13

Η δόξα του Θεού φάνηκε στο μάνα όπως φαινόταν και στη νεφέλη.

Ο Θεός ακούει τους γογγυσμούς και δεν τους παραβλέπει. Ξέρει τα παράπονά μας δίκαια και άδικα. Ποτέ να μην αφήνουμε να περνά η σκέψη απ’ το μυαλό μας, ότι ο Θεός δεν μας ακούει. Στα εδάφια 9 και 10 διαβάζουμε ότι όλοι είδαν τη δόξα του Θεού, αλλά ο Θεός μίλησε στο Μωυσή.

Αυτό που διαβάζουμε στο εδάφιο 13 οι «απελευθερωμένοι» θεολόγοι προσπαθούν να το ερμηνεύσουν με διάφορους τρόπους και να το εξουθενήσουν σαν θαύμα.

Ο Ellicot λέει ότι το συνηθισμένο ορτύκι (Tetrao Coturnix) που είναι άφθονο στην Ανατολή, μεταναστεύει κάθε χρόνο το Φθινόπωρο από τη Συρία και την Αραβία για να ξεχειμωνιάσει στην κεντρική Αφρική, απ’ όπου και επιστρέφουν την Άνοιξη. Αποκαμωμένα όμως από τη μεγάλη πτήση πάνω από την Ερυθρά θάλασσα, τα κοπάδια πέφτουν στο χώμα μόλις φτάσουν στην ακτή και τότε είναι εύκολο να τα πιάσει κανείς με τα χέρια ή να τα χτυπήσει με ραβδί.

Είναι αλήθεια ότι ο Θεός δεν δημιούργησε εκείνη την ώρα τα ορτύκια, αλλά θα διέταξε κάποιο μεταναστευτικό κοπάδι να πέσει την κατάλληλη στιγμή. Δεν ήρθαν μετά από 10 μέρες ούτε μετά από ένα μήνα.

Άλλοι λένε ότι ήταν πτερωτά ψάρια ή ακρίδες, αλλά ο Ψαλμός οη:27 μιλάει για «πετεινά πτερωτά» που δεν είναι ούτε τα ψάρια ούτε οι ακρίδες.

Αν κάθε άτομο έτρωγε 2 ορτύκια, ο Θεός έστειλε για πρώτη φορά 6-8 εκατομμύρια ορτύκια.

ις:14-15

λεπτόν τι στρογγυλόν

Ήταν σαν στρογγυλές νιφάδες που εμφανιζόταν όταν εξατμιζόταν η δρόσος. «Μάνα» σημαίνει «Τι είναι αυτό;». Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό, εκτός από το Μωυσή που είχε την αποκάλυψη, επειδή η καρδιά του ήταν ταυτισμένη με την καρδιά του Θεού.

ις:16-18

 Το Γομόρ είναι το 1/10 του Εφά και ισούται με 2,2 λίτρα. Αν υπολογίσουμε ότι κάθε άτομο χρειαζόταν 2 κιλά τη μέρα, πρέπει να μάζευαν περίπου 7 εκατομμύρια κιλά τη μέρα!

7,000 τόνους την ημέρα

2,555,000 τόνοι το χρόνο

102,200,000 τόνοι για 40 χρόνια

Κάθε άνδρας, σαν κεφαλή της οικογένειας, μάζευε ανάλογα με τα άτομα. Αν ένας Ισραηλίτης αμελούσε να μαζέψει τη μερίδα του μάνα που η χάρη του Θεού είχε ετοιμάσει γι’ αυτόν, σε λίγο δεν θα είχε την απαραίτητη δύναμη για να συνεχίσει την πορεία του. Το ίδιο κι εμείς, πρέπει καθημερινά να «μαζεύουμε» τόσο Χριστό, όσο έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε, γιατί διαφορετικά η πνευματική μας ζωή θα παρακμάσει. Τα αισθήματα και η πείρα που έχουν να κάνουν με το Χριστό δεν μπορούν να είναι η πνευματική μας τροφή, γιατί εύκολα μεταβάλλονται. Ακόμα δεν είναι καλό να τρέφεται κανείς εν μέρει με το Χριστό και εν μέρει με άλλα πράγματα. Όπως δεν μπορούμε να αναμείξουμε τίποτα μ’ εκείνο που μεταδίδει τη ζωή, δεν μπορούμε ν’ αναμείξουμε τίποτα μ’ εκείνο που τη διατηρεί.

ις:19-20

Η αντιδραστική ανυπάκουη φύση, σ’ όλο το μεγαλείο της: Και ποιος είναι αυτός που θα μου πει τι να κάνω; Και που ξέρω ‘γω αν θα ξαναβρώ αύριο; Και τι έγινε αν κρατήσω λίγο; Όμως, αν δεν τιμάμε το Θεό, δεν θα μας τιμήσει κι Εκείνος!

Ο Θεός δεν τους άφησε να πεθάνουν από την πείνα, όπως σκέφτηκαν οι ανόητες καρδιές τους.

Η στάμνα με το μάνα (περιείχε ένα Γομόρ - τη μερίδα μιας μέρας), τοποθετημένη μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης, είναι και για μας μια εικόνα γεμάτη διδασκαλία. Σ’ αυτή τη στάμνα δεν υπήρχε ούτε σκουλήκι, ούτε φθορά. Ήταν η ανάμνηση της πιστότητας του Θεού που φροντίζει για τις ανάγκες του λαού Του, που ελευθέρωσε από τα χέρια του εχθρού.

Δεν μπορούσε κάποιος να βγει και να μαζέψει πολύ μάνα, να το αποθηκεύσει και να τρώει απ’ αυτό. Έπρεπε κάθε μέρα να μαζεύει αυτό που χρειαζόταν η οικογένειά του. Ακόμα κι αν κάποιος ήθελε να κάνει προμήθειες έστω και για την επόμενη ημέρα, να αποθηκεύσει δηλαδή αλήθειες, εκτός της ανάγκης που έχει σήμερα, αυτές οι αλήθειες αντί να ανανεώσουν τις δυνάμεις του, σκουλήκιαζαν.

Αυτό είναι ένα σωτήριο μάθημα για μας. Το να μάθει κανείς την αλήθεια, είναι κάτι πολύ σοβαρό, γιατί δεν υπάρχει ούτε μία από τις αρχές που λέμε ότι έχουμε μάθει, που να μην πρέπει να την φανερώσουμε πρακτικά. Ο Θεός δεν θέλει ν’ ασχολούμαστε μόνο με θεωρίες. Συχνά, ακούμε άτομα να επιδεικνύουν με διάφορους τρόπους μια μεγάλη αφοσίωση στο Χριστό. Είναι όμως συνηθισμένο φαινόμενο, όταν έρθει η ώρα της δοκιμασίας, τα ίδια αυτά άτομα να μην έχουν την αναγκαία πνευματική δραστηριότητα ώστε να κάνουν αυτά που λένε με τα χείλη τους.

Πολλοί, που φαίνεται ότι κάνουν μεγάλη πρόοδο στην αρχή, φτάνουν μέχρι ένα σημείο όπου σταματούν απότομα και αρχίζουν να οπισθοδρομούν. Μοιάζουν με τον Ισραηλίτη που μάζεψε περισσότερο μάνα απ’ αυτό που χρειαζόταν για μια μέρα. Μπορεί σ’ αυτή τους την προσπάθεια να φαίνονται πιο δραστήριοι από τους άλλους, αλλά κάθε κόκκος που μάζευαν πάνω από την ημερήσια ανάγκη τους, όχι μόνο ήταν άχρηστος, αλλά «εγέννα σκώληκας». 

Το ίδιο και ο Χριστιανός οφείλει να χρησιμοποιεί αυτό που έχει. Οφείλει να τρέφεται με το Χριστό επειδή η ψυχή του έχει αυτή την ανάγκη και αυτή η ανάγκη να είναι η αφορμή που θα τον κάνει να ζητά αυτή την τροφή.

ις:21,22

Προφανώς θα ανακάλυψαν ότι την 6^η ημέρα η ποσότητα του μάνα ήταν διπλάσια και μάζευαν για δυο μέρες.

ις:23

 Ένα άλλο θέμα που παρουσιάζεται σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι η διάταξη του Σαββάτου. Είναι αξιοπαρατήρητο ότι από τη Γεν.β μέχρι την Έξοδ.ις δεν υπάρχει καμία αναφορά αυτής της διάταξης. Η θυσία του Άβελ, η πορεία του Ενώχ με το Θεό, το κήρυγμα του Νώε, η κλήση του Αβραάμ, η ιστορία του Ισαάκ, Ιακώβ, Ιωσήφ, όλα εξιστορούνται, αλλά δεν γίνεται κανένας υπαινιγμός για το Σάββατο. Διακόπηκε στην Εδέμ και το βλέπουμε να συνίσταται ξανά όταν ο Ισραήλ ήταν στην έρημο. Η λέξη Σάββατο προέρχεται από το Εβραϊκό «Σαμπάθ» που σημαίνει ανάπαυση (Εβρ.δ:1-11). Η ανάπαυση που εμείς θα μπούμε είναι η παρουσία του Θεού, αλλά έχουμε την πρόγευση του Αγίου Πνεύματος. Δεν είναι τόσο μια ορισμένη μέρα, όσο κατάσταση και τρόπος ζωής (Εβρ.δ:3). Σήμερα, για μας, δεν ισχύει το Σάββατο σαν άγια ημέρα που πρέπει να κρατάμε (Ρωμ.ιδ:5 & Κολ.β:16), αλλά πρέπει να βρισκόμαστε μέσα σ’ αυτή την ανάπαυση του Θεού.

Το Σάββατο δόθηκε σαν ημέρα ανάπαυσης, όχι τεμπελιάς. Ο Θεός θέλει ν’ αναπαυόμαστε αλλά όχι να τεμπελιάζουμε. Είναι στροφή προς το Θεό και τα ουράνια.

 Οι Ισραηλίτες πονηρά σκεπτόμενοι, δούλευαν όλη τη βδομάδα και το Σάββατο που ήταν ελεύθεροι πήγαιναν ταξίδια και μακρινές βόλτες. Ο Θεός όμως τους λέει να μην το κάνουν αυτό (Ης.νη:13,14).

Φαίνεται όμως, ότι ο άνθρωπος δεν αγαπά την ανάπαυση του Θεού (Έξ.ις:27-29). Ο Θεός ήθελε ο λαός Του να απολαμβάνει μια γλυκιά ανάπαυση μαζί Του. Ήθελε να του δώσει ανάπαυση, τροφή, να τον ξεδιψάσει, ακόμα και μέσα στην έρημο. Αλλά η καρδιά του ανθρώπου δεν είναι διατεθειμένη να αναπαυθεί με το Θεό. Οι Ισραηλίτες μπορούσαν να θυμούνται «τους λέβητας του κρέατος» στην Αίγυπτο, αλλά δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την ευλογία να κάθεται ο καθένας στη σκηνή του και ν’ απολαμβάνει μαζί με το Θεό την ανάπαυση του Σαββάτου τρώγοντας το μάνα από τον ουρανό.

Εδώ, το Σάββατο φαίνεται σαν δώρο (εδ.29). Παρακάτω, βρίσκουμε το Σάββατο με τη μορφή νόμου που συνοδευόταν από κατάρα και κρίση σε περίπτωση απείθειας. Οι Ισραηλίτες δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν το Σάββατο ούτε σαν δώρο, ούτε σαν νόμο (Αρ.ιε:32-36). Εμείς το κάνουμε;

Όπως κάθε εντολή, έτσι κι αυτή έπρεπε να τη δοκιμάσουν, να την παρακούσουν για να δουν αν θα αντιδράσει ο Θεός. Ο Ιησούς ποτέ δεν εξέτασε τις εντολές του Θεού, απλά τις εκτελούσε.

ις:24

Για άλλη μια φορά βλέπουμε να συμβαίνει κάτι υπερφυσικό, που σημαίνει ότι ο Θεός πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται.

ις:25-29

Ο Θεός δεν ήθελε να έχουν άλλες ασχολίες την ημέρα του Σαββάτου, για να μένουν απερίσπαστοι ώστε να μπορούν να αφιερωθούν στη λατρεία και την κοινωνία μαζί Του. Στο εδ.27 βλέπουμε ότι πάντα υπάρχουν αυτοί που δεν θα υπακούσουν και θα κάνουν το δικό τους. Αυτό που ανάγκασε το Θεό να τους πει αυτά τα λόγια είναι ότι ενώ Αυτός φρόντιζε να τους ρίχνει διπλή ποσότητα ώστε να μη χρειάζεται να μαζεύουν το Σάββατο, αυτοί από απιστία το έκαναν (Πράξ.α:12).

ις:30-31

όμοιον με σπόρον κοριάνδρου

Το κόλιανδρο είναι μικρός στρογγυλός σπόρος άσπρου ή γκριζοκίτρινου χρώματος. Το βδέλιο είναι ασπριδερός σπόρος με γεύση φρέσκου λαδιού (Αριθ.ια:7,8).

μέλι

Ο λόγος του Θεού έχει γλυκιά γεύση (Ψαλμ.ιθ:7-10) κι αυτή τη γλυκύτητα πρέπει να βρούμε όλοι στο Χριστό.

ις:32-34

Ο Μωυσής έγραψε αυτά τα πράγματα μετά την κατασκευή της σκηνής του Μαρτυρίου. Στη χρονική στιγμή για την οποία μιλάμε, η σκηνή δεν έχει γίνει ακόμα, αλλά όταν ο Μωυσής έγραφε για το μάνα ήξερε όλη την επόμενη ιστορία.

Το μάνα μέσα στη χρυσή στάμνα θα ήταν μια υπερφυσική και ευλογημένη ομολογία για τις μελλοντικές γενιές, σχετικά με το πώς ο Θεός σώζει, προστατεύει και διατηρεί στη σωτηρία το λαό Του. Η στάμνα θα έμπαινε μέσα στην κιβωτό μαζί με τις πλάκες του νόμου και τη ράβδο του Ααρών.

ις:45,36

Το μάνα έπεφτε μέχρι που έφτασαν στη γη Χαναάν. Εκεί υπήρχε στάρι. Είναι τύπος του ουρανού που δεν θα χρειαζόμαστε πια το λόγο του Θεού γιατί θα είμαστε ένα με το Θεό, μέτοχοι θείας φύσης.