ιε:23
Τελικά, από μακριά, είδαν το λαμπύρισμα
νερών και σίγουρα θα επιτάχυναν το βήμα τους για να τα φτάσουν, αλλά η
απογοήτευσή τους ήταν τόσο μεγάλη όταν κατάλαβαν ότι ήταν πικρά, με την έννοια
δηλητηριώδη, ώστε να μην μπορούν να πιουν. Το νερό που προσφέρει αυτός ο κόσμος
φαίνεται καλό, αλλά όμως δηλητηριάζει τον άνθρωπο .
ιε:24
Αντί να ενθαρρύνουν ο ένας τον άλλο,
υπενθυμίζοντας το μεγάλο θαύμα που μόλις είχαν δει να κάνει ο Θεός, άρχισαν να
μουρμουρίζουν εναντίον στο Μωυσή. Ξαφνιάστηκαν από την έλλειψη του νερού και
γι’ αυτό αντέδρασαν έτσι. Το «τι θα φάγωμεν» και «τι θα πίωμεν»
είναι οι δοκιμασίες της ερήμου. Τα νερά της Μερρά, δοκίμασαν την καρδιά του
λαού Ισραήλ και φανέρωσαν το πνεύμα της μεμψιμοιρίας τους. Όμως, ο Θεός, έκανε
τον Ισραήλ να δει ότι δεν υπάρχει πικρία που με τη χάρη Του να μην μπορεί να
γλυκαθεί.
Αφού ήξεραν ότι η Χαναάν είναι βόρεια και ο
Θεός τους οδηγούσε νότια, έπρεπε να καταλάβουν ότι έχουν να κάνουν δρόμο για να
ετοιμαστούν. Πρέπει να ετοιμάσουμε τις καρδιές μας για κακουχίες και να μην τα
περιμένουμε όλα έτοιμα, όμορφα και βολικά, γιατί τότε αν συμβεί κάτι, η καρδιά
εύκολα θ’ αποστατήσει. Δεν είναι απαραίτητο να περάσουμε δοκιμασίες, αλλά εμείς
πρέπει να είμαστε έτοιμοι, δόκιμοι! Αν ο Θεός έκανε εύκολη τη ζωή στην έρημο,
δεν θα θέλαμε ίσως ποτέ να την αφήσουμε για να πάμε στη Χαναάν! Πρέπει να
μάθουμε ότι ο κόσμος είναι Μερρά!
Ο σαρκικός άνθρωπος βλέπει πάντοτε αυτόν
που είναι στην εξουσία. Αυτοί έβλεπαν το Μωυσή, άλλοι έβλεπαν τον Παύλο και
άλλοι τον Πέτρο. Όταν ο διάβολος πειράξει το σαρκικό άνθρωπο, αυτός αμέσως επαναστατεί
ενάντια σ’ αυτόν που στέκεται για τον Κύριο, μέσα από τον οποίο ο Θεός τρέφει
το λαό Του.
Στην προκειμένη περίπτωση, ο Μωυσής δεν
έφταιγε σε τίποτα γιατί δεν τους οδηγούσε αυτός, κι ο ίδιος τη νεφέλη
ακολουθούσε (ιγ:22)! Έκανε ότι μπορούσε γι’ αυτούς τους βοηθούσε και τους
ενθάρρυνε. Στην πραγματικότητα γόγγυσαν κατά του Θεού, αλλά απεύθυναν το γογγυσμό
στο Μωυσή. Πριν τρεις μέρες δόξαζαν! Φαίνεται δεν ήταν έτοιμοι για σκληραγωγία
και κακουχία, δεν ήταν έτοιμοι να πληρώσουν το κόστος.
ιε:25
Ο Μωυσής κράζει στον Κύριο, κάτι που έπρεπε
να είχαν κάνει οι Ισραηλίτες, και ο Κύριος του δείχνει ένα ξύλο ( ή δέντρο),
που όταν το πέταξε μέσα στα πικρά νερά, αυτά έγιναν γλυκά. Αυτό το εντυπωσιακό
γεγονός εμπεριέχει ένα δηκτικό μήνυμα για τους αμαρτωλούς αλλά και για τους
πιστούς.
Για τους πιστούς, θα μπορούσαμε να πούμε
ότι αυτό σηματοδοτεί την αρχή των αρνητικών στιγμών τους με το Θεό. Στον
Ψαλμ.ρς έχουμε ένα θαυμαστό σχόλιο για τα γεγονότα που συνέβησαν στους υιούς
Ισραήλ, στην Αίγυπτο και στην έρημο. Στα εδάφια 9-12 ο Δαβίδ περιγράφει πως ο
Θεός άνοιξε δρόμο μέσα στην Ερυθρά θάλασσα, ελευθερώνοντάς τους απ’ το χέρι του
εχθρού. Όταν τα νερά σκέπασαν το στρατό του Φαραώ έτσι ώστε δεν έμεινε κανένας,
τότε πίστεψαν στα λόγια Του και Τον δόξασαν.
Στο εδάφιο 13 αποκαλύπτει το πρώτο
βήμα της πτώσης τους «ταχέως ελησμόνησαν τα έργα αυτού». Άσχετα με το
πόσα θαύματα έχουμε δει, άσχετα με το πόσες φορές ο Κύριος έχει απαντήσει θαυμαστά
σε προσευχές μας, στην πραγματικότητα είμαστε επιρρεπείς να ξεχνάμε τα θαυμάσια
του Θεού και αφήνουμε το μυαλό μας να εμμένει στις δύσκολες καταστάσεις μέσα
στις οποίες βρισκόμαστε. Δεν βλέπει στις υποσχέσεις του Θεού, αλλά στις
περιστάσεις κι έτσι αρχίζουμε να μουρμουρίζουμε. Απ’ τη στιγμή που ξεχνάμε τις
υποσχέσεις και τα έργα που ο Θεός έχει κάνει, αρχίζουμε να πέφτουμε πνευματικά
και χρειαζόμαστε το Άγιο Πνεύμα να μας θυμίσει τη διδασκαλία του λόγου.
Τύποι:
Το ξύλο συμβολίζει την ανθρώπινη φύση, τον
άνθρωπο Χριστό που κόπηκε για μας (Ησ.νγ:8,
Ασ. Ασμ.β:3). Συμβολίζει ακόμα το ξύλο του σταυρού πάνω στο οποίο ο
Ιησούς πλήρωσε για τις αμαρτίες μας (Α’ Πέτρ.β:24).
Όταν ο Μωυσής έκραξε, τότε ο Θεός του
έδειξε το ξύλο που προφανώς ήταν πάντα εκεί, αλλά δεν το έβλεπε ή δεν ήξερε πως
μπορούσε να τους βοηθήσει. Χρειάστηκε αποκάλυψη για να δει το μέσο της λύτρωσης.
Ο άνθρωπος δεν μπορεί να δει το Χριστό σαν σωτήρα, χωρίς αποκάλυψη απ’ το Θεό.
Όλοι λίγο - πολύ ξέραμε από μικροί το Χριστό, όμως αυτό έγινε ζωντανό μέσα μας
όταν κράξαμε στο Θεό. Τότε η θυσία έγινε ζωντανή (Ματθ.ις:16 Ιωάν.ς:44).
Το ξύλο ήταν εκεί κοντά, ο Χριστός είναι
δίπλα μας, δεν χρειάζεται να πληρώσουμε ούτε να διανύσουμε χιλιόμετρα για να
Τον βρούμε.
Τα νερά συμβολίζουν τα έθνη. Ο Χριστός
πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου, για να κάνει τα έθνη «γλυκά».
Συμβολίζουν υπό μία έννοια το γράμμα του
νόμου που είναι πικρό, αφού είναι αδύνατο να το τηρήσουμε. Όταν όμως προστεθεί
η θυσία του Χριστού, το γράμμα γίνεται ζωή και δύναμη και μετά ο νόμος του Θεού
μας αρέσει. Ο λόγος χωρίς το Πνεύμα είναι πικρός - τυπικισμός - (Β’ Κορ.γ:6).
Αν ο Μωυσής είχε κόψει απλά αυτό το δέντρο,
αλλά το άφηνε στο έδαφος, τα νερά θα παρέμεναν πικρά. Έπρεπε να το ρίξει μέσα
στα νερά για να γίνει το θαύμα. Αυτό είναι άλλο ένα πλήγμα για τη διδασκαλία
που λέει ότι αφού ο Χριστός πέθανε για όλους, όλοι θα σωθούν. Δεν χρειάζεται
απλά να πεθάνει ο Χριστός, αλλά είναι απαραίτητο να Τον βάλουμε στη ζωή μας αν
θέλουμε να συμβεί το θαύμα της σωτηρίας και της μεταμόρφωσης (από πικρό σε
γλυκό).
Για τους αμαρτωλούς, αυτή η αφήγηση μπορεί
να χρησιμοποιηθεί για να απεικονίσει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός σώζει και
μεταμορφώνει τις ζωές των ανθρώπων. Τα νερά της Μερρά είναι μια ωραία εικόνα
της πίκρας που βρίσκεται στις ζωές αυτών που ακόμα δεν έχουν σωθεί. Όσοι έχουν
επισκεφτεί σπίτια για να μιλήσουν το λόγο του Θεού, ομολογούν ότι σχεδόν στο
καθένα έχουν συναντήσει μια δυστυχισμένη ύπαρξη. Ίσως η δυστυχία να έχει
δημιουργηθεί από ελπίδες που θρυμματίστηκαν, ίσως από κάποια οικονομική κρίση,
από κάποιο σοβαρό ατύχημα, αρρώστια, ακόμα και θάνατο που συνέβη στο σπίτι, με
αποτέλεσμα να μην υπάρχει ελπίδα για το μέλλον. Ο Ιησούς είναι το ξύλο που
κόπηκε. Δεν υπάρχει πικρή ζωή που ο Ιησούς να μην μπορεί να τη γλυκάνει. Βάλε
Τον στα πικρά νερά της ζωής σου και θ’ ανακαλύψεις ότι Αυτός δίνει χαρά στη
θλίψη ειρήνη στον πόνο, και ομορφιά στις στάχτες.
Το πιο πικρό πράγμα που ο άνθρωπος μπορεί
να συναντήσει, είναι ο θάνατος. Όμως, αν ο Χριστός έρθει μέσα στην καρδιά,
βγαίνει το κεντρί του θανάτου. Η αιτία του θανάτου είναι η αμαρτία που υπάρχει
στην καρδιά. Όταν ο Χριστός έρθει μέσα σε μια μετανοημένη καρδιά, το αίμα Του
σβήνει κάθε λεκέ αμαρτίας, αφαιρώντας έτσι το κεντρί του θανάτου. Όσοι ζουν με
ευσέβεια, νικηφόρα, αποχωρισμένοι από την κοσμική ζωή, το κάνουν γιατί ο Ιησούς
έφερε γλυκύτητα εκεί όπου πριν υπήρχε πίκρα.
«εδοκίμασεν αυτούς»
Γιατί ο Θεός συνέχεια δοκιμάζει τον
άνθρωπο; Μήπως δεν μας ξέρει; Μας ξέρει, αλλά μας δοκιμάζει για να γνωρίσουμε
τον πραγματικό εαυτό μας, να καταλάβουμε ποιοι είμαστε, να αναγνωρίσουμε τις
ελλείψεις μας και να ζητήσουμε απ’ τον Κύριο να μας βοηθήσει. Ο Θεός βέβαια
περιμένει να ενεργήσουμε με πίστη, όπως περίμενε τους Ισραηλίτες εδώ, αλλά
εμείς συνήθως γογγύζουμε σαν να χάθηκαν όλα.
ιε:26
Ας προσέξουμε τα λόγια του Θεού εδώ, γιατί
πολλές φορές ο σαρκικός νους μένει στην υπόσχεση ξεχνώντας τους όρους της υπόσχεσης.
Στο Εβραϊκό κείμενο, έχει 4 όρους η υπόσχεση του Θεού: αν ακούσεις, αν
πράττεις, αν δώσεις ακρόαση, αν φυλάξεις…
Η υπόσχεση της θεραπείας είναι βασισμένη σ’
αυτό που έκανε ο Θεός με το ξύλο στα νερά της Μερρά. Όπως θεράπευσε τα νερά και
από πικρά τα έκανε γλυκά, έτσι υποσχέθηκε να θεραπεύει αυτούς τότε κι εμάς
σήμερα. Υπόσχεται ότι θα είναι ΓΙΑΧΒΕ ΡΑΦΑ (Αυτός είναι θεραπεία).
Η θεραπεία μας είναι βασισμένη σε ότι έκανε
ο Θεός εν Χριστώ πάνω στο σταυρό του Γολγοθά (Ησ.νγ:5). Η θεραπεία και η υγεία
βασίζονται στις προϋποθέσεις που ο Κύριος είπε σ’ αυτό το εδάφιο. Η αμαρτία και
η κοσμικότητα φέρνουν ασθένεια.
Ο μόνος τρόπος για να φυλαχτεί κανείς από
το πνεύμα της ανυπομονησίας και της μεμψιμοιρίας, είναι να έχει προσηλωμένα τα
μάτια του σταθερά στο Χριστό (Εβρ.ιβ:2). Ο Ιησούς φανερώνεται πάντοτε σύμφωνα
με τις ανάγκες του λαού Του, έτσι ώστε οι δικοί Του αντί να παραπονούνται για
τις περιστάσεις μέσα στις οποίες βρίσκονται, να κράζουν σ’ Αυτόν.
ιε:27
Αιλείμ= δέντρα. Ο Γεσένιος λέει ότι μάλλον
πρόκειται για όαση από φοίνικες. Εδώ βλέπουμε μια εικόνα ανάπαυσης, ξεκούρασης,
ζωογόνησης και αναψυχής στο ταξίδι τους στην έρημο. Ο Χριστός είναι η «Αιλείμ»
για μας, γιατί κοντά Του βρίσκουμε ανάπαυση και αναζωογόνηση (Πράξ.γ:19). Τι
τεράστια διαφορά ανάμεσα στην καταπράσινη βλάστηση της Αιλείμ και την ξερή άμμο
της ερήμου πάνω στην οποία βάδιζαν! Τι αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στη γλυκιά
ευλογία της παρουσίας του Θεού και στον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε! Είναι ένας
ξερός και άνυδρος τόπος όπου δεν υπάρχει νερό.
Εδώ βρήκαν άφθονες προμήθειες για ότι
χρειάζονταν. Η παρουσία του νερού ευνοούσε όλη αυτή τη βλάστηση κι έτσι υπήρχαν
αυτοί οι 70 φοίνικες με τους χυμώδεις καρπούς τους. Όλες οι ανάγκες μας μπορούν
να ικανοποιηθούν στο Χριστό, αφθονία προμηθειών που μπορούν να ικανοποιήσουν
κάθε έλλειψη (Ιωάν.δ:14). Το Άγιο Πνεύμα είναι πηγή ζωντανών νερών που μπορούν
να ξεχυθούν από μέσα μας κι έτσι γίνεται η αιτία μιας καρποφόρας ζωής. Η
ικανοποίησή τους στην Αιλείμ ήταν προσωρινή, αυτός όμως μέσα στον οποίο
κατοικεί ο Χριστός, μπορεί καθημερινά να αναζωογονείται με τροφή για το πνεύμα
και την ψυχή (Ψαλμ.92:12 α:3 Ιωάν.ζ:37-39).
«δώδεκα πηγαί υδάτων»
Αν και δεν ήταν παρά μόνο μια όαση, δρόσισε
το πνεύμα και αναζωογόνησε την καρδιά του λαού. Η σκιά των δέντρων και τα
δροσερά νερά ήρθαν στην κατάλληλη ώρα μετά τη δοκιμασία της Μερρά.
Η τέλεια φροντίδα του Θεού για τη βασιλεία
Του. Προμήθευσε ένα πηγάδι για κάθε φυλή. Αναφέρεται στους αποστόλους σαν πηγές
ζωντανών νερών, αλλά και σ’ όλη τη βασιλεία του Θεού, σ’ εμάς, που έχοντας το
Πνεύμα το Άγιο μέσα μας, μπορούμε και πρέπει να είμαστε πηγές ζωντανών νερών
όπου κι αν βρεθούμε. Ο κόσμος διψάει! (Ψαλμ.πδ:5,6).
«εβδομήκοντα δένδρα φοινίκων»
70=7Χ10 Συμβολίζει την πληρότητα της χάρης
του Θεού στον κόσμο. 7=πληρότητα, 10=κόσμος (Έξ.α:1-7 Αρ.ια:16
Λουκ.ι:1,2). Ο φοίνικας είναι σύμβολο νίκης και θριάμβου (Αποκ.ζ:9 Ματθ.κα:5-9
Ιωάν.ιβ:13). Η έρημος έχει τις «Αιλείμ» έχει και τις «Μερρά».
Η «Αιλείμ» δεν είναι η Χαναάν, ήταν μια
πρόγευση της ευλογημένης γης που ο Θεός είχε υποσχεθεί στο λαό Του.
Το 7 και το 12 είναι αριθμοί πολύ στενά
συνδεδεμένοι με τη διακονία (Λουκ.ι:1, ς:13). Η σκιά και τα νερά της Αιλείμ
ήταν για να αναζωογονήσουν και να
δυναμώσουν το λαό. Η εκκλησία είναι το μέσο που μας βοηθά στις ανάγκες
μας, που χρησιμεύει να μας δροσίζει, να μας δυναμώνει και να μας ενθαρρύνει, «εωσού
καταντήσωμεν πάντες εις την ενότητα της πίστεως….» (Εφεσ.δ:13).
