Η Αγία Γραφή, η οποία μας λέει ότι οι ψυχές των ανθρώπων υπάρχουν μετά το θάνατο, μας λέει και που πηγαίνουν. Πηγαίνουν σε κάποιο τόπο και περιμένουν την ανάσταση, οπότε θα ενωθούν με το νέο σώμα που θα τους δώσει ο Θεός.
Στην Παλαιά Διαθήκη ο τόπος διαμονής όλων των νεκρών μέχρι την ανάσταση του Χριστού ήταν ο Άδης. Ο Άδης δεν ήταν τόπος βασάνων για όλους τους νεκρούς. Ένα τμήμα του, που ο Χριστός το ονομάζει «Κόλπο του Αβραάμ» (αγκαλιά του Αβραάμ), ήταν τόπος ανάπαυσης και παρηγοριάς. Εκεί πήγαν ο Αβραάμ και οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης. Εκεί πήγε και ο Λάζαρος (Λουκ.ις:19-31). Το τμήμα αυτό ήταν ο παράδεισος[1] των ψυχών των δίκαιων της Παλαιάς Διαθήκης. Όταν πέθανε ο Χριστός η ψυχή του πήγε εκεί (Πράξ.β:27). Λίγες ώρες αργότερα πήγε εκεί και ο ληστής που μετανόησε, όπως του είχε υποσχεθεί ο Χριστός (Λουκ.κγ:43: «σήμερον[2] θέλεις είσθαι μετ' εμού εν τω παραδείσω»).
