Αιώνια ασφάλεια της ψυχής - μπορεί ο χριστιανός να χάσει τη σωτηρία του; (2)

Αυτοί που δέχονται το δόγμα της «αιώνιας ασφάλειας άνευ όρων», υποστηρίζουν, ότι εφόσον ο Χριστιανός έχει σωθεί, βρίσκεται ασφαλι­σμένος στη χάρη του Θεού, και είναι αδύνατο να ξεπέσει απ' αυτή τη χάρη και να χάσει τη σωτηρία του. Σε καμιά απολύτως περίπτωση - λένε­ - δεν μπορεί ο πιστός να στερηθεί αυτό το αιώνιο δώρο, ακόμα κι αν δεν μένει στο θέλημα του Θεού.

Που στηρίζεται αυτή η διδαχή της αιώνιας ασφάλειας της ψυχής, «άνευ όρων»;

Ιδού, με λίγα λόγια:

Ο Θεός - εξηγεί αυτή η παράξενη διδασκαλία - γνώριζε προ­αιώνια ποιος άνθρωπος θα πίστευε και θα δεχόταν τη σωτη­ρία, καθώς και ποιος θα απιστούσε. Έτσι, σύμφωνα με το σχέ­διο του Θεού, όλοι οι «εκλεκτοί» τους οποίους είχε προγνωρίσει, θα πιστέψουν και θα δεχθούν οπωσδήποτε τη σωτηρία του Χριστού, όταν κληθούν από το Άγιο Πνεύμα, δια μέσου του κηρύγματος του Ευαγγελίου. Συνεπώς, αν ένας είναι στ' αλήθεια αναγεννη­μένος αποκλείεται να ξεπέσει από τη χάρη του Θεού και να κατακριθεί, επειδή είναι προγνωρισμένος από το Θεό ότι θα σωθεί και προορισμένος προ καταβολής κόσμου να γίνει σύμ­μορφος της εικόνας του γιου Του (απόλυτος προορισμός).

Ένα από τα κύρια εδάφια που επικαλούνται για να υποστη­ρίξουν την αιώνια ασφάλεια της ψυχής, «άνευ όρων», είναι το: Ιωάννης ι:27-28.

«τα πρόβατα τα εμά ακούουσι την φωνήν μου, και εγώ γνωρίζω αυτά και με ακολουθούσι. Και εγώ δίδω εις αυτά ζωήν αιώνιον και δεν θέλουσιν απολεσθή εις τον αιώνα, και ουδείς θέλει αρπάσει αυτά εκ της χειρός μου».

Τα παραπάνω λόγια και ιδιαίτερα τα λόγια «δεν θέλουσιν απολεσθεί εις τον αιώνα», ειπωμένα από το στόμα του Κυρίου Ιησού, είναι - λένε - η θεία εγγύηση για την «αιώνια ασφάλεια» της ψυχής του κάθε πιστού.

Όμως, το ερώτημα είναι αν έχουμε προσέξει τι ακριβώς έχουν να μας πουν αυτά τα λόγια. Μας αρέσει πολύ ν' ακούμε τη βεβαίωση του Κυρίου «δεν θα χαθούν ποτέ» όμως, αυτή η αλή­θεια που ακούγεται στ' αυτιά μας τόσο γλυκιά, πλαισιώνεται στο ίδιο κείμενο, και από άλλες αλήθειες που  επίσης πρέπει να προσέξουμε.

Ρωτάμε, λοιπόν: Ποια είναι τα απαραίτητα γνωρίσματα που μας κάνουν πρόβατα του Κυρίου; «Τα πρόβατα ακούνε τη φωνή μου... και με ακολουθούν». Ώστε αυτό που χαρακτηρίζει το πρόβατο του Χριστού είναι το ν' ακούει τη φωνή του Βοσκού του και επίσης, να Τον ακολουθεί. Ο χρόνος είναι Ενεστώτας κι αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει αιώνια ασφάλεια της ψυχής που να στηρίζεται σε πνευματικές εμπειρίες του παρελθόντος. Με άλλα λόγια: Δεν είμαι πρόβατο του Χριστού επειδή κάποτε έκανα για τον Χριστό τούτο ή εκείνο. Το πρόβατο του Χριστού ακούει και τον ακολουθεί, τώρα. Η κρίσιμη κατάσταση είναι η παρούσα:

«Μακάριοι οι δούλοι εκείνοι τους οποίους ελθών ο Κύριος θέ­λει εύρει αγρυπνούντας... γίνεσθε, έτοιμοι» (Λουκάς ιβ:37, 40).

Ο κάθε αναγεννημένος, λοιπόν, που ακούει και ακολουθεί το Χριστό, πρέπει να είναι βέβαιος, απόλυτα βέβαιος, για την αιώνια ασφάλεια της σωτηρίας του.

Πράγματι, η πιστότητα του Θεού σ' εκείνο που βεβαιώνει, ή προσφέρει, στον άνθρωπο, είναι μια αλήθεια ευλογημένη, αμε­τακίνητη και αιώνια. Εκείνα που μας υποσχέθηκε χθες είναι για μας αληθινά και σήμερα. Θα μείνουν αληθινά και στους ερχό­μενους αιώνες, επειδή αυτός που μας τα έχει υποσχεθεί είναι πιστός, «δεν μπορεί ν' αρνηθεί τον εαυτό του» (Β' Τιμ.β:13).

Όμως, αυτή η αλήθεια, τόσο θετική και παρήγορη, όπως φαίνεται στις Γραφές, δεν εννοεί ότι ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπορεί ν’ αθετήσει την υπόσχεσή Του και από δική του θέληση και υπαιτιότητα, να εγκαταλείψει τη χάρη του Θεού. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι η χάρη του Θεού δεν εγκαταλείπει ποτέ τον πιστό, αυτό δεν σημαίνει ότι ο πνευματικά ακατάστατος πιστός δεν είναι δυνατό ν' αποξενωθεί από τη χάρη του Θεού, κι αυτό δίχως να τιμωρηθεί: «Πώς θα ξεφύγουμε αν αμελήσουμε τόσο μεγάλη σωτηρία;» (Εβρ.β:3).

Είναι ηθική αρχή, ότι ο άνθρωπος είναι ελεύθερος τόσο για να πιστέψει όσο και για ν' ακολουθεί το Χριστό, στο ίδιο μέτρο που είναι ελεύθερος και να απομακρυνθεί απ’ Αυτόν.

Ο Θεός σέβεται απόλυτα την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν μας υποχρεώνει ούτε να δεχθούμε τη σωτήρια χάρη Του, μήτε να παραμείνουμε σ' αυτή. Αν μας υποχρέωνε, τότε η σχέση μας μαζί Του δεν θα είχε καμία ηθική αξία. Αυτή η αρχή της θείας αμεροληψίας ισχύει για όλους τους ανθρώπους, δίχως καμία εξαίρεση, (Εφεσ.ς:9).

Συνεχίζεται