Αιώνια ασφάλεια της ψυχής - μπορεί ο χριστιανός να χάσει τη σωτηρία του; (7)

ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΙΑΔΟΧΙΚΑ ΣΤΑΔΙΑ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΟΝ ΞΕΠΕΣΜΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΡΗ

Τα επικίνδυνα συμπτώματα αρχίζουν να φαίνονται όταν ο πιστός αφού είχε μετανοήσει και δεχθεί τη χάρη του Θεού, αρχίζει σιγά-σιγά να συμμορφώνεται και πάλι με το φρόνημα του κόσμου παρασυρόμενος από τις κακές συνήθειες και τις αδυναμίες που τον κυρίευαν στην προηγούμενη ζωή της απιστίας.

Το πρώτο στάδιο. Αρχίζοντας από τα ελαφρότερα αμαρ­τήματα ο αμελής, ο σαρκικός Χριστιανός, πειραματίζεται συνή­θως τα εξής τρία στάδια πνευματικής ταλαιπωρίας, μέχρις ότου καταλήξει στην τελική χρεοκοπία της πνευματικής του ζωής, αν εγκαίρως δεν μετανοήσει.

Στο πρώτο στάδιο αρχίζει να ενεργεί, σε συγκεκριμένες περιστάσεις, ενάντια στη φωνή της χριστιανικής του συνείδη­σης. Αρχίζει να νοσταλγεί τις επιθυμίες της σάρκας, ενώ συγ­χρόνως εναντιώνεται στις επιθυμίες του Πνεύματος. Όταν αμαρτά­νει αμελεί ν' αναγνωρίσει μπροστά στο Θεό την αμαρτία του και να κατακρίνει τον εαυτό του. Λησμονεί το καθήκον του για πνευ­ματική αγρύπνια, για μελέτη της Αγίας Γραφής, και για τακτική προσευχή. Έτσι σταματά τη ζωντανή κοινωνία του με τον επου­ράνιο Κύριο και σα συνέπεια, το σώμα του γίνεται πρόθυμο όργανο να υποχωρεί στις επιθυμίες της παλιάς του φύσης. Ο απόστολος ονομάζει το στάδιο αυτό «λύπη του Πνεύματος» (Εφεσ.δ:30).

Ο αμελής πιστός, έχει αφήσει τη συνείδησή του να μολυνθεί. (Τίτ.α:15), και φορτώθηκε ένα βάρος ηθικής ενοχής που θα τον καταπιέζει εσωτερικά, μέχρις ότου ο Θεός, στο μεγάλο του έλεος, του προκαλέσει μια σοβαρή εσωτερική κρίση σαν ευκαιρία για να έρθει στον εαυτό του, να μετανοήσει, και να γιατρευτεί. Είναι το ίδιο στάδιο πνευματικής πτώσης στο οποίο βρέθηκαν και οι πιστοί της Εφέσου. (Αποκ.β:1-5). Ο Κύριος ελέγχει τους Εφε­σίους πιστούς με τα λόγια: «έχω κατά σου ότι την αγάπη σου την πρώτη αφήκας». (εδ.4). Κατόπιν τους προσκαλεί να μετανοή­σουν απειλώντας ότι θα τους κτυπούσε με κρίση αν δεν μετα­νοούσαν: «μετανόησον και κάμε τα πρώτα έργα. ει δε μη έρχομαι προς σε ταχέως, και θέλω κινήσει την λυχνία σου εκ του τόπου ταυτής εάν δεν μετανοήσης.» (εδ.5).

Την ίδια αυστηρή τακτική ακολούθησε ο Κύριος και στην περίπτωση των πιστών της εκκλησίας των Σάρδεων (Αποκ.γ). Αφού πρώτα τους ελέγχει «όνομα έχεις ότι ζής και είσαι νεκρός» (εδ.1). κατόπιν τους προσκαλεί να μετανοήσουν ώστε να προλάβουν το παιδαγωγικό Του κτύπημα: «μετανόησον ...εάν δεν αγρυπνήσης, θέλω έλθει επί σε ως κλέπτης και δεν θέλης γνωρί­σει ποίαν ώραν θέλω έλθει επί σε» (εδ.3).

Το δεύτερο στάδιο: Όμως υπάρχει το ενδεχόμενο ο πεσμέ­νος ν' αντιστέκεται και να μη μετανοεί. Παρ' όλη τη δοκιμασία του, παρ' όλες τις ηθικές του κρίσεις, παρ' όλες τις προειδοποιή­σεις και τους ελέγχους του Αγίου Πνεύματος, αυτός πιθανόν να εξακολουθεί ασυγκίνητος και σκληρός, να παραμένει στην κατάσταση της αποστασίας του. Τούτη είναι η καμπή απ' όπου αρχίζει το δεύτερο στάδιο της παιδαγωγικής επέμβασης του Θεού.

Στην περίπτωση αυτή ο Θεός, με την πρόθεση να σώσει, ενδέχεται τώρα να χτυπήσει και το σώμα του αποστάτη. Αυτή η τιμωρία πιθανόν να φτάσει μέχρι του σημείου «να παραδώση τον άνθρωπο στον Σατανά εις όλεθρον της σαρκός του» (Α’ Κορ.ε:5). Επιτρέπει, δηλαδή, ο Θεός στο Σατανά να βασανίσει το σώμα με αρρώστια, αν χρειαστεί ακόμα και με θάνατο, μήπως μέσα στο καμίνι της αρρώστιας ή στο φόβο και την αγωνία του θανάτου ο αποστάτης εκζητήσει μετανοιωμένος το Σωτήρα του και έτσι «το πνεύμα σωθεί, εν τη ημέρα του Κυρίου» (Α' Κορ.ε:5). Θα σωθεί, αλλά χωρίς ν' απολαύσει τη δόξα (Ρωμ.ε:11). Χωρίς αμοιβή. Θα σωθεί και τίποτε επιπλέον. Τα έργα του δεν θα τον ακολουθήσουν. Θα σωθεί «ως δια πυρός» (Α’ Κορ.α:15).

Ο Παύλος μας πληροφορεί ότι πρόσωπα της εκκλησίας της Κορίνθου είχαν δεχτεί παρόμοιας μορφής κρίση, (αρρώστια και πρόωρο θάνατο), επειδή κάθονταν στην Τράπεζα του Κυρίου χωρίς να διακρίνουν το σώμα του Κυρίου. Κάθονταν να πάρουν τον άρτο και τον οίνο άσχετα προς την πνευματική τους κατάσταση κι ακόμα χειρότερο, χωρίς να κρίνουν καν τον εαυτό τους για την πνευματική τους ακαταστασία (Α' Κορ.ια:29-30).

«Ο τρώγων και ο πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρι­σιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Δια τούτο υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και αποθνήσκουσιν ικανοί.»

Το τρίτο στάδιο: Μέχρι το σημείο τούτο, ο αποστάτης αντέχει και τις δύο αυτές μορφές της παιδαγωγικής τιμωρίας του Θεού. Την εσωτερική, δηλαδή, την πνευματική τιμωρία και την εξωτερική, δηλαδή την τιμωρία: της φυσικής αρρώστιας στο σώμα του .

Η περαιτέρω επιμονή του στην αμαρτία θα τον οδηγήσει στο τρίτο και το τελικό στάδιο, που είναι το στάδιο της αθεράπευτης απιστίας. Ο αποστάτης γίνεται τώρα αντικείμενο της κατάκρισης του Θεού. Στο στάδιο αυτό παύει να είναι το μνημείο της χάρης Του για να γίνει το μνημείο της δικαιοσύνης Του. Το Άγιο Πνεύμα σταματά πλέον να του μιλά. Η ζωντανή και καρποφόρα πίστη που άλλοτε είχε κατακτήσει την καρδιά του έχει τώρα καταντήσει πίστη του μυαλού, δηλαδή πίστη άκαρπη και νεκρή. Κι' επειδή με τη ζωντανή πίστη του ο πιστός δέχεται την χάρη που σώζει, ο αποστάτης καταλήγει τώρα να χάσει αυτή τη χάρη, επειδή έχει χάσει τη ζωντανή και καρποφόρα πίστη. Σαν άπιστος, δηλαδή, άνθρωπος που δεν έχει πλέον την πίστη του στο Χριστό σαν μαρτυρία και τρόπο ζωής, έχει γυρίσει πάλι στη σφαίρα της θείας καταδίκης. Η αμετάθετη ηθική αρχή του Θεού είναι «παν λοιπόν δένδρον μη κάμνον καρπόν καλόν, εκκόπτεται, και εις πύρ βάλλεται» (Ματθ.γ:10).

Είναι η ίδια ηθική αρχή που, ο θεός είχε εφαρμόσει και στους αγγέλους: «Διότι εάν ο θεός δεν εφείσθη αγγέλους αμαρτήσαντας, αλλά ρίψας αυτούς εις τον τάρταρον δεδομένούς με αλύσεις σκό­τους, παρέδωκε δια να φυλάττωνται εις κρίσιv» (Β’ Πέτρ.β:4).

Αν λοιπόν, ο Θεός έδειξε τις αρχές της Δικαιοσύνης Του σ' αυτά τα ανώτερα ηθικά όντα που αμάρτησαν και τα καταδίκασε αιωνίως στον Άδη, για ποιο ιδιαίτερο λόγο οι άνθρωποι, όντα κατώτερα από τους αγγέλους, θα ξεφύγουν την τιμωρία;

Η προϋπόθεση, λοιπόν, της παραμονής του Χριστιανού στην χάρη είναι η ίδια με την προϋπόθεση της εισόδου του στη σωτη­ρία, δηλαδή η πιστότητα, «την πίστιν τετήρηκα» (Β' Τιμ.δ:7).

Τούτη η διδασκαλία που προειδοποιεί για το ενδεχόμενο της αποκοπής του πιστού από τη χάρη του Θεού, μία διδασκαλία που καθώς βλέπουμε, βεβαιώνεται από τις Γραφές, είναι φυσικό να μην γίνεται συμπαθής στους επιπόλαιους και στους σαρκικούς Χριστιανούς που απαιτούν ν' απολαύσουν τα δοξασμένα ευεργετήματα της σωτηρίας αδιαφορώντας για τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες που επιβάλλει η ζωή της σωτηρίας.

Ικανοποιεί όμως, η διδασκαλία αυτή τον κάθε σοβαρό πιστό, επειδή τον παρακινεί σε επαγρύπνηση, σε προσευχή, σε πνευματικό αγώνα, σε συνεχή πρόοδο, σε αιώνια τελειότητα.