Ματθ.ζ:1-5 Μη κρίνετε, διά να μη κριθήτε· διότι με
οποίαν κρίσιν κρίνετε θέλετε κριθή, και με οποίον μέτρον μετρείτε θέλει
αντιμετρηθή εις εσάς. Και διά τι βλέπεις το ξυλάριον το εν τω οφθαλμώ του
αδελφού σου, την δε δοκόν την εν τω οφθαλμώ σου δεν παρατηρείς; Η πως θέλεις
ειπεί προς τον αδελφόν σου, Άφες να εκβάλω το ξυλάριον από του οφθαλμού σου,
ενώ η δοκός είναι εν τω οφθαλμώ σου; Υποκριτά, έκβαλε πρώτον την δοκόν εκ του
οφθαλμού σου, και τότε θέλεις ιδεί καθαρώς διά να εκβάλης το ξυλάριον εκ του
οφθαλμού του αδελφού σου.
Το πρώτο μέρος του εδ.1 είναι ίσως ένα από τα πιο συχνά
αναφερόμενα και κακομεταχειριζόμενα κείμενα της Αγίας Γραφής. Το «Μη κρίνετε» είναι ένα κακοποιημένο
επιχείρημα στις συζητήσεις. Είναι σαφές ότι ο Ιησούς δεν είναι εναντίον της
κρίσης, αλλά είναι ενάντιος σε ένα ορισμένο είδος κρίσης. Το κείμενο το
ξεκαθαρίζει - μερικά εδάφια παρακάτω όταν τους λέει να προσέχουν από τους
ψευδοπροφήτες που μπορούν να τους αναγνωρίσουν από τους καρπούς τους, κάτι που
προφανώς απαιτεί την εξάσκηση κρίσης.
Το Ιωάν.ζ:24 είναι χρήσιμο στη διαφοροποίηση των δύο ειδών κρίσης,
«Μη κρίνετε κατ' όψιν, αλλά την δικαίαν
κρίσιν κρίνατε». Ο Ιησούς αναφέρεται σ’ ένα λάθος είδος κρίσης στο Ματθ.ζ:1-5,
όχι σε κάθε κρίση.
Συγκεκριμένα, ο λόγος που ο Κύριός μας επισημαίνει την
υποκρισία αυτών που κρίνουν στο Ματθ.ζ, είναι επειδή δεν ενδιαφέρονται
πραγματικά για την αμαρτία ή για να βοηθήσουν τους ανθρώπους. Αν ανησυχούσαν
για την αμαρτία, θα ασχολούταν με τις δικές τους πρώτα. Το γεγονός ότι αυτός
που αγνοεί το δοκάρι στο δικό του μάτι και την ίδια στιγμή ανησυχεί για την ακίδα
στο μάτι του αδελφού του, δείχνει ακριβώς αυτό το πράγμα. Αν ενδιαφερόταν
πραγματικά για την αμαρτία, δεν θα αγνοούσε τη δική του. Αν πραγματικά ανησυχούσε
για τον άλλο, θα φρόντιζε πρώτα τη δική του αμαρτία έτσι ώστε να μπορεί να δει
καθαρά και να τον βοηθήσει. Όμως, αγνοώντας το δοκάρι που του αλλοιώνει την
όραση, φανερώνει ότι δεν προσπαθεί να βοηθήσει πραγματικά τον αδελφό με την
ακίδα, απλά νομίζει ότι αυτός είναι καλύτερος από τον άλλο.
Η δικαιοσύνη που ο Ιησούς περιμένει από τους μαθητές Του, χαρακτηρίζεται
από μια γνήσια ανησυχία για την αμαρτία που εξετάζει πρώτα τον εαυτό μας και
μετά προχωράει για να βοηθήσει άλλους. Η ψεύτικη και υποκριτική ανησυχία
σχετικά με την αμαρτία δεν ασχολείται με τις δικές μας αμαρτίες πρώτα, αλλά
εστιάζει στις αμαρτίες των άλλων.
Είναι πολύ ευκολότερο να επισημαίνουμε τα πεσίματα των άλλων
παρά να παραδεχτούμε και να ομολογήσουμε τα δικά μας σφάλματα. Αρνούμενοι όμως
να αναγνωρίσουμε και να ενεργήσουμε ώστε να διορθώσουμε τις αποτυχίες μας,
αποκαλύπτει όχι μόνο ένα ελάττωμα στο χαρακτήρα μας, αλλά υπονομεύει και την
αξιοπιστία των ισχυρισμών μας ότι ανησυχούμε για το λάθος. Πώς μπορεί κάποιος να
αξιώνει ότι πρέπει να κάνουμε μόνο ό, τι είναι σωστό (αντιμετωπίζοντας προβλήματα
άλλων ανθρώπων) όταν είναι προφανές ότι δεν το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του;
Μερικά πράγματα, από τη σκοπιά μου, υπονομεύουν την ηγεσία
του γονέα, του ποιμένα ή της διακονίας περισσότερο απ’ αυτού του είδους την
υποκρισία. Ο γονέας που μαλώνει γρήγορα και έντονα το παιδί για κάποιο λάθος,
ενώ αγνοεί τις δικές του/της αποτυχίες σαν γονιός, τελικά χάνει την εμπιστοσύνη
του παιδιού. Ένας ποιμένας, που αντιμετωπίζει την αμαρτία στη ζωή των μελών της
εκκλησίας, αλλά αποτυγχάνει να την αντιμετωπίσει στη δική του ζωή, υπονομεύει
την πνευματική του ηγεσία. Μια διακονία ή ένας οργανισμός, για παράδειγμα, που ασχολείται
κυρίως με το να επισημαίνει την ανυπακοή των άλλων ανθρώπων ή διακονιών, αλλά
αρνείται να διορθώσει τις δικές του αδυναμίες, χάνει γρήγορα την αξιοπιστία του,
αποδεικνύοντας ότι η υπακοή δεν είναι πραγματικά η ελέγχουσα αρχή που τον διέπει.
Η απάντηση του Ιησού για το κριτικό πνεύμα είναι ότι δεν
πρέπει να απορρίπτουμε την ορθή κρίση, αλλά να την εφαρμόζουμε πρώτα στους
εαυτούς μας. Εάν ενδιαφερόμαστε πραγματικά για την αμαρτία, θα ασχολούμαστε πρώτα
με τα δοκάρια πριν μιλήσουμε για ακίδες. Θα ξεκινήσουμε μπροστά από τον
καθρέφτη, όχι από τα μάτια κάποιου άλλου.
