Να πως η Αγία γραφή προβάλει και
εξηγεί αυτή τη μεγάλη και κρίσιμη αλήθεια:
ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ
Ματθαίος ε:13.
«Σείς είσθε το άλας της γης εάν δε
το άλας διαφθαρή, με τι θέλει αλατισθή; εις ουδέν πλέον χρησιμεύει, ειμί να
ριφθή έξω, και να καταπατήται υπό των ανθρώπων».
Το αλάτι προλαμβάνει τη φυσική
αποσύνθεση, έτσι και το πνευματικό αλάτι, -η ζωή των πιστών του Χριστού-, προλαμβάνει την πνευματική αποσύνθεση του περιβάλλοντος τους. Όταν όμως το
αλάτι χάσει τις ιδιότητές του, φυσικά αχρηστεύεται και δεν χρειάζεται πλέον για
τίποτε, γίνεται χώμα, χάνει όλη την αξία του και οι άνθρωποι το πατούν. Ίδιο
είναι και το αποτέλεσμα της πνευματικής αποσύνθεσης του οπαδού του Χριστού. Η
ζωή του ενδέχεται να χάσει τα χριστιανικά της στοιχεία και γνωρίσματα, οπότε
γίνεται άχρηστη για το Θεό και τους σκοπούς Του, επειδή γίνεται ένα με την
πνευματική αποσύνθεση όλου του υπόλοιπου κόσμου.
Περιττό να πούμε, ότι η παραβολή
δεν θα εκπλήρωνε κανένα σκοπό στην περίπτωση που δεν θα υπήρχε το ενδεχόμενο,
για τον πιστό του Χριστού, να φθαρεί και να αποτύχει στην πνευματική του ζωή.
Ιωάννης ιε:2, 6.
«Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν
εκκόπτει αυτό... εάν τις δεν μείνει εν εμοί, ρίπτεται έξω ως το κλήμα και
ξηραίνεται και συνάγουσιν αυτά και ρΙπττουσιν εΙς το πυρ καΙ καίονται».
Το κλήμα (ο πιστός), ενόσω
βρίσκεται ενωμένο με την άμπελο (τον Κύριο) έχει πνευματική ζωντάνια και
καρποφορία. Αν δεν μένει ενωμένο, είναι φυσικό να ξεραθεί και να καεί, επειδή ο
προορισμός της ξερής κληματόβεργας είναι να καεί -ο αποστάτης προορίζεται για
κατάκριση. Εξηγεί λοιπόν, ο Κύριος, με την παραπάνω παραβολή, ότι ύστερα από
ένα χρονικό διάστημα πνευματικής καρποφορίας, ο πιστός ενδέχεται ν' ακολουθήσει
τον ολέθριο δρόμο της οκνηρίας και της πνευματικής ακαρπίας. Και τότε
επεμβαίνει ο αμπελουργός με το κλαδευτήρι του. Αφού ανέχθηκε για αρκετό χρόνο
αυτό το πνευματικά νεκρό μέλος της εκκλησίας, ο Θεός με ένα τρόπο κρίσης
ξεχωρίζει από την κοινότητα των πιστών το ένοχο μέλος, που ήταν ενωμένο μονάχα
τυπικά και εξωτερικά (κόβει το άκαρπο κλήμα).
Η φράση «μένειν εν Χριστώ»,
σημαίνει ότι ο πιστός φροντίζει ν' ανανεώνει καθημερινά την πνευματική του ζωή,
ώστε να παραμένει συνεχώς στη κατάσταση της χάρης. Ελέγχει τον εαυτό του για
συνεχή καθαρισμό από τις καθημερινές πτώσεις του, καταφεύγοντας στο αίμα του
Χριστού που είναι το τελικό μέσο συγγνώμης και αποκατάστασης. Ο Χριστιανός που
δεν φροντίζει να διατηρεί αυτή τη ζωντανή πνευματική ενότητα με τον επουράνιο Κύριο, είναι επόμενο να σκληρύνεται προοδευτικά, παρασυρόμενος από την αμαρτία
σε επικίνδυνες καταστάσεις που μπορούν τελικά να τον οδηγήσουν μέχρι και την
απώλεια: «ρίπτεται στη φωτιά και καίεται».
Ματθαίος ιη:32-34.
«Δούλε πονηρέ, παν το χρέος εκείνο
σοι αφήκα, επειδή με παρεκάλεσας, δεν έπρεπε και συ να ελεήσης τον σύνδουλόν
σου, καθώς και εγώ σε ηλέησα; Και οργισθείς ο κύριος αυτού παρέδωκεν αυτόν εις
τους βασανιστάς, εωσού αποδώση παν το οφειλόμενον εις αυτόν».
Στην παραπάνω παραβολή των δύο
χρεοφειλετών, βλέπομε τον ένα από τους δύο, αν και είχε αθωωθεί και
απελευθερωθεί, να πέφτει πάλι κάτω από την καταδίκη της δικαιοσύνης, επειδή δεν
εφάρμοσε απέναντι του αδελφού του το νόμο της ευσπλαχνίας από τον οποίον είχε
προηγουμένως αυτός ο ίδιος ευεργετηθεί.
Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι ο
άνθρωπος αν και συγχωρείται και απαλλάσσεται από κάθε κατηγορία της θείας
δικαιοσύνης, εντούτοις η μετέπειτα κακή διαγωγή του ενδέχεται να τον επαναφέρει
στην κατάσταση της πρώτης ενοχής.
Ματθαίος ιγ:1-8
Στην παραβολή του σπορέα ο Κύριος
Ιησούς παρουσιάζει τις τέσσερις ποιότητες εδάφους όπου έπεσε ο σπόρος του
λόγου. Στην περίπτωση μας ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η τρίτη ποιότητα.
Το πρώτο έδαφος αντιπροσωπεύει τις
σκληρές καρδιές που δεν δέχονται το λόγο. Το δεύτερο έδαφος
αντιπροσωπεύει τις επιπόλαιες καρδιές που δέχονται μεν το λόγο, αλλά δεν
τον διατηρούν.
Το τρίτο έδαφος αντιπροσωπεύει τις
χωρισμένες καρδιές. Αυτές δέχονται το λόγο, τον διατηρούν αλλά δεν τον
εφαρμόζουν, «επειδή η μέριμνα του αιώνος τούτου και η απάτη του πλούτου
πνίγει τον λόγο και γίνεται άκαρπος».
Στην περίπτωση αυτή, έχομε μια
προσωρινή επιτυχία αλλά έχομε και τα αγκάθια. Έχομε αναγέννηση (ο σπόρος
ρίζωσε και βλάστησε) αλλά οι άνομες επιθυμίες της καρδιάς δεν υποχώρησαν.
Αποτέλεσμα: Η αναγεννημένη καρδιά απέτυχε στο σκοπό της. Τα αγκάθια έπνιξαν το
φυτό, αν και είχε ριζώσει, βλαστήσει και μεγαλώσει.
Ματθ.κε:11-22
Στην παραβολή των δέκα παρθένων,
αν και οι δέκα περίμεναν τον νυμφίο, μονάχα οι πέντε μπήκαν στην αίθουσα των
γάμων. Οι υπόλοιπες πέντε, οι μωρές, που δεν είχαν λάδι, βρήκαν την πόρτα
κλειστή κι έμειναν απ' έξω. Χτυπούσαν επίμονα την πόρτα για ν’ ανοίξει όμως η
πόρτα δεν άνοιξε.
«Κύριε, Κύριε, άνοιξον εις ημάς. Ο
δε αποκριθείς είπεν, Αληθώς σας λέγω, δεν σας γνωρίζω»
Ας δούμε τώρα πώς αυτή η ακλόνητη,
αλήθεια, για το ενδεχόμενο ξεπεσμό του πιστού από τη χάρη του Θεού, που
εξηγείται στα ευαγγέλια με κάθε λογής παραβολές και παραδείγματα, προβάλλεται
επίσης και στις αποστολικές επιστολές με προειδοποιήσεις για αγρύπνια, για
εγκράτεια, για πιστότητα, για σταθερότητα, για επιμονή και προσευχή.
Συνεχίζεται
