Στον τόπο μου, το "εγώ" γλίστρησε στο κέντρο του κόσμου.
Πάψαμε να λέμε "η Αλήθεια". Λέμε "η δική μου
αλήθεια".
Πάψαμε να ρωτάμε "τι μπορώ να κάνω για
σένα". Ρωτάμε "τι έκανες εσύ για μένα".
Ξεχάσαμε τη μετάνοια. Θυμηθήκαμε την εκδίκηση.
Ξεχάσαμε τα "όνειρα". Τα αντικαταστήσαμε με
"φιλοδοξίες".
Αφήσαμε τη σεμνότητα στο ντουλάπι. Τώρα μιλάμε για ……..
Εξορίσαμε την υπομονή. Τα θέλουμε όλα τώρα.
Αποκηρύξαμε τη θυσία. Μεγαλοποιήσαμε τη λαμογιά.
Ο ανθρώπινος πόνος έγινε "νούμερα της
AGB".
Ο άνθρωπος έγινε στατιστική: κατά κεφαλήν εισόδημα,
γενιά των 700 ευρώ, μέση παραγωγικότητα, λειτουργική δαπάνη, αποζημίωση
απόλυσης, επίδομα, δώρο Χριστουγέννων.
Πού πήγε η εικόνα του Χριστού που θα έπρεπε να έχουμε
όλοι μέσα μας; Πού πήγε ο Χριστός;
Πουθενά δεν πήγε, εδώ είναι. Περιμένει τον καθένα να
επιστρέψει σ’ Αυτόν για να τον σώσει.
Δεν απεργεί. Ούτε διαδηλώνει για να τον προσέξουμε.
Ούτε πετάει μολότοφ για να διαμαρτυρηθεί. Ούτε σπάει βιτρίνες για να αλλάξει τα
πράγματα. Λειτουργεί μυστικά και ταπεινά, αλλά επαναστατικά, στην ψυχή του
καθενός μας. Περιμένει εμείς να τον ζητήσουμε. Για να μας
θεραπεύσει.
Και όσο στον τόπο μου, υπάρχει η Εκκλησία του Ιησού
Χριστού, έχω ελπίδα...
