Η ιδέα του προϋπάρχοντα Υιού στο μυαλό του Θεού, εξηγεί μια
σειρά από εδάφια.
Ωστόσο, υπάρχουν κάποια εδάφια που μιλούν για τον Χριστό στην
Παλαιά Διαθήκη, που δεν μπορούν να εξηγηθούν σε αυτή τη βάση.
Διαβάζουμε για
τον Θεό «όστις έκτισε τα πάντα διά του Ιησού Χριστού» (Εφες.γ:9), αν
και το κριτικό κείμενο λέει «τῷ τὰ πάντα
κτίσαντι», παραλείποντας το «διά του Ιησού Χριστού», για τον Θεό που
«ἐπ' ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν
ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκεν κληρονόμον πάντων, δι' οὗ καὶ ἐποίησεν τοὺς αἰῶνας» (Εβρ.α:2), και ο ίδιος ο Χριστός μιλάει
για τη δόξα που είχε με τον Πατέρα, «πρὸ
τοῦ τὸν κόσμον εἶναι» (Ιωάν.ιζ:5),
αν και το «παρὰ σοί» δεν αναφέρεται
στον Υιό, αλλά στον κόσμο (κριτικό κείμενο)!
Η απάντηση σ’ αυτά τα κείμενα βρίσκεται στην πνευματική
αποκάλυψη ότι ο Υιός του Θεού πράγματι προϋπήρχε, αλλά όχι σαν Υιός του Θεού,
γιατί τότε θα είχαμε έναν προϋπάρχοντα άντρα, ένα ον ξεχωριστό από τον Πατέρα.
Όχι, ο Υιός προϋπήρχε σαν Λόγος. Αυτός που ήταν ο Λόγος του Θεού στην Παλαιά Διαθήκη,
έγινε ο Υιός του Θεού στην Καινή Διαθήκη. Ο Υιός του Θεού, ο άντρας που
γεννήθηκε από τη Μαρία, δεν προϋπήρχε σαν Υιός. Αυτό θα σήμαινε ένα προϋπάρχον
ανθρώπινο ον. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι Αυτός που ήταν ο Υιός του
Θεού μετά τη γέννησή Του από την Μαριάμ, είχε υπάρξει πριν σε μια διαφορετική
μορφή! Άλλωστε, η Γραφή μας λέει ότι «Καὶ
ὁ λόγος σὰρξ ἐγένετο». Ήταν ο Λόγος του Θεού που έγινε ο άνθρωπος Ιησούς
Χριστός.
