Ωσηέ ζ:8 Ο Εφραΐμ είναι ως εγκρυφίας όστις δεν
εστράφη.
Μια πίτα, που ψήνεται στη στάχτη ενός αναμμένου φούρνου
χωρίς να γυρίζεται, πολύ γρήγορα καίγεται από την πλευρά που είναι κοντότερα
στα πυρωμένα κάρβουνα. Παρόλο που κανένας πιστός δεν μπορεί να έχει θρησκευτικό
ζήλο τόσο όσο να τσουρουφλιστεί, εντούτοις υπάρχουν μερικοί, που ο φανατισμός
τους είναι στραμμένος τόσο έντονα και μόνιμα προς ορισμένες όψεις της αλήθειας,
που καίγονται τελικά και καρβουνιάζουν από εκείνη την πλευρά η οποία φαίνεται
πως ταιριάζει καλύτερα στην ιδιοσυγκρασία τους. Η απατηλή εμφάνιση μιας
υπεραγιωσύνης συμβαδίζει συχνά με την παντελή έλλειψη της πραγματικής
ευσέβειας. Αυτός που παρουσιάζεται υπεράγιος μπροστά στους άλλους είναι ένας
πραγματικός διάβολος όταν βρίσκεται μόνος του. Την ημέρα πουλάει αλεύρι και τη
νύχτα φούμο. Η σταχτόπιτα που καρβουνιάζει από τη μια πλευρά, παραμένει άψητο
ζυμάρι από την άλλη.
Είναι πραγματικά απογοητευτικό γεγονός, που οι ηλιαχτίδες
της αγάπης τού Θεού δεν αφήνονται να εισχωρήσουν σέ μερικές περιπτώσεις
στριφνών ανθρώπων τόσο βαθιά, ώστε να φωτίσουν πλέρια τις διάνοιές τους. Όσο
περισσότερο μεγαλώνουμε στην ηλικία και στη χριστιανική μας πείρα, τόσο πιο
ανίσχυρος γίνεται ο Σατανάς να μας ρίξει σε πειρασμούς, στους οποίους είναι πιο
επιρρεπείς οι νέοι, αλλά είναι τότε ακριβώς, που παρουσιάζει περισσότερη
επιτυχία στο να μας κάνει στριφνούς, επικριτικούς, ευερέθιστους και κάποτε
τελείως κακότροπους. Ίσως δεν υπάρχει περισσότερο αντιπαθητικός χριστιανός από
έναν που έχει ζήσει ζωή αφιερωμένη στο Θεό για πολλά χρόνια και πιθανόν να έχει
χρησιμοποιηθεί στο έργο Του, από έναν με βαθιά γνώση του λόγου του Θεού και με
ακλόνητη πίστη στις αλήθειες του, αλλά που έχει χάσει το ευχάριστο ταπεινό
πνεύμα που είχε κάποτε. Ένας τέτοιος άνθρωπος γίνεται επικριτής των πάντων.
Είναι μια σταχτόπιτα αγύριστη.
Γιατί, βέβαια, είναι πολύ εύκολο για όλους μας να γίνουμε
μονόπλευροι και πολύ δύσκολο να διατηρήσουμε ισορροπία στη χριστιανική ζωή μας
σαν πίτες που έχουν γυριστεί και εκτεθεί από κάθε πλευρά στη θεραπευτική χάρη
τού Θεού. Διαβάζουμε στις Πράξεις των αποστόλων για τον Βαρνάβα, ότι «ήταν
άνθρωπος καλοκάγαθος και γεμάτος με το Άγιο Πνεύμα» (Πράξεις ια:22), και ο
οποίος είχε ονομαστεί «γιός παρηγοριάς» (Πράξεις δ:37). Αυτός ήταν πίτα
γυρισμένη και εκτεθειμένη απ’ όλες τις πλευρές στη χάρη τού Θεού.
Ο κόσμος έχει το δικαίωμα να προσδοκάει από ένα χριστιανό να
είναι πρόσχαρος, ευχάριστος και καλόψυχος στις σχέσεις του με τούς άλλους. Αυτό,
δυστυχώς, δε συμβαίνει πάντοτε. Απεναντίας θα πρέπει να το παραδεχτούμε, πως άνθρωποι
του κόσμου είναι πολύ συχνά ασύγκριτα πιο ευχάριστοι και ευγενικοί σαν
συνεργάτες ή σαν πελάτες ή σαν συντροφιά ή κι’ απλά σαν τυχαίοι στο δρόμο μας. Δεν
είναι ασυνήθιστο να έχουμε τέτοιους γνωστούς, που δεν είναι χριστιανοί. Δεν υπάρχει
τίποτε που να μην είναι πρόθυμοι να κάνουν για τούς άλλους. Είναι ευπροσήγοροι,
ευγενικοί, γενναιόδωροι, καλοσυνάτοι και πάντα ευχάριστοι.
Τέτοιοι άνθρωποι κάνουν πολλές φορές τους χριστιανούς να
μειονεκτούν έναντι τους, όσο κι αν είναι αλήθεια, πως οι γοητευτικοί αυτοί
άνθρωποι είναι ξένοι στο Χριστό και στη ζωή που Αυτός προσφέρει. Συχνά λέμε για
τέτοιους ανθρώπους: «Τί καλά να ήταν αυτός ο άνθρωπος χριστιανός! Είναι τόσο
καλός!». Είναι μεγάλη η ευθύνη μας να ζούμε και να συμπεριφερόμαστε, έτσι που ο
Χριστός και η χριστιανική ζωή να γίνουν πράγματα ελκυστικά σ’ αυτούς. Ένας αντιπαθητικός
χριστιανός αποτελεί φτωχή «διαφήμιση» για το Χριστιανισμό, τον πραγματικό
Χριστιανισμό. Κάνει τον κόσμο να λέει: «Αν αυτός είναι χριστιανός, δεν χάνω και
τίποτε που δεν είμαι χριστιανός». Πολύ συχνά τα παιδιά των αντιπαθητικών γονιών
δε δείχνουν ενδιαφέρον για την εκκλησία και τη θρησκεία.
Το πιθανότερο είναι πώς έχουν χάσει το σεβασμό τους γι’
αυτήν εξαιτίας των γονιών τους.
Συνεχής προσευχή μας αλλά και η προσπάθειά μας ας είναι
εμείς οι μεγάλοι να παραμένουμε ευχάριστοι, πράοι και ευπροσήγοροι, ώστε η ζωή
μας να γίνει ευλογία για τους νεότερους βοηθώντας τους θετικά στις προσπάθειές
τους, παρά να προσθέτουμε βάρος με κριτικές και με ανακάλυψη σφαλμάτων και
προκαλώντας έτσι πικρία στις ψυχές τους και αδιαφορία για το έργο τού Θεού.
«Δίδαξε με Κύριε το δρόμο των διαταγμάττων Σου και θα
παραμένω σ’ αυτόν ως το τέλος» (Ψαλμ.ριθ:33).
