Ματθ.ιη:1-6 Εν εκείνη τη ώρα ήλθον οι μαθηταί προς τον
Ιησούν, λέγοντες· Τις άρα είναι μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών; Και
προσκαλέσας ο Ιησούς παιδίον, έστησεν αυτό εν τω μέσω αυτών και είπεν· Αληθώς
σας λέγω, εάν δεν επιστρέψητε και γείνητε ως τα παιδία, δεν θέλετε εισέλθει εις
την βασιλείαν των ουρανών. Όστις λοιπόν ταπεινώση εαυτόν ως το παιδίον τούτο,
ούτος είναι ο μεγαλήτερος εν τη βασιλεία των ουρανών. Και όστις δεχθή εν
τοιούτον παιδίον εις το όνομά μου, εμέ δέχεται· όστις όμως σκανδαλίση ένα των
μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου
πέτρα επί τον τράχηλον αυτού και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης.
Καθώς δεν υπήρξε ομορφότερο παράδειγμα ταπεινού ανθρώπου, το
ίδιο δεν υπήρξε καλύτερος κήρυκας πάνω σ’ αυτό το θέμα, από το Χριστό.
Εκμεταλλευόταν κάθε ευκαιρία για να μιλήσει πάνω σ’ αυτό το
θέμα στους μαθητές Του.
Η ευκαιρία σ’ αυτή την περίπτωση ήταν η συζήτηση που είχαν
οι μαθητές μεταξύ τους, για το ποιος θα είναι μεγαλύτερος στη βασιλεία των
ουρανών.
Η ερώτηση «ποιος» δεν είχε να κάνει με το χαρακτήρα (τότε θα
ήταν εντάξει), αλλά με το όνομα. Ο καθένας ήθελε να ακούσει το όνομά του να
ξεχωρίζει από των άλλων, να αναγνωρίζεται.
Είχαν ακούσει πάρα πολλά για τη βασιλεία των ουρανών και οι
ίδιοι θα είχαν κηρύξει αρκετά πάνω στο θέμα, όμως απείχαν πολύ από μια καθαρή
εικόνα της βασιλείας.
Τους ενδιέφερε μάλλον η κορώνα και ξεχνούσαν το ζυγό και το
σταυρό.
Ο καθένας θα είχε κάποιο λόγο να σκέφτεται ότι είναι ο
καλύτερος κι αγωνιζόταν γι’ αυτό.
Πέτρος: ο κύριος ομιλητής, έπαιρνε πάντα το λόγο, του είχαν
δοθεί τα κλειδιά της Βασιλείας, κλειδούχος, στα μέσα και στα έξω.
Ιούδας: είχε το ταμείο (υπουργός οικονομικών).
Ιωάννης: ο αγαπημένος μαθητής
Αντρέας: καλέστηκε πρώτος, γιατί όχι και στον ουρανό, θα
σκεφτόταν.
Ο Ιησούς έπρεπε να διδάξει τους μαθητές Του κι εμάς σήμερα.
Μιχ.ς:8 Αυτός σοι έδειξεν, άνθρωπε, τι το καλόν και
τι ζητεί ο Κύριος παρά σου, ειμή να πράττης το δίκαιον και να αγαπάς έλεος και
να περιπατής ταπεινώς μετά του Θεού σου;
Η ταπείνωση ίσως είναι η πιο βασική ιδιότητα που πρέπει να
έχουμε σαν χριστιανοί, αν θέλουμε να πλησιάζουμε και να γινόμαστε δεκτοί από το
Θεό.
Ο Ιησούς, πολύ συχνά δίδασκε με σημεία και παραβολές.
Το θέμα της ταπείνωσης είναι ένα σκληρό μάθημα που δύσκολα
μαθαίνεται, και γι’ αυτό χρειαζόταν κάθε μέσο που θα μπορούσε να βοηθήσει.
Ο παλιός τρόπος ζωής θέλει να κρατάμε ψηλά το κεφάλι και να
νομίζουμε ότι είμαστε κάποιοι.
Συχνό φαινόμενο και ανάμεσα στους χριστιανούς, η υπερήφανη
καρδιά, η προβολή του εγώ, που εμποδίζει το περπάτημα με τον Κύριο.
Πήρε λοιπόν ένα μικρό παιδί και το έστησε ανάμεσά τους. Όχι
για να παίξουν μαζί του, αλλά για να μάθουν απ’ αυτό.
Όσοι αισθάνονται «μεγάλοι», καταφρονούν και απαξιούν να
κάνουν παρέα με κάποιον «μικρότερο», γιατί θεωρούν ότι δεν έχουν να πάρουν κάτι
απ’ αυτόν. Ο «μεγάλος», συνήθως είναι πάντοτε έτοιμος να συμβουλέψει, να
οδηγήσει, να επιπλήξει, αλλά ποτέ να μάθει, αφού τα ξέρει όλα!
Ο Ιησούς άρχισε με μεγάλη σοβαρότητα να τους/μας κηρύττει
την αναγκαιότητα της ταπείνωσης.
Αληθώς σας λέγω…
Τι απαιτεί και τι συστήνει:
1) Επιστροφή από τέτοιες σκέψεις για τον εαυτό σου
και τη βασιλεία των Ουρανών.
Η υπερηφάνεια δεν μπαίνει στη
Βασιλεία. Ο Θεός, για να βάλει τον Ισραήλ στη γη Χαναάν, τον πέρασε από την
έρημο για να τον ταπεινώσει. Για να γνωρίσουν τους εαυτούς τους.
Δευτ.η:2 Και θέλεις
ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα
τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να
γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί.
Δευτ.η:10,11,18
Εκτός από την αρχική μεταστροφή
της ψυχής από το φυσικό βάδισμα στη ζωή της χάρης του Θεού, χρειάζεται συνέχεια
να επιστρέφουμε από λάθος μονοπάτια που παίρνουμε. Κάθε λάθος βήμα που κάνουμε
πρέπει να διορθώνεται με μετάνοια.
Ο Εαυτός μας, είναι αυτός
που μας κυβερνά στην καθημερινότητα της ζωής μας, παίρνοντας πολλές φορές και
τη θέση που ανήκει το Θεό.
Είναι αυτός που νιώθει άσχημα και
πληγώνεται όταν δεν του δώσουν την εκτίμηση που νομίζει ότι αξίζει.
Είναι αυτός που αντιδρά όταν
αισθανθεί ότι αδικείται. Ο Ιησούς δεν αντελοιδώρει.
Είναι αυτός που έχει την καλύτερη
ιδέα γι’ αυτόν.
Νομίζει ότι οι άλλοι πρέπει να
τον προσέχουν, να τον συμπαθούν, να τον
καταλαβαίνουν.
Πικραίνεται όταν άλλοι τιμώνται
για ότι κάνουν στο έργο του Θεού ή στον κόσμο.
Είναι αυτός που εκδηλώνει
ευσέβεια, αυτοθυσία, αλλά ο απώτερος σκοπός είναι η προβολή, η δημιουργία
εντυπώσεων.
Ο Ιησούς περιμένει να επιστρέψουμε,
να αρνηθούμε αυτό τον εαυτό και να τον φέρουμε μπροστά σ’ Αυτόν που είπε:
Μάθετε από εμένα…
2) Να γίνεις σαν μικρό παιδί. Αυτό δεν σημαίνει
ανοησία μικρού παιδιού (Α’ Κορ.ιδ:20),
ούτε κυματισμό νηπιότητας (Εφες.δ:14),
ούτε τα παιδιά που κάθονται στις αγορές (Ματθ.ια:16).
Αυτό σημαίνει Α’ Πέτρ.β:2 να επιποθήσουμε ως νεογέννητα βρέφη το λογικόν άδολον γάλα, διά να
αυξηθούμε δι' αυτού,
Να μην μεριμνάμε, αλλά να φήνουμε
τα πάντα στον Ουράνιο Πατέρα μας (Ματθ.ς:31).
Να γίνουμε νήπια ως προς την
κακία (Α’ Κορ.ιδ:20).
Υπάκουοι και πρόθυμοι να
διδαχτούμε, ν’ αφήνουμε να μας οδηγεί άλλος (Εφες.δ:11).
Και το σπουδαιότερο, να είμαστε
ταπεινοί σαν ένα μικρό παιδί που δεν δίνει σημασία στη θέση του. Το μικρό παιδί
του πλούσιου δεν έχει πρόβλημα να παίξει με το παιδί του φτωχού (Ρωμ.ιβ:16).
Τα ρούχα δεν εμποδίζουν τα παιδιά
να παίζουν μαζί. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν μεγάλους στόχους, μεγαλεπήβολα
σχέδια… (Ψαλμ.ρλα:1,2).
Η παιδική ηλικία είναι περίοδος
παιδείας και μάθησης.
Το σημαντικό του θέματος είναι
ότι χωρίς ταπείνωση δεν θα μπούμε στη βασιλεία των Ουρανών.
Πρέπει να είμαστε συνεχώς σε
εγρήγορση: Εβρ.δ:1 Ας φοβηθώμεν λοιπόν μήποτε, ενώ μένει εις
ημάς επαγγελία να εισέλθωμεν εις την κατάπαυσιν αυτού, φανή τις εξ υμών ότι
υστερήθη αυτής.
Όταν έκαναν την ερώτηση (εδ.1)
είχαν τους εαυτούς τους σίγουρους μέσα στη Βασιλεία. Ο Ιησούς όμως τους κάλεσε
να γίνουν ζηλωτές αν το θέλουν αυτό! Ότι κι αν είμαστε, αν αφήσουμε αυτή την
αμαρτία στη ζωή μας, θα μας βγάλει έξω από τη σκηνή του Θεού, αφού ο Θεός
αντιτάσσεται στους υπερήφανους (Α’
Πέτρ.ε:5).
Προσοχή την ταπείνωση την χάνεις, μόλις σκεφτείς ότι την έχεις!!!
Παρ.κα:4 Το επηρμένον όμμα
και η αλαζών καρδία, ο λύχνος των ασεβών, είναι αμαρτία.
Η υπερηφάνεια είναι αποτέλεσμα
απειρίας: Α’Τιμ.γ:6 να μη ήναι νεοκατήχητος, διά να μη
υπερηφανευθή και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου.
Είναι αποτέλεσμα της
αυτοδικαίωσης: Φαρισαίος - τελώνης.
Είναι αποτέλεσμα μη άγιας γνώσης:
Α’ Κορ.η:1 Περί δε των ειδωλοθύτων, εξεύρομεν ότι πάντες έχομεν γνώσιν, η γνώσις
όμως φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί.
Οδηγεί σε άρνηση του λόγου του
Θεού: Ιερ.μγ:2 τότε ελάλησεν Αζαρίας ο υιός του Ωσαΐου και Ιωανάν ο υιός του Καρηά και
πάντες οι υπερήφανοι άνδρες, λέγοντες προς τον Ιερεμίαν· Ψεύδεσαι· Κύριος ο
Θεός ημών δεν σε απέστειλε να είπης, Μη υπάγητε εις την Αίγυπτον διά να
παροικήσητε εκεί·
Είναι υπερηφάνεια όταν:
·
Δεν έρχεσαι στην εκκλησία
·
Δεν ψάλλεις
·
Δεν προσεύχεσαι
·
Δεν συνεργάζεσαι με την εκκλησία
·
Δεν συμμετέχεις στην καθαριότητα
·
Δεν ενδιαφέρεσαι για τις ανάγκες
·
Θεωρείς τον εαυτό σου αυτάρκη πνευματικά
·
Ζητάς καταξίωση εξαιτίας της δουλειά σου
·
Δεν δέχεσαι βοήθεια
·
Δεν σέβεσαι τους μεγαλύτερους
·
Δεν κουβεντιάζεις το πρόβλημά σου
·
Δεν ζητάς συγνώμη
·
Υπόσχεσαι κάτι και δεν το κάνεις.
