Κατά το σχόλιο του Λουκά, οι παλιοί Αθηναίοι «εις ουδέν έτερον ηυκαίρουν ή λέγειν τι και ακούειν τι καινότερον» (Πράξεις ιζ:21). Να 'σαν πάλι Αθηναίοι κι οι Έλληνες του Ιωάννη ιθ:20,21! Επιθυμία τους («θέλομεν»), να δούνε τον Ιησού. Να Τον περιεργαστούν. Να Τον συγκρίνουν. Να 'χουν επιτέλους μια δική τους προσωπική εκτίμηση για το πρόσωπο, τη διδασκαλία και το έργο Του. Γι’ αυτό, δεν αρκέστηκαν στον Φίλιππο και τον Αντρέα. Τον Ιησού αξίζει και πρέπει να τον δεις προσωπικά:
1. Στη γέννησή Του:
Ταπεινή και περιφρονημένη η γέννησή του, που κανένας δεν θα ’θελε να ’χει όμοια της, όμως αλλού επικεντρώνεται η μοναδικότητα της. Κι η σύλληψή του στον κόλπο της Μαρίας, ήταν όχι από τον Ιωσήφ, αλλά από το Άγιο Πνεύμα. Γέννηση, που μόνον αυτή μπορούσε να προμηθεύσει ένα Σωτήρα.
2. Στη ζωή Του:
Στο Εβραίους ζ:26,27, περιγράφεται ως - «άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών». Πειράστηκε, και δεν έπεσε. Είχε ύψιστη εξουσία και δεν τη χρησιμοποίησε. Φώναξε «τις με ελέγχει περί αμαρτίας;» και δεν ακούστηκε αντίλογος. Σκούπισε δάκρυα αμαρτωλών κι έμεινε ασκούπιστος ο δικός του ιδρώτας στη Γεθσημανή. Πρόσφερε το «ύδωρ της ζωής» κι αφέθηκε διψασμένος πάνω στο Σταυρό. Έστειλε τους μαθητές του ν’ αναπαυθούν, κι αυτός ξαγρύπνησε στην προσευχή.
3. Στο έργο Του:
Πλησίασέ τον, ενώ επιβάλει τη θέλησή του στη φύση («σιώπα, πεφύμωσο» Μάρκος δ:39), απελευθερώνει δαιμονόπληκτους που αλυσίδες δεν μπορούσαν να τους συγκρατήσουν, γιατρεύει άρρωστους, καθαρίζει λεπρούς, ανοίγει μάτια τυφλών, κιόλα τούτα μ’ ένα του λόγο. Θαύμασέ τον, όταν όσες φορές συναντιέται με το θάνατο, τούτος ο τελευταίος υποχωρεί και νικιέται.
4. Στη διδασκαλία Του:
«Ουδέποτε έλάλησεν άνθρωπος ως ούτος λαλεί», ανομολόγησαν οι εχθροί του (Ιωάννης ζ:46). Ποια λογοτεχνία, θα φθάσει ποτέ το τρίπτυχο του Λουκά ιε, για την αγάπη του Θεού στο χαμένο! Ποιο κράτος, θα συντάξει ποτέ Καταστατικό Χάρτη της πληρότητας και του ύψους της από του Όρους Ομιλίας (Ματθαίος ε, ς, ζ)! Ποιος θα προσφέρει στον τσακισμένο από τη ζωή αγκαλιά πιο ζεστή από αυτή του Καλού Ποιμένα και του Καλού Σαμαρείτη! Ποιος θα εφεύρει απλούστερο και περιεκτικότερο κανόνα ανθρώπινων σχέσεων από το «πάντα όσα θέλετε... και σεις ομοίως» (Λουκάς ς:31)!
5. Στο θάνατό Του:
Λαχτάρα μας όταν έρθουμε στον κόσμο, η ζωή. Σκοπός δικός του, ο θάνατος. Μάλιστα, ο εξιλαστήριος για κάθε αμαρτωλό (Ιωάννης ι:8). «Ο Κύριος έθεσεν επ’ αυτόν τας αμαρτίας πάντων ημών» (Ησαΐας νγ:6). Ο θάνατός του επηρέασε άπειρα πιο πολλούς από την επίγεια ζωή του. Ο θάνατός του «νίκησε τον έχοντα το κράτος τού θανάτου» (Εβραίους β:14). Με το θάνατό του «πλήρωσε τα οψώνια της αμαρτίας» (Ρωμαίους ς:23). Ο θάνατός του - αν σταθείς κάτω από το Σταυρό - είναι μοναδικός. Και συγκλονιστικός.
6. Στην ανάστασή Του:
Φτιάχνει διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στις μύριες θρησκείες και σ’ Αυτόν. Μόνον ο χριστιανισμός έχει... άδειο τάφο. Την ανάστασή Του: δεν την αρνήθηκαν οι εχθροί του, την υποστήριξαν άνθρωποι που μόνο παθήματα «κέρδισαν» απ’ αυτή, γίνηκε ηθική παρόρμηση ζωής αγάπης και υπηρεσίας. Η ανάστασή του, τον κατέστησε- «αρχηγό μιας λυτρωμένης από το θάνατο ανθρωπότητας». Γίνηκε, «απαρχή των κεκοιμημένων» (Α’ Κορινθίους ιε:20). Έκαμε τόπο λατρείας μας όχι έναν τάφο, αλλά τον Ουρανό.
7. Στην παγκόσμια αναγνώρισή Του:
Εκατομμύρια μέσα στους αιώνες, γονάτισαν μπροστά του με μετάνοια. Πολλοί θεώρησαν «τα πάντα σκύβαλα» και τον ακολούθησαν. Άπειροι, του αφιέρωσαν ζωές, περιουσίες, χαρίσματα. Αμέτρητοι, αυτοί που αγόγγυστα δέχτηκαν φυλακές και βασανιστήρια στο όνομά του. Τόσοι και τόσοι, που καυχήθηκαν να ονομαστούν «δούλοι» και «υπηρέτες» του. Πολλοί καθημερινά που προσφέρουν την καρδιά τους φάτνη, για να γεννηθεί μέσα της Αυτός, Σωτήρας και Κύριος. Πράγμα, που το κήρυγμά μας προτρέπει να το κάμεις και συ, σήμερα.
