Ιούδ.α:3 Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2015

ΩΔΗ ΤΟΥ ΔΑΒΙΔ

Ο Πίνδαρος, που 'ζησε τον 6ο π.Χ. αιώνα, είναι γνωστός σαν ο κύριος εκπρόσωπος της επικής ποίησης (ωδές σε νικητές πανελληνίων αγώνων κλπ.). Είναι γνωστός όμως και για κάτι ακόμη - ότι οι ωδές του μαζί με το αυτονόητο θριαμβικό τους ύφος, παρουσιάζουν ταυτόχρονα έναν πλούσιο λυρισμό. Τέσσερις αιώνες πριν ο Δαβίδ, μέσα στη γνωστή μας ποίησή του, μας έδωσε δείγματα τέτοιου επικού λόγου, στον οποίο συνυπάρχουν σε πλήρη εναρμόνιση ο επικός και λυρικός λόγος. 


Τέτοιος είναι κι ο ψαλμός ιη, που αξίζει να διαβαστεί σε συνδυασμό με την ωδή του Β’ Σαμουήλ κβ. Ύμνος, δοξολογία, μεγαλοπρέπεια, προσωπική μαρτυρία πίστης κι αφιέρωσης, διήγηση των θαυμαστών επεμβάσεων του Θεού, εκφράζονται στα παραπάνω δυο κείμενα, χαρίζοντάς τους απαράμιλλη επικότητα και λυρισμό μαζί. Να ένα σταχυολόγημα από τους τρεις πρώτους στίχους και των δυο κειμένων:
 
1. «Ο Κύριος είναι ο Βράχος μου (πέτρα μου)
 
Μποφόρ πολλά, φύσηξαν πάνω του. Τα άντεξε όχι γιατί ήταν δυνατός κι επιτήδειος, αλλά γιατί ολόκληρη η ζωή του ήταν διπλοθεμελιωμένη στον Κύριο. Υπήρξε το θεμέλιωμά του τέτοιο στον Θεό, που κι αν κατά καιρούς «τον κατατρόμαξαν χείμαρροι ανομίας» (4), κι όταν «η γη σαλεύθηκε» (7), αυτός παρέμεινε αμετακίνητος. Στην πολυτάραχη ζωή μας, θεμέλιο άλλο μακριά από τον Κύριο, πού θα βρεις!..
 
2. «Ο Κύριος είναι το φρούριό μου»
 
Φρούριο σημαίνει ισχυρό περιτείχισμα γύρω από κάποιον που μέσα του νιώθει ασφαλής. Που ξέρει ότι «χιλιάς αν πίπτει εξ αριστερών του και μυριάς εκ δεξιών του, σ’ αυτόν δεν θα πλησιάσει» (91:7), γιατί όλα τα βέλη χτυπούν και τσακίζονται πάνω στο φρούριο. Όσοι σαν τον Δαβίδ έκαμαν τον Κύριο Φρούριό τους, μπορούν θριαμβευτικά ν’ αναφωνήσουν «τις φρούριον πλην του Θεού ημών»; (31).
 
3. «Ο Κύριος είναι ο Ελευθερωτής μου»
 
Δεν είναι μόνο ο Δαβίδ που λέει· «έκρυψαν δι’ εμέ παγίδα» ή «παγίδα ητοίμασαν εις τα βήματά μου» (λε:7, νζ:6). Όμως είναι μόνο όσοι έχουν την πίστη του Δαβίδ που ομολογούν, ότι - «Αυτός θέλει σε λυτρώνει εκ της παγίδος» (91:3). Αυτός, είναι ο Ελευθερωτής μου. «Εξαπέστειλε εξ ύψους· έλαβέ με είλκυσέ με εξ υδάτων πολλών» (16). Διθυραμβικός ο τόνος, στο «η παγίς συνετρίβη και ημείς ελυτρώθημεν» (ρκδ:7). Ο Κύριος, πριν απ’ όλα, «μας ελευθέρωσε από την αμαρτία» (Ρωμαίους ς:18). «Τη ελευθερία ημάς Χριστός ηλευθέρωσεν» (Γαλάτες ε:1).
 
4. «Ο Κύριος είναι η Ασπίδα μου»
 
Μέρος της πανοπλίας του πιστού η ασπίδα. «Επί πάσι δε αναλάβετε την ασπίδα της πίστεως» (Εφεσίους ς:16). Η ζωή, δεν είναι όλη χαράκωμα. Ούτε, καταφυγή στο Φρούριο. Ο πιστός κινείται, οδεύει, μάχεται. Το «κινητό του φρούριο», είναι η προσωπική, σταθερή κι αταλάντευτη πίστη στο Θεό. Σ’ αυτή πάνω μηδενοποιούνται και «σβήνουν όλα τα βέλη τού πονηρού τα πεπυρωμένα».
 
5. «Ο Κύριος είναι το κέρας της Σωτηρίας μου»
 
Το «κέρας» εδώ, φαίνεται να σημαίνει το μουσικό όργανο, οπότε - «το τραγούδι ή ο ύμνος της σωτηρίας μου», είναι η ερμηνεία. Το «νέο άσμα» που ο Θεός βάζει στην καρδιά και τα χείλη μας, είναι να Τον δοξολογούμε για μια τόσο μεγάλη σωτηρία (Εβραίους β:3). Η υμνολογία ανθεί, εκεί που σπέρνεται το κήρυγμα της «εν Χριστώ σωτηρίας». Όπου κηρύττεται Ευαγγέλιο, εκεί είναι υψωμένο και το «κέρας της σωτηρίας».
 
6. «Ο Κύριος είναι ο υψηλός πύργος μου»
 
Όταν ο Μ. Αλέξανδρος, αγωνιζόταν να καταλάβει την Τύρο, τα τείχη και οι πύργοι της ήταν τόσο ψηλοί, που αναγκάστηκε γύρω τους να φτιάξει ένα πλατύ ανάχωμα, για να στηρίξει μ’ επιτυχία τις πολιορκητικές του μηχανές (Αρριανού, Αλεξ. Ανάβασις). Ο πύργος του Κυρίου μπροστά μας είναι τόσο ψηλός και στέρεος, που καμιά δύναμη ανθρώπινη ή δαιμονική επίνεια, μπορεί να αλώσει. Ας λέμε μαζί με τον Δαβίδ «συ έγεινες καταφυγή μου, πύργος ισχυρός έμπροσθεν του εχθρού» (ξα:3).
 
 7. «Ο Κύριος, είναι ο Θεός μου»
 
Σε τούτο τον ψαλμό που μελετάμε, έξη τουλάχιστον φορές αναφέρεται τούτη η έκφραση· «ο Θεός μου». Είναι για τον Δαβίδ ο Θεός, μια πραγματικότητα και μια παρουσία τόσο ζωντανή, που μονάχα με τη διακήρυξη στον Ιερεμία «Θεός εγγύθεν είμαι εγώ» (κγ:23), μπορεί ν’ αποδοθεί. Ο προσωπικός τούτος τόνος «μου», κυριαρχεί στους ψαλμούς του Δαβίδ. Ο Δαβίδ ανήκει ολόψυχα στο Θεό κι ο Θεός είναι Θεός του Δαβίδ. Του κάθε Δαβίδ, που τον ανακηρύσσει μοναδικό Θεό στη ζωή του.