H Παλαιά Διαθήκη είναι γεμάτη παραδείγματα λατρείας, προσευχής και
δοξολογίας. Στην αφιέρωση του ναού, ο Σολομώντας προσευχήθηκε καθώς ήταν όρθιος
με σηκωμένα τα χέρια και επίσης γονατιστός (Α’ Βασ.η:22,54). Όταν η κιβωτός του
Θεού επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, ο Δαβίδ ήταν τόσο χαρούμενος που έβγαλε τα
βασιλικά ενδύματά του και χόρευε μπροστά σ’ όλο τον Ισραήλ. Η Γραφή λέει:
<Και ο Δαβίδ χόρεψε ενώπιον του Θεού με όλη του τη δύναμη> και προχωρούσε
φωνάζοντας και πηδώντας. Η γυναίκα του Μιχάλ, τον μίσησε βλέποντάς τον έτσι,
γιατί νόμιζε ότι μείωνε τον εαυτό του μπροστά σ’ όλο το λαό. Όταν τον επέπληξε,
αυτός υποσχέθηκε να ενεργεί ακόμα πιο “αχρεία” και “χαμηλά”. Σαν αποτέλεσμα
αυτού του γεγονότος, η Μιχάλ δεν γέννησε παιδί την υπόλοιπη ζωή της (Β’
Σαμ.ς:14-23). Ο Δαβίδ ήταν ένας Ανατολίτης βασιλιάς με μεγάλη δύναμη και
αξίωμα, παρ’ όλα αυτά, λάτρευε ελεύθερα όταν η κιβωτός, που συμβολίζει την
παρουσία του Θεού, επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ. Γιατί κι εμείς να μην κάνουμε το
ίδιο όταν η καθ’ εαυτή παρουσία του Θεού έρχεται εν τω μέσω μας; (Νεεμ.η:6-9.
θ:3-5).
Πηγαίνοντας
στην Καινή Διαθήκη, συναντούμε τον ίδιο τύπο λατρείας. Όταν οι 120 πιστοί
έλαβαν το Άγιο Πνεύμα την ημέρα της Πεντηκοστής, αγαλλίασαν και έκαναν τόσο
πολύ θόρυβο ώστε γρήγορα πλήθος κόσμου μαζεύτηκε γύρω τους. Οι γεμάτοι από το
Πνεύμα του Θεού πιστοί ήταν τόσο εκφραστικοί, που όσοι τους έβλεπαν νόμιζαν ότι
είναι μεθυσμένοι (Πράξ.β:13). Καθένας μας ξέρει πώς είναι ένας μεθυσμένος.
Δίχως αμφιβολία μερικοί από τους πιστούς θα χόρευαν, άλλοι θα αλάλαζαν, άλλοι
θα γελούσαν, άλλοι θα έκλαιγαν, άλλοι θα παραπατούσαν σαν ζαλισμένοι, και ίσως
κάποιοι θα έμοιαζαν σαν να είχαν λιποθυμήσει. Αν κι εμείς έχουμε λάβει το ίδιο
Πνεύμα, γιατί να μην έχουμε τις ίδιες εμπειρίες;
Αυτού του
είδους η εμπειρία συνέβαινε συνέχεια. Όταν ο χωλός θεραπεύτηκε, μπήκε μέσα στο
ναό περπατώντας, χοροπηδώντας και δοξάζοντας (Πράξ.γ:8). Όταν ο Ιωάννης είδε
τον Κύριο στην Πάτμο, έπεσε κάτω σαν νεκρός (Αποκ.α:17). Ο Παύλος στο δρόμο για
τη Δαμασκό αλλά και ο δεσμοφύλακας στους Φιλίππους, έτρεμαν κάτω από τη δύναμη
της παρουσίας του Θεού (Πράξ.θ:6 & ις:29-30). Όταν ο Πέτρος μετανόησε που
αρνήθηκε τον Ιησού, έκλαιγε πικρά (Λουκ.κβ:62). Ο τελώνης κτυπούσε το στήθος
του σαν ένδειξη μετάνοιας (Λουκ.ιη:13). Μια αμαρτωλή γυναίκα έχυσε δάκρυα
μετάνοιας, χαράς και αγάπης όταν συνάντησε τον Ιησού (Λουκ.ζ:37-47). Ο Παύλος
έκλαψε πάνω από τα γράμματα που επέπληττε την εκκλησία (Β΄Κορ.β:4). Όταν η
πρώτη εκκλησία συγκεντρώθηκε, προσευχήθηκαν όλοι μαζί φωναχτά και το κτίριο
σείστηκε από τη δύναμη του Θεού (Πράξ.δ:24-31). Στις επιστολές, ο Παύλος
αναφέρεται στο να προσεύχεται κανείς και να ψάλλει εν Πνεύματι (Α΄Κορ.ιδ:15)
και να σηκώνει τα χέρια ψηλά (Α΄Τιμ.β:8). Σημειώστε την παγκοσμιότητα αυτού του
τύπου λατρείας στο τελευταίο εδάφιο, και σημειώστε επίσης τη σύνδεσή του με τον
αγιασμό.
Όλα αυτά τα
παραδείγματα και πολλά άλλα φανερώνουν ότι οι αληθινοί και ειλικρινείς
λατρευτές του Θεού εκφράζουν τα συναισθήματά τους ελεύθερα. Φυσικά, δεν είναι δυνατό
όλοι να λατρεύουν ή να ανταποκρίνονται με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Κάποιοι θα
είναι πιο ενθουσιώδεις και θα το δείχνουν, αλλά όλοι θα επηρεάζονται. Υπάρχει
χώρος για ελευθερία και ποικιλία στη λατρεία. Στην πραγματική λατρεία, θα
εκφράσεις τον εαυτό σου όταν ο Θεός σε αγγίξει, και θα αποφύγεις τις
υπερβολικές επιδείξεις όταν ο Θεός δεν είναι μέσα σ’ αυτό. Αν πραγματικά
λυπάσαι για τις αμαρτίες σου, θα κλάψεις. Αν ένας εργάτης πραγματικά έχει βάρος
για χαμένες ψυχές, θα χύσει δάκρυα για την πόλη του.
Σβήνοντας το Πνεύμα. Δεν πρέπει να σβήνουμε το Πνεύμα στη λατρεία μας (Α΄Θεσ.ε:19). Αυτό
συχνά συμβαίνει από μη Γραφική διδασκαλία ή από τυπικισμό. Μερικοί άνθρωποι
λατρεύουν ελεύθερα στη διάρκεια συναθροίσεων συνεδρίων για παράδειγμα, αλλά
πέφτουν αμέσως στον τυπικισμό και σβήνουν το πνεύμα το υπόλοιπο του χρόνου τους
ή στη συνάθροιση της εκκλησίας τους. Πολλοί είναι δεμένοι με κάποιες ιδέες για
το πώς ο Θεός πρέπει να κινηθεί και με προκατασκευασμένους τρόπους λατρείας.
Από την άλλη μεριά, δεν πρέπει να προσπαθούμε να αναγκάσουμε μια κίνηση του
Θεού ή να κάνουμε κάτι για επίδειξη. Αν ο Θεός ελέγχει την κατάσταση, όλα θα
γίνουν προς οικοδομή (Α΄Κορ.ιδ:26). Δεν θα δημιουργηθεί σύγχυση, αλλά ειρήνη,
κοσμιότητα και τάξη (Α΄Κορ.ιδ:33,40). Ένας ρόλος του ποιμένα σαν υπεύθυνος και
ηγέτης είναι να διατηρεί την τάξη μέσα στην εκκλησία και να εμποδίζει κάθε τι
που μπορεί να δημιουργήσει σύγχυση. Εδώ δεν υπάρχει τόπος για σαρκικές
επιδείξεις, σαρκικές υπερβολές ή υποκρισία στη λατρεία.
Η εκκλησία
έχει οριστεί σαν τόπος που συναντάμε το Θεό. Είναι λάθος να συγκρατούμε τα
συναισθήματά μας από το Θεό όταν Τον συναντάμε. Αν η εκκλησία είναι ένα μέρος
όπου οι άγιοι κλαίνε, λατρεύουν και δοξολογούν, τότε θα είναι και μέρος όπου
πάντα οι άνθρωποι θα βρίσκουν το Θεό και θα λαμβάνουν Πνεύμα Άγιο. Οι άνθρωποι
σπάνια λαβαίνουν ευλογίες ή το Άγιο Πνεύμα σε μια ψυχρή τυπική ατμόσφαιρα.
Αυτό που ο
Θεός απαιτεί είναι, εσύ να παραδώσεις όλο σου το είναι σ’ Αυτόν κατά τη
διάρκεια της λατρείας. Αυτός θα φροντίσει για όλα τα υπόλοιπα. Άφησε το Πνεύμα
που είναι μέσα σου να ενεργήσει όπως θέλει. Αυτό θα σε βοηθήσει να
προσευχηθείς, να κλάψεις και να χαρείς. Τα συναισθήματα δεν είναι κάτι για το
οποίο πρέπει να ντρέπεσαι - είναι δοσμένα από το Θεό. Άφησε το Θεό να τα
χρησιμοποιήσει.
Το κλειδί για
τη λογική λατρεία σε μια εκκλησία που είναι γεμάτη με το Πνεύμα το Άγιο είναι: <Όπου το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί
ελευθερία> (Β΄Κορ.γ:17). Το Πνεύμα δίνει στον
καθένα από μας την ελευθερία να λατρέψουμε και να ανταποκριθούμε μπροστά στην
παρουσία του Θεού με το δικό μας τρόπο.
