Περιπατείτε ακριβώς!

«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί»   Εφες.ε:15

Ο Θεός είναι αγαθός αντίθετα με το διάβολο που είναι πονηρός, γι’ αυτό χρειάζεται ΣΟΦΙΑ στο περπάτημά μας με τον Κύριο!

«Η συκιά της υποκρισίας»

«Και τη επαύριον, αφού εξήλθον από Βηθανίας, επείνασε» (Μαρκ.ια:12).

Αισθανόμενος τη φυσική ανάγκη της πείνας, ο Ιησούς είδε στον εξοχικό δρόμο της πορείας Του μια συκιά με πλούσιο φύλλωμα, μας εξιστορεί ο ευαγγελιστής. Κατευθύνθηκε, λοιπόν, προς τα κει, πλησίασε το δένδρο κι αναζητούσε στα κλαδιά «αν τυχόν εύρη τι εν αυτή», για να ικανοποιήσει την πείνα Του (εδ.13). Είχε μεγάλη επιθυμία να βρει στο δένδρο σύκα. Τελικά, δεν βρήκε παρά μόνο φύλλα.

Ψαλ.93:5 «…. εις τον οίκόν σου ανήκει αγιότης, Κύριε, εις μακρότητα ημερών».

Πράξ.ζ:38 Ούτος είναι όστις εν τη εκκλησία εν τη ερήμω εστάθη μετά του αγγέλου του λαλούντος προς αυτόν εν τω όρει Σινά και μετά των πατέρων ημών, και παρέλαβε λόγια ζωοποιά διά να δώση εις ημάς.

Α’ Κορ.ι:11 Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν.

«Η εκκλησία εν τη ερήμω» αποτελείται από πολεμιστές, εργάτες και λατρευτές.

Τρεις σημαντικές ερωτήσεις

 

1.  Ανήκεις σε κάποια εκκλησία;

  2. Έχεις λάβει το Άγιο Πνεύμα με το αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς από τότε που πίστεψες; (Πράξ.ιθ:2)

   3.  Σε τι όνομα έχεις βαπτιστεί; (Πράξ.ιθ:3)

Πρέπει να ανήκεις σε κάποια εκκλησία, γιατί διαφορετικά, φοβάμαι, ότι δεν θα πας στον ουρανό! Παρατραβηγμένο θα πούνε κάποιοι. Ενσπείρεις φόβους στο λαό του Θεού, θα που κάποιοι άλλοι.

ΔΕΚΑΤΑ (5)

• Πώς μπορούμε να πούμε ότι η αγάπη του Θεού βασιλεύει μέσα στις καρδιές μας εάν δεν δίνουμε από τα χρήματά μας το ελάχιστο που Αυτός έχει καθιερώσει;

• Εάν ο λαός του Θεού έδινε “δέκα τοις εκατό” την περίοδο του Νόμου του Μωυσή, πόσο πρέπει να δίνουμε εμείς σήμερα; Λιγότερο;

• Πώς μπορούμε να δώσουμε λιγότερα στο Θεό από εκείνους που ήταν υπό το κράτος της καταδίκης; Δεν θα ήταν αυτό σαν να λέγαμε στο Θεό και σ’ όλο τον κόσμο ότι ο Νόμος του Μωυσή είχε περισσότερη ισχύ από το νόμο του Χριστού;

• Οι Ισραηλίτες αγαπούσαν περισσότερο το Θεό, που έδιναν πιστά τα δέκατα τους, από μερικούς ανθρώπους σήμερα, που αφού απόλαυσαν την αγάπη και τη χάρη του Θεού, δεν θέλουν να δίνουν τουλάχιστον όσα εκείνοι (οι Ισραηλίτες) έδιναν και φτάνουν στο σημείο να δίνουν λιγότερα;  

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ. - Εκκλησίες που δεν κρατούν τον αγιασμό ευλογούνται από το Θεό!

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί εμείς πρέπει να ντυνόμαστε σεμνά, (να μη φοράμε σορτς, να μην κάνουμε μπάνιο άνδρες και γυναίκες μαζί, οι αδελφές να μη φοράνε παντελόνια κτλ) ενώ οι πιστοί άλλων εκκλησιών δεν έχουν κανένα πρόβλημα μ’ όλα αυτά. Όταν επισκέπτομαι άλλες εκκλησίες βλέπω τις γυναίκες στη χορωδία να είναι με κοντά μαλλιά, να φοράνε σκουλαρίκια, κραγιόν και να βάφουν τα νύχια τους. Κι όμως ο Θεός τους ευλογεί όπως κι εμάς. Αν όλα αυτά είναι κακά πώς μπορεί ο Θεός να τους ευλογεί;

ΕΡΩΤ/ΑΠΑΝΤ. - Κακές σκέψεις έρχονται συνέχεια στο νου μου

ΕΡΩΤΗΣΗ:  Έχω πρόβλημα, γιατί έρχονται συνέχεια στο μυαλό μου βρώμικες σκέψεις. Προσπαθώ να τις διώξω, αλλά δεν τα καταφέρνω, συνεχίζουν να μ' ενοχλούν. Αυτή η κατάσταση μου φέρνει μια συνεχή κατάκριση και φτάνω στο σημείο να πιστεύω ότι δεν είμαι σωσμένος.

Στρατοκόποι της Αγάπης

Πολύς ο λόγος ανάμεσα στους χριστιανικούς κύκλους «περί αγάπης»...

Α’ Θεσ.α:1-7,           Εφεσ.ε:1-2,             Εβρ.ς:10

Ο Παύλος επαινεί τους Θεσσαλονικείς για τον «κόπον της αγάπης» που έδειχναν στη ζωή τους και αφετέρου καλεί τους Εφέσιους να «περιπατούν εν αγάπη» ενώ η Επιστολή προς Εβραίους βεβαιώνει ότι «δεν είναι άδικος ο Θεός, ώστε να λησμονήση το έργον σας και τον κόπον της αγάπης, την οποίαν εδείξατε εις το όνομα αυτού, υπηρετήσαντες τους αγίους και υπηρετούντες».

Κόπος και πορεία συνδυάζονται με την αγάπη στη ζωή του Χριστιανού, κι είναι αυτό κάτι που πρέπει να έχουμε και για να το έχουμε πρέπει να το επιδιώκουμε.

Ποια αγάπη;

Αλλά για ποια αγάπη γίνεται λόγος σ’ αυτά τα εδάφια; Σε τι είδους αγάπη πρέπει να κοπιάζουμε και τι είδους αγάπη πρέπει να ακολουθούμε σαν δρόμο ή πορεία ζωής; 

ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ - 1. Μια τίμια ερώτηση

  
Θα ολοκληρωθεί σε 13 συνέχειες!

«Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» (Πράξ.β:37)

«Κύριοι, τι πρέπει να κάμω δια να σωθώ;» (Πράξ.ις:30)

Κάθε άνθρωπος είναι αμαρτωλός κι έχει ανάγκη από σωτηρία. Δια μέσου των αιώνων, πολλοί άνθρωποι έχουν καταλάβει αυτό το γεγονός κι έχουν αναρωτηθεί «Πως μπορώ να σωθώ;». Ο χριστιανισμός διακηρύττει ότι ο Θεός έχει προμηθεύσει τη σωτηρία δια Ιησού Χριστού. Ωστόσο, το ερώτημα παραμένει, «Πως εγώ μπορώ να λάβω τη σωτηρία που ο Ιησούς Χριστός προμηθεύει;».

Εμείς, πιστεύουμε, ότι ο λόγος του Θεού απαντάει σ' αυτό το τόσο απλό αλλά και τόσο σημαντικό ερώτημα. Ο στόχος αυτής της σειράς, είναι να βρούμε τη Βιβλική απάντηση στο ερώτημα που μόλις αναφέραμε, αλλά και να εξετάσουμε τις διάφορες απόψεις που υπάρχουν γύρω από αυτό το θέμα. Θα προσπαθήσουμε να παραμερίσουμε ανθρώπινες διδασκαλίες και δόγματα για να δούμε τι η ίδια η Αγία Γραφή διδάσκει πάνω στο θέμα.

Χρίσμα υπακοής

Σκέφτομαι πόσο υπέροχα επιδρά το όποιο έργο του Θεού μέσα στη ζωή μας. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τον Κύριο να εκχέει τη χάρη Του πάνω στην Εκκλησία Του. Γεμίζουμε με πίστη και ελπίδα. Το χέρι του Κυρίου, σίγουρα, δεν έχει σμικρυνθεί και σίγουρα δεν έχει αδυνατίσει. Μάλιστα, στις μέρες μας είναι έτοιμος να μας δώσει "τον καλόν οίνον", τον οποίο έχει φυλάξει για το τέλος.

Ο Κύριος ενθαρρύνει το λαό Του να προσεύχεται για ένα νέο χρίσμα υπακοής, αφιέρωσης και ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗΣ. Αυτή η προσευχή θα σπάσει κάθε εμπόδιο, που ονομάζεται "χλιαρότητα", "συμβιβασμός", "μη κατανόηση του θελήματος του Θεού" κλπ.

Το αντίθετο της υπακοής

Εβραίους γ:1-14

Το θέμα της υπακοής είναι από τα σπουδαιότερα στη ζωή του πιστού. Όταν λέμε   «το αντίθετο της υπακοής» δεν εννοούμε ακριβώς παρακοή αλλά άλλες μορφές, οι οποίες αν και δεν είναι απευθείας άρνηση του θελήματος του Θεού δεν παύουν να έχουν τα ίδια αποτελέσματα με αυτά της παρακοής.

1.    Η εντελώς αντίθετη συμπεριφορά (Ιωνάς α:1-3)

Ο Ιωνάς αντί να πάει στη Νινευή (σημερινή Μοσούλη του Ιράκ) πήγε στη Θαρσείς (σημερινή Ισπανία). Αντί να πάει ανατολικά της Παλαιστίνης, πήγε στη δύση.

α)    Παρακοή δεν είναι μόνον η παράβαση ή η μη τήρηση μιας μεμονωμένης εντολής του Θεού αλλά και η άρνηση συμμόρφωσης με ένα ολόκληρο σχέδιο του Θεού για τη ζωή μας (επάγγελμα, σχέση, διακονία, ευρύτερο έργο του Θεού).

β)    Ο Ιωνάς ήξερε ότι παρέβαινε το σχέδιο του Θεού (α:9-12 – σύγκρ. Ψαλ.να:5). Δεν υπάρχει δικαιολογία ότι δεν ξέρουμε τι θέλει ο Θεός. Το Πνεύμα Του μας ελέγχει.

γ)     Ο Θεός παίδεψε τον Ιωνά αλλά δεν τον απέρριψε. Όταν είδε πως η καρδιά του ήταν ευρύτερα προσανατολισμένη στο να είναι δούλος του Θεού και προφήτης Του, τον επανέφερε στη σωστή τροχιά. Μπορεί να παραβαίνουμε έστω και συνειδητά καμιά φορά το θέλημα του Θεού, αλλά αν μετανοήσουμε ειλικρινά, ο Θεός μας αποδέχεται πάλι και μας χρησιμοποιεί στο έργο του.

Είναι θέμα κυρίου

Δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα, συμπτώσεις, συγκυρίες. Υπάρχει μόνο ο Κύριος που ρυθμίζει τα πάντα και χωρίς Αυτόν τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν εξελίσσεται. Όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι καρπός εύστοχων, σοφών χειρισμών του Θεού, με συγκεκριμένους στόχους, με την καλύτερη αξιοποίηση όλων των συνθηκών για το αιώνιο συμφέρον μας.

Ταπείνωση

Α' Πέτρου ε:5-7

Η ταπείνωση δεν είναι δημοφιλής αρετή στον κόσμο μας. Δεν την αναφέρουν στα talk shows, ούτε στις εκπομπές διασκέδασης. Δύσκολα θα βρεις κάποιο βιβλίο που να προτίθεται έστω να σε μάθει την αξία της. Γιατί;

Ο βασικός λόγος για την γενικότερη απουσία της ταπείνωσης από το μυαλό μας είναι πως μπορεί να υπάρχει μόνο όταν ο Θεός είναι μέρος της εικόνας που έχουμε για τη ζωή. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως η ταπείνωση ακολουθεί το Θεό σαν σκιά. Όταν ο Θεός είναι ο μεγάλος απών στην καθημερινότητά μας, τότε και η ταπείνωση «πάει περίπατο». Χωρίς το Θεό η ταπείνωση είναι παράλογη.

Πριν από χρόνια κάποια εφημερίδα έγραφε στο σημείωμα του εκδότη, το εξής που δείχνει την ατμόσφαιρα η οποία προκαλεί ασφυξία στην ταπείνωση:

Υπάρχουν κάποιοι που με αφέλεια κλίνουν στην νοσταλγική ανάμνηση του Θεού. Ο μέσος θρησκευόμενος κάθε εβδομάδα θέλει να έχει την επαφή με αυτό που είναι «άγιο»… Στον υπόλοιπο χρόνο του όμως, βυθίζεται σε μια κοινωνία η οποία δεν αναγνωρίζει πλέον το Θεό ως παντογνώστη και παντοδύναμο, που τον αγαπάς και τον λατρεύεις… Σήμερα είμαστε πολύ προοδευμένοι για να έχουμε ανάγκη  το Θεό. Μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας. Είμαστε προετοιμασμένοι και έτοιμοι να επιλέξουμε και να ορίσουμε την ύπαρξή μας. 

Περιπατείτε ακριβώς

«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί»   Εφες.ε:15

Ο Θεός είναι αγαθός αντίθετα με το διάβολο που είναι πονηρός, γι' αυτό χρειάζεται ΣΟΦΙΑ στο περπάτημά μας με τον Κύριο!

Τα τούβλα

Αυτή η ιστορία, στάθηκε για μένα σταθμός στην πνευματική μου ζωή.

Μπορεί σε σας να μην κάνει εντύπωση, να σας φανεί παράξενη, μυστήρια, κουτή. Δεν πειράζει. Την κρατώ για τον εαυτό μου και για όσους θα πιάσουν το μήνυμα της.

Λοιπόν, ένα βραδινό, σε μια πόλη της Γερμανίας, λίγο πριν κλείσουν τα εμπορικά μαγαζιά, ένας φτωχός νέος, πηγαίνει μπροστά στο γραφείο ενός πλούσιου έμπορου και του ζήτησε  βοήθεια. Ο γέρο έμπορος τον αγριοκοίταξε και του λέγει. «Βοήθεια δεν έχει. Αν θες δουλειά, έλα αύριο το πρωί.

«Ναι αφεντικό, είπε αυτός θα έλθω»

Την άλλη μέρα, μόλις άνοιξε το μαγαζί, παρουσιάστηκε ο φτωχός νέος.

Καλώς τον, του λέει το αφεντικό. Έλα. Και τον πηγαίνει πίσω στην αυλή του μαγαζιού. Εκεί σε μια γωνιά ήτανε σκεπασμένος από χιόνια ένας σωρός από τούβλα. «Αυτή είναι ή δουλειά σου. Θα τα πάρεις και θα τα πάς στην άλλη γωνιά τής αυλής».

Ο νέος στρώθηκε στη δουλειά όλη τη μέρα και την τέλειωσε. Το βράδυ τον πλήρωσε και του είπε πως υπάρχει δουλειά και την άλλη μέρα. Ο νέος παρουσιάστηκε την άλλη μέρα. «Τώρα, του λέγει ο έμπορας θα πάρεις τα τούβλα από κει πού είναι και θα τα πάς στην παλιά τους θέση».

Γένεση κβ (2)

Γέν.κβ:6

Σ’ όλες αυτές τις ενέργειες του Αβραάμ υπήρχε ένα πραγματικό “έργο πίστης” κι ένα “έργο αγάπης” κι όχι μια προσποίηση. Ο Αβραάμ δεν πλησίαζε το Θεό μόνο με τα χείλη του ενώ η καρδιά του απείχε μακριά. Δεν έλεγε “Εγώ υπάγω Κύριε” χωρίς να πάει.    Είναι εύκολο να επιδεικνύει κανείς αφοσίωση. Είναι εύκολο να λέει: “Και αν πάντες σκανδαλισθώσιν εν σοί, εγώ ποτέ...” (Ματθ.κς:33,35). Ομως εκείνο που χρειάζεται είναι να μένει κανείς σταθερός και να νικά τους πειρασμούς. Η πίστη δεν μιλά για ό,τι θέλει να κάνει, αλλά κάνει αυτό που μπορεί με τη δύναμη του Κυρίου. Τίποτα δεν είναι περισσότερο αξιοθρήνητο όσο η υπερηφάνεια και η μεγαλαυχία. Η πίστη όμως ενεργεί όταν δοκιμάζεται και μέχρι τότε χαίρεται να μένει στη σιωπή και την αφάνεια. Ο Θεός λοιπόν δοξάζεται μ’ αυτή την άγια δραστηριότητα της πίστης.

 

ΓΕΝΕΣΗ κβ (1)

Γέν.κβ:1

Το να έρχεται ο Κύριος των δυνάμεων, ο ΓΙΑΧΒΕ ΣΑΒΑΩΘ και να σε φωνάζει με το μικρό σου όνομά, σημαίνει ότι θέλει να έχει μια προσωπική σχέση μαζί σου.

εδοκίμασε: όχι για να αμαρτήσει, αλλά δοκίμασε την αγάπη του (Ιάκ.α:12-15).

ΓΕΝΕΣΗ ιη

Αυτό το κεφάλαιο μας δίνει ένα καλό παράδειγμα των αποτελεσμάτων μιας ζωής αποχωρισμού και υπακοής (Ιωάν.ιδ:23).

Η κοινωνία με το Θεό που απολαμβάνει ένας πιστός που υπακούει, είναι τέλεια άγνωστη σ’ αυτόν που ζει μέσα σε μια κοσμική ατμόσφαιρα. Πρέπει να θυμόμαστε ότι η δικαίωση και οι καρποί της δικαίωσης είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το να είναι κανείς παιδί είναι ένα πράγμα και το να είναι ένα ευπειθές παιδί είναι άλλο πράγμα. Ένας πατέρας λοιπόν, αγαπά το παιδί που τον υπακούει και το κάνει συμμέτοχο στις σκέψεις και τα σχέδιά του.

 

Ο δρόμος της ελευθερίας: Μαθητεία

Ματθ.ι:34-39,  Λουκ.ιδ:25-35

Ο Ιησούς υπόσχεται άφθονη ζωή. Ζωή που με τη δική Του δύναμη είναι ελεύθερη όχι μόνο από την κατάρα, αλλά και από τη δύναμη της αμαρτίας.

Ο Χριστός μας ελευθερώνει όχι μόνο από τη μελλοντική οργή του Θεού όταν θα γίνει η τελική κρίση, όχι μόνο από την ενοχή της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της σήμερα. Μας ελευθερώνει από τα πάθη μας, τη σάρκα μας, την περηφάνια, τον εγωισμό, την πλεονεξία, τη ζήλεια, την πικρία.

Χρίσμα υπακοής

Σκέφτομαι πόσο υπέροχα επιδρά το όποιο έργο του Θεού μέσα στη ζωή μας. Έχουμε ανάγκη να βλέπουμε τον Κύριο να εκχέει τη χάρη Του πάνω στην Εκκλησία Του. Γεμίζουμε με πίστη και ελπίδα. Το χέρι του Κυρίου, σίγουρα, δεν έχει σμικρυνθεί και σίγουρα δεν έχει αδυνατίσει. Μάλιστα, στις μέρες μας είναι έτοιμος να μας δώσει "τον καλόν οίνον", τον οποίο έχει φυλάξει για το τέλος.