«Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς,
μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί» Εφες.ε:15
Ο Θεός είναι
αγαθός αντίθετα με το διάβολο που είναι πονηρός, γι’ αυτό χρειάζεται ΣΟΦΙΑ στο
περπάτημά μας με τον Κύριο!
«Και λαβόντες οι υιοί του Ααρών, Ναδάβ και
Αβιούδ, έκαστος το θυμιατήριον αυτού, έβαλον πυρ εις αυτό, και επ' αυτό έβαλον
θυμίαμα και προσέφεραν ενώπιον του Κυρίου πυρ ξένον, το οποίον δεν
προσέταξεν εις αυτούς. Και εξήλθε πυρ παρά του Κυρίου και κατέφαγεν αυτούς·
και απέθανον έμπροσθεν του Κυρίου. Τότε είπεν ο Μωϋσής προς τον Ααρών, Τούτο
είναι το οποίον είπεν ο Κύριος, λέγων, Εγώ θέλω αγιασθή εις τους πλησιάζοντας
εις εμέ, και έμπροσθεν παντός του λαού θέλω δοξασθή. Και ο Ααρών εσιώπησε» Λευιτ.ι:1-3
Πόσο όμορφα
τελειώνει το προηγούμενο κεφάλαιο, με τους ανθρώπους του Θεού να υπακούουν
ακριβώς τις εντολές του Κυρίου – καθώς προσέταξε ο Κύριος!
Ποιο ήταν το
λάθος των γιων του Ααρών, του Ναδάβ και του Αβιούδ;
Μήπως δεν
ήταν ιερείς; Ήταν. Μήπως δεν φορούσαν τα σωστά ρούχα; Όχι. Μήπως ήταν ανήθικοι;
Όχι. Μόλυναν το ιερό; Όχι.
«προσέφεραν ενώπιον του Κυρίου πυρ
ξένον, το οποίον δεν προσέταξεν εις αυτούς»
Απλά δεν
τους είχε δοθεί εντολή να κάνουν αυτό που έκαναν! Η καθιέρωσή τους σαν ιερείς
έγινε την προηγούμενη μέρα και ήταν μέρος των καθηκόντων τους, να υπηρετούν στο
θυσιαστήριο του θυμιάματος, αλλά φαίνεται ότι αυτή την επίσημη μέρα των
εγκαινίων, όλη η διαδικασία της υπηρεσίας ήταν δοσμένη μόνο στον Ααρών γιατί αυτός
«έσφαξεν τον μόσχον» (θ:8, 15, 18)
και οι γιοι του απλά παρακολουθούσαν και βοηθούσαν (εδ.9, 12, 18). Μόνο ο
Μωυσής και ο Ααρών μπήκαν στη σκηνή του Μαρτυρίου (εδ.23).
Φαίνεται ότι
τα παιδιά ήταν τόσο ενθουσιασμένα και υπερήφανα για την τιμή που τους είχε
γίνει που γεμάτα φιλοδοξία άρχισαν να κάνουν αυτό το ύψιστο και εντιμότατο
μέρος της υπηρεσίας τους αμέσως, αυτή την ιδιαίτερη μέρα που όλα γινόταν μόνο με
απ’ ευθείας εντολές του Μωυσή, χωρίς να πάρουν τέτοιες εντολές ή να ρωτήσουν αν
μπορούσαν να το κάνουν (θ:1,2, 5, 7)!
Πήραν λοιπόν
τα θυμιατήριά τους, μπήκαν στη σκηνή και άρχισαν να θυμιατίζουν. Η έκφραση «πυρ ξένον» είναι η ίδια με την «ξένον
θυμίαμα» που απαγορεύεται όπως λέει στην Εξ.λ:9.
Η ιστορία
του ανθρώπου είναι μολυσμένη από συνεχείς παρακοές του λόγου του Θεού:
α) Στην
Εδέμ άκουσε το φίδι
β) Ο Νώε μέθυσε όταν βγήκε από την κιβωτό
γ) Στη Χαναάν
εγκατέλειψαν τον Κύριο και λάτρευσαν τον Βαάλ και τις Ασταρώθ
δ) Στη Χιλιετή
Βασιλεία κάποιοι αποστατούν (Αποκ.κ:7-9).
Ο άνθρωπος
έχει μια τάση να διαφθείρει τα πάντα. Δώσε του ένα υψηλό αξίωμα και θα το
ξευτελίσει. Δώσε του προνόμια και θα τα καταχραστεί. Δώσε του ευλογίες και θα
φανεί αχάριστος. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση.
Ο Ναδάβ και
ο Αβιού, απλά απομακρύνθηκαν από την απλότητα του λόγου του Θεού.
Ο Θεός τα
έχει προσδιορίσει όλα τόσο όμορφα, που να μην μένει κανένα κενό που ο άνθρωπος
θα πρέπει να συμπληρώσει με τη φαντασία του.
Δυστυχώς
όμως, υστερούμε και δεν θέλουμε να περπατάμε στο στενό μονοπάτι της προσήλωσης
στον απλό λόγο του Θεού.
Τα πλάγια
μονοπάτια, φαίνεται ότι έχουν ακατανίκητη γοητεία για την φτωχή ανθρώπινη
καρδιά.
«Τα κλοπιμαία ύδατα είναι γλυκέα, και ο
κρύφιος άρτος είναι ηδύς» Παρ.θ:17
Καινούριες
διδασκαλίες, παράξενες διδασκαλίες, ιδιοτελείς διδασκαλίες, διδασκαλίες που
τρέφουν την υπερηφάνεια και τη ματαιοδοξία.
«Και ελάλησε Κύριος προς τον Μωϋσήν, λέγων,
Λάβε την ράβδον και συγκάλεσον την συναγωγήν συ και Ααρών ο αδελφός σου, και
λαλήσατε προς την πέτραν ενώπιον αυτών· και θέλει δώσει τα ύδατα αυτής, και
θέλεις εκβάλει εις αυτούς ύδωρ εκ της πέτρας· και θέλεις ποτίσει την συναγωγήν
και τα κτήνη αυτών. Και έλαβεν ο Μωϋσής την ράβδον απ' έμπροσθεν του Κυρίου,
καθώς προσέταξεν εις αυτόν· και συνεκάλεσαν Μωϋσής και ο Ααρών την συναγωγήν
έμπροσθεν της πέτρας· και είπε προς αυτούς, Ακούσατε τώρα, σεις οι απειθείς· να
σας εκβάλωμεν ύδωρ εκ της πέτρας ταύτης; Και υψώσας ο Μωϋσής την χείρα αυτού
εκτύπησε με την ράβδον αυτού την πέτραν δίς· και εξήλθον ύδατα πολλά· και έπιεν
η συναγωγή και τα κτήνη αυτών. Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν και προς τον
Ααρών, Επειδή δεν με επιστεύσατε, διά να με αγιάσητε έμπροσθεν των υιών Ισραήλ,
διά τούτο σεις δεν θέλετε φέρει την συναγωγήν ταύτην εις την γην, την οποίαν
έδωκα εις αυτούς» Αριθ.κ:7-12.
Η χάρη
συγχωρεί και ευλογεί, αλλά η κυβέρνηση του Θεού κάνει κι αυτή τη δουλειά της.
Είναι δύο ξεχωριστά πράγματα. Ο Θεός συγχώρεσε το Δαβίδ, αλλά το παιδί της
παράνομης σχέσης του πέθανε. Ότι σπείρει ο άνθρωπος, αυτό θα θερίσει.
Α΄Χρον.ιγ περιγράφει την περίπτωση του Ουζά
που άγγιξε την κιβωτό του Κυρίου!
«Τότε είπεν ο Δαβίδ, Δεν πρέπει να σηκώσωσι
την κιβωτόν του Θεού ειμή οι Λευΐται διότι αυτούς εξέλεξεν ο Κύριος διά να
σηκόνωσι την κιβωτόν του Θεού και να λειτουργώσιν εν αυτή διαπαντός» Α΄Χρον.ιε:2, 14.
«Και είχεν ο Οζίας στράτευμα πολεμιστών,
εξερχομένων εις πόλεμον κατά τάγματα, κατά τον αριθμόν της απαριθμήσεως αυτών
γενομένης υπό Ιεϊήλ του γραμματέως και Μαασία του επιστάτου, υπό την οδηγίαν
του Ανανίου, ενός των στρατηγών του βασιλέως. Πας ο αριθμός των αρχηγών των
πατριών των δυνατών εν ισχύϊ ήτο δύο χιλιάδες εξακόσιοι. Και υπό την οδηγίαν
αυτών ήτο δύναμις πολεμική, τριακόσιαι επτά χιλιάδες και πεντακόσιοι, δυνατοί
και ανδρείοι εις τον πόλεμον, διά να βοηθώσι τον βασιλέα εναντίον των εχθρών.
Και ητοίμασεν εις αυτούς ο Οζίας, εις άπαν το στράτευμα, θυρεούς και λόγχας και
περικεφαλαίας και θώρακας και τόξα και σφενδόνας διά λίθους. Και έκαμεν εν
Ιερουσαλήμ μηχανάς, εφευρημένας υπό μηχανικών, διά να ήναι επί των πύργων και
επί των γωνιών, ώστε να ρίπτωσι δι' αυτών βέλη και λίθους μεγάλους· και εξήλθε
το όνομα αυτού μακράν· διότι εβοηθείτο θαυμασίως, εωσού εκραταιώθη. Αλλ'
αφού εκραταιώθη, επήρθη η καρδία αυτού εις διαφθοράν· και ησέβησεν εις Κύριον
τον Θεόν αυτού και εισήλθεν εις τον ναόν του Κυρίου διά να θυμιάση επί το
θυσιαστήριον του θυμιάματος» Β΄Χρον.κς:11-16.
«Ο δε
Νεεμάν εθυμώθη και ανεχώρησε και είπεν, Ιδού, εγώ έλεγον, Θέλει βεβαίως εξέλθει
προς εμέ και θέλει σταθή και επικαλεσθή το όνομα Κυρίου του Θεού αυτού, και
διακινήσει την χείρα αυτού επί τον τόπον και ιατρεύσει τον λεπρόν» Β΄Βας.ε:11.
Η περίπτωση του
Ναδάβ & Αβιού, του Μωυσή, του Ουζά, του Οζία και του Νεεμάν μας διδάσκουν
ένα πράγμα: Ο Θεός είναι πολύ αυστηρός με τους τύπους που έχει θέσει.
Ενοχλείται όταν χαλάνε οι τύποι γιατί συμβολίζουν κάτι πολύ ανώτερο, άγιο και
δίκαιο.
Ο απόστολος
Παύλος είχα όλα αυτά υπόψη του όταν έγραφε: «Προσέχετε λοιπόν πως να περιπατήτε ακριβώς, μη ως άσοφοι, αλλ' ως σοφοί»
Ιδιαίτερα
σήμερα που η πλάνη εργάζεται ασταμάτητα:
Α΄Τιμ.δ:1 «Το
δε Πνεύμα ρητώς λέγει ότι εν υστέροις καιροίς θέλουσιν αποστατήσει τινές από
της πίστεως, προσέχοντες εις πνεύματα πλάνης και εις διδασκαλίας δαιμονίων, διά
της υποκρίσεως ψευδολόγων, εχόντων την εαυτών συνείδησιν κεκαυτηριασμένην».
Στην προκειμένη περίπτωση, αποστασία από την πίστη λογίζεται η αγαμία και η
αποχή βρωμάτων!
Ματθ.κδ:11 Β΄Τιμ.γ:13
Ο άντρας
είναι τύπος του Χριστού και η γυναίκα τύπος της εκκλησίας. Ας προσέχουμε!
