Εμείς οι άνθρωποι έχουμε μια τάση και ιδιαίτερη έλξη στις
όμορφες, ανώδυνες και χωρίς κόστος καταστάσεις. Τις επιδιώκουμε, τις κρατάμε,
τις συντηρούμε και τις προκρίνουμε. Θέλουμε πάντοτε να βιώνουμε καταστάσεις και
να ακούμε λόγια που μας παρηγορούν, μας ενισχύουν, μας στηρίζουν, μας ησυχάζουν.
Και όπως είναι φυσικό απορρίπτουμε, αποσιωπούμε, προσπερνάμε
ό,τι μας προβληματίζει, μας κοστίζει, μας ξεβολεύει.
Πρέπει να τονίσουμε, ότι το ευαγγέλιο που συντηρεί τέτοιες
καταστάσεις δεν είναι σωστό και γνήσιο. Κάποτε ο Κύριός μας είναι ο τρυφερός
και γλυκός Κύριος της αγάπης και της στήριξης. Κάποτε ο Ίδιος ο Κύριος
εμφανίζεται με μάτια που διεισδύουν και κατακαίγουν σαν φλόγες, σκληρός και
άκαμπτος, όπως ο χαλκολίβανος, που ήταν το πιο σκληρό και ανθεκτικό μέταλλο
εκείνης της εποχής.
Το γνωρίζουμε όλοι ότι και ο Κύριος έχει ανοχή και
μακροθυμία, είναι «πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος». Υπάρχει όμως μια καθοριστική
διαφορά, που λέγεται «ανοχή με όρια,
όρια Θεού!». Ανοχή και αποδοχή προσώπων, καταστάσεων, ενεργειών, με κριτήρια
άγια και όρους του Θεού.
Η αμαρτία έχει πάντα πολυσύνθετο πρόσωπο. Δεν υπάρχει ούτε
μία αμαρτία μόνη της, ούτε αμαρτία με στιγμιαίο χαρακτήρα. Η αμαρτία στη ζωή
τού ανθρώπου είναι πολυδιάστατη, πολυσύνθετη. Η ειδωλολατρία στις μέρες μας και
ανάμεσα στους χριστιανούς είναι άφθονα διαδεδομένη και εξαπλώνεται. Λατρεύουν
οι άνθρωποι τον εαυτό τους, τη δουλειά τους, τα σχέδιά τους, την υγεία τους, τα
αποκτήματά τους, τον κόσμο των επιθυμιών τους. Αυτά είναι τα πρώτα και τα μόνα,
που κατοικούν και γεμίζουν την καρδιά τους. Αυτά υπηρετούν και γι’ αυτά ζουν.
Και όλα αυτά με επικάλυμμα πνευματικότητας, μία λεπτή κρούστα
πνευματικών εκδηλώσεων, όπως είναι η
προσευχή, οι δραστηριότητες, εδάφια, δραστηριότητα στο Facebook, διακονίες, υλική προσφορά.
Και όλο αυτό το σύμπλεγμα, που εξαπατά και πλανά, να το
αφήνουμε ελεύθερα να διδάσκεται, να βιώνεται μέσα στην εκκλησία, να γίνεται
πρότυπο, να έχει μιμητές, να παγιδεύει τις ψυχές.
Όλο και κάποια «Ιεζάβελ» θα βρίσκεται να το εκπροσωπήσει και
να το διαδώσει ανάμεσα στις ψυχές.
«…Και εσύ το αφήνεις να φυτρώνει, να συναυξάνει, γιατί είσαι
δειλός ίσως για να φωνάξεις, να σαλπίσεις, να διαμαρτυρηθείς…, γιατί υπηρετείς
σκοπιμότητες, ισορροπίες και ίντριγκες, γιατί φοβάσαι για το όνομά σου, τη θέση
σου, το μέλλον σου, και υπολογίζεις περισσότερο τη γνώμη των άλλων από τη γνώμη
του ζωντανού Θεού, του Κυρίου».
Είναι προσφιλής μέθοδος του Σατανά η παραποίηση της αλήθειας,
η νόθευση, ο εκφυλισμός, ο μέσος όρος των εννοιών, των αληθειών, των όρων και
των εντολών του Κυρίου. Έτσι μπορεί και πλανά εύκολα και αποτελεσματικά τους
ανθρώπους που δεν προσέχουν. Μιλάει ο Κύριός μας για αγάπη, μιλάει για
μακροθυμία, συγχωρητικότητα, επιείκεια, έλεος, χάρη… Ο Ίδιος ο Κύριος όμως
μιλάει εξίσου καθαρά, όταν μας λέει:
- «όποιος δεν λαμβάνει
τον σταυρόν αυτού, και ακολουθεί πίσω μου» (Ματθ.ι:38)
-«όποιος θέλει να έρθει
πίσω Μου, ας απαρνηθεί τον εαυτόν Του, και ας σηκώσει τον σταυρόν αυτού, και ας
Με ακολουθεί» (Μάρκ.η:34)
Το μήνυμα της επιστολής προς τα Θυάτειρα είναι πέρα για πέρα
καθαρό:
«Ανέχεσαι κάτι, που Εγώ δεν ανέχομαι!»
«Αφήνεις την γυναίκα
Ιεζάβελ…» Η αμαρτία των πιστών της εκκλησίας των Θυατείρων δεν ήταν η
Ιεζάβελ, με τη διδασκαλία της πλάνης, την ειδωλολατρία, αλλά αυτό το «γιατί αφήνεις», που
υπογραμμίζει το Άγιο Πνεύμα στο γράμμα αυτό. Μπορούμε να το μεταφέρουμε πολύ εύκολα
στις μέρες μας και στα σύγχρονα δεδομένα:
«Μετατόπισες τα όριά Μου, …φάρδυνες το δρόμο Μου, …ανέχεσαι
την αμαρτία, …αποσιωπάς την αλήθεια Μου, …συμβιβάζεσαι, συνθηκολογείς με
σκοπιμότητα, …παραποιείς την αλήθεια Μου, το νόμο Μου, …δεν ύψωσες τη φωνή σου, …κινείσαι σαρκικά και επιλέγεις με
φιλαυτία, …προκρίνεις το συμφέρον σου και όχι το θέλημά Μου…».
Το αποτέλεσμα είναι αστοχία, εκτροπή, αμαρτία, που οδηγεί
αιώνια στην απώλεια, αν μείνει χωρίς μετάνοια και επανόρθωση.
Οι πιστοί στα Θυάτειρα ήταν χωρισμένοι στα δύο. Είχαν και
«…τους λοιπούς τους εν Θυατείροις», αυτούς που δεν άφησαν να τους πλανήσει η
Ιεζάβελ, δεν συνθηκολόγησαν με την ειδωλολατρία, δεν ακολούθησαν τη σάρκα. Το
πιστό μικρό υπόλοιπο. Δεν γονάτισαν στο πνεύμα και στα έργα της «Ιεζάβελ», δεν
αποδέχτηκαν τον τρίτο δρόμο του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.
Μπορεί να είναι λιγότεροι σε αριθμό και σε δύναμη, μπορεί να
υποφέρουν, να καταβάλλουν το κόστος της πιστότητάς τους στην αλήθεια και στη
δικαιοσύνη του Κυρίου, αλλά είναι οι νικητές, οι πολύτιμοι στα μάτια του
Κυρίου.
Αλλά την ίδια ακριβώς ώρα παραγγέλλει και ζητά από τους
πιστούς Του:
«Κράτει! Μην αφήσεις! Μείνε μέχρις τέλους!»
Και όλα αυτά, την εποχή που η ανοχή στην αμαρτία, η
χαλαρότητα, οι ήπιοι τόνοι, η συνθηκολόγηση με τους εχθρούς της αλήθειας του Θεού
αποτελούν υπέρτατο συστατικό για κάποιον που θέλει να ανέβει, να προωθηθεί, να
αναγνωριστεί, να πετύχει στον κόσμο αυτό.
Ίσως είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στις μέρες μας αυτός: έχουν
πλάσει οι άνθρωποι το δικό τους Θεό, τον οποίο και λατρεύουν και πιστεύουν.
Ένας Χριστός δικής τους σύνθεσης, όπως τους βολεύει, με τα στοιχεία που τους
αρέσουν να έχει, για να τους εξυπηρετεί. Πηγαίνουν στις εκκλησίες που
κηρύττεται αυτός ο Χριστός που έχουν πλάσει οι ίδιοι και που τους αρέσει.
Θέλουν να περνούν ευχάριστα και το επιδιώκουν.
Θέλουν μια εκκλησία που θα υπάρχει η αίσθηση της ανάπαυσης,
της ξεκούρασης του πνεύματος και του νου. Συνεχή κηρύγματα για την αμαρτία, για τις θλίψεις, για την
κόλαση, για τα δαιμόνια, κλπ, γι’ αυτούς δείχνουν πλήρη ανωριμότητα πνευματικής
σκέψης.
Θέλουν να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό από μακριά (Λουκ.κβ:54β).
Προσπαθούν να έχουν με τον Κύριο μια χαλαρή σχέση. Όχι φανατισμούς,
απολυτότητες και άκρα, όπως τα αποκαλούν.
Θέλουν να κρατήσουν μόνο τον απόλυτα απαραίτητο Ιησού Χριστό
και τίποτε άλλο. Τα υπόλοιπα διαθέσιμα της καρδιάς τους θέλουν να τα διαχειρίζονται
όπως νομίζουν, όπως θέλουν οι ίδιοι, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους.
Ο δρόμος απόκτησης και απόλαυσης του Ιησού Χριστού είναι ένας
και καθαρός: "Εάν τις θέλη να έλθη
οπίσω Μου, ας απαρνηθή εαυτόν, και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν, και
ας Με ακολουθή". (Λουκάς θ:23)
Λυπάμαι που πρέπει να το πω, αλλά μόνο τότε είναι γνήσιος
Σωτήρας ο Ιησούς Χριστός και γνήσια η σωτηρία Του. Διαφορετικά δεν περπατάει
τίποτα στη ζωή αυτού του ανθρώπου που θέλει το Χριστό με ποσοστά, αναλογίες και
ισορροπίες! Νομίζει ότι έχει σωτηρία, νομίζει ότι έχει Ουρανό, νομίζει ότι έχει
αιώνια ζωή, αλλά δεν έχει.
Αν θέλουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη
σειρά, όταν δημιουργήθηκε η εκκλησία του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, το
Άγιο Πνεύμα ήρθε και τους βρήκε «άπαντες
ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω».
Αυτό δεν ήταν τυχαίο, ούτε σύμπτωση της στιγμής. Ο Ιησούς
θεσμοθέτησε η εκκλησία Του να είναι ενωμένη, να είναι ένα σώμα
(Ι-ωάν.ιζ:22,23). Όμως αυτή η ενότητα, εκτός του ότι είναι ευλογία, έχει και
κάποιο κόστος. Προϋποθέτει θυσίες και κόπο από τη μεριά μας. Χρειάζεται
υποχωρητικότητα, αγάπη, υπομονή, χρειάζεται πνεύμα ειρηνοποιό, συμβιβαστικό,
χρειάζεται να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και να θεωρούμε τα αδέλφια μας ότι
υπερέχουν, ότι αξίζουν, ότι είναι πολύτιμα μπροστά στα μάτια του Κυρίου.
Αν δεν μπορείς να στεριώσεις σε μια εκκλησία επειδή όλο και
κάποιος σου φταίει, συνήθως ο ποιμένας, είναι καιρός να εξετάσεις τον εαυτό σου
αν είσαι στην πίστη.
Σίγουρα υπάρχουν ευτράπελα, σίγουρα έχουν γίνει σοβαρά λάθη,
αλλά μην το παίρνεις σαν δικαιολογία και μη καλύπτεσαι πίσω απ’ αυτό. Άλλο τόσο
σίγουρο είναι ότι υπάρχει υγιής εκκλησία, στο μέτρο του δυνατού, αφού σε πολλά φταίμε
όλοι.
Το να ανήκεις ενεργά στη ζωή της εκκλησίας σημαίνει ότι
κάποτε θα δέχεσαι και ελέγχους, θα πρέπει να ανέχεσαι και κάποιους «σαρκικούς
αδελφούς» δίπλα σου, να «βαστάζεις τα ασθενήματα των αδυνάτων», να χάσεις την
αυτοτέλειά σου, τη βολή και την ησυχία σου. Να δεχτείς τον τρόπο που ο
ιδιοκτήτης της εκκλησίας όρισε να τελειοποιηθεί. Μπορεί να μη σου αρέσει, αλλά
δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Πολλοί είναι αυτοί που δεν θέλουν το κόστος και την ταπείνωση
που συνεπάγεται αυτή η ένωση, δεν θέλουν τις υποχωρήσεις και παραχωρήσεις που είναι
απαραίτητες για το σώμα του Χριστού. Είναι εργαστήριο υπομονής η εκκλησία κι
αυτό δεν τους αρέσει. Η δουλειά του αγιασμού είναι σκληρή και πρέπει ν’ αγαπάς
το έργο του Αγίου Πνεύματος πάνω σου, διαφορετικά δεν την ανέχεσαι και φεύγεις
και γυρίζεις «ανεξάρτητος», αποκομμένος, να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες σου και
τον εγωισμό σου.
Δεν την θέλουν, δεν την μπορούν αυτή τη ζωή. Δεν είναι
έτοιμοι για θυσίες, δεν πήγαν στο Χριστό για να τους κοστίσει κι από πάνω......
Αυτοί έχουν ακόμα πρώτο και πάνω απ’ όλα τον εαυτό τους, τη γνώμη τους, τη
συγκροτημένη ζωή τους. Αυτοί θα υπακούσουν στον Κύριο όταν θέλουν... και όταν
μπορούν... Δεν θέλουν δεσμεύσεις... δεν θέλουν υποχρεώσεις, ποτέ δεν λογοδοτούν
σε κανένα και είναι σαν να λένε με τον τρόπο τους: «Εμείς θα πηγαίνουμε όπου
θέλουμε, όποτε θέλουμε και αν θέλουμε»!
Σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ευλογία του Κυρίου
στη ζωή τους. Δεν τους αναγνωρίζει και δεν τους εμπιστεύεται. Κακοταϊσμένοι και
σαρκικοί, εάν συνεχίσουν, θα αρρωστήσουν πνευματικά, θα παρασυρθούν, θα κάνουν
λάθη, που ίσως είναι θανάσιμα.
Κι επειδή δεν ξέρουν τίποτε άλλο να κάνουν, κάνουν αυτό που
πάντοτε έκαναν οι αρνητές της αλήθειας: πετάνε πέτρες (Ιωάν.η:59 και ι:31). Και το κάνουν είτε
γράφοντας, είτε κουτσομπολεύοντας, είτε ρητορεύοντας.
Βιάζονται... είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν, να καταδικάσουν,
να φορτώσουν λάθη, ευθύνες, παραλείψεις. Είναι ο πιο εύκολος δρόμος αυτός. Κατά
τη γνώμη τους, συνεχώς φταίνε οι άλλοι, οι γύρω, και είναι το μόνο βέβαιο ότι αυτοί
δε φταίνε ποτέ, σε τίποτα.
Το αποτέλεσμα είναι να πέφτουν θύματα, να γελοιοποιούνται, να
ντροπιάζονται, αφού δεν υπάρχει πιο γελοίος και κακός σύμβουλος από τον εαυτό
μας, τον εγωισμό μας, τη φιλαυτία μας.
Και είναι εντελώς δικαιολογημένα όλα αυτά, γιατί «το να είσαι
πραγματικός Χριστιανός στις μέρες μας, είναι δύσκολο και κοστίζει πολύ!»
