Αν και
βλέπουμε την ενέργεια αυτού του χαρίσματος στις εκκλησίες μας σήμερα, πιστεύω
ότι θα δούμε πιο δυνατές φανερώσεις σοφίας του Θεού αν δίνουμε λιγότερο σημασία
στους εαυτούς μας κι αρχίσουμε να προσέχουμε και να εμπιστευόμαστε το Θεό. Ενώ
τα χαρίσματα των γλωσσών, της ερμηνείας και της προφητείας είναι πλατιά αποδεκτά μέσα στην εκκλησία, το χάρισμα του λόγου σοφίας παραμένει μάλλον
άγνωστο.
Ίσως
μερικοί, γνωρίζοντας την άπειρη δύναμη αυτού του χαρίσματος, φεύγουν μακριά απ’
αυτό γιατί το φοβούνται. Όμως δεν είναι ώρα για φόβους τώρα, πρέπει να σταθούμε
και να δώσουμε τις πνευματικές μάχες μας. Ο Ιάκωβος μας ενθαρρύνει να ζητάμε
σοφία (Ιακ.α:5).
Ο απόστολος Παύλος ήταν ένας πάρα πολύ μορφωμένος άνθρωπος, με εντυπωσιακές
συστάσεις. Είναι αποδεκτό ότι η τυπική μόρφωση και η σοφία δεν είναι συνώνυμα,
αλλά η γρήγορη αύξηση του Παύλου ανάμεσα στους Φαρισαίους, πιστοποιεί τη σοφία
που επίσης είχε. Με ταπείνωση, ωστόσο, αναγνωρίζει την απόλυτη εξάρτησή του απ’
το Θεό όταν έγραφε στους Κορίνθιους (Α’ Κορ.β:1-5). Τα ίδια συναισθήματα
έκφρασε καθώς έγραφε και στους Φιλιπ.γ:7,8.
Μπορούμε να βρούμε ένα παράδειγμα του λόγου σοφίας στην ιστορία του
ταξιδιού του απόστολου Παύλου στη Ρώμη σαν κρατούμενος. Αν και ο Παύλος δεν
ήταν επαγγελματίας ναυτικός, ο Κύριος του αποκάλυψε, ότι δεν είναι φρόνιμο να
συνεχίσουν το ταξίδι, και αυτός είπε αυτό το μήνυμα στο Ρωμαίο εκατόνταρχο, τον
πηδαλιούχο του, και τον ιδιοκτήτη του πλοίου. «Επειδή δε παρήλθεν ικανός καιρός και ο πλούς ήτο ήδη επικίνδυνος, διότι
και η νηστεία είχεν ήδη παρέλθει, συνεβούλευεν ο Παύλος, λέγων προς αυτούς·
Άνδρες, βλέπω ότι ο πλούς μέλλει να γείνη με κακοπάθειαν και πολλήν ζημίαν ουχί
μόνον του φορτίου και του πλοίου, αλλά και των ψυχών ημών» Πράξ.κζ:9-10.
Οι επαγγελματίες, ωστόσο, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ήταν ασφαλές να
ταξιδέψουν, αφού οι νοτιάδες άρχισαν να φυσάνε απαλά, φαινομενικά,
επιβεβαιώνοντας τη γνώμη τους. Αγνόησαν τα λόγια του Παύλου και απέπλευσαν.
Σύντομα όμως αντιμετώπισαν μια βίαιη καταιγίδα κατά την οποία έχασαν το πλοίο
και το φορτίο. Θα είχαν χάσει και τη ζωή τους αν δεν παρενέβαινε ο Θεός και με
τις περαιτέρω συμβουλές του Παύλου.
Σ’ αυτή την περίπτωση, η ανθρώπινη αντίληψη, εμπειρία και παρατήρηση
κατέληξε ότι ήταν ασφαλές το ταξίδι, και ο Παύλος δεν είχε καμία εμπειρία ή την
ανθρώπινη λογική να σκεφτεί διαφορετικά. Όμως, από θεία σοφία, Παύλος ήξερε ότι
ήταν επικίνδυνο να φύγουν. Ο Θεός του έδωσε υπερφυσική καθοδήγηση, πέρα από την
ανθρώπινη κρίση. Αν και ο εκατόνταρχος αρχικά αγνόησε τις συμβουλές του Παύλου,
ο λόγος σοφίας του έδωσε τέτοια αξιοπιστία υπό το φως των τελευταίων γεγονότων,
που στο τέλος όλοι έλαβαν σοβαρά υπόψη τους τις οδηγίες του για τη διατήρηση
της ζωής τους.
Μια άλλη περίπτωση λόγου σοφίας είναι όταν το Άγιο Πνεύμα καθοδήγησε τον
Παύλο και τους συναδέλφους του στις ιεραποστολικές τους προσπάθειες. Το Πνεύμα
τους απαγόρευσε να πάνε στην Ασία ή στη Βιθυνία εκείνη τη στιγμή. Στη συνέχεια
ο Θεός έδωσε στον Παύλο μια όραση ενός Μακεδόνα που ζητούσε βοήθεια. Η
ιεραποστολική ομάδα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ο Θεός ήθελε να πάνε στη Μακεδονία
(Πράξ.ις:6-10.)
Ο
λόγος σοφίας είναι στενά συνδεδεμένος με τη λειτουργία της λήψης αποφάσεων. Ο
ποιμένας και της πιο μικρής συνάθροισης σε καθημερινή βάση πρέπει να παίρνει
σημαντικές αποφάσεις. Πολλές απ’ αυτές, άσχετα αν αφορούν μεμονωμένα άτομα ή
ολόκληρη τη συνάθροιση, θα έχουν ισόβια αποτελέσματα. Σε κάποιες περιπτώσεις θα
πρέπει να κάνει κρίση, για παράδειγμα. Ο αληθινός ποιμένας, αυτός που η καρδιά
του είναι γεμάτη αγάπη για το ποίμνιό του, θα παραδεχτεί ότι υπάρχουν στιγμές
που η αμηχανία του προβλήματος είναι μεγαλύτερη απ’ όλη τη σοφία που έχει. Σε τέτοιες
στιγμές, ο ποιμένας μπορεί να βρει τη λύση στο άλυτο με κάθε άλλο τρόπο πρόβλημα,
αφήνοντας το χάρισμα του λόγου σοφίας να λειτουργήσει μέσ’ απ’ αυτόν.
Ο όρος
«λόγος σοφίας» υπονοεί ένα χάρισμα που δεν είναι συνεχώς σ’ ενέργεια, αλλά
μάλλον ένα υπερφυσικό λόγο Θεού που πληρώνει μια ανάγκη της στιγμής. Επειδή
είναι δώρο, η Γραφή μας λέει ότι ο Θεός μπορεί να το ενεργήσει μέσα απ’ όποιον
θέλει. Όμως για χάρη της τάξης που πρέπει να υπάρχει μέσα στην εκκλησία, ο
ποιμένας είναι το φυσικό κανάλι δια του οποίου αυτό το «διοικητικό» χάρισμα θα
λειτουργήσει. Σε περίπτωση που κάποιος άλλος εκτός απ’ τον ποιμένα
χρησιμοποιηθεί απ’ το Θεό για να ενεργηθεί αυτό το χάρισμα, αυτό θα γίνει για
βοήθεια του ποιμένα κι όχι για να τον υποσκελίσει ή να τον υπονομεύσει. Όταν
αυτό το χάρισμα λειτουργεί σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε βλέπουμε μια
όμορφη σχέση ανάμεσα στον ποιμένα και τη συνάθροιση, καθώς αυτό διοχετεύεται
απ’ αυτόν στους πιστούς.
Η
περίπτωση που κάποιος άλλος εκτός απ’ τον ποιμένα χρησιμοποιηθεί σ’ αυτό το
χάρισμα, τότε η περίπτωση μπορεί να συγκριθεί με το γάμο. Όταν η σύζυγος
συμπληρώνει τον σύζυγο κι αυτός το αναγνωρίζει και το εκτιμά, το αποτέλεσμα
είναι ένας τέλειος γάμος γεμάτος χαρά. Όμως, αν απ’ την άλλη μεριά, η γυναίκα
χρησιμοποιεί τα ταλέντα της για να εκτοπίσει τον άντρα της, το αποτέλεσμα είναι
μια συζυγική ζωή γεμάτη πικρίες, απογοητεύσεις και χωρισμούς.
Όπως
και με άλλα χαρίσματα, όταν κάποιος άλλος εκτός απ’ τον ποιμένα
χρησιμοποιείται, ίσως να δημιουργηθεί μια τάση να ψάχνουμε ποιος είναι ο πιο
έξυπνος μέσα στη συνάθροιση. Ο Θεός όμως, προκειμένου να συγχύσει τη φυσική
σοφία και δύναμη, μπορεί να διαλέξει να ενεργήσει το χάρισμα μέσα από κάποιο
ταπεινό, αγράμματο και απαρατήρητο μέχρι τότε πιστό. Ας είμαστε προσεκτικοί, αν
θέλουμε να μην χάσουμε το λόγο σοφίας, κοιτάζοντας σε λάθος μέρη.
