Σοφία,
γνώση και διάκριση πνευμάτων
Τώρα ας εξετάσουμε καθένα από τα χαρίσματα της Α’ Κορ.ιβ. Τα τρία πρώτα που
θα εξετάσουμε είναι ο λόγος σοφίας, ο λόγος γνώσης, και η διάκριση πνευμάτων.
Για χάρη της μελέτης θα τα ονομάσουμε χαρίσματα αποκάλυψης, επειδή έχουν να
κάνουν με μια άμεση μετάδοση γνώσης ή κατανόησης από το νου του Θεού σ’ εμάς.
Λόγος σοφίας
Το πρώτο χάρισμα που αναφέρεται στην Α’ Κορ.ιβ είναι ο «λόγος σοφίας». Σοφία σημαίνει «κατανόηση
του τι είναι αληθινό, σωστό, ή διαρκές, διορατικότητα, ... κοινή λογική, ορθή
κρίση». Γνώση είναι η κατανόηση των γεγονότων, αλλά σοφία είναι η κατανόηση του
τρόπου χρήσης των γεγονότων ώστε να παρθούν σωστές αποφάσεις. Η σοφία
περιλαμβάνει τη διορατικότητα, την κρίση, την καθοδήγηση.
Αυτό το χάρισμα, αν το μεταφράσουμε σύμφωνα με τη χρήση του στην Καινή
Διαθήκη είναι: επιδεξιότητα στη διοίκηση (Πραξ.ς:3), σύνεση και φρόνηση στη
συμπεριφορά με τους έξω (Κολ.δ:5), διακριτικότητα και σωστή τοποθέτηση εδαφίων
(Ματθ.ιγ:54) και γνώση των απαιτήσεων για μια άγια και θεοσεβή ζωή
(Ιακ.α:5 γ:13). Ο λόγος σοφίας σημαίνει
υπερφυσική ικανότητα χρησιμοποίησης της σοφίας στα παραπάνω ή σε σχετικά
γεγονότα.
Α’ Κορ.α:19, 20, 25
Το χάρισμα του λόγου σοφίας είναι η μετάδοση απ’ το Θεό, μέσα από εμάς, της
θείας Του γνώσης. Η λειτουργία αυτού του χαρίσματος δεν έχει σχέση ή δεν
εξαρτάται σε καμία περίπτωση απ’ τη νοημοσύνη ή την ικανότητα κάποιου να
παίρνει αποφάσεις. Απ’ τα παραπάνω εδάφια εύκολα μπορούμε να δούμε ότι στα
μάτια του Θεού, οι καλλίτερες ανθρώπινες προσπάθειες στο θέμα της σοφίας, δεν
είναι παρά μωρία.
Ο Θεός δεν μεταδίδει όλη τη σοφία Του, αλλά ένα «λόγο», ή ένα μέρος, της
Σοφίας. Το χάρισμα του «λόγου σοφίας» δεν εκχωρεί το αλάθητο ή θεία φώτιση σε
όλα τα θέματα, αλλά πρόκειται για μια ειδική απόφαση ή ανάγκη.
Με βάση τα λόγια της Α’ Κορ.ιβ:8, καθώς και ολόκληρο το πλαίσιο των
κεφαλαίων ιβ-ιδ, μπορούμε να ορίσουμε το «λόγο σοφίας» σαν το χάρισμα ενός
μέρους της θείας διορατικότητας, κρίσης ή καθοδήγησης για μια συγκεκριμένη
ανάγκη.
Ο Θεός έχει εργαστεί θαυμαστά σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, και ως εκ
τούτου, μπορούμε να βρούμε παραλληλισμούς των χαρισμάτων του Πνεύματος, στην
Παλαιά Διαθήκη και στα Ευαγγέλια. Δεδομένου ότι τα χαρίσματα της Α’ Κορ.ιβ
δίδονται στους πιστούς της Καινής Διαθήκης, που είναι βαπτισμένοι με το Άγιο
Πνεύμα, είναι λογικό να περιμένουμε να βρούμε συγκεκριμένες εμφανίσεις τους στο
βιβλίο των Πράξεων και στις Επιστολές.
Πολύ
σύντομα μετά την έξοδο των Ισραηλιτών απ’ την Αίγυπτο, ο Θεός αποκάλυψε στο
Μωυσή τα σχέδιά Του για την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου. Επειδή οι
Εβραίοι αυτό τον καιρό ήταν νομαδικός λαός μετακινούμενος συνέχεια, ένας
σταθερός τόπος λατρείας θα ήταν έξω από κάθε λογική. Ο Ναός δεν χτίστηκε παρά
μόνο μετά από 600 χρόνια, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Σολομώντα.
Παρά
το γεγονός ότι η Σκηνή του Μαρτυρίου θα ήταν ένας προσωρινός τόπος λατρείας,
που θα έπρεπε να διαλύεται κάθε φορά που ο λαός Ισραήλ σηκωνόταν για να
προχωρήσει, ο Κύριος ήταν πολύ ακριβής και λεπτομερής στις οδηγίες Του. Δεν
ήταν μόνο οι διαστάσεις που δόθηκαν από πριν, αλλά και τα υλικά που θα
χρησιμοποιούσαν ήταν σύμφωνα με τη θεία οδηγία. Παράκαμψη απ’ αυτά, όσο μικρή
κι αν ήταν, δεν επιτρεπόταν. Στην Εβρ.η:5 βρίσκουμε γιατί έπρεπε να γίνουν
έτσι.
Ο Θεός
ποτέ δεν ζήτησε περισσότερα από τον άνθρωπο απ’ όσα ο άνθρωπος μπορούσε να
προσφέρει. Για να ικανώσει αυτούς τους προσκυνητές, που ζούσαν σ’ ένα πρωτόγονο
περιβάλλον, να εκπληρώσουν τέλεια την κατασκευή της Σκηνής του Μαρτυρίου, ο
Θεός μοίρασε τη θεία Του σοφία όπως διαβάζουμε στην Εξ.κη:3. Κάτω απ’ το ίδιο
φως διαβάζουμε και στην Εξ.λς:1. Όταν διαβάζουμε αυτή την περιγραφή, δύο
πράγματα προεξέχουν. Πρώτα, η Γραφή μας ενημερώνει ότι ο Θεός απαιτεί
τελειότητα στην κατασκευή του τόπου κατοίκησης της δόξας Του. Αυτό ήταν γεγονός
στην περίπτωση της Σκηνής του Μαρτυρίου, ήταν αλήθεια στην περίπτωση του Ναού
του Σολομώντα που κτίστηκε αργότερα, και είναι επίσης αλήθεια για την εκκλησία
σήμερα. Το δεύτερο είναι ότι ο Θεός πάντοτε προμηθεύει τα μέσα γι’ αυτή την
τελειότητα. Έβαλε σοφία στην καρδιά του Βεσελεήλ, του επιδέξιου τεχνίτη, κι
έδωσε την ίδια σοφία στον απόστολο Παύλο, τον κύριο κτίστη της εκκλησίας (Α’
Κορ.γ:9,10).
Ο Θεός
ακόμα δίνει το χάρισμα του λόγου σοφίας σ’ αυτούς που κτίζουν μέσα στην
εκκλησία για να εποικοδομηθεί τέλεια.
Ένα
άλλο παράδειγμα είναι η περίπτωση του Ελισσαιέ (Β’ Βασ.ε:1) όταν έμαθε τα
γεγονότα σχετικά με τη λέπρα του Νεεμάν, του Σύριου αξιωματικού, που ήξερε τι
πρέπει να κάνει γι’ αυτό. Η σωστή χρησιμοποίηση της γνώσης που είχε έγινε
θαυμαστή θεία σοφία καθώς ο προφήτης είπε τον τρόπο με τον οποίο ο Νεεμάν θα
θεραπευόταν. Ο Ηλίας ήξερε με λόγο σοφίας τι έπρεπε να κάνει για να έρθει το
ποθητό αποτέλεσμα.
Ο
Ιησούς ήξερε την επιβουλή των εχθρών Του. Αρκετές φορές είχαν προσπαθήσει να
Τον παγιδεύσουν, διαστρεβλώνοντας τα λόγια Του. Στο Λουκ.κ:21 έχουμε ένα τέτοιο
παράδειγμα. Ο Ιησούς αισθανόμενος την πανουργία τους και ξέροντας πραγματικά
ότι θέλουν να τον ξεγελάσουν (γιατί αν απαντούσε Ναι, θα ερχόταν σε αντίθεση με
το θρησκευτικό τους νόμο κι αν έλεγε Όχι, θα εναντιωνόταν στους πολιτικούς
νόμους) έδωσε την απάντηση που βρίσκουμε στο εδάφιο 25.
Άλλα
παραδείγματα απ’ την Παλαιά Διαθήκη μπορούμε να δούμε στις ζωές του Σολομώντα
και του Δανιήλ.
Ερχόμενοι
τώρα στην Καινή Διαθήκη, βρίσκουμε αυτό το χάρισμα να ενεργεί σε πολλές
περιπτώσεις. Τα γεγονότα στις Πραξ.ιε, ίσως καλλίτερα απ’ οπουδήποτε αλλού, μας
διευκρινίζουν τη λειτουργία του χαρίσματος του λόγου σοφίας.
Σ’
αυτό το κεφάλαιο βρίσκουμε την εκκλησία να βρίσκεται πραγματικά σ’ ένα
σταυροδρόμι. Με μεγάλο ζήλο οι πλήρεις Πνεύματος Αγίου απόστολοι είχαν
εκτελέσει τη μεγάλη εντολή του Ιησού. Η μεγάλη αύξηση της εκκλησίας, που
περιλάμβανε ένα μεγάλο αριθμό Εθνικών, δημιούργησε κάποια προβλήματα όπως αυτό
που κάποιοι διατεινόταν, ότι οι εθνικοί έπρεπε να υπακούν στο νόμο του Μωυσή.
Μετά
από πολύ συζήτηση, ο Πέτρος πήρε το λόγο υπενθυμίζοντάς τους πώς ο Θεός είχε
ανοίξει το ευαγγέλιο στους Εθνικούς μέσα απ’ τη διακονία του στο σπίτι του
Κορνήλιου. Μετά τον Πέτρο, σηκώθηκε ο Παύλος με το Βαρνάβα και περιέγραψαν τα
σημεία και τα τέρατα που έκανε ο Θεός δι’ αυτών μεταξύ των εθνών. Μετά ο
Ιάκωβος, με θείο χρίσμα, είπε το λόγο της σοφίας. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν
απόλυτη συμφωνία απ’ όλους τους παρόντες. Έτσι, με το χάρισμα του λόγου σοφίας
η ασυμφωνία μετατράπηκε σε απόλυτη αρμονία.
