Τα χαρίσματα του Πνεύματος (28)

Διακρίσεις πνευμάτων

Αντίθετα με τη συνηθισμένη έκφραση «Αυτός ή αυτή έχει το χάρισμα της διάκρισης», δεν υπάρχει τέτοιο χάρισμα, με την έννοια ότι κάποιος μπορεί να ξέρει πράγματα ή να έχει διαίσθηση για δεδομένες καταστάσεις. Πολλοί ερμηνεύουν λάθος το «χάρισμα της διάκρισης» σαν να σημαίνει το λόγο γνώσεως που ήδη εξετάσαμε. Η Γραφή δεν μας λέει ότι υπάρχει χάρισμα διάκρισης, αλλά μάλλον μιλάει για διάκριση πνευμάτων!

Υπάρχει σίγουρα ένα χάρισμα του Πνεύματος, μια ενέργεια του Πνεύματος του Θεού πάνω στον πιστό που του δίνει την ικανότητα να διακρίνει πνεύματα στις ζωές των άλλων (Α’ Ιωαν.δ:1).

Η Α’ Κορ.ιβ:10 αναφέρει το χάρισμα της «διάκρισης πνευμάτων». Όπως τα άλλα δύο χαρίσματα που είδαμε, πρόκειται για αποκάλυψη από το Θεό, αλλά και πάλι δεν αποκαλύπτεται όλος ο νους του Θεού. Δεν είναι ένα γενικό χάρισμα διάκρισης, αλλά συγκεκριμένα διάκρισης πνευμάτων.

Η λέξη «διάκριση» σημαίνει «χωρισμός, το διαχωρίζειν, η διάλυσις, 2. απόφασις, κρίσις, η ικανότης προς διάκρισιν». Αναφέρεται στη δυνατότητα να κάνει κάποιος μια σωστή διάκριση ή την αποφασιστικότητα να γνωρίζει την αλήθεια από την πλάνη. Η διάκριση πνευμάτων, λοιπόν, επιτυγχάνεται με εξαιρετική διορατικότητα και κρίση όσο αφορά στα πνεύματα.

Υπάρχουν τρεις πιθανές πηγές μιας πνευματικής δραστηριότητας: ο Θεός με τους αγγέλους Του, ο διάβολος με τους δαίμονές του, το ανθρώπινο πνεύμα. Με τη διάκριση των πνευμάτων, είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ποιος υποκίνησε μια συγκεκριμένη ενέργεια. Αυτό το χάρισμα μπορεί επίσης να μας δώσει πληροφορίες σχετικά με τον τύπο του πνεύματος που κρύβεται πίσω από ορισμένες ενέργειες, όπως το πνεύμα λαγνείας, φθόνου, ή απληστίας. Αυτή η γνώση μπορεί να είναι ανεκτίμητη στη συμπεριφορά και αντιμετώπιση ορισμένων καταστάσεων. Με δυο λόγια, η διάκριση πνευμάτων είναι το υπερφυσικό χάρισμα του να αντιλαμβάνεσαι τα πνευματικά κίνητρα μιας ενέργειας, ή το είδος του Πνεύματος που εργάζεται.

Αυτό το χάρισμα μας επιτρέπει να ξέρουμε αν το πνεύμα κάποιου είναι απ’ το Θεό ή όχι. Υπάρχουν διαφόρων ειδών δαιμονικά πνεύματα που προσκολλούνται στους ανθρώπους είτε σαν καταπίεση (σαν μια δαιμονική παρουσία που γαντζώνεται πάνω στον άνθρωπο και τον ακολουθεί όπου πάει) είτε σαν κατοχή (μια πραγματική εισβολή του δαιμονικού πνεύματος στο σώμα του ανθρώπου κάνοντας κατοχή, κατοικώντας μέσα στο άτομο και κατ’ αυτό τον τρόπο ελέγχοντάς το).

Υπάρχουν δαιμόνια αλκοόλ, ναρκωτικών, σεξ, νικοτίνης, μίσους, ζήλιας, ακάθαρτα πνεύματα κ.α. Αυτά τα πνεύματα επωφελούνται από τα έργα της σάρκας όπως αναφέρονται στη Γαλ.ε:19-21. Ο άνθρωπος που ζει χωρίς αναγέννηση, χωρίς το Πνεύμα το Άγιο να κατοικεί μέσα του και να δίνει τις μάχες εναντίον αυτών των πνευμάτων καθώς και να υποτάσσει τα έργα της σάρκας, μπορεί να δεχτεί επίθεση καταπίεσης ή κατοχής δαιμονικών δυνάμεων κι αφού δεν έχει τα εφόδια ν’ αντισταθεί, τελικά να νικηθεί απ’ αυτές. Μετά, αυτό το άτομο θ’ αντανακλά τη φύση του πνεύματος που το καταπιέζει ή το έχει καταλάβει. Πολλοί άνθρωποι ενεργούν βίαια, ζουν μια ανήθικη ζωή χωρίς πίστη κι ενώ ξέρουν ότι όλα αυτά είναι λάθος, δεν μπορούν ν’ αλλάξουν, γιατί όπως λένε «Οδηγούνται από κάποια δύναμη».

Το χάρισμα της διάκρισης πνευμάτων μας ικανώνει ν’ αναγνωρίσουμε αυτά τ’ ακάθαρτα πνεύματα στους άλλους κι αν αυτοί θέλουν απελευθέρωση και διαφυγή απ’ αυτές τις σκοτεινές δυνάμεις, τότε μπορούμε να επικαλεστούμε το παντοδύναμο όνομα του Ιησού Χριστού δια του αίματός Του που χύθηκε στο σταυρό του Γολγοθά και να επιτιμήσουμε με όλη την εξουσία που μας έχει δοθεί, εκβάλλοντας τα πνεύματα έξω και μακριά από το θύμα τους, αφήνοντάς το ελεύθερο κι έτοιμο να δεχτεί το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος!

Το άτομο που κατέχεται από δαιμονικές δυνάμεις, πρέπει αναγκαστικά να θέλει να ελευθερωθεί απ’ το Σατανά. Αυτό παίζει σπουδαίο ρόλο στο θέμα της απελευθέρωσης στη ζωή του καθένα, γιατί το θέλω του ανθρώπου είναι παράξενο. Ο Θεός μεταχειρίζεται το θέλω μας σαν κυρίαρχο, ποτέ δεν θα υπερβεί τα όριά του - δεν μας πιέζει, αν και είναι πάντοτε έτοιμος να μας ελευθερώσει. Αν εμείς θέλουμε να είμαστε δεμένοι, θα μείνουμε δεμένοι από τις δυνάμεις του σκότους. Αν όμως θέλουμε να ελευθερωθούμε, τότε ο Κύριος δια μέσου των χαρισμάτων του Πνεύματος (και στην περίπτωσή μας με το χάρισμα της διάκρισης πνευμάτων) ενεργεί μέσα απ’ τους δικούς Του ανθρώπους, οι δαιμονικές δυνάμεις διαλύονται, εκβάλλονται και ο άνθρωπος ελευθερώνεται!

Από το 1970 έχει παρατηρηθεί μια αύξηση στη μαγεία και τη Σατανολατρεία. Χιλιάδες οπαδοί ελκύονται κάθε χρόνο σε ανοικτή και με πλήρη γνώση λατρεία του διαβόλου. Προσθέστε σ’ όλα αυτά το μέρος του κινηματογράφου και της τηλεόρασης με έργα όπως «Ο εξορκιστής», «Το μωρό της Ροζ-μαρί» και θα δείτε ότι η εκκλησία σήμερα έρχεται αντιμέτωπη με προβλήματα που έχουν να κάνουν με δαιμονικά πνεύματα, κάθε στιγμή, τόσο σοβαρά, όπως και στην πρώτη εκκλησία.

Αυτό δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Η εκκλησία είναι ένα πνευματικό σώμα, το έργο της είναι πνευματικό, και οι μάχες της είναι πνευματικές (Εφεσ.ς:12).

Ζούμε σε μέρες που ο διάβολος προσπαθεί να μιμηθεί κάθε ενέργεια του Θεού. Σύντομα θα φανερώσει τον εαυτό του στον κόσμο και θα αξιώσει ότι είναι ο Χριστός. Στην Α’ Ιωάννου διαβάζουμε ότι αυτό το πνεύμα του Αντίχριστου ήδη είναι και εργάζεται. Το Εβραϊκό έθνος θα εξαπατηθεί και θα δεχτεί τον Αντίχριστο, αλλά η εκκλησία είναι εφοδιασμένη με το χάρισμα της διάκρισης πνευμάτων για να φανερώσει κάθε ακάθαρτο πνεύμα.

Η Γραφή αναφέρεται σε πολλά κακά πνεύματα. Μερικά απ’ αυτά βρίσκουμε στα εδάφια:

Ζαχ.ιγ:2 Ματθ.ιβ:43 Μαρκ.ε:2 Ωσηέ δ:12 Αποκ.ις:14

Α΄Βασ.κβ:22 Ματθ.δ:24 Λουκ.ιγ:11 Μαρκ.θ:17, 25 Α’ Τιμ.δ:1

Πραξ.ις:16 Αριθ.ε:14 Κριτ.θ:23 Αποκ.ιη:2 Α’ Κορ.β:12

Α’ Σαμ.κη:7 Παροιμ.ις:18 Ησ.ιθ:14 Β’ Τιμ.α:7 Α’ Ιωαν.δ:3, 6

Μπορούμε να βρούμε ένα όμορφο παράδειγμα αυτού του χαρίσματος στη διακονία του Παύλου στους Φιλίππους. Πράξ. 16:16-18 «Ενώ δε επορευόμεθα εις την προσευχήν, απήντησεν ημάς δούλη τις έχουσα πνεύμα πύθωνος, ήτις έδιδε πολύ κέρδος εις τους κυρίους αυτής μαντευομένη. Αύτη ακολουθήσασα τον Παύλον και ημάς έκραζε, λέγουσα· Ούτοι οι άνθρωποι είναι δούλοι του Θεού του Υψίστου, οίτινες κηρύττουσι προς ημάς οδόν σωτηρίας. Τούτο δε έκαμνεν επί πολλάς ημέρας. Βαρυνθείς δε ο Παύλος και στραφείς, είπε προς το πνεύμα, Προστάζω σε εν τω ονόματι του Ιησού Χριστού να εξέλθης απ' αυτής. Και εξήλθε την αυτήν ώραν..»

Ο Παύλος διέκρινε ότι αυτό το κορίτσι ήταν κατειλημμένο από δαιμόνιο. Αν δεν αντιλαμβανόταν αυτή την αλήθεια, μπορεί να δεχόταν τους επαίνους της. Αλλά αν το έκανε, θα συσχέτιζε το μήνυμα του Ευαγγελίου με δαιμονική δραστηριότητα και θα απαξιωνόταν στα μάτια του λαού.

Στο πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι του Βαρνάβα και του Παύλου, συνάντησαν στην Πάφο της Κύπρου ένα ψευδοπροφήτη, τον Ελύμα. Όταν αυτοί ομολογούσαν στο Ρωμαίο ανθύπατο, ο Ελύμας προσπάθησε να «αποτρέψη τον ανθύπατον από της πίστεως».

«Πλην ο Σαύλος, ο και Παύλος, πλησθείς Πνεύματος Αγίου και ατενίσας εις αυτόν, είπεν· Ω πλήρης παντός δόλου και πάσης ραδιουργίας, υιέ του διαβόλου, εχθρέ πάσης δικαιοσύνης, δεν θέλεις παύσει διαστρέφων τας ευθείας οδούς του Κυρίου; Και τώρα ιδού, χειρ του Κυρίου είναι κατά σου, και θέλεις είσθαι τυφλός, μη βλέπων τον ήλιον μέχρι καιρού. Και παρευθύς επέπεσεν επ' αυτόν αμαύρωσις και σκότος, και περιστρεφόμενος εζήτει χειραγωγούς» (Πράξ.ιγ:9-11).

Με το χάρισμα της διάκρισης των πνευμάτων, ο Παύλος διέκρινε την κακή πρόθεση και το έργο αυτού του ψευδοπροφήτη, και με το λόγο της γνώσης ήξερε την κρίση του Θεού που θα του συνέβαινε σύντομα. Το αποτέλεσμα αυτών των χαρισμάτων του Πνεύματος ήταν ο ανθύπατος να πιστέψει.

Θα ήταν καλό όμως να προσέχαμε το εξής: η υπεραπασχόληση με τα δαιμονικά πνεύματα δεν είναι καλό. Αντί κάποιος ν’ ασχολείται με τη μελέτη, την προσευχή και τη μεσιτεία, ψάχνει όλη τη μέρα να βρει δαιμόνια για να τα επιτιμήσει. Ακόμα θα πρέπει να είναι κανείς προσεκτικός ώστε ν’ αφήνει το Άγιο Πνεύμα να του φανερώνει πραγματικά τις δαιμονικές δυνάμεις και να μην ονομάζει «δαιμόνιο» το κάθε τι. Πρέπει να ξέρουμε ότι ο διάβολος θα χρησιμοποιήσει κάθε κόλπο, ακόμα κι αυτό, για ν’ αποσπάσει την προσοχή μας απ’ το πρόσωπο του Ιησού Χριστού κι απ’ το έργο που μας παράγγειλε να κάνουμε.

Ενώ θα πρέπει να είμαστε ενημερωμένοι σχετικά με τη δύναμη και τη συμπεριφορά των ακαθάρτων πνευμάτων, δεν πρέπει να είμαστε τόσο «παθιασμένοι» ώστε να τα «ρίχνουμε» όλα στο διάβολο. Αν πατήσεις ένα roller skate που κάποιο παιδί ξέχασε μπροστά στη σκάλα και πέσεις, μην κατηγορήσεις το διάβολο, αλλά το παιδί που το άφησε εκεί.

Είναι σημαντικό να ξέρουμε πότε ένα δαιμόνιο εργάζεται, αλλά είναι λάθος να αποδίδουμε κάθε αμαρτία ή λάθος ενέργεια στα δαιμόνια. Αν το κάνουμε, είναι σαν να λέμε: «Εγώ δεν φταίω, δεν χρειάζεται να αγωνιστώ, να προσευχηθώ, το δαιμόνιό μου φταίει!!! Όταν το επιτιμήσουν «οι ειδικοί» και φύγει, θα ελευθερωθώ!». Μεγάλη πλάνη.

Ενώ ο διάβολος μας βάζει στον πειρασμό να αμαρτήσουμε και εκμεταλλεύεται πλήρως κάθε λανθασμένη απόφαση και ενέργειά μας, η ανθρώπινη αμαρτία είναι κυρίως αποτέλεσμα της αμαρτωλής ανθρώπινης φύσης, ανθρώπινων επιθυμιών, και ανθρώπινων επιλογών (Ρωμ.γ:9-12,  Ιάκ.α:14-15). Πολλά προβλήματα ή λάθη δεν προέρχονται απευθείας από το διάβολο, αλλά από το ανθρώπινο πνεύμα.

Για παράδειγμα, ας υποθέσουμε ένα άτομο προσπαθεί να μιλήσει στην εκκλησία σε γλώσσες, ερμηνεία ή προφητεία, αλλά ο ποιμένας αντιλαμβάνεται ότι τα λόγια δεν είναι από το Θεό. Αν αυτό είναι ένα ακάθαρτο πνεύμα, πρέπει να αναλάβει με εξουσία τον έλεγχο της συνάθροισης και να επιτιμήσει το δαιμόνιο. Από την άλλη πλευρά, μπορεί τα λόγια να προέρχονται από ανθρώπινο ζήλο ενός ειλικρινή αλλά λάθος καθοδηγούμενο Χριστιανό. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα ήταν καλύτερο να οδηγήσει ομαλά τη συνάθροιση σε λατρεία ή προσευχή και να μιλήσει στον  άπειρο Χριστιανό κάποια άλλη στιγμή. Αν ο ποιμένας ενεργήσει πάρα πολύ σκληρά, θα πληγώσει άσκοπα τον ειλικρινή αδελφό ή αι άλλους στη συνάθροιση. Η διάκριση πνευμάτων είναι πολύτιμη σε τέτοιες περιπτώσεις.