Η αμαρτία βρωμάει... Κυριολεκτικά

Α’ Κορ.ι:6 Ταύτα δε έγειναν παραδείγματα ημών, διά να μη ήμεθα ημείς επιθυμηταί κακών, καθώς και εκείνοι επεθύμησαν.

 

Έξ.ις:3 Και είπον προς αυτούς οι υιοί Ισραήλ, Είθε να απεθνήσκομεν υπό της χειρός του Κυρίου εν τη γη της Αιγύπτου, ότε εκαθήμεθα πλησίον των λεβήτων του κρέατος και ότε ετρώγομεν άρτον εις χορτασμόν· διότι εξηγάγετε ημάς εις την έρημον ταύτην, διά να θανατώσητε με την πείναν πάσαν την συναγωγήν ταύτην.

Ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο ίδιος του ο εαυτός, η σάρκα του.

εις χορτασμόν

Μπορεί να ήταν αλήθεια αυτό, γιατί ο Ηρόδοτος λέει ότι οι Αιγύπτιοι έτρεφαν τους σκλάβους καλά για να μπορούν να δουλεύουν:

Αρ.ια:5 ενθυμούμεθα τα οψάρια, τα οποία ετρώγομεν εν Αιγύπτω δωρεάν, τα αγγούρια και τα πεπόνια και τα πράσα και τα κρόμμυα και τα σκόρδα·

Το ίδιο κάνει ο Σατανάς, τρέφει ακόρεστα τη σάρκα (θεάματα – επιθυμίες των οφθαλμών) αλλά την ίδια στιγμή σκοτώνει την πνευματικότητα και στερεί την αιώνια ζωή.

Προσπαθεί να σε πείσει ότι σαν χριστιανός είσαι στερημένος, απ’ όλα αυτά που οι άλλοι απολαμβάνουν.

Όμως, η ψυχή του ανθρώπου δεν χορταίνει από τις σαρκικές απολαύσεις:

Εκκλ.ς:7 Πας ο μόχθος του ανθρώπου είναι διά το στόμα αυτού; και όμως η ψυχή δεν χορταίνει.

Τίποτε άλλο δεν ατιμάζει περισσότερο το Θεό, όσο οι μεμψιμοιρίες του λαού Του.

Ο απόστολος Παύλος μιλώντας γι’ αυτό το πνεύμα, το χαρακτηρίζει σαν το ιδιαίτερο σημείο της διαφθοράς αυτών που «γνωρίσαντες τον Θεόν, δεν εδόξασαν ως Θεόν ουδέ ευχαρίστησαν» (Ρωμ.α:21).

Μετά, μας λέει ποια είναι η πρακτική συνέπεια αυτής της συμπεριφοράς:

«Εματαιώθησαν εν τοις διαλογισμοίς αυτών, και εσκοτίσθη η ασύνετος αυτών καρδία».

Ο άνθρωπος που δεν αισθάνεται ευγνωμοσύνη για την αγαθότητα του Θεού, θα «σκοτισθή» πολύ γρήγορα.

Οι Ισραηλίτες έχασαν την αίσθηση ότι βρίσκονται στα χέρια του Θεού και όπως ήταν επόμενο, παρασύρθηκαν σε πιο βαθύ σκοτάδι.

Ξέχασαν τις άφθονες προμήθειες του Θεού και μουρμουρίζουν κατά του Μωυσή επειδή πεινάνε και δεν έχουν φαγητό.

Είναι φυσικό και λογικό να πεινάει κανείς, αλλά δεν ήταν ο σωστός τρόπος αντίδρασης αυτός, ήταν ακόμα σαρκικοί.

Ήθελαν ακόμα να γυρίσουν στην Αίγυπτο (σε μια ζωή κοσμικότητας και αμαρτίας), ξεχνώντας την πίκρα της παλιάς ζωής αλλά και την ευλογία της καινούριας.

Ο Κύριος, για άλλη μια φορά, φανερώνει την άπειρη υπομονή και αγάπη Του προς το λαό Του και υπόσχεται να τους στείλει ψωμί απ’ τον ουρανό.

 

Έξ.ις:4 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ιδού, θέλω βρέξει εις εσάς άρτον εξ ουρανού· και θέλει εξέρχεσθαι ο λαός και συνάγει καθ' ημέραν το αρκούν της ημέρας, διά να δοκιμάσω αυτούς, αν θέλωσι περιπατεί εις τον νόμον μου ή ουχί·

 

Ο λαός θυμόταν τα καζάνια με το κρέας στην Αίγυπτο και ο Θεός τους μιλάει για «άρτο εξ ουρανού»!

Τι ευλογημένη αντίθεση «των λεβήτων του κρέατος» και του «άρτου εξ ουρανού» του «άρτου των αγγέλων»!

Αυτή η ουράνια τροφή δεν είχε σκοπό να ικανοποιήσει απλά την ανάγκη της πείνας.

Ήταν μια λύδια λίθος «δια να δοκιμάσει αυτούς» αν θα περπατούσαν στο δρόμο του Θεού ή όχι.

Για να ικανοποιηθεί η καρδιά απ’ τον «άρτο του ουρανού», πρέπει να έχει απαλλαχτεί από τις επιδράσεις της Αιγύπτου.

Ξέρουμε ότι οι Ισραηλίτες δεν ικανοποιήθηκαν απ’ αυτό τον άρτο, τον περιφρόνησαν και τον θεώρησαν «άρτο ελαφρύ» (Αρ.κα:5).

Πεθύμησαν κρέας, δείχνοντας μ’ αυτό τον τρόπο πόσο λίγο είχαν ελευθερωθεί οι καρδιές τους απ’ την Αίγυπτο.

Αν περπατώ με το Θεό στην έρημο, θα είμαι ικανοποιημένος με την τροφή που μου δίνει.

Αν αυτοί που ελευθερώθηκαν απ’ τον παρόντα πονηρό αιώνα δεν περπατούν με το Θεό, με καρδιά γεμάτη ευγνωμοσύνη και ικανοποίηση για ό,τι ο Θεός παρέχει στους εξαγορασμένους Του, κινδυνεύουν να πέσουν στην παγίδα της Βαβυλώνας του κόσμου.

Η φυσική κατάσταση του ανθρώπου δεν βρίσκει νοστιμάδα σε τέτοια τροφή, θέλει αυτά που είναι της Αιγύπτου.

Όμως, δεν πρέπει να αγνοούμε «ότι όσοι εβαπτίσθημεν εις Χριστόν Ιησούν, εις τον θάνατον αυτού εβαπτίσθημεν. Συνετάφημεν λοιπόν μετ’ αυτού δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, ίνα καθώς ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών δια της δόξης του Πατρός, ούτω και ημείς περιπατήσωμεν εις νέαν ζωήν» (Ρωμ.ς:3,4 & Κολ.β:12).

Έχουμε το προνόμιο να τρεφόμαστε με το Χριστό, σαν «ζώντα άρτον, τον καταβάντα εκ του ουρανού» (Ιωάν.ς:51).

 

Έξ.ις:14,15 Και αφού το στρώμα της δρόσου ανέβη, ιδού, επί το πρόσωπον της ερήμου ήτο λεπτόν τι στρογγύλον, λεπτόν ως πάχνη επί της γης. Και ότε είδον οι υιοί Ισραήλ, είπον προς αλλήλους, Τι είναι τούτο; διότι δεν ήξευρον τι ήτο. Και ο Μωϋσής είπε προς αυτούς, Ούτος είναι ο άρτος, τον οποίον ο Κύριος σας δίδει διά να φάγητε·

λεπτόν τι στρογγυλόν

Ήταν σαν στρογγυλές νιφάδες που εμφανιζόταν όταν εξατμιζόταν η δρόσος. «Μάννα» σημαίνει «Τι είναι αυτό;». Κανείς δεν ήξερε τι ήταν αυτό, εκτός από το Μωυσή που είχε την αποκάλυψη, επειδή η καρδιά του ήταν ταυτισμένη με την καρδιά του Θεού (Ης.κθ:10-16).

 

Έξ.ις:16-18 ούτος είναι ο λόγος τον οποίον προσέταξεν ο Κύριος, Συνάξατε εξ αυτού έκαστος όσον χρειάζεται διά να φάγη, εν γομόρ κατά κεφαλήν, κατά τον αριθμόν των ψυχών σας· λάβετε έκαστος διά τους ομοσκήνους αυτού. Και έκαμον ούτως οι υιοί Ισραήλ, και συνήγαγον άλλος πολύ και άλλος ολίγον. Και ότε εμέτρησαν με το γομόρ, όστις είχε συνάξει πολύ, δεν ελάμβανε πλειότερον· και όστις είχε συνάξει ολίγον, δεν ελάμβανεν ολιγώτερον· έκαστος ελάμβανεν όσον εχρειάζετο εις αυτόν διά τροφήν.

Το Γομόρ είναι το 1/10 του Εφά και ισούται με 2,2 λίτρα. Αν υπολογίσουμε ότι κάθε άτομο χρειαζόταν 2 κιλά τη μέρα, πρέπει να μάζευαν περίπου 7 εκατομμύρια κιλά τη μέρα!

7,000 τόνους την ημέρα

2,555,000 τόνοι το χρόνο

102,200,000 τόνοι για 40 χρόνια

Κάθε άνδρας, σαν κεφαλή της οικογένειας, μάζευε ανάλογα με τα άτομα.

Αν ένας Ισραηλίτης αμελούσε να μαζέψει τη μερίδα του μάνα που η χάρη του Θεού είχε ετοιμάσει γι’ αυτόν, σε λίγο δεν θα είχε την απαραίτητη δύναμη για να συνεχίσει την πορεία του.

Το ίδιο κι εμείς, πρέπει καθημερινά να «μαζεύουμε» τόσο Χριστό, όσο έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε, γιατί διαφορετικά η πνευματική μας ζωή θα παρακμάσει.

Τα αισθήματα και η πείρα που έχουν να κάνουν με το Χριστό δεν μπορούν να είναι η πνευματική μας τροφή, γιατί εύκολα μεταβάλλονται.

Ακόμα δεν είναι καλό να τρέφεται κανείς εν μέρει με το Χριστό και εν μέρει με άλλα πράγματα.

 

Έξ.ις:19,20 είπε δε προς αυτούς ο Μωϋσής, Ας μη αφίνη εξ αυτού μηδείς υπόλοιπον έως πρωΐ. Πλην δεν υπήκουσαν εις τον Μωϋσήν· αλλά αφήκαν τινές υπόλοιπον εξ αυτού έως πρωΐ, και εγέννησε σκώληκας και εβρώμησε· και εθυμώθη εναντίον αυτών ο Μωϋσής.

Τα εδάφια Έξοδ.ις:21-30 προσφέρουν μια ενδιαφέρουσα εικόνα ανυπακοής.

Ο Θεός είπε στο Μωυσή να πει στο λαό του Ισραήλ να μαζεύει μάννα καθημερινά και να το καταναλώνουν όλο.

Μια μέρα την εβδομάδα, μπορούσαν να μαζεύουν διπλάσια ποσότητα για το Σάββατο.

Κάποιοι, υπάκουσαν. Άλλοι νόμιζαν ότι ήταν σοφότεροι από τον Θεό. Αποφάσισαν ότι η ζωή τους θα ήταν ευκολότερη αν έπρεπε να μαζεύουν μάννα μόνο μία ή δύο φορές την εβδομάδα αντί για κάθε μέρα.

Ωστόσο, όταν το έκαναν αυτό, τα απομεινάρια τους «εγέννησαν σκώληκας και εβρώμησαν».

Η ανυπακοή, Βρωμάει!

Οι άνθρωποι σήμερα πιστεύουν ότι είναι σοφότεροι και λογικότεροι από τον Θεό.

Αγνοούν τις προειδοποιήσεις του Θεού σχετικά με τον ανήθικο τρόπο ζωής, νομίζοντας ότι η ζωή τους θα είναι ευκολότερη και πιο όμορφη, αν ταιριάξουν με την κουλτούρα.

Ωστόσο, μια μέρα θα ανακαλύψουν ότι οι αμαρτίες τους βρωμάνε χειρότερα από το μάννα.

Ο σκοπός του Θεού στην καθημερινή συλλογή του μάννα ήταν να διδάξει στους ανθρώπους τη σημασία της υπακοής στο λόγο Του:

Δευτ.η:3 Και σε εταπείνωσε και σε έκαμε να πεινάσης και σε έθρεψε με μάννα, το οποίον δεν εγνώριζες, ουδέ οι πατέρες σου εγνώριζον, διά να σε κάμη να μάθης ότι ο άνθρωπος δεν ζη με μόνον άρτον, αλλ' ο άνθρωπος ζη με πάντα λόγον εξερχόμενον εκ του στόματος του Κυρίου.

Ας εμπιστευόμαστε λοιπόν το λόγο του Θεού, όχι την ανθρώπινη σοφία μας, και ας μετανοήσουμε σε οποιεσδήποτε περιοχές έχουμε αγνοήσει τις προειδοποιήσεις Του:

Α’ Ιωάν.α:8-10 Εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν δεν έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια δεν είναι εν ημίν. Εάν ομολογώμεν τας αμαρτίας ημών, είναι πιστός και δίκαιος, ώστε να συγχωρήση εις ημάς τας αμαρτίας και καθαρίση ημάς από πάσης αδικίας. Εάν είπωμεν ότι δεν ημαρτήσαμεν, ψεύστην κάμνομεν αυτόν, και ο λόγος αυτού δεν υπάρχει εν ημίν.

Η αντιδραστική ανυπάκουη φύση, σ’ όλο το μεγαλείο της: Και ποιος είναι αυτός που θα μου πει τι να κάνω; Και που ξέρω εγώ αν θα ξαναβρώ αύριο; Και τι έγινε αν κρατήσω λίγο;

Ο Θεός δεν τους άφησε να πεθάνουν από την πείνα, όπως σκέφτηκαν οι ανόητες καρδιές τους.

Η στάμνα με το μάνα (περιείχε ένα Γομόρ - τη μερίδα μιας μέρας), τοποθετημένη μέσα στην Κιβωτό της Διαθήκης.

Σ’ αυτή τη στάμνα δεν υπήρχε ούτε σκουλήκι, ούτε φθορά.

Δεν μπορούσε κάποιος να βγει και να μαζέψει πολύ μάνα, να το αποθηκεύσει και να τρώει απ’ αυτό. Έπρεπε κάθε μέρα να μαζεύει αυτό που χρειαζόταν η οικογένειά του.

Ακόμα κι αν κάποιος ήθελε να κάνει προμήθειες έστω και για την επόμενη ημέρα, να αποθηκεύσει δηλαδή αλήθειες, εκτός της ανάγκης που έχει σήμερα, αυτές οι αλήθειες αντί να ανανεώσουν τις δυνάμεις του, σκουλήκιαζαν.

Πολλοί, που φαίνεται ότι κάνουν μεγάλη πρόοδο στην αρχή, φτάνουν μέχρι ένα σημείο όπου σταματούν απότομα και αρχίζουν να οπισθοδρομούν.

Μοιάζουν με τον Ισραηλίτη που μάζεψε περισσότερο μάνα απ’ αυτό που χρειαζόταν για μια μέρα.

Μπορεί σ’ αυτή τους την προσπάθεια να φαίνονται πιο δραστήριοι από τους άλλους, αλλά κάθε κόκκος που μάζευαν πάνω από την ημερήσια ανάγκη τους, όχι μόνο ήταν άχρηστος, αλλά «εγέννα σκώληκας». 

 

Έξ.ις:21,22 Και συνήγον αυτό καθ' εκάστην πρωΐαν, έκαστος όσον εχρειάζετο διά τροφήν αυτού· και ότε ο ήλιος εθέρμαινε, διελύετο. Την δε έκτην ημέραν συνήγαγον τροφήν διπλασίαν, δύο γομόρ δι' ένα· και ήλθον πάντες οι άρχοντες της συναγωγής και ανήγγειλαν τούτο προς τον Μωϋσήν.

Προφανώς θα ανακάλυψαν ότι την 6^η ημέρα η ποσότητα του μάνα ήταν διπλάσια και μάζευαν για δυο μέρες.

 

Έξ.ις:23 Ο δε είπε προς αυτούς, Τούτο είναι το οποίον είπε Κύριος· Αύριον είναι σάββατον, ανάπαυσις αγία εις τον Κύριον· ψήσατε ό,τι έχετε να ψήσητε και βράσατε ό,τι έχετε να βράσητε· και παν το περισσεύον εναποταμιεύσατε εις εαυτούς διά να φυλάττηται έως πρωΐ.

 Ένα άλλο θέμα που παρουσιάζεται σ’ αυτό το κεφάλαιο είναι η διάταξη του Σαββάτου. Είναι αξιοπαρατήρητο ότι από τη Γεν.β μέχρι την Έξοδ.ις δεν υπάρχει καμία αναφορά αυτής της διάταξης.

Εδώ, το Σάββατο φαίνεται σαν δώρο (εδ.29). Παρακάτω, βρίσκουμε το Σάββατο με τη μορφή νόμου που συνοδευόταν από κατάρα και κρίση σε περίπτωση απείθειας.

Οι Ισραηλίτες δεν μπόρεσαν να εκτιμήσουν το Σάββατο ούτε σαν δώρο, ούτε σαν νόμο (Αρ.ιε:32-36). Εμείς το κάνουμε;

Όπως κάθε εντολή, έτσι κι αυτή έπρεπε να τη δοκιμάσουν, να την παρακούσουν για να δουν αν θα αντιδράσει ο Θεός. Ο Ιησούς ποτέ δεν εξέτασε τις εντολές του Θεού, απλά τις εκτελούσε.

 

Έξ.ις:24 Και εναπεταμίευσαν αυτό έως πρωΐ, καθώς προσέταξεν ο Μωϋσής· και δεν εβρώμησεν ουδέ έγεινε σκώληξ εν αυτώ.

Για άλλη μια φορά βλέπουμε να συμβαίνει κάτι υπερφυσικό, που σημαίνει ότι ο Θεός πραγματοποιεί αυτό που υπόσχεται.

 

Έξ.ις:25-30 Και είπεν ο Μωϋσής, Φάγετε αυτό σήμερον· διότι σήμερον είναι σάββατον εις τον Κύριον· σήμερον δεν θέλετε ευρεί αυτό εν τη πεδιάδι· εξ ημέρας θέλετε συνάγει αυτό· εν τη εβδόμη όμως ημέρα, τω σαββάτω, εν ταύτη δεν θέλει ευρίσκεσθαι. Τινές δε εκ του λαού εξήλθον την εβδόμην ημέραν διά να συνάξωσι, πλην δεν εύρον. Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Έως πότε δεν θέλετε να φυλάττητε τας εντολάς μου και τους νόμους μου; ίδετε ότι ο Κύριος έδωκεν εις εσάς το Σάββατον, διά τούτο την έκτην ημέραν σας δίδει άρτον δύο ημερών· καθίσατε έκαστος εις τον τόπον αυτού· ας μη εξέρχεται μηδείς εκ του τόπου αυτού την εβδόμην ημέραν. Και έκαμε κατάπαυσιν ο λαός την εβδόμην ημέραν.

Ο Θεός δεν ήθελε να έχουν άλλες ασχολίες την ημέρα του Σαββάτου, για να μένουν απερίσπαστοι ώστε να μπορούν να αφιερωθούν στη λατρεία και την κοινωνία μαζί Του.

Στο εδ.27 βλέπουμε ότι πάντα υπάρχουν αυτοί που δεν θα υπακούσουν και θα κάνουν το δικό τους.

Αυτό που ανάγκασε το Θεό να τους πει αυτά τα λόγια είναι ότι ενώ Αυτός φρόντιζε να τους ρίχνει διπλή ποσότητα ώστε να μη χρειάζεται να μαζεύουν το Σάββατο, αυτοί από απιστία το έκαναν.