ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ: ΠΡΑΞΕΙΣ - ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ (2)

 

Η «Αποστολική Ευλογία»

 

Β’ Κορ.ιγ:14 «Η χάρις του Κυρίου Ιησού Χριστού, και η αγάπη του Θεού, και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος είη μετά πάντων υμών. Αμήν».

Για άλλη μια φορά, θα πρέπει να θυμόμαστε ότι ο Παύλος έγραψε αυτό το συγκεκριμένο εδάφιο, σε μια εποχή που η τριαδική θεωρία ανήκε στο απώτερο μέλλον κι έτσι δεν υπήρχε πρόβλημα να μπερδευτούν ή να το δουν σαν κάτι ασυνήθιστο.

Βασικά αυτό το εδάφιο αποδίδει τρεις όψεις ή ιδιότητες του Θεού που γνωρίζουμε και μπορούμε ν’ απολαύσουμε.

Πρώτα, βλέπουμε την χάρη του Θεού, που γνωστοποιήθηκε στο ανθρώπινο γένος με την φανέρωσή Του εν σαρκί στο πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού.

Με άλλα λόγια, η δωρεάν χάρις, η θεία βοήθεια και η σωτηρία έρχονται σ’ εμάς δια του απολυτρωτικού έργου του Ιησού Χριστού.

Μετά, ο Θεός είναι αγάπη. Η αγάπη είναι βασικό μέρος της φύσης Του. Μας αγάπησε, πολύ πριν μας φανερωθεί σαν Ιησούς Χριστός.

Τελικά, το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μας φέρνει σε κοινωνία με τον Θεό και τους αδελφούς:

«Διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα» το σώμα του Χριστού (Α’ Κορ.ιβ:13).

Επειδή το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα μας, όχι ο Ιησούς με το φυσικό του σώμα, γι’ αυτό έχουμε συνεχή κοινωνία και σχέση με τον Θεό που είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτό που ήξεραν οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης.

Το Β’ Κορ.ιγ:14 στέκει λογικά και είναι κατανοητό μόνο αν το ερμηνεύσουμε σαν τρεις σχέσεις που ο Θεός θέλει να έχει μαζί μας, ή σαν τρεις διαφορετικές εργασίες που το ένα Πνεύμα πραγματοποιεί.

Υπάρχουν «διαιρέσεις ενεργημάτων, ο Θεός όμως είναι ο αυτός, ο ενεργών τα πάντα εν πάσι» (Α’ Κορ.ιβ:4-6).

 

Άλλες τρίπτυχες αναφορές στις Επιστολές και την Αποκάλυψη.

 

Υπάρχουν κι άλλα εδάφια της Γραφής που προσδιορίζουν το Θεό με τρεις τίτλους ή ονόματα, αν και είναι πολύ περισσότερα αυτά που χρησιμοποιούν μόνο δύο ονομασίες ή περιγραφές και ιδιαίτερα τη φράση «Πατέρας και Κύριος Ιησούς Χριστός». Τα περισσότερα εδάφια της Γραφής, χρησιμοποιούν μόνο μία περιγραφή για το Θεό. Δεν φαίνεται να έχουν καμιά ιδιαίτερη σημασία ως προς τη θεότητα αυτές οι τρίπτυχες αναφορές, γιατί καμία απ’ αυτές δεν φανερώνει διαχωρισμό προσώπων. Ας τις δούμε όμως μια μια χωριστά.

Το Εφεσ.γ:14-17 χρησιμοποιεί τους ακόλουθους τίτλους για να περιγράψει το Θεό: «Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού», «το Πνεύμα αυτού» και «Χριστός». Είναι ενδιαφέρον, ότι αυτό το εδάφιο στην πραγματικότητα δίνει έμφαση στον ένα Θεό χωρίς να διαχωρίζει πρόσωπα, γιατί περιγράφει το Πνεύμα σαν το Πνεύμα του Πατέρα και μετά σαν το Χριστό μέσα στις καρδιές μας. Έτσι λοιπόν, σ’ αυτό το εδάφιο, ο Πατέρας, το Πνεύμα και ο Χριστός αναφέρονται στο ίδιο πρόσωπο. Η μόνη διαφορά που παραμένει βρίσκεται στη φράση «Πατέρας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» που διαχωρίζει το Πνεύμα του Θεού και τη φανέρωσή Του εν σαρκί.

Εφεσ.δ:4-6 Εδώ λέει πολύ καθαρά ότι υπάρχει ένα Πνεύμα, ένας Κύριος κι ένας Θεός ο Πατέρας. Για άλλη μια φορά, αποδεικνύεται ότι ο Θεός είναι είς. Αυτός, ο Ένας Θεός είναι Πνεύμα και είναι ο Κύριος πάντων. Η βασική ιδέα που εκφράζεται σ’ αυτά τα εδάφια είναι ότι ο Θεός είναι εις και όχι τρεις. Γιατί όμως αυτή η ιδέα επαναδιατυπώνεται με τρεις διαφορετικούς τρόπους; Το εδάφιο 4 συνδέει το ένα Πνεύμα με τον ισχυρισμό ότι υπάρχει ένα σώμα, για να μας υπενθυμίσει ότι το ένα Πνεύμα του Θεού μας βαπτίζει στο ένα σώμα (Α’ Κορ.ιβ:13).

Το εδάφιο 5 ομαδοποιεί τον «ένα Κύριο» με τη «μία πίστη» και το «ένα βάπτισμα», φανερώνοντας έτσι ότι πρέπει να προσαρμόσουμε την πίστη μας και το βάπτισμά μας στο πρόσωπο, στο όνομα και το έργο του Κυρίου Ιησού κι όχι σε μια απλή πίστη στο Θεό σαν Πνεύμα. Το εδάφιο 6 τα συγκεντρώνει όλα αυτά λέγοντας «εις Θεός και Πατήρ πάντων, ο ών επί πάντων (δηλαδή είναι Κύριος), και δια πάντων, και εν πάσιν υμίν (σαν Πνεύμα μέσα μας)». Ο ένας Θεός είναι ο ένας Κύριος και το ένα Πνεύμα.

Η τριαδική ερμηνεία του Εφες.δ:4-6 δεν είναι λογική γιατί ξεχωρίζει τον Ιησού απ’ το Θεό. Αν αυτά τα εδάφια υποστηρίζουν τρία πρόσωπα, τότε αυτά πρέπει να είναι ο Θεός και Πατέρας, ο Κύριος, το Πνεύμα. Όμως αυτή η ερμηνεία φανερώνει ότι ο Πατέρας είναι Θεός κατά ένα τρόπο που ο Ιησούς δεν είναι.

Αυτό όμως είναι αντίθετο με τη θεωρία της τριάδας, να θεωρεί κανείς τον Ιησού ξεχωρισμένο από το Θεό. Οι τριαδικοί πρέπει να είναι συνεπείς με τη θεωρία τους και να δεχτούν τον Ιησού σαν τον ένα και μοναδικό Θεό της Βίβλου, γιατί διαφορετικά εκθέτουν τη θεολογία τους περί ενός Θεού.

Σύμφωνα με το Εβρ.θ:14, ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό Του δια του αιωνίου Πνεύματος στο Θεό. Το υποκείμενο του ρήματος εδώ είναι το αίμα του Χριστού, που ξεκάθαρα σημαίνει ότι το ρήμα αναφέρεται στον ανθρώπινο, μεσιτικό ρόλο του Χριστού. Πως ο Χριστός πρόσφερε τον εαυτό του θυσία; Με τη δύναμη της θείας φύσης του – του αιωνίου Πνεύματος – που δεν είναι κανείς άλλος παρά ο Πατέρας.

Ο Ιησούς προσευχήθηκε στον Πατέρα στον κήπο της Γεθσημανή και πήρε δύναμη ν’ αντέξει τη σταύρωση. Αυτό το εδάφιο, απλά μας διδάσκει ότι ο Χριστός μπόρεσε να προσφέρει το ανθρώπινο σώμα Του στο Θεό με τη βοήθεια του Πνεύματος του Θεού.

Το ίδιο, η Α’ Πέτρ.γ:18 λέει ότι ο Χριστός θανατώθηκε κατά τη σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε δια του Πνεύματος για να μπορέσει να μας φέρει προς το Θεό. Ξέρουμε ότι ο Ιησούς ανέστησε τον εαυτό Του απ’ τους νεκρούς δια του θείου Πνεύματός Του (Ιωάν.β:19-21, Ρωμ.η:9-11).

Σε άλλα μέρη, η Γραφή λέει ότι ο Θεός ανέστησε τον Ιησού απ’ τους νεκρούς (Πράξ.β:32). Έτσι, έχουμε τον άνθρωπο Χριστό να ανασταίνεται από τους νεκρούς δια του Πνεύματος του Θεού – τη θεία φύση του Χριστού – προκειμένου να συνδιαλλάξει τον άνθρωπο με το Θεό.

Στην Α’ Πέτρ.α:2 αναφέρεται η πρόγνωση του Θεού Πατέρα, ο αγιασμός του Πνεύματος και το αίμα του Χριστού. Αυτό το εδάφιο απλά περιγράφει διαφορετικές όψεις του Θεού σε σχέση με τη σωτηρία μας. Αρχικά, η πρόγνωση είναι μέρος της παντογνωσίας του Θεού, κάτι που είχε πριν την ενσάρκωση και πριν την έκχυση του Αγίου Πνεύματος στις έσχατες ημέρες. Είναι φυσικό λοιπόν να το συνδέουμε με το ρόλο του Θεού σαν Πατέρα.

Μετά, ο Θεός δεν έχει αίμα παρά μόνο δια του ανθρώπου Ιησού και γι’ αυτό είναι πιο φυσικό να λέμε το αίμα του Ιησού παρά το αίμα του Θεού ή το αίμα του Πνεύματος. Τελικά, αγιαζόμαστε ή ξεχωριζόμαστε από την αμαρτία με τη δύναμη του Θεού που κατοικεί μέσα μας και γι’ αυτό ο Πέτρος με φυσικότητα μιλάει για τον αγιασμό του Πνεύματος. Όπως και στην Β’ Κορ.ιγ:14, η Γραφή χρησιμοποιεί τον πιο λογικό τρόπο για να περιγράψει αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ή έργα του Θεού, συνδέοντάς τα με τους ρόλους, τα ονόματα ή τους τίτλους που έχει ο Θεός.

Το Ιούδ.20-21 είναι άλλο ένα εδάφιο της Γραφής σαν τα παραπάνω. Μιλάει για προσευχή «εν Πνεύματι αγίω», για την αγάπη του Θεού και το έλεος του Ιησού. Όπως και προηγουμένως, μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αυτά σημαίνουν διαφορετικές ενέργειες του Θεού και χρησιμοποιούνται ρόλοι που συνδέονται πιο στενά μ’ αυτές τις ενέργειες.

Στην Αποκ.α:4-5 λέει: “….. χάρις υμίν και ειρήνη από του ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος και από των επτά πνευμάτων τα οποία είναι ενώπιον του θρόνου αυτού και από του Ιησού Χριστού,….”

Σύμφωνα με το 8 εδάφιο, ο Ιησούς είναι «ο Ων ο Ην και ο Ερχόμενος» κι είναι Αυτός που κάθεται στο θρόνο (Αποκ.δ:2,8). Τα εφτά πνεύματα ανήκουν στον Ιησού (Αποκ.γ:1 & ε:6).

Αυτό το εδάφιο, ωστόσο, απλά μας δίνει μερικούς τρόπους να δούμε τον ένα Θεό που είναι ο Ιησούς Χριστός. Ο λόγος που το εδάφιο 5 αναφέρει τον Ιησού Χριστό επιπρόσθετα με την προηγούμενη περιγραφή του Θεού, είναι για να δώσει έμφαση στην ανθρώπινη φύση Του, αφού τον ονομάζει «πρωτότοκο εκ των νεκρών».

Αν τώρα κάποιος θέλει να βλέπει σ’ αυτό το εδάφιο τρία πρόσωπα, τι θα τον εμποδίσει να χωρίσει το Πνεύμα σε 7 πρόσωπα σύμφωνα με το εδάφιο 4; Ακόμα, το εδάφιο 6 μιλάει για τον «Θεό και Πατέρα» (του Ιησού), που κατά την ίδια λογική θα πρέπει να δούμε κι εδώ δύο πρόσωπα, το Θεό και τον Πατέρα.

Συμπερασματικά, μερικά εδάφια της Γραφής χρησιμοποιούν τρεις τίτλους ή ονόματα του Θεού, αλλά σε κάθε περίπτωση η Βίβλος χρησιμοποιεί ένα πολύ φυσικό και εύκολα κατανοητό τρόπο να περιγράψει την πολλαπλότητα των ρόλων, των χαρακτηριστικών ή των ενεργειών του Θεού. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτά τα εδάφια, στην πραγματικότητα μας παρέχουν επιπλέον αποδείξεις ότι υπάρχει ένας Θεός που έχει ένα κι όχι πολλά πρόσωπα.

 

Το πλήρωμα της θεότητας

 

Σ’ αυτό το βιβλίο, έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στο Κολ.β:9, επειδή μας διδάσκει ότι το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά στον Ιησού Χριστό. Αυτό για μας σημαίνει ότι όλος ο Θεός, κάθε χαρακτηριστικό Του, όλη η δύναμή Του και ο χαρακτήρας Του είναι μέσα στο Χριστό. Πατέρας, Υιός, Άγιο Πνεύμα, Γιάχβε, Λόγος και κάθε τι άλλο, είναι όλα μέσα στον Ιησού.

Μερικοί τριαδικοί προσπαθούν ν’ αντιμετωπίσουν αυτή την ερμηνεία, αναφερόμενοι στο Εφεσ.γ:19 όπου λέει «δια να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού». Άρα, αρνούνται ότι το Κολ.β:9 μιλάει για την πλήρη θεότητα του Ιησού, ενώ υποστηρίζουν ότι το Εφες.γ:19 μιλάει για την πληρότητα της θεότητας μέσα στους Χριστιανούς! Θ’ απαντήσουμε σ’ αυτό το επιχείρημα, αναλύοντας χωριστά αυτά τα δύο εδάφια.

Το Κολ.β:9 δεν αναφέρεται στο πλήρωμα της θεότητας με τον ίδιο τρόπο που αναφέρεται το Εφες.γ:19. Αμέσως μετά τη δήλωση ότι το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά στο Χριστό, η Βίβλος προσθέτει: «και είσθε πλήρεις εν αυτώ, όστις είναι η κεφαλή πάσης αρχής και εξουσίας» (εδ.10).

Με άλλα λόγια, ότι χρειαζόμαστε βρίσκεται μέσα στο Χριστό, Αυτός είναι ο Παντοδύναμος. Αυτές οι δηλώσεις βασίζονται στο εδάφιο 9 και επομένως αυτό το εδάφιο πρέπει να σημαίνει ότι κάθε τι που έχει σχέση με το Θεό είναι μέσα στο Χριστό.

Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το μόνο λογικό συμπέρασμα που βασίζεται στο θέμα αυτού του βιβλίου. Τα κεφάλαια α & β αξιώνουν τα παρακάτω για τον Ιησού:

 

Η θεότητα του Ιησού όπως φαίνεται στην επιστολή προς Κολοσσαείς
	Εδάφιο	Περιγραφή του Ιησού
1	α:15	Η εικόνα του αόρατου Θεού
2	α:16	Η αιτία της Δημιουργίας
3	α:17	Αυτός που είναι προ πάντων
4	α:17	Τα πάντα συντηρούνται δι’ Αυτού
5	α:18	Κεφαλή της εκκλησίας
6	α:18	Πρωτεύων στα πάντα
7	α:19	Το πλήρωμα της θεότητας ευδόκησε να κατοικήσει σ’ Αυτόν
8	α:20	Έχει συνδιαλλάξει τα πάντα προς το Θεό
9	β:3	Έχει όλη τη σοφία και τη γνώση (παντογνωσία)
10	β:5	Αυτός στον οποίο πρέπει να πιστεύουμε
11	β:6	Να περπατάμε «εν αυτώ»
12	β:7	Αυτός στον οποίο πρέπει να είμαστε ριζωμένοι και οικοδομημένοι
13	β:9	Όλο το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά σ’ Αυτόν
14	β:10	Είμαστε πλήρεις σ’ Αυτόν
15	β:10	Είναι η κεφαλή κάθε αρχής και εξουσίας (Παντοδύναμος)

 

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι στην Κολ.β:2, το αντικείμενο είναι «το μυστήριον του Θεού Χριστού» (κείμενο). Το εδάφιο 9 είναι μια επεξεργασία, ή μια επιπλέον ερμηνεία αυτού του μυστηρίου. Το μυστήριο του Θεού Χριστού είναι ότι όλο το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά στο Χριστό. Βλέπουμε λοιπόν απ’ τα συμφραζόμενα, ότι το Κολ.β:9 είναι μια επεξήγηση της πλήρους θεότητας του Ιησού.

Μετά απ’ όλα αυτά, είναι καθαρό πλέον ότι το Κολ.α:19 και β:9 περιγράφουν την τέλεια θεότητα του Ιησού Χριστού. Είναι αδύνατον να εφαρμόσουμε αυτά που λέει στην Κολ.α & β στους εαυτούς μας και να θέλουμε να είμαστε σωστοί. Εμείς δεν είμαστε η ενσάρκωση του πληρώματος της θεότητας. Ούτε είμαστε παντογνώστες, παντοδύναμοι κτλ. Ότι και να σημαίνει το Εφεσ.γ:19, δεν μπορεί να σημαίνει το ίδιο με το Κολ.α:19 & β:9.

Όμως, τότε, τι σημαίνει το Εφεσ.γ:19 όταν λέει: «δια να πληρωθήτε με όλον το πλήρωμα του Θεού»; Όταν διαβάσουμε τα συμφραζόμενα, θα καταλάβουμε που δίνεται η έμφαση. Οι Χριστιανοί μπορούν να έχουν όλο το πλήρωμα του Θεού μέσα τους επειδή έχουν το Χριστό. Αφού ο Χριστός είναι το πλήρωμα της θεότητας, αν έχουμε μέσα μας το Χριστό, έχουμε όλο το πλήρωμα της θεότητας. Στο εδάφιο 17 μας λέει ότι πρέπει να κατοικήσει ο Χριστός στις καρδιές μας κι έτσι θα έχουμε το πλήρωμα της θεότητας μέσα μας (εδ.19).

Μπορεί να ρωτήσει κανείς, σε τι διαφέρει ένας Χριστιανός απ’ τον άνθρωπο Χριστό, εφόσον και οι δύο έχουν το πλήρωμα της θεότητας μέσα τους; Η απάντηση είναι ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεός που φανερώθηκε εν σαρκί. Μέσα στην ανθρώπινη φύση Του κατοικούσε η θεία φύση που ήταν ο Θεός. Τώρα πια, τίποτα δεν μπορεί να χωρίσει τον Ιησού απ’ τη θεότητά Του. Εμείς μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το Πνεύμα του Θεού μέσα μας, ή το Πνεύμα μπορεί ν’ αναχωρήσει από μέσα μας, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον άνθρωπο Ιησού.

Ο Χριστός έχει όλες τις ιδιότητες και τα στοιχεία του χαρακτήρα του Θεού σαν φύση Του, ενώ εμείς τα έχουμε δια του Χριστού που κατοικεί μέσα μας. Η φύση του Θεού δεν είναι δική μας φύση. Μπορούμε να φανερώνουμε το Πνεύμα του Θεού αφήνοντάς το να διοικεί τη ζωή μας και να λάμπει από μέσα μας, καθώς περπατάμε κατά το Πνεύμα, αλλά μπορούμε επίσης να το σβήσουμε αφήνοντας τη σάρκα μας να μας κυβερνά, όταν περπατάμε κατά τη σάρκα.

Ο Ιησούς Χριστός έχει όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά, γιατί είναι ο ίδιος ο Θεός που φανερώθηκε εν σαρκί. Εμείς μπορούμε να έχουμε το πλήρωμα του Θεού στη ζωή μας, καθώς επιτρέπουμε στον Ιησού να ζει μέσα μας.

Υπάρχει ακόμα μια πλευρά που πρέπει να αναφέρουμε, με σεβασμό στο Κολ.β:9. Κάποιοι επισημαίνουν ότι ο σκοπός του Παύλου όταν έγραφε αυτά δεν ήταν ν’ αντιταχθεί στην τριαδική θεωρία, αλλά στο Γνωστικισμό. Μα, φυσικά ο Παύλος δεν στόχευε στη θεωρία αυτή, αφού δεν είχε ακόμα ανακύψει, δεν υπήρχε στην εποχή του! Χωρίς αμφιβολία, ο Παύλος αντιτάχθηκε στη Γνωστική διδασκαλία ότι ο Χριστός ήταν μια ιεραρχικά κατώτερη εκπόρευση απ’ τον υπέρτατο Θεό.

Σήμερα, όμως, τι να πούμε για το ανεκδιήγητο «Θεός εκ Θεού» που κάποιοι έχουν σαν σύμβολο πίστης; Ωστόσο, το γεγονός παραμένει, ότι τα γραπτά του Παύλου, που ήταν εμπνευσμένα από το Άγιο Πνεύμα, αποκλείουν την τριαδική θεωρία. Η επιστολή προς Κολοσσαείς είναι άλλη μία καθαρή επιβεβαίωση αυτού που πιστεύουμε, ότι ο Θεός είναι είς. Δεν έχει σημασία ποια ψευδοδιδασκαλία αντιμαχόταν ο Παύλος, σαν δόγμα έχει την ίδια αξία σήμερα. Η διδασκαλία του Μονοθεϊσμού που δίδαξε τότε ήταν βέβαια ενάντια στο Γνωστικισμό, όπως σήμερα είναι ενάντια στην Τριαδική θεωρία και κάθε άλλη διδασκαλία που αρνείται ότι όλο το πλήρωμα της θεότητας κατοικεί σωματικά στον Ιησού Χριστό.