Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (2)

 

Ο Υιός, σύμφωνα με τη Βιβλική ορολογία.

 

Θα εξετάσουμε τη διπλή φύση του Ιησού, στο πλαίσιο της Βιβλικής ορολογίας. Ο όρος Πατέρας, αναφέρεται στον ίδιο το Θεό - στο πλήρωμα της θεότητας. Όταν μιλάμε για το αιώνιο Πνεύμα του Θεού, εννοούμε το Θεό, τον Πατέρα. Ο όρος Θεός Πατέρας είναι απόλυτα αποδεκτός γιατί είναι Βιβλικός (Τίτ.α:4).

Ωστόσο, η Γραφή δεν χρησιμοποιεί ούτε μία φορά τον όρο «Θεός Υιός». Δεν είναι σωστός όρος γιατί το «Υιός Θεού» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Ιησού. Η Βίβλος ορίζει σαν Υιό Θεού το παιδί που γεννήθηκε από τη Μαριάμ κι όχι το αιώνιο Πνεύμα του Θεού (Λουκ.α:35). Ο όρος Υιός Θεού μπορεί ν’ αναφέρεται αποκλειστικά στην ανθρώπινη φύση του Ιησού, ή στο ότι ο Θεός φανερώθηκε εν σαρκί.

Υιός Θεού ποτέ δεν σημαίνει μόνο το ασώματο Πνεύμα. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σωστά τον όρο «Υιός», ξεχωριστά απ’ την ανθρώπινη φύση του Ιησού. Οι όροι «Υιός Θεού», «Υιός του ανθρώπου», «Υιός», είναι σωστοί και Βιβλικοί. Ο όρος όμως «Θεός Υιός» δεν ταιριάζει και δεν είναι σωστός γιατί εξισώνει τον Υιό με τη θεότητα κι έτσι δεν είναι Βιβλικός.

Ο Γιος του Θεού δεν είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο στη θεότητα, αλλά η φυσική έκφραση του ένα και μοναδικού Θεού. Ο Γιος είναι η «εικών του Θεού του αοράτου» (Κολ.α:13-15) και το «απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού» [του Θεού] (Εβρ.α:2-3).

Όπως η σφραγίδα αφήνει ένα ακριβές αντίγραφο πάνω στο χαρτί, έτσι κι ο Γιος του Θεού είναι η τέλεια έκφραση του Πνεύματος του Θεού εν σαρκί. Ο άνθρωπος δεν μπορούσε και δεν μπορεί να δει τον αόρατο Θεό, γι’ αυτό ο Θεός φανέρωσε ακριβώς τον εαυτό Του, σε σάρκα, ώστε ο άνθρωπος να μπορέσει να Τον δει και να Τον γνωρίσει.

Πολλά άλλα εδάφια μέσα στη Γραφή αποκαλύπτουν ότι μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον όρο «Υιός του Θεού» σωστά, μόνο όταν περιλαμβάνει την ανθρώπινη φύση του Ιησού.

Για παράδειγμα, ο Γιος γεννήθηκε από γυναίκα (Γαλ.δ:4), είναι μονογενής (Ιωάν.γ:16), γεννήθηκε (Ματθ.α:21-23  Λουκ.α:35), ο Γιος δεν ήξερε την ώρα της Δεύτερης έλευσης (Μάρκ.ιγ:32), δεν μπορεί να κάνει τίποτα μόνος του (Ιωάν.ε:19), ήρθε τρώγοντας και πίνοντας (Ματθ.ια:19), υπέφερε (Ματθ.ιζ:12), κάποιος μπορεί να βλασφημήσει κατά του Γιου, αλλά δεν μπορεί να βλασφημήσει το Άγιο Πνεύμα και να συγχωρεθεί (Λουκ.ιβ:10), ο Γιος σταυρώθηκε (Ιωάνγ:14  ιβ:30-34) και ο Γιος πέθανε (Ματθ.κζ:40-54  Ρωμ.ε:10).

Ο θάνατος του Ιησού είναι ένα ιδιαίτερα καλό παράδειγμα. Δεν πέθανε το Πνεύμα του Θεού που κατοικούσε μέσα Του, αλλά ο άνθρωπος Χριστός. Όπως δεν μπορούμε να πούμε ότι ο Θεός πέθανε, το ίδιο δεν μπορούμε να πούμε ότι ο «Θεός Υιός» πέθανε. Απ’ την άλλη μεριά, μπορούμε να πούμε ότι ο Γιος του Θεού πέθανε, γιατί αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση Του.

Όπως είπαμε παραπάνω, ο όρος «Υιός» δεν αναφέρεται πάντοτε μόνο στην ανθρώπινη φύση, αλλά στη θεότητα και τον άνθρωπο όπως συνυπάρχουν στο πρόσωπο του Χριστού. Για παράδειγμα, ο Υιός έχει εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες (Ματθ.θ:6), ο Υιός ήταν την ίδια στιγμή στη γη και τον ουρανό (Ιωάν.γ:13), ο Υιός αναλήφθηκε στον ουρανό (Ιωάν.ς:62) και ο Υιός θα έρθει πάλι μέσα στη δόξα να κυβερνήσει και να κρίνει (Ματθ.κε:31).

 

Ο Υιός του Θεού.

 

Ποια είναι η σημασία και η σπουδαιότητα του τίτλου «Υιός Θεού»; Ο όρος αυτός δίνει έμφαση στην θεία φύση του Ιησού και το γεγονός της παρθενικής Του γέννησης. Είναι Γιος του Θεού γιατί συνελήφθη από το Πνεύμα του Θεού έτσι ώστε να είναι κυριολεκτικά Πατέρας Του ο Θεός (Λουκ.α:35).

Όταν ο Πέτρος ομολόγησε ότι ο Ιησούς ήταν «ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος» (Ματθ.ις:16), στην πραγματικότητα αναγνώρισε το Μεσσιανικό ρόλο και τη θεότητα του Ιησού. Οι Εβραίοι κατάλαβαν τι εννοούσε ο Ιησούς όταν ονόμαζε τον εαυτό Του Υιό Θεού ή όταν έλεγε ότι ο Θεός είναι ο Πατέρας Του, γιατί προσπάθησαν να Τον σκοτώσουν επειδή έκανε τον εαυτό Του Θεό (Ιωάν.ε:18  ι:33).

Με λίγα λόγια, ο όρος «Υιός Θεού» αναγνωρίζει την ανθρώπινη φύση του Ιησού, ενώ την ίδια στιγμή έλκει την προσοχή στη θεότητά Του. Στην πραγματικότητα σημαίνει ότι ο Θεός εφανερώθη εν σαρκί.

Θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι οι άγγελοι ονομάζονται γιοι Θεού γιατί δημιουργήθηκαν κατευθείαν απ’ το Θεό (Ιώβ λη:7). Το ίδιο, ο Αδάμ ήταν γιος του Θεού στη δημιουργία (Λουκ.γ:38). Οι άγιοι, τα μέλη της εκκλησίας του Χριστού, είναι γιοι ή παιδιά του Θεού γιατί μας υιοθέτησε σ’ αυτή τη σχέση (Ρωμ.η:14-19).

Είμαστε κληρονόμοι του Θεού και συγκληρονόμοι με το Χριστό, έχοντας όλα τα νόμιμα δικαιώματα της υιοθεσίας. Ωστόσο, ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού με την έννοια που κανείς άλλος δεν υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί Αυτός είναι ο μονογενής Γιος του Θεού (Ιωάν.γ:16). Είναι ο μόνος που συνελήφθη από το Άγιο Πνεύμα, έτσι που η μοναδική θέση Του σαν Γιος, αποδεικνύει καθαρά τη θεότητά Του.

 

Ο Υιός του ανθρώπου.

 

Ο όρος «Υιός του ανθρώπου» τραβά την προσοχή πρωταρχικά στην ανθρώπινη φύση του Ιησού, υπαινισσόμενος ότι ανήκει στο ανθρώπινο γένος. Η Παλαιά Διαθήκη χρησιμοποιεί αυτή τη φράση πολλές φορές προκειμένου ν’ αναφερθεί στην ανθρωπότητα. Για παράδειγμα, τα παρακάτω εδάφια της Γραφής τη χρησιμοποιούν με την έννοια του ανθρώπινου γένους γενικά ή για να χαρακτηρίσουν κάποιον χωρίς ιδιαίτερη ταυτότητα: Ψαλμ.η:4  ρμς:3  Ησ.να:12  Ιερ.μθ:18 (ο Ψαλμός η:4 έχει μια βαθύτερη έννοια που αναφέρεται προφητικά στο Μεσσία, όπως βλέπουμε στην προς Εβρ.β:6-7).

Ο όρος «Υιός του ανθρώπου» αναφέρεται επίσης πολλές φορές σε κάποιο συγκεκριμένο άνθρωπο, ιδιαίτερα στον Ιεζεκιήλ όπου προσδιορίζει τον προφήτη (Ιεζ.β:1, 3, 6, 8  Δαν.η:17). Σε μερικά εδάφια της Γραφής, εννοεί ένα άνθρωπο στον οποίο ο Θεός έχει δώσει ανώτατη εξουσία και δύναμη (Ψαλμ.π:17  Δαν.ζ:13).

Ο Ιησούς χρησιμοποίησε πολλές φορές τον όρο «Υιός του ανθρώπου» για τον εαυτό Του. Στις περισσότερες περιπτώσεις σαν συνώνυμο του «Εγώ», ή σαν τίτλο που δίνει έμφαση στην ανθρώπινη φύση Του. Σε μερικές περιπτώσεις, δεν εννοεί μόνο το γεγονός της ανθρώπινης φύσης, αλλά τη δύναμη και την εξουσία που δόθηκε στον Υιό απ’ το αιώνιο Πνεύμα του Θεού (Ματθ.κδ:30  κε:31). Με λίγα λόγια, ο Ιησούς υιοθέτησε αυτό τον τίτλο με τις έννοιες της δύναμης και της εξουσίας και τον χρησιμοποιούσε σε κάθε περίπτωση. Ο τίτλος αυτός εξυπηρετεί στο να μας υπενθυμίζει ότι ο Ιησούς ήταν πραγματικός άνθρωπος.

 

Ο Λόγος.

 

Εξετάσαμε την έννοια του Λόγου στο τέταρτο κεφάλαιο. Όμως επανερχόμαστε σ’ αυτό τον όρο για να τον ξεχωρίσουμε από τον όρο Υιός. Λόγος, μπορεί να σημαίνει το σχέδιο ή τη σκέψη που υπήρχε στο νου του Θεού. Αυτή η σκέψη ήταν ένα προκαθορισμένο σχέδιο - ένα απόλυτα σίγουρο μελλοντικό γεγονός - τόσο στενά συνδεδεμένο με την πραγματικότητα, που καμιά ανθρώπινη σκέψη δεν μπορεί να είναι.

Λόγος ακόμα μπορεί να σημαίνει το σχέδιο ή τη σκέψη του Θεού που εκφράστηκε στη σάρκα, δηλαδή στον Υιό. Όμως, τότε, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους δύο όρους, Λόγος και Υιός; Ο Λόγος προϋπήρχε και Θεός ήτο ο Λόγος (ο Πατέρας), έτσι μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε χωρίς ν’ αναφερόμαστε στην ανθρώπινη φύση.

Όμως, ο Υιός, αναφέρεται πάντοτε στην κατοίκηση ή τη φανέρωση του Θεού σε σάρκα και δεν μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε χωρίς το ανθρώπινο στοιχείο. Εκτός από ένα προκαθορισμένο σχέδιο στο νου του Θεού, ο Υιός δεν προϋπήρχε πριν τη σύλληψη στην κοιλιά της Μαριάμ. Ο Υιός του Θεού προϋπήρχε σαν σχέδιο, αλλά όχι στην ουσία. Η Γραφή ονομάζει αυτό το προκαθορισμένο σχέδιο του Θεού, Λόγο.

 

Μονογενής Υιός ή αιώνιος Υιός;

 

Στο Ιωάν.γ:16, η Γραφή ονομάζει τον Ιησού μονογενή Γιο του Θεού. Ωστόσο, υπάρχουν πολλοί που χρησιμοποιούν τον όρο «αιώνιος Υιός». Είναι σωστή αυτή η φράση; Όχι. Η Βίβλος δεν τη χρησιμοποιεί ποτέ, εκφράζει μια έννοια που αντιφάσκει με τις Γραφές. Μονογενής σημαίνει ο μόνος γεννηθείς κι ένα απ’ τα συνθετικά της λέξης είναι το ρήμα γεννώ που μια απ’ τις έννοιές του είναι «δίδω αρχή εις τι».

Έτσι, ο όρος μονογενής υποδηλώνει ένα συγκεκριμένο σημείο στο χρόνο - τη χρονική στιγμή που λαμβάνει χώρα η σύλληψη. Εξ ορισμού ο γενών (ο πατέρας), προϋπάρχει του γεννηθέντος. Υπάρχει μια χρονική περίοδος κατά την οποία υπάρχει ο γεννήτορας αλλά δεν υπάρχει ο γεννηθείς, όπως υπάρχει και μια χρονική στιγμή που συμβαίνει η πράξη της γέννησης. Διαφορετικά, η λέξη μονογενής δεν έχει κανένα νόημα. Έτσι, κάθε μία απ’ τις συγκεκριμένες λέξεις μονογενής και Υιός αντιφάσκει με τη λέξη αιώνιος όπως χρησιμοποιείται για το Γιο του Θεού.

Έχουμε ήδη δει ότι ο όρος «Υιός του Θεού» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Ιησού. Είναι ξεκάθαρο, ότι ο άνθρωπος Ιησούς δεν είναι αιώνιος αλλά γεννήθηκε στη Βηθλεέμ. Μπορεί κανείς να μιλά για αιωνιότητα - παρελθόν, παρόν, μέλλον - αναφερόμενος μόνο στο Θεό. Επειδή ο όρος «Υιός του Θεού» αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση ή στη θεότητα που φανερώθηκε εν σαρκί, η ιδέα του «αιώνιου Υιού» είναι ακατανόητη. Ο Γιος του Θεού είχε αρχή.

 

Η αρχή του Υιού.

 

Ο ρόλος του Υιού ή ο Υιός ξεκίνησε να υπάρχει με τη σύλληψή του στη μήτρα της Μαριάμ. Οι Γραφές μιλάνε πολύ καθαρά πάνω σ’ αυτό το θέμα. Γαλ.δ:4 «Ότε όμως ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο Θεός τον Υιόν αυτού, όστις εγεννήθη εκ γυναικός και υπετάγη εις τον νόμον». Ο Γιος του Θεού ήρθε στο πλήρωμα του χρόνου - δεν γεννήθηκε προ των αιώνων όπως συνηθίζεται να λένε. Ακόμα, ο Γιος γεννήθηκε από γυναίκα - δεν είναι αδημιούργητος. Ο Γιος διετέλεσε υπό το Νόμο - όχι πριν το Νόμο. (Δες ακόμα Εβρ.ζ:28).

Ο όρος εγεννήθη αναφέρεται στη σύλληψη του Ιησού όπως περιγράφεται στο Ματθ.α:18-20 και στο Λουκ.α:35. Ο Γιος του Θεού γεννήθηκε, όταν το Άγιο Πνεύμα θαυματουργικά έγινε η αιτία της σύλληψης, μέσα στη μήτρα της Μαριάμ. Αυτό είναι βέβαιο, μόνο και μόνο από την έννοια της λέξης γεννώ, κι επίσης απ’ το Λουκ.α:35 όπου εξηγεί ότι επειδή το Άγιο Πνεύμα θα επισκίαζε τη Μαριάμ, γι’ αυτό το παιδί της θα ήταν Γιος Θεού. Θα πρέπει ακόμα να προσέξουμε εδώ το μέλλοντα χρόνο που χρησιμοποιείται - «θέλει ονομασθή Υιός Θεού» (κληθήσεται).

Τα εδάφια Εβρ.α:5-6 αποκαλύπτουν επίσης ότι η γέννηση του Υιού συνέβη σε μια συγκεκριμένη στιγμή του χρόνου, που σημαίνει ότι ο Γιος είχε μια αρχή μέσα στο χρόνο. «Διότι προς τίνα των αγγέλων είπε ποτέ, Υιός μου είσαι σύ, εγώ σήμερον σε εγέννησα; Και πάλιν, Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ, και αυτός θέλει είσθαι εις εμέ Υιός; Όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην, λέγει, Και ας προσκυνήσωσιν εις αυτόν πάντες οι άγγελοι του Θεού».

Σ’ αυτά τα εδάφια μπορούμε να προσέξουμε ότι: ο Γιος γεννήθηκε μια συγκεκριμένη μέρα (σήμερον) μέσα στο χρόνο. Υπήρξε χρόνος που ο Γιος δεν υπήρχε κι ο Θεός μιλάει προφητικά γι’ Αυτόν λέγοντας «Εγώ θέλω είσθαι εις αυτόν Πατήρ». Ακόμα, ο Θεός «εισαγάγη» το Γιο Του στον κόσμο κάποια στιγμή μετά τη δημιουργία των αγγέλων. (Δες ακόμα Ψαλμ.β:7 & Πράξ.ιγ:33).

Όλα τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που αναφέρονται στο Γιο του Θεού είναι προφητικά και προσμένουν τη μέρα που ο Γιος του Θεού θα γεννηθεί (Ψαλμ.β:7, 12  Ησ.ζ:14, θ:6). Όπως ήδη είδαμε στο 2^ο κεφάλαιο, το εδάφιο Δαν.γ:25 αναφέρεται σε άγγελο. Ακόμα όμως κι αν ήταν κάποια φανέρωση του Θεού, δεν μπορεί να ήταν με το σώμα του Χριστού που δεν υπήρχε ακόμα.

Απ’ όλα αυτά τα εδάφια, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς, ότι ο Γιος δεν είναι αιώνιος, αλλά γεννήθηκε απ’ τον Πατέρα περίπου πριν 2.000 χρόνια.

 

Το τέλος του Υιού.

 

Ο Γιος του Θεού δεν είχε μόνο αρχή, αλλά κατά κάποιο τρόπο, θα έχει κι ένα τέλος. Αυτό γίνεται φανερό απ’ την Α’ Κορ.ιε:23-28. Ιδιαίτερα στο εδάφιο 24 λέει: «ύστερον θέλει είσθαι το τέλος, όταν παραδώση (ο Χριστός) την βασιλείαν εις τον Θεόν και Πατέρα...».

Στο εδ.28 λέει: «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι».

Αυτό το εδάφιο της Γραφής είναι αδύνατον να εξηγηθεί από κάποιον που πιστεύει σε κάποιο «Θεό Υιό» ο οποίος είναι ίσος με τον Πατέρα και αιώνιος όπως ο Πατέρας. Μπορούμε όμως εύκολα να το ερμηνεύσουμε, όταν καταλάβουμε ότι ο όρος «Υιός Θεού» αναφέρεται σ’ ένα ιδιαίτερο ρόλο που πήρε προσωρινά ο Θεός για το σκοπό της απολύτρωσης.

Όταν οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού παύσουν να υπάρχουν, ο Θεός (ο Ιησούς) θα σταματήσει να ενεργεί με το ρόλο του Υιού, ο Υιός θα υποταχθεί στη μεγαλειότητα του Θεού, ο οποίος θα επιστρέψει στον αρχικό ρόλο, του Πατέρα, του Δημιουργού και Κυβερνήτη των πάντων.

Το εδάφιο Εφεσ.ε:27 περιγράφει την ίδια ιδέα με διαφορετικούς όρους: «διά να παραστήση αυτήν (ο Χριστός) εις εαυτόν ένδοξον εκκλησίαν....».

Ο Ιησούς θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του! Πώς μπορεί να γίνει αυτό, στο φως της Α’ Κορ.ιε:24, όπου περιγράφει τον Υιό να παραδίδει τη βασιλεία στον Πατέρα; Η απάντηση είναι απλή: ο Ιησούς σαν ο Υιός, στην τελική του ενέργεια μ’ αυτή την ιδιότητα, θα παραστήσει την εκκλησία στον εαυτό Του σαν ο Πατέρας πλέον.

Άλλη μία ένδειξη ότι ο ρόλος του Υιού έχει τέλος, βρίσκεται στις Πράξ.β:34-35. Ο Πέτρος αναφέρει ένα απόσπασμα του Δαβίδ στον Ψαλμ.ρι:1 «Είπεν ο Κύριος (Γιάχβε) προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου». Ας προσέξουμε τη λέξη εωσού.

Αυτό το εδάφιο περιγράφει τη διπλή φύση του Ιησού, με το Πνεύμα του Θεού (τον Γιάχβε) να μιλάει προφητικά στην ανθρώπινη φύση του Χριστού, τον Κύριο (Αδών). Η έκφραση «εκ δεξιών μου» αντιπροσωπεύει τη δύναμη και την εξουσία του Θεού. «Θέτω τους εχθρούς υποπόδιον των ποδών» σημαίνει την κατά κράτος νίκη του εχθρού, με τρόπο που ο καθένας μπορεί να δει.

Εκείνο τον καιρό, οι νικητές το έκαναν αυτό καμιά φορά κατά γράμμα, έβαζαν το πόδι τους πάνω στο κεφάλι ή στο λαιμό του νικημένου (Ι.Ναυή ι:24). Έτσι λοιπόν η προφητεία στον Ψαλμ.ρι είναι η εξής: Το Πνεύμα του Θεού θα δώσει όλη τη δύναμη και την εξουσία στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, το Γιο του Θεού, εωσού ο Γιος κατατροπώσει τελείως τους εχθρούς, την αμαρτία και το διάβολο.

Ο Γιος θα έχει όλη τη δύναμη εωσού κάμει αυτό. Τι θα συμβεί στον Υιό μετά απ’ αυτό; Μήπως σημαίνει ότι ένα αιώνιο πρόσωπο της τριάδας δεν θα κάθεται πια στα δεξιά του Θεού, ή θα χάσει όλη του τη δύναμη; Όχι. Απλά σημαίνει ότι ο ρόλος του Γιου σαν κυβερνήτης παύει. Ο Θεός θα χρησιμοποιήσει τη φανέρωση εν σαρκί να νικήσει το Σατανά κι έτσι να εκπληρώσει το Γεν.γ:15 όπου είπε ότι το σπέρμα της γυναίκας θα συντρίψει το κεφάλι του διαβόλου. Μετά απ’ αυτό, ο Θεός δεν χρειάζεται πια τον ανθρώπινο ρόλο για να κυβερνήσει.

Αφού ο Σατανάς ριχτεί στη λίμνη του πυρός και κάθε αμαρτία θα έχει κριθεί στην κρίση του λευκού θρόνου (Αποκ.κ), δεν θα χρειάζεται πια ο Υιός να χρησιμοποιεί το θρόνο της δύναμης. Ο Ιησούς Χριστός θα σταματήσει να ενεργεί σαν Γιος και θα είναι ο Θεός για πάντα.

Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός δεν θα χρησιμοποιεί πια το αναστημένο και δοξασμένο σώμα του Χριστού; Πιστεύουμε ότι ο Ιησούς θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί το δοξασμένο σώμα Του σε όλη την αιωνιότητα. Αυτό φαίνεται στην Αποκ.κβ:3-4 όπου περιγράφει το Θεό με τη μορφή του Αρνίου, μετά την τελική κρίση και μετά τη δημιουργία του νέου ουρανού και της νέας γης:

«Και ουδέν ανάθεμα θέλει είσθαι πλέον και ο θρόνος του Θεού και του Αρνίου θέλει είσθαι εν αυτή και οι δούλοι αυτού θέλουσι λατρεύσει αυτόν. Και θέλουσιν ιδεί το πρόσωπον αυτού, και το όνομα αυτού θέλει είσθαι επί των μετώπων αυτών».

Ο Ιησούς είναι «ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» (Εβρ.ζ:21), παρ’ όλα αυτά, δεν θα λειτουργεί σαν ιερέας μετά την τελική κρίση.

Το δοξασμένο ανθρώπινο σώμα του Κυρίου θα είναι αθάνατο, ακριβώς όπως θα είναι και το δικό μας (Α’ Ιωάν.γ:2  Α’ Κορ.ιε:50-54). Αν και το ένδοξο σώμα του Χριστού θα συνεχίσει να υπάρχει, όλοι οι λόγοι της ύπαρξης του Υιού δεν θα έχουν λόγο παραμονής και θα χαθούν καθώς και κάθε ρόλος που έπαιξε ο Υιός θα σταματήσει. Ο Υιός θα υποταχθεί ώστε ο Θεός να είναι τα πάντα εν πάσι. Κατ’ αυτό τον τρόπο θα σταματήσει ο ρόλος του Υιού.