2. Έχεις
λάβει το Άγιο Πνεύμα με το αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς από τότε που
πίστεψες; (Πράξ.ιθ:2)
3. Σε
τι όνομα έχεις βαπτιστεί; (Πράξ.ιθ:3)
Πρέπει να ανήκεις σε κάποια
εκκλησία, γιατί διαφορετικά, φοβάμαι, ότι δεν θα πας στον ουρανό!
Παρατραβηγμένο θα πούνε κάποιοι. Ενσπείρεις φόβους στο λαό του Θεού, θα που
κάποιοι άλλοι.
Εμείς φύγαμε, μαζευόμαστε σε
σπίτια, διαβάζουμε το λόγο του Θεού, προσευχόμαστε, ο Θεός μας μιλάει,
ευλογούμαστε, έχουμε έργο, έχουμε αγάπη μεταξύ μας, κτλ κτλ….. τους μάθαμε
αυτούς που το παίζουν ποιμένες…. θα πουν κάποιοι τρίτοι.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που
θεωρούν ότι η απόφαση που πήραν να ζήσουν τη «χριστιανική» τους ζωή μόνοι τους
είναι ό,τι καλύτερο. Εγώ προσεύχομαι, διαβάζω το λόγο του Θεού, ψάλω, μια χαρά
είμαι!
Εβρ.ι:25 μη αφίνοντες το να
συνερχώμεθα ομού, καθώς είναι συνήθεια εις τινάς, αλλά προτρέποντες αλλήλους,
και τοσούτω μάλλον, όσον βλέπετε πλησιάζουσαν την ημέραν.
Πρέπει να καταλάβουμε ένα πράγμα:
ότι κι αν κάνουμε, όσο ωραίο κι αν φαίνεται, αν δεν συμφωνεί με το λόγο του
Θεού είναι μάταιο!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι έχουν
συμβεί πάρα πολλά παρατράγουδα σε εκκλησιαστικούς χώρους, με αποτέλεσμα να
κάνουν άτομα είτε να συρθούν πίσω, ή να πάρουν μια αρνητική θέση. Όμως αυτά
πάντα συνέβαιναν, ακόμα και στον καιρό των αποστόλων, στην πρώτη εκκλησία!!!
Παρόλα αυτά, η εκκλησία πάντοτε
υπήρχε, δομημένη στις αρχές του λόγου του Θεού.
Σήμερα, κυκλοφορούν κάποιοι μέσα
στο χριστιανικό κόσμο, που κρατάνε τη σημαία της «επανάστασης» και της
«ανεξαρτησίας»: δεν θέλουμε ποιμένες, δεν τους χρειαζόμαστε, μόνο την πάρτη
τους κοιτάνε, μόνο τα χρήματα τους ενδιαφέρουν, όλο για δέκατα μιλάνε κτλ κτλ…
Είναι να τους λυπάσαι!
Βέβαια, όπως συμβαίνει πάντοτε σ’
αυτές τις περιπτώσεις, επειδή δεν ξέρουν, φωνάζουν, μεγαλαυχούν. Ο θρήσκος
άνθρωπος χαλινώνει τη γλώσσα του.
Αυτή είναι η γνώμη τους, γιατί ο
Θεός έχει άλλη γνώμη επί του θέματος:
Εφες.δ:11-13 Και αυτός έδωκεν
άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς, άλλους δε
ποιμένας και διδασκάλους, προς την τελειοποίησιν των αγίων, διά το έργον της
διακονίας, διά την οικοδομήν του σώματος του Χριστού, εωσού καταντήσωμεν πάντες
εις την ενότητα της πίστεως και της επιγνώσεως του Υιού του Θεού, εις άνδρα
τέλειον, εις μέτρον ηλικίας του πληρώματος του Χριστού.
Αν Αυτός, (ο Ιησούς), έδωσε
ποιμένες, το να εναντιώνεσαι στο θεσμό δεν εναντιώνεσαι σε ανθρώπους, αλλά στον
ίδιο το Θεό!
Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει
ποιμένας κατά την καρδίαν μου και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει.
Απέτυχε ο Θεός; Όχι βέβαια!
Ο Θεός, για το έργο της
διακονίας, για την τελειοποίηση των αγίων, για την οικοδομή της εκκλησίας,
έκανε μία κίνηση: έδωσε αποστόλους, προφήτες, ευαγγελιστές, ποιμένες και
δασκάλους.
Αυτή είναι η κίνηση του Θεού. Και
θα σε ρωτήσω μια απλή ερώτηση: θες να οικοδομηθείς, θες να τελειοποιηθείς, θες
να καταντήσεις στο μέτρο της ηλικίας του πληρώματος του Χριστού; Ποιος είναι ο
ποιμένας σου; Ποια είναι τα άτομα με τα οποία παίρνεις το δείπνο του Κυρίου;
Ποιοι είναι οι αδελφοί σου τους οποίους πρέπει να υπομένεις, να αγαπάς, να θεωρείς
υπερέχοντες κτλ κτλ.
Κατάλαβες ότι πρέπει να ανήκεις
σε μία σωστά εδραιωμένη εκκλησία; Κατάλαβες ότι πρέπει να έχεις ποιμένα;
Α’ ΚΟΡ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία
πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα,
έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.
Μερικές φορές γίνεται άσοφη
κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική
προέρχεται κυρίως από:
1. Άτομο
που έχει σωθεί απ’ το χώρο της δογματικής εκκλησίας, θέλει να αισθανθεί
ελεύθερο από τη δουλεία των σχημάτων της παραδοσιακής εκκλησίας, κι έτσι
πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.
2. Άτομο
που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, υιοθετώντας μια ανεξάρτητη θέση και
στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, προάγοντας έτσι την αποκαλούμενη «ελεύθερη»
εκκλησία.
Βέβαια μπορεί κανείς να
συναντήσει κι άλλους λόγους κριτικής ενάντια στην εκκλησιαστική οργάνωση. Είναι
πολύ σημαντικό και αναγκαίο να πειστεί απόλυτα ο χριστιανός ότι Αυτός που έχει
διατάξει την εκκλησιαστική οργάνωση είναι ο Θεός και ότι η Γραφή καθαρά
διδάσκει ένα θείο σχέδιο για οργάνωση της εκκλησίας.
Αν κάποιος έχει ενοχληθεί από
κάποια απρεπή συμπεριφορά, θα πρέπει να αναφερθεί στο συγκεκριμένο γεγονός, κι
αν γίνεται και ονομαστικά. Αυτό σημαίνει θάρρος, δικαιοσύνη, ανδρισμό αν
θέλετε, κι όχι να κατακρίνει γενικά και αόριστα τους πάντες και τα πάντα.
Αν ο μανάβης της γειτονιάς σου σε
έκλεψε στο ζύγι, δεν είναι σωστό να φωνάζεις ότι οι μανάβηδες είναι κλέφτες!!
Χωρίς οργάνωση δεν μπορεί να
υπάρξει κυβέρνηση αλλά ούτε και πειθαρχία στην εκκλησία, κι αν η κυβέρνηση και
η πειθαρχία είναι Γραφικά και απαραίτητα, το λογικό συμπέρασμα είναι ότι η
οργάνωση είναι απ’ το Θεό.
Για να μην υπάρχει παρεξήγηση, ας
γίνει κατανοητό ότι η εκκλησία δεν είναι μια οργάνωση, αλλά ένας ζωντανός
οργανισμός μέσα στον οποίο κατοικεί το Άγιο Πνεύμα. Η αληθινή εκκλησία δεν
γνωρίζει δογματικούς ή οργανωτικούς φραγμούς. Το σώμα του Χριστού δεν μπορεί να
περιοριστεί από τοίχους που υψώθηκαν με ανθρώπινη θέληση. Η εκκλησία του Θεού
κόβει (διαχωρίζει) κάθε δογματική γραμμή.
Η οργάνωση είναι απ’ το Θεό;
Είναι μέσα στο λόγο του Θεού; Υπάρχει ανάγκη οργάνωσης; Και στις τρεις αυτές
ερωτήσεις μπορούμε να απαντήσουμε με έμφαση και χωρίς κανένα δισταγμό. Ναι, η
οργάνωση είναι απ’ το Θεό.
Μια από τις καταστάσεις που θα
υπάρχουν λίγο πριν την έλευση του Κυρίου είναι και το πνεύμα της ανομίας και
αναρχίας πάνω στη γη. Το μυστήριο της ανομίας ήδη ενεργείται (Β’ Θεσ.β). Και
είναι μυστήριο μέχρι να φύγει ο κωλύων τώρα και να αποκαλυφθεί ο άνομος.
Βλέπουμε ότι ο Α/Χ είναι αυτός
που εδώ ονομάζεται άνομος κι έχει να κάνει με το πνεύμα της ανομίας, το οποίο
μπορεί κανείς να διακρίνει οπουδήποτε σήμερα. Εγκληματικότητα, νεανική παρακοή,
διαζύγια, συνεχώς αυξάνουν τα τελευταία χρόνια. Ο άνθρωπος θέλει να κάνει ότι
θέλει, δεν θέλει να σεβαστεί καμία κυβέρνηση, ούτε αναγνωρίζει ότι μπορεί να
διοικείται από κάποιον άλλο άνθρωπο.
Αυτό το πνεύμα της ανομίας έχει
μπει μέσα στα σπίτια δημιουργώντας ανυπάκουα παιδιά και επαναστατικές και
ανυπότακτες συζύγους. Το ίδιο πνεύμα έχει εισχωρήσει στις εκκλησίες και έχει
κάνει τους πιστούς να μην θέλουν να ζουν κάτω από την υγιαίνουσα διδασκαλία.
Όπου δεν υπάρχει κυβέρνηση
εκκλησίας, ο καθένας κάνει ότι θέλει και δεν μπορεί να υπάρχει θεία τάξη και
πειθαρχία. Αυτή η κατάσταση οδηγεί μόνο σε κομφούζιο, αταξία και η θεία αρμονία
της κυβέρνησης του Θεού καταστρέφεται εντελώς.
“διότι ο Θεός δεν είναι ακαταστασίας αλλά ειρήνης” Α’ Κορ.ιδ: 33.
Κάθε τι που δημιουργείται ή
ορίζεται από το Θεό έχει μια θαυμαστή τάξη. Το ίδιο ισχύει και για την
εκκλησιαστική κυβέρνηση.
Εκκλησιαστική κυβέρνηση και
πειθαρχία είναι τόσο απαραίτητα στην τοπική συνάθροιση, όσο και σ’ όλη την
εκκλησία στο σύνολό της. Όποιος δεν μπορεί να ταπεινώσει τον εαυτό του και να
υπακούσει αυτούς που ο Θεός έχει θέσει από πάνω του, είναι ακατάλληλος και να
κυβερνήσει άλλους.
”Πείθεσθε εις τους προεστώτας σας και υπακούετε” Εβρ.ιγ: 17.
Το σύστημα, ο τύπος της
εκκλησιαστικής κυβέρνησης που δίδεται στο λόγο του Θεού είναι Θεοκρατικό. Είναι
ο Θεός αυτός που κυβερνά το λαό Του μέσα από τους κεκλιμένους δια του Αγίου
Πνεύματος εργάτες.
Υπάρχουν δύο άκρα στην κυβέρνηση
της εκκλησίας που είναι και τα δύο λάθος:
1. Κυβερνά
ο λαός: Αυτό είναι ένα δημοκρατικό σύστημα διακυβέρνησης της εκκλησίας που
βέβαια είναι ότι καλύτερο για μια χώρα, αλλά δεν έχει οριστεί από το Θεό για
την εκκλησία Του. Βεβαίως οι αδελφοί δεν θα αγνοηθούν ή θα περιφρονηθούν. Θα
ζητείται η συμβουλή τους και θα είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τις επιθυμίες τους
και τις πεποιθήσεις τους. Μπορούν να επηρεάζουν τις αποφάσεις των υπεύθυνων
εργατών αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να ξέρουν να υποτάσσονται στην τελική
απόφαση του ποιμένα τους.
2. Κυβερνά
το πρεσβυτέριο (ο ποιμένας): Αυτό είναι ένα καταλυτικό σύστημα
διακυβέρνησης που ο ποιμένας γίνεται κύριος πάνω στην κληρονομιά του Θεού και
δημιουργεί μια δικτατορία.
Το Θεοκρατικό σύστημα είναι
ακριβώς η ισορροπία των δύο αυτών άκρων. Ο ποιμένας αναγνωρίζεται σαν η κεφαλή
της εκκλησίας διορισμένος απ’ το Θεό και δια του οποίου ο Θεός οδηγεί το λαό
Του. Αυτό δεν δίνει το δικαίωμα στον ποιμένα να γίνει κύριος πάνω στην
κληρονομιά του Θεού, αντίθετα είναι ο πνευματικός πατέρας, ένας βοσκός του ποιμνίου,
ένας οδηγός του λαού του Θεού.
Έχεις λάβει το Άγιο Πνεύμα με το
αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς από τότε που πίστεψες; Το Άγιο Πνεύμα δόθηκε για
να μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια. Άνθρωπος που δεν έχει βαπτιστεί με το Άγιο
Πνεύμα, μπορεί να ξέρει χίλια δυο πράγματα, αλλά δεν ξέρει αυτά που ο Θεός θα
ήθελε να ξέρει. Έχει τη σοφία του κόσμου.
Αν δεν έχεις βαπτιστεί στο όνομα
του Ιησού Χριστού, ξαναδιάβασε το βιβλίο των Πράξεων!
