Η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. από τον Τίτο, σηματοδοτεί το τέλος της μητρικής εκκλησίας.
Η Ρώμη με πληθυσμό 1.650.000, αποτελεί στην συνέχεια την μεγαλύτερη σε μέγεθος εκκλησία και το κέντρο των εξελίξεων της εποχής.Τηρουμένων των πληθυσμιακών αναλογιών, η εκκλησία της Ρώμης ίσως να είχε αριθμό πιστών σχεδόν ίσο με το άθροισμα των εκκλησιών των υπολοίπων πόλεων.
Μετά τον Παύλο ο Λίνος (το όνομά του αναφέρεται στην προς Τιμόθεον επιστολή) το 76 μ.Χ. όρισε πρεσβύτερο-επίσκοπο Ρώμης τον Κλήτο που άλλωστε είχε εκλεγεί από τους εκεί αδελφούς.(Σημειώνουμε ότι το μοναρχικό επισκοπικό αξίωμα δεν υπήρχε την εποχή εκείνη).
Στη συνέχεια το 88 μ.Χ. ο Κλήτος και η εκκλησια της Ρώμης ορίζουν επίσκοπο-πρεσβύτερο τον Κλήμη. Ο Κλήμης συνεχίζει την αποστολική διδασκαλία (..Σύ Ει ο Θεός Μόνος..Δέσποτα επουράνιε, βασιλεύ..Πατέρα και κτίστην Θεόν..).
Το 97 αναλαμβάνει ο Ευάριστος , το 105 μ.Χ. ο Αλέξανδρος, το 115 ο Ξυστός , το 125 ο Τελεσφόρος , το 136 ο Υγίνος , το 140 ο Πίος , το 155 ο Ανίκητος , το 166 ο Σωτήρ , το 174 ο Ελεύθερος.
Ολοι κρατούν την αποστολική διδασκαλία και πολεμούν τους γνωστικούς. Ο Ελεύθερος μάχεται και τις δοξασίες της πρωτοεμφανιζόμενης αίρεσης των μοντανιστών. Οι μοντανιστές ήταν ουνιταριανή "χαρισματική" ομάδα που ανέπτυξε πρώιμες τριαδικές δοξασίες.
Το 189 μ.Χ. παραδίδει στον Βίκτωρα. Ο Βίκτωρ σαν επίσκοπος συνεχίζει τον αγώνα κατά των μοντανών, οι οποίοι τον "κατηγορούν" σαν "ακραίο"μονοθειστή και "πατροπασχίτη" οπαδό του Πραξέα (η παραπλανητική αυτή ορολογία ανήκει σε μοντανιστές συγγραφείς).
Το 199 μ.Χ. παραδίδει στον Ζεφυρίνο. Ο Ζεφυρίνος σαν επίσκοπος μάχεται ταυτόχρονα τους τριαδικούς μοντανούς και τους υιοθετιστές. Η κρατούσα διδασκαλία στην εκκλησία επί Ζεφυρίνου είναι του μονοθειστή Επιγόνου.
Το 217 μ.Χ. παραδίδει στον Κάλλιστο. Ο Κάλλιστος σαν επίσκοπος παραδέχεται τις διδασκαλίες του μονοθειστή Νοητού και του μονοθειστή Σαβέλλιου. Μάχεται τις διδασκαλίες περί αγαμίας των λειτουργών της εκκλησίας και την αίρεση των διθειτών του Ιππόλυτου .
Ο (φιλομοντανιστής) Ιππόλυτος προσποιούμενος ότι μάχεται τους μοντανούς και έχοντας σαν προκάλυμμα το συγγραφικό του έργο (στο οποίο ασχολούνταν με την καταγραφή των αιρέσεων), προσπάθησε να εισαγάγει (σχετικά με την φύση του Ιησού) την διδασκαλία του διθεισμού. Ετσι μαζί με τον μοντανιστή Τερτυλλιανό θεωρούνται οι εκφραστές της πρώιμης τριαδικής διδασκαλίας που κατέληξε στη γνωστή Αθανασιαδική θεολογία τον 4ο αιώνα.
Ο Ιππόλυτος έλαβε θέση επί παντός επιστητού και εξαπέλησε συστηματική επίθεση κατά του επισκόπου με πρόσχημα την αποδοχή των μετανοούντων αμαρτωλών στην εκκλησία (οι μοντανοί επέβαλαν ισόβια συγχώρηση στους αμαρτωλούς).
Οταν απέτυχε στην άλωση της εκκλησίας από μέσα,άλλαξε τακτική και αυτοανακηρύχθηκε επίσκοπος με την υποστήριξη ομάδας μοντανιστών της Ρώμης. Οι (μεταγενέστεροι) τριαδικοί προσπαθώνταςνα υποβαθμίσουν την σημασία της προσπάθειας ανατροπής της αποστολικής διαδοχής, την ονόμασαν (χαριτολογόντας) "σχίσμα".
Η εκκλησία μετά τον Κάλλιστο εξέλεξε το 235 τον Ουρβανό που έγινε ο επόμενος επίσκοπος της Ρώμης.
- Ανάλογo πραξικόπημα με αυτό του Ιππόλυτου είχαν επιχειρήσει και οι "υιοθετιστές" επί Ζεφυρίνου, που ανακήρυξαν επίσκοπο τον Νατάλιο (ο οποίος όμως στην συνέχεια μεταμελήθηκε και επέστρεψε στην υγιή διδασκαλία).
Συμπερασματικά καμμία καθολική ομάδα (ουνιταριανή ή τρινιταριανή) δεν έχει αποστολική διαδοχή και δεν ανήκει στην εκκλησία των Αποστόλων.
Αυτοί που σήμερα διεκδικούν και διαμοιράζουν τα ιμάτια του Κυρίου, ονόμασαν τους πραξικοπηματίες Ιππόλυτο και Τερτυλλιανό πατέρες της εκκλησίας τους (όμοιος ομοίω..)..Τον Ιππόλυτο μάλιστα ανακήρυξαν άγιο !
Οπως είδαμε, όχι μόνο δεν έχουν αποστολική (και επισκοπική) διαδοχή αλλά ευθύνονται για τον κατακερματισμό της εκκλησίας. Η διαδοχή και η "καταγωγή" (φυσική και πνευματική) όλων των δογμάτων και υποδιαιρέσεων του καθολικισμού είναι η διαδοχή της αποστασίας του Ιππόλυτου.
- Η αποτυχία "άλωσης" της Ρώμης με εκκλησιαστικά πραξικοπήματα οδήγησε στην δημιουργία δύο κέντρων του ουνιταριανισμού: τις θεολογικές σχολές Αντιόχειας και Αλεξάνδρειας. Και οι δύο αποτέλεσαν εργαστήρια συγκρητισμού και ανάμειξης του χριστιανισμού με την φιλοσοφία. Στην Αλεξάνδρεια αναπτύχθηκε το φυτώριο της διδασκαλίας των υποστάσεων που έλαβε την τελική της μορφή τον 4ο αιώνα.
