Η πατρίδα μας φημιζόταν και
φημίζεται για τους ρήτορές της. Όλοι θέλουν να μιλάνε, να λένε διάφορα, αφού
έχουν γνώμη για το κάθε τι.
Μακάρι να μπορούσε ο καθένας να
είχε ένα βήμα και να ρητορεύει, να φιλοσοφεί, να θεολογεί -απαιτείται
ακροατήριο – και το FB δίνει αυτό το βήμα.
Όμως, στα πράγματα του Θεού, στην
εκκλησία του Ιησού Χριστού, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά!!
Ιάκ.γ:1 «Μη γίνεσθε πολλοί
διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει».
Γιατί;
Επειδή αυτός που θέλει να
θεολογεί, να διδάσκει, να κηρύττει, να νουθετεί, να διορθώνει, θα πρέπει πρώτα
απ’ όλα να έχει την κλήση από το Θεό.
Αυτός δίνει άλλους μεν αποστόλους, άλλους δε προφήτας, άλλους δε ευαγγελιστάς,
άλλους δε ποιμένας και διδασκάλους (Εφες.δ:11).
Δεν το αποφασίζω εγώ. Αν λοιπόν
έχω την κλήση από το Θεό, το επόμενο που πρέπει να αναλογιστώ ή να σταθώ μπροστά
στο Θεό και να αποδεχτώ, είναι ότι θα αγρυπνώ
υπέρ των ψυχών στις οποίες κηρύττω, διδάσκω κτλ. και ότι θα αποδώσω λόγο γι’ αυτές (Εβρ.ιγ:17).
Πόσοι απ’ αυτούς που αρέσκονται
να σύρουν οπίσω τους μαθητές, έχουν σταθεί μπροστά στο Θεό κι έχουν αποδεχτεί
αυτή τη Γραφική θέση; Ή μόνο τους αρέσει να μιλάνε….
Μετά, για να βγει κάποιος στη
διακονία, το Βιβλικό πρότυπο είναι να χριστεί από την εκκλησία για το σκοπό
αυτό. Ο απόστολος Παύλος είχε την κλήση από το Θεό (Πράξ.θ:15, κβ:21, Ρωμ.α:1,
Γαλ.α:15, Εβρ.ε:4), είχε αποκαλύψεις
από το Θεό (Γαλ.α:11-12,16, Εφες.γ:8,9, Κολ.α:26), αλλά περίμενε μέσα στην εκκλησία
μέχρι ο Θεός να οδηγήσει την εκκλησία (Πράξ.ιγ:1,2).
Ο Κύριος του θερισμού στέλνει τους
εργάτες στο θερισμό (Ματθ.θ:38).
