Η βαβυλώνα των εορτών

Οι ημερομηνίες που γιορτάζονται τα χριστούγεννα και τα επιφάνεια δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες του ευαγγελίου. Οι γνωστικοί ανακατεύοντας εθνικές διδασκαλίες με τον χριστιανισμό κήρυτταν τον Χριστό ως «αιώνα». Στις έξι Ιανουαρίου στην Αλεξάνδρεια γιόρταζαν μεγαλοπρεπώς τα γενέθλια του θεού «αιώνος» (του αιωνίου χρόνου) (Επιφανίου κατά"αιρέσεων",51, 22, 8-11).

Περί το 300 μ.Χ ορισμένες εκκλησίες για να προσελκύσουν "χριστιανούς" από τον εθνισμό ξεκίνησαν να γιορτάζουν τα επιφάνεια. Αρχιζαν την τελετή το βράδυ της πέμπτης Ιανουαρίου (αντίστοιχη εορτή των εθνικών). Μέσα στις συναθροίσεις τους υπήρχε άπλετος φωτισμός γιατί κρατούσαν αναμμένες λαμπάδες. Αυτός είναι ο λόγος που η εορτή των επιφανίων ονομάσθηκε «Φώτα».

Η εορτή των θεοφανίων άρχισε σιγά σιγά να εξαπλώνεται από την ανατολή στη δύση ως εορτή των τριών μάγων μέσω της Γαλατίας, ενώ ήδη στη Ρώμη (μετά την πνευματική κατάπτωση της εκκλησίας αυτής) αλλά και στη βόρεια Αφρική γύρω στο 335 μ.Χ.είχε εισαχθεί η εορτή των χριστουγέννων. (βλέπε εκκλ. Ιστορία  Στεφανίδου σελ. 116-117).

Η σύνοδος του Τρούλου (691) αναφέρει τρεις εορτές που τελούσαν οι εθνικοί: οι καλάνδες  Ρωμαϊκή εορτή στις πρώτες ημέρες του Ιανουαρίου, τα Βοτά (=ζώα),  εορτή στην τιμή του Πανός, θεού του ποιμενικού βίου και τα Βρουμάλια, εορτή στην τιμή του Βρούμου, ήτοι του Διονύσου.Σε αυτές τις εορτές οι εθνικοί φορούσαν  κωμικές προσωπίδες έλεγαν αισχρούς λόγους που προξενούσαν γέλιο με κομψές παραστάσεις, έγερναν το κεφάλι τους, φιλούσαν το χέρι τους αποδίδοντας σεβασμό στον ανατέλλοντα ήλιο. Έκαναν  μαγείες, αισχρές πράξεις και νεκρικά συμπόσια.

Τις ημέρες που γιόρταζαν οι εθνικοί αυτές τις εορτές οι χριστιανοί έκαναν νηστείες και διανυκτέρευαν στις προσευχές ζητώντας από το θεό να ελεήσει τους συμπατριώτες τους και να μην φέρει κακό στην πατρίδα τους εξ αιτίας των αμαρτωλών πράξεων.

Αργότερα τα άσματα που τραγουδούσαν οι εθνικοί στις ρωμαϊκές καλάνδες, οι καθολικοί τα άλλαξαν με τραγούδια "χριστιανικού" περιεχομένου και τα ονόμασαν κάλανδα. 

(βλέπε εκκλ. ιστ. Στεφ.  σελ. 324).

Στην Αλεξάνδρεια στις έξι Ιανουαρίου υπήρχε η λατρεία του Σέραπι. (Από την ένωση των δύο μεγάλων θρησκειών Αιγυπτίων και Ελλήνων ( Όσιρις + 'Απις =  Σέραπις).

Το 335 μ.χ εισήχθη από ορισμένους καθολικούς η εορτή του ευαγγελισμού της Μαριάμ την 25ην Μαρτίου που θεωρείτο από τους εθνικούς ως ημέρα της εαρινής ισημερίας. Οι Ρωμαίοι γιόρταζαν τις εορτές του ήλιου την 25ην Μαρτίου και την 25ην Δεκεμβρίου (εθνική εορτή  του «Ανίκητου Ήλιου»).

Οι οπαδοί του Φίλωνα θεωρούσαν την 25η Μαρτίου ως πρώτη ημέρα της δημιουργίας.(PascacomputusEd  Schwartz,  Christliche  und judische  Osterntafeln, σελ. 139.).

Ο συγκριτισμός που επιχειρήθηκε αρχικά από τις ομάδες των ουνιταριανών τον 2ο αιώνα και συνεχίστηκε από τους τρινιταριανούς τον 3ο, έγινε εντονότερος με το διάταγμα των Μεδιολάνων το 313 που επέβαλε ανεξιθρησκεία, και ολοκληρώθηκε και επιβλήθηκε κατά την βασιλεία του αυτοκράτορα Θεοδόσιου. Από το ρωμαικό καθεστώς και με την συνδρομή της εκάστοτε καθολικής εκκλησίας άρχισε σταδιακά η συνένωση των ειδωλολατρικών εορτών και η μεταλλαγή τους σε "χριστιανικές". Αυτό το διάστημα κορυφώθηκε η βαβυλώνα των θρησκειών και εορτών με ανακάτεμα διδασκαλιών, ηθών, εθίμων, και εορτών Ιουδαικών και εθνικών.

Έτσι οι περισσότεροι καθολικοί αντί του Ποσειδώνα έβαλαν τον "άγιο" Νικόλαο, γιορτάζουν τις ημερομηνίες που οι εθνικοί λάτρευαν τον ήλιο, λειτουργούν με τον ιερατικό τρόπο των Ιουδαίων, απέχουν από κάποια φαγητά και αμέτρητα άλλα που η ρίζα τους δεν έχει καμία σχέση με το Χριστό και το Ευαγγέλιο.

Η ειδωλολατρία η μαριολατρεία και γενικά η λατρεία προσώπων της καθεστωτικής εκκλησίας έγινε αιτία  να δημιουργηθεί ο μωαμεθανισμός. Το Κοράνι αναφέρει  (στο κεφάλαιο μετάνοια) "λατρεύουν τους ραβίνους και τους μοναχούς τους και τον Μεσσία, το γιο της Μαρίας, σαν θεούς ίσους με τον Αλλάχ".

Οι  Ισραηλίτες είχαν τρεις μεγάλες εορτές το Πάσχα, την Πεντηκοστή και τη σκηνοπηγία. Το Πάσχα εόρταζαν την ελευθερία τους από τη σκλαβιά της Αιγύπτου, έσφαζαν τον  αμνό που συμβόλιζε το Μεσσία. Η εορτή γινόταν στις 14 του μήνα Αβίβ (που γι αυτούς ήταν ο πρώτος μήνας του χρόνου, για μας είναι ο Απρίλιος). Πενήντα ημέρες μετά το Πάσχα  γιόρταζαν την Πεντηκοστή.Έφερναν τα πρωτογεννήματα και ευχαριστούσαν το Θεό για την σοδειά τους. Τη σκηνοπηγία που όλοι οι Ισραηλίτες μετά την συγκομιδή του σίτου και του οίνου κατοικούσαν σε σκηνές επτά ημέρες  που δήλωνε την ισότητα την ταπείνωση, το πρόσκαιρο της ζωής και την ολοκλήρωση της συγκομιδής. 

Ο Χριστός την ημέρα του Πάσχα έκανε το Πάσχα των Χριστιανών την εορτή της ελευθερίας του αμαρτωλού από την αμαρτία και τον αιώνιο θάνατο. Την πεντηκοστή απέστειλε από τον Εαυτό Του το Πνεύμα Του το Αγιο και με το πρώτο κήρυγμα έγινε η πρώτη συγκομιδή αθάνατων πιστών. Την σκηνοπηγία την έζησε η πρώτη αποστολική εκκλησία με την ισότητα και την ταπείνωση, και σύμφωνα με τον προφητικό Λόγο στη χιλιετή βασιλεία του Χριστού, με την ολοκλήρωση της συγκομιδής (μεταφορικά η σύναξη των Χριστιανών). Οι εορτές αυτές που αποτελούσαν τύπους και συμβολισμούς εκπληρώθηκαν και επομένως στην νέα οικονομία καταργήθηκαν.

Ωστόσο σε ορισμένες περιοχές και οι αποστολικοί χριστιανοί (μονοθειστές) κρατούσαν την ημέρα του Πάσχα. (Εριδα του Πολύκαρπου Σμύρνης μετά του Ανικήτου Ρώμης περί της ημερομηνίας). 

Οι γιορτές της θεοτόκου ορίστηκαν από τους αυτοκράτορες.
Αυτές οι γιορτές δεν αντικατέστησαν πάντοτε κάποιες Ιουδαϊκές η εθνικές προστέθηκαν αργότερα στο γενικότερο εορτολόγιο. Η Υπαπαντή πρωτοεμφανίστηκε στο τέλος της τέταρτης εκατονταετηρίδας στην Αντιόχεια και στην Αλεξάνδρεια, στην αρχή γιορταζόταν στις 15 Ιανουαρίου και αργότερα στις 26 Δεκεμβρίου. Ο Ιουστινιανός αυτοκράτορας το 541 με αφορμή το σεισμό και την επιδημία έκανε την εισαγωγή της γιορτής στην εκκλησία της Νέας Ρώμης.(Βλέπε εκκλ ιστ Στεφ σελ 316).

Πρώτος ο αυτοκράτορας Μαρκιανός χτίζει ναό της θεοτόκου στη Γεσθημανή το 457 μ.Χ. Εκεί για πρώτη φορά το 460 εμφανίζεται η γιορτή της κοίμησης στις 15 Αυγούστου.Ο Αυτοκράτορας Μαυρίκιος όρισε επίσημη ημέρα εορτής την 15ην Αυγούστου το 600 μ.Χ. περίπου. (εκκλ. ιστ. Νικηφόρου Καλλίστου 17,28).

Η εορτή του ευαγγελισμού πρωτοεμφανίστηκε στην έκτη εκατονταετηρίδα πιθανώς στην Μικρά Ασία. (Λόγος του Εφέσου Αβραάμ Byz. Zeitschrift  22, 44 )

Και τον 7ο αιώνα η εορτή της γέννησης στις 8 Σεπτεμβρίου.

Στη Δύση την εορτή της υπαπαντής, του ευαγγελισμού, της κοίμησης, και της γέννησης τις αποδέχτηκε  ο Πάπας Σέργιος το (687- 701).

Η ιδέα ότι υπάρχουν φύλακες 'Αγγελοι λαών, πόλεων και ατόμων, προκάλεσε την επίκληση τους και την εισαγωγή των εορτών τους. Η 7η οικουμενική σύνοδος που κάλεσε η αυτοκράτειρα Ειρήνη αφού πρώτα διέλυσε τα εικονομαχικά τάγματα το 786 μαζί με την τιμητική προσκύνηση των αγίων επεκύρωσε και την προσκύνηση των αγγέλων.

Την γιορτή του τιμίου σταυρού εισήγαγε στη Ρώμη ο επίσκοπος των παπικών Γρηγόριος το 560-615, ενώ στον ανατολικό καθολικισμό καθιερώθηκε από τον αυτοκράτορα Ηράκλειτο το 629 μ.Χ.

Ο Απόστολος Παύλος προτρέπει τα μέλη που αποτελούν το  σώμα του Χριστού (εκκλησία) να μην χάσουν το βραβείο από τέτοια ανθρώπινα εντάλματα.

 "..Ας μη σας κρίνη λοιπόν μηδείς διά φαγητόν ή διά ποτόν ή διά λόγον εορτής ή νεομηνίας ή σαββάτων, τα οποία είναι σκιά των μελλόντων, το σώμα όμως είναι του Χριστού. Ας μη σας στερήση μηδείς του βραβείου με προσποίησιν ταπεινοφροσύνης και με θρησκείαν των αγγέλων, εμβατεύων εις πράγματα τα οποία δεν είδε, ματαίως φυσιούμενος υπό του νοός της σαρκός αυτού, και μη κρατών την κεφαλήν, τον Χριστόν, εκ του οποίου όλον το σώμα διά των αρμών και συνδέσμων διατηρούμενον και συνδεόμενον αυξάνει κατά την αύξησιν του Θεού. Εάν λοιπόν απεθάνετε μετά του Χριστού από των στοιχείων του κόσμου, διά τι ως ζώντες εν τω κόσμω υπόκεισθε εις διατάγματα,  Μη πιάσης, μη γευθής, μη εγγίσης, τα οποία πάντα φθείρονται διά της χρήσεως, κατά τα εντάλματα και τας διδασκαλίας των ανθρώπων; τα οποία έχουσι φαινόμενον μόνον σοφίας εις εθελοθρησκείαν και ταπεινοφροσύνην και σκληραγωγίαν του σώματος, εις ουδεμίαν τιμήν έχοντα την ευχαρίστησιν της σαρκός.." (Κολ  β΄ 16 - τέλος ).

Από τόπο σε τόπο υπάρχουν αμέτρητες τοπικές εορταστικές συνήθειες που σε πολλά μέρη αποτελούν την τοπική και γενικότερη παράδοση, οι περισσότερες όμως από αυτές δεν έχουν χριστιανική βάση. Παράδειγμα στη γιορτή των χριστουγέννων, οι μάγοι, τα δώρα και το αστέρι δεν έχουν σχέση με την φάτνη, οι μάγοι δεν συνάντησαν τον Χριστό στη φάτνη την μέρα της γέννησης, αλλά μετά από αρκετό χρονικό διάστημα σε οικία (Ματ β΄11). Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου αλλά τα λαμπιόνια δεν έχουν καμία σχέση.  Οι συνεχόμενες λατρευτικές ημερομηνίες συνδυάστηκαν με τις αντίστοιχες των ειδωλολατρών. Τα κάλαντα με στίχους "χριστιανικού" και μη περιεχομένου, δεν έχουν βάση χριστιανική αλλά εθνική.Το έλατο μπήκε εκατοντάδες χρόνια αργότερα. Οι πίτες με τα φλουριά, η χαρτοπαιξία, δεν έχουν καμία αποστολική βάση. Οι τάρανδοι κι ο άι Βασίλης δεν έχουν την παραμικρή χριστιανική προέλευση. 

Ο  Προφητικός Λόγος μας αναφέρει γι αυτή τη Βαβυλώνα
 ".. Και η γυνή ήτο ενδεδυμένη πορφύραν και κόκκινον και κεχρυσωμένη με χρυσόν και λίθους τιμίους και μαργαρίτας, έχουσα εν τη χειρί αυτής χρυσούν ποτήριον γέμον βδελυγμάτων και ακαθαρσίας της πορνείας αυτής, και επί το μέτωπον αυτής ήτο όνομα γεγραμμένον· Μυστήριον, Βαβυλών η μεγάλη, η μήτηρ των πορνών και των βδελυγμάτων της γης..και είδον την γυναίκα μεθύουσαν εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού. Και ιδών αυτήν, εθαύμασα θαυμασμόν μέγαν".  
(Από ιζ΄ 4-7).

Μέσα στη Γραφή η εκκλησία συμβολίζεται με γυναίκα, και η πόρνη είναι αυτή που έχει εγκαταλείψει το Χριστό και πορνεύει με τους βασιλείς της γης και τα συστήματα του κόσμου. Μέσα στους αιώνες πάντοτε υπήρχαν οι άνθρωποι που δεν εγκατέλειψαν το Χριστό. Τελειώνοντας ο Λόγος του Θεού απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να είναι με το Χριστό:
 "..Και ήκουσα άλλην φωνήν εκ του ουρανού, λέγουσαν· Εξέλθετε εξ αυτής ο λαός μου, διά να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής· διότι αι αμαρτίαι αυτής έφθασαν έως του ουρανού, και ενεθυμήθη ο Θεός τα αδικήματα αυτής". (Αποκ ιη΄ 4-6)

(οι πληροφορίες από κείμενο του "aipal")