Έχουμε δει ότι ο Θεός είναι Πνεύμα, Άπειρος, Ένας
στη φύση Του, ότι έχει μια υπόσταση και ένα πρόσωπο. Για να δούμε τώρα πως ο
Κύριος Ιησούς αναφέρεται στη θεότητα Του, πρέπει πάλι να εξετάσουμε το λόγο του
Θεού.
Πρέπει απ’ το μέρος μας, να μπούμε στο φρόνημα των μαθητών
του Κυρίου, που ήταν Εβραίοι, πίστευαν και λάτρευαν τον ένα Θεό, τον Πατέρα,
άκουσαν, είδαν και γεύτηκαν τον Κύριο Ιησού το Μεσσία, γνώριζαν το Πνεύμα το
Άγιο, που έχριε τους προφήτες και παρ' όλα αυτά πίστευαν στον ίδιο Θεό της
Παλαιάς Διαθήκης.
Ακριβώς αυτή την πίστη πρέπει να εγκολπωθούμε κι εμείς και
όχι ξένα και παρείσακτα στοιχεία, τα οποία ήρθαν από ανθρώπους που ήταν γεμάτοι
συμβιβασμούς με τον κόσμο, τις εξουσίες του και την αμαρτία.
Όλοι οι Ιουδαίοι, είχαν διδαχθεί για τον ερχομό του Μεσσία
και Τον περίμεναν. Βλέπουμε τον Ιωάννη να μαρτυρεί γι' Αυτόν στον Ιορδάνη ποταμό
και να ετοιμάζει παράλληλα όλο το λαό για τον ερχομό Του. Αργότερα βλέπουμε
στις Πράξ.γ:20 τον Πέτρο να διακηρύττει στον ίδιο λαό που ετοίμασε ο Ιωάννης,
τα εξής: (κείμενο U.B.S. εν χρήση) ' «ὅπως
ἂν ἔλθωσιν καιροὶ ἀναψύξεως ἀπὸ προσώπου τοῦ κυρίου καὶ ἀποστείλῃ τὸν
προκεχειρισμένον ὑμῖν χριστόν Ἰησοῦν».
Η λέξη «προκεχειρισμένος»
σημαίνει «ο ληφθείς (ή ειλημμένος) εις την χείρα». Με άλλα λόγια, είναι αυτός που
είχε δοθεί στα χέρια του λαού, σαν Μεσσίας, σαν Χριστός, από πριν. Αυτός που
ήταν ορισμένος εκ των προτέρων. Αυτόν λοιπόν τον Μεσσία είχαν ακούσει από τους
προφήτες και Τον περίμεναν με αγωνία. Αυτόν εννοεί ο Δανιήλ στο θ:24 όταν μιλάει
για τον "Άγιο των Αγίων" ο οποίος πρόκειται να χρισθεί. Γνώριζαν λοιπόν
όλοι οι Ιουδαίοι για τον ερχομό Του Χρίστου. Φανερό γίνεται ακόμη στη γέννηση
του Χρίστου, όταν ήρθαν οι Μάγοι οδηγημένοι από το άστρο και ζήτησαν τον
γεννημένο Μεσσία στο παλάτι του Ηρώδη. Εκείνος ρώτησε τους Γραμματείς και
εκείνοι του είπαν ότι είναι να γεννηθεί στη Βηθλεέμ.(Ματθ.β:3-6).
Ο Πατέρας Θεός, στο «πλήρωμα των καιρών», γέννησε το Γιό Του
δια μέσου της Παρθένου Μαρίας και διαβάζουμε στο Λουκ.α:35 «Και αποκριθείς ο άγγελος είπε προς αυτήν·
Πνεύμα Άγιον θέλει επέλθει επί σε, και δύναμις του Υψίστου θέλει σε επισκιάσει·
διά τούτο και το γεννώμενον εκ σου άγιον θέλει ονομασθή Υιός Θεού».
Επίσης στο Ματθ.α:20 όταν ο Ιωσήφ είδε ότι η Μαριάμ ήταν
έγκυος και ήθελε να την απολύσει, ο άγγελος στο όνειρο του, του είπε «.... μη φοβηθής να παραλάβης την Μαριάμ την
γυναίκα σου διότι το εν αυτή γεννηθέν είναι ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΑΓΙΟΥ».
Το «ΕΚ»
δείχνει τον γεννήτορα που στην προκειμένη περίπτωση είναι το Πνεύμα το Άγιο.
Γνωρίζουμε όμως ότι ο Πατέρας γέννησε τον Υιό, άρα ο Πατέρας είναι το Πνεύμα το
Άγιο και αυτό ισχύει απόλυτα, γιατί ο Θεός είναι Πνεύμα και μάλιστα Άγιο και
είναι ένα Πνεύμα και όχι δυο ή τρία. Στη Β΄Κορ.γ:17 λέει: «Ο δε Κύριος είναι το Πνεύμα και όπου το Πνεύμα του Κυρίου, εκεί
ελεύθερα». Ο Κύριος λοιπόν που είναι το Πνεύμα, γέννησε δια μέσου της
Παρθένου Μαρίας το Γιο Του, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Πολλοί δεν δέχονται την πραγματική αυτή γέννηση του Χρίστου
και προσπαθούν να πουν, είτε ότι ο Χριστός στην ουσία δεν γεννήθηκε επειδή Τον
βλέπουν σαν 2ο πρόσωπο της «Τριάδας» άναρχο και αγέννητο και μόνοι
τους βγάζουν το συμπέρασμα ότι η γέννηση ήταν μόνον του σώματος Του, μέσα στο
οποίο ο ίδιος κατοίκησε αργότερα, απεκδυμένος της θεϊκής Του φύσης (πράγμα
παράλογο και άτοπο) είτε ακόμη ότι ο Χριστός δεν ήταν στην ουσία παιδί του
Θεού, αλλά Υιός με άλλη πνευματικοποιημένη έννοια και όχι με την απλή έννοια,
του ότι ο Πατέρας ΓΕΝΝΗΣΕ το Χριστό και γι’ αυτό άλλωστε ονομάστηκε και ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ
ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.
Λένε λοιπόν για τη λέξη ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ:
«Η λέξη αυτή αναφέρεται 9 φορές στην Καινή Διαθήκη.
Τρεις φορές μόνο με την κυριολεκτική σημασία «Μοναχοπαίδι» Λουκ.ζ:12, η:12,
θ:38. Εφαρμοζόμενη στο Χριστό, δεν μπορεί να εννοεί ότι ο Θεός σε ορισμένη
εποχή «γέννησε» το Χριστό και μόνο αυτόν, όπως αποδείξαμε παραπάνω με τη λέξη
'πρωτότοκος'
Γενικό συμπέρασμα: από την ανάπτυξη των παραπάνω εδαφίων
σχετικά με τον «Υιόν του Θεού» συμπεραίνουμε ότι η φράση «Πρωτότοκος» και
«Μονογενής Υιός του Θεού» δεν σημαίνουν τις ανθρωπινές έννοιες των σχέσεων
μεταξύ ανθρώπων, γονέων και των τέκνων των, που γίνονται εν χρόνω, αλλά είναι
ένας τίτλος που δίδεται στον Ιησού Χριστό για να εκφραστεί σ’ αυτόν η
αξιοπρέπεια, η ιδιαίτερη τιμή και μεγαλοσύνη και η μοναδική στενότατη και
μυστική σχέση που δεν χωράει στο ανθρώπινο λογικό, η οποία ενώνει- ιδιαίτερα
τον αιώνιο Πατέρα με τον Ιησού Χριστό».
(«Η αλήθεια έχει το λόγο» Άγγελου Δαμασκηνίδη
σελ.13,16)
Να λοιπόν η «πνευματικοποιημένη» έννοια που δίνεται στους όρους
που εκφράζουν τη σχέση του Πατέρα με το Γιο Του.
Για να δείξουμε το τραγικό
λάθος του παραπάνω συμπεράσματος, είναι αρκετό να αναφερθούμε στις Πράξ.γ:26 όπου
δεν χρησιμοποιείται η λέξη «Υιός» ή «Μονογενής» ή «Πρωτότοκος» (των οποίων η
φυσική έννοια εκφράζει ακριβώς τη σχέση του Πατέρα και του Υιού και τίποτε
άλλο) αλλά τη λέξη «παιδί – παις» η οποία σημαίνει: «επί καταγωγής: τέκνον, παιδί
δηλ. υιός..» (Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσης Ιωάννου Σταματάκου). Το
εδάφιο λοιπόν λέει: «ὑμῖν πρῶτον ἀναστήσας ὁ θεὸς τὸν παῖδα αὐτοῦ ἀπέστειλεν αὐτὸν εὐλογοῦντα
ὑμᾶς ἐν τῷ ἀποστρέφειν ἕκαστον ἀπὸ τῶν πονηριῶν [ὑμῶν]». Ακριβώς την ίδια
λέξη συναντούμε στο Κριτικό κείμενο, στις Πράξ.γ:13, δ:25,27,30.
Να λοιπόν πως καταρρίπτονται όλα τα ψευδή επιχειρήματα, με
μια απλή λέξη. Όμως τόσο η λέξη «Υιός» όπως και «Μονογενής» αναφέρονται στο
ίδιο γεγονός που προείπαμε, στο ότι ο ουράνιος Πατέρας ΓΕΝΝΗΣΕ το Γιο Του στη
γη και ότι Αυτός ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μόνος τεχθείς Υιός του Θεού. Ο Θεός
δεν γέννησε κανέναν άλλο εκτός από τον Γιο Του, γι’ αυτό και ονομάστηκε
ΜΟΝΟΓΕΝΗΣ. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι δημιουργήματα και πλάσματα του Θεού,
ενώ ο Ιησούς είναι ο μόνος που γεννήθηκε ΣΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΣ από τον ίδιο τον Πατέρα.
Είναι λοιπόν δικαιωματικά «Παιδί και Υιός του Θεού» με τη
φυσική έννοια των λέξεων, όπως το πίστευε και το εννοούσε όλη η πρώτη εκκλησία,
όπως είδαμε από τα παραπάνω εδάφια στις Πράξεις. Ο λόγος του Θεού λοιπόν μας μιλάει
για μια φυσική γέννηση, ενός φυσικού ανθρώπου, του οποίου ο Πατέρας δεν είναι
άνθρωπος αλλά ο ίδιος ο Ύψιστος ο Πατέρας των όλων.
Ο λόγος του Θεού όμως δεν αναφέρεται μόνον σ' αυτή τη φυσική
γέννηση του Χριστού και δεν μας Τον παρουσιάζει μόνον σαν απλό άνθρωπο. Τρέχει
στην αρχή της δημιουργίας και μάλιστα πριν από αυτήν και μας μιλάει γι' Αυτόν
σαν ΤΟ ΛΟΓΟ. Πριν μπούμε όμως στο θέμα αυτό, καλό είναι να δούμε πρώτα τη μια
φύση του Χριστού, την ανθρώπινη (γιατί έχει δύο όπως θα δούμε, την ανθρώπινη και
τη θεϊκή).
Στις Πράξ.γ:26 είδαμε ότι ο Χριστός αναφέρεται σαν «το Παιδί
του Θεού». Είναι ευνόητο ότι αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση του Χριστού. Αυτός
που γεννήθηκε, που περπάτησε στις ακτές της Γαλιλαίας, που σταυρώθηκε, που
πέθανε που αναστήθηκε και αναλήφθηκε, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Αυτός
είναι ο Μεσίτης προς τον Πατέρα για μας Α’ Τιμ.β:5 «Διότι είναι εις Θεός, εις και μεσίτης Θεού και ανθρώπων,
άνθρωπος Ιησούς Χριστός».
Σαν άνθρωπο τον Κύριο Ιησού τον βλέπουμε σαν τον «έσχατο Αδάμ» (Α’ Κορ.ιε:45), Αυτόν που «καίτοι ων υιός, έμαθε την υπακοήν αφ' όσων
έπαθε» (Εβρ.ε:8), Αυτόν που είχε αγωνία στη Γεθσημανή, Αυτόν που ήταν ο
κεχρισμένος (ο Θεός δεν χρίεται αλλά χρίει), Αυτόν που βαπτίστηκε, που βάστασε
τις αμαρτίες μας, που έχυσε το αίμα Του, που βασανίστηκε, που έγινε πρωτότοκος
εκ των νεκρών, που είναι η εικόνα του Θεού, το κατοικητήριο του Θεού, ο Αμνός
του Θεού, το Αρνίο το εσφαγμένο, ο λέων εκ της φυλής του Ιούδα, ο Αρχιερεύς, ο
Μεσσίτης, ο εκ σπέρματος Δαυίδ, ο προφήτης, (Πράξ.γ:22) ο Ναός του Θεού (Ιωάν.β:21)
Αυτός ο τέλειος, έπρεπε σαν άνθρωπος να πάρει τη θέση του
Αδάμ, για να εξαγοράσει το ανθρώπινο γένος από την αμαρτία. Εφόσον δια του
ανθρώπου εισήλθε η αμαρτία στον κόσμο, πάλι διά ανθρώπου έπρεπε να αφαιρεθεί.
(«... δια της χάριτος του ενός ΑΝΘΡΩΠΟΥ,
Ιησού Χριστού, επερίσσευσεν εις πολλούς».)
Έτσι, βγάζουμε το συμπέρασμα μέχρι εδώ, ότι ο Χριστός μας
γεννήθηκε σαν άνθρωπος από τον Πατέρα εδώ στη γη, βάστασε σαν άνθρωπος τις
αμαρτίες μας, πέθανε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε και μεσιτεύει σαν άνθρωπος για μας,
σαν ο Μέγας Αρχιερέας. Αυτή είναι η ανθρώπινη φύση Του.
Ο Χριστός, σαν τέλειος άνθρωπος που ήταν (και συνάμα ο Θεός),
είχε ανθρώπινο πνεύμα, ψυχή και σώμα, όπως κάθε άνθρωπος πάνω σ' αυτή τη γη (Α’ Θεσ.ε:23).
Το ότι ο Χριστός είχε φυσικό ανθρώπινο σώμα σαν το δικό μας,
φαίνεται από το Ματθ.κζ:58 «ούτος ελθών
προς τον Πιλάτον, εζήτησε το σώμα του Ιησού. Τότε ο Πιλάτος προσέταξε να
αποδοθή το σώμα».
Στην Κολ.α:22 λέει: «...τώρα
όμως διήλλαξε προς εαυτόν, δια του σώματος της σαρκός αυτού....»
Στην ίδια επιστολή στο β:9 λέει: «Διότι εν Αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς». Την
ίδια αλήθεια βλέπουμε στο Ματθ.κς:12-13, Ιωάν.β:19-21, Εβρ.ι:5, ι:10, A’ πέτρ.β:24.
Ο Χριστός είχε ψυχή σαν τη δική μας και το βλέπουμε καθαρά
στο Ματθ.κς:38: «Τότε λέγει προς αυτούς·
Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου».
Ιωάν.ιβ:27 «τώρα η
ψυχή μου είναι τεταραγμένη και τι να είπω;...»
Πράξ.β:27 «Διότι δεν
θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου
να ίδη διαφθοράν».
Ιωάν.ιγ:21 φαίνεται η ίδια αλήθεια.
Μιλώντας για το ανθρώπινο Πνεύμα του Χριστού, ο λόγος του
Θεού μας λέει: Μάρκ.η:12 «και
αναστενάξας τω πνεύματι Αυτού λέγει...» Μάρκ.β:8 «και ευθύς νοήσας ο Ιησούς δια του πνεύματος αυτού ότι διαλογίζονται
καθ' εαυτούς, είπε προς αυτούς..». Λουκ.κγ:46 «.. Πάτερ εις χείρας σου παραδίδω το πνεύμα μου. Και ταύτα ειπών εξέπνευσε».
Το ίδιο γεγονός μαρτυρούν και τα εδάφια: Ματθ.κς:41, Mάρκ.ιδ:38, Λουκ.ι:21, Ιωάν.ια:33
(κείμενο), Ιωάν.ιγ:21 (κείμενο).
Άρα, για άλλη μια φορά, βλέπουμε ότι ο Κύριος Ιησούς ήταν
τέλειος άνθρωπος και όχι άγγελος, ή μόνο ο Θεός, ή κάτι μεταξύ. Έζησε εδώ στη γη κάτω από τις συνθήκες που ζούμε κι
εμείς, πειράχτηκε, δοκιμάστηκε και έγινε τέλειος «αφ' όσων έπαθε», σαν άνθρωπος. Πως θα μπορούσαν να γίνουν όλα αυτά
αν δεν ήταν τέλειος άνθρωπος;
