Οι γλώσσες δεν είναι σημείο ότι το Πνεύμα κατοικεί μόνιμα σε κάποιον!
Η γλωσσολαλιά είναι το αρχικό σημείο ότι κάποιος έχει λάβει το 'Αγιο Πνεύμα, αλλά από μόνη της δεν αποδεικνύει τη μόνιμη κατοίκηση του Πνεύματος. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά σημεία γι' αυτό το θέμα, όπως για παράδειγμα ο καρπός του Πνεύματος (Γαλ.ε:22-23).
Ιδιαίτερα, η αγάπη είναι η απόλυτη δοκιμασία της αληθινής μαθητείας (Ιωάν.ιγ:34-35). Το πραγματικό παιδί του Θεού αγαπάει το Θεό, υπακούει στις εντολές Του, περπατά κατά το Πνεύμα και οδηγείται από το Πνεύμα (Α΄Ιωάν.β:3-6, Ρωμ.η:4,14). Αν απουσιάζουν αυτά τα χαρακτηριστικά, η ομιλία σε γλώσσες δεν είναι εγγύηση ότι το Πνεύμα κατοικεί σε κάποιο και ελέγχει τη ζωή του.
Αφού λάβει κάποιος το 'Αγιο Πνεύμα, η συνεχιζόμενη ικανότητα να μιλάει σε γλώσσες φανερώνει μόνο ότι έχει πίστη για το συγκεκριμένο χάρισμα και ότι μπορεί να την παραχωρήσει στο Θεό για το συγκεκριμένο σκοπό. Όμως, μπορεί ακόμα να πιστεύει σε ψευδοδιδασκαλίες, να έχει επιστρέψει σε μια ζωή αμαρτίας ή να αρνείται την οδηγία του Θεού σε άλλους τομείς της ζωής του. Πρέπει πάντοτε να εμμένουμε στις βιβλικές διδασκαλίες, να υπακούμε στις οδηγίες της Γραφής και να υποτασσόμαστε στο Πνεύμα του Θεού για να μπορούμε να πούμε ότι έχουμε σωθεί.
Μπορεί κάποιος να μιλάει σε γλώσσες κι όμως να μην είναι έτοιμος να συναντήσει το Θεό, γιατί ο Θεός πάντοτε τιμά την πίστη σ' ένα συγκεκριμένο μέρος του λόγου Του, παρά την ανυπακοή σε άλλες περιοχές. Αυτό το γεγονός εξηγεί γιατί ο Θεός απαντά προσευχές αμαρτωλών, βαπτίζει με Πνεύμα 'Αγιο πριν τη βάπτιση στο νερό στο όνομα του Ιησού, και ίσως κάνει θαύματα όταν κηρύττουν υποκριτές. Πολλοί θα κάνουν θαύματα και θα κηρύξουν στο όνομα του Ιησού, αλλά δεν θα σωθούν γιατί απλά δεν υπάκουσαν και δεν ακολούθησαν το λόγο και το θέλημα του Θεού (Ματθ.ζ:21-27).
Ρωμ.ια:29 «Διότι ανεπίδεκτα μεταμελείας είναι τα χαρίσματα και η πρόσκλησις του Θεού».
Αν και αυτό το εδάφιο βρίσκεται σ' ένα διαφορετικό πλαίσιο, ίσως διδάσκει μια γενική αρχή: από τη στιγμή που ο Θεός θα δώσει ένα πνευματικό χάρισμα, ποτέ δεν το αποσύρει τελείως. Ακόμα κι αν το άτομο αποστατήσει, υβρίσει ή καταχραστεί το χάρισμα, φαίνεται ότι ο Θεός αφήνει ένα μέρος του προκειμένου να βοηθήσει τον αποστάτη να μετανοήσει.
Ακόμα, είναι πιθανό, το ανθρώπινο μυαλό ή το πνεύμα του ανθρώπου να μπορεί να «μάθει» να μιλά σε γλώσσες. Όταν ο Θεός ικανώνει κάποιο να μιλήσει σε γλώσσες, προφανώς του βάζει τις λέξεις στον εγκέφαλο. Ο Θεός κατευθύνει την ομιλία, αλλά το κάνει χρησιμοποιώντας τους ανθρώπινους μηχανισμούς όπως τα κύτταρα του εγκεφάλου, τα νεύρα, το λάρυγγα, το στόμα και τη γλώσσα. Είναι πιθανόν, λοιπόν, ο εγκέφαλος να μπορεί να αποθηκεύσει αυτές τις λέξεις όπως αποθηκεύει άλλες πληροφορίες. Έτσι, την επόμενη φορά που ο Θεός κινείται στη ζωή του ατόμου, μπορεί είτε να του δώσει καινούριες λέξεις ή να ενεργοποιήσει τις ήδη υπάρχουσες στη μνήμη του εγκεφάλου. Αυτό, θα μπορούσε να εξηγήσει το γεγονός που κάποιοι άνθρωποι επαναλαμβάνουν συνέχεια τα ίδια λόγια ή φράσεις όταν το Πνεύμα κινείται πάνω τους.
Μετά από ένα χρονικό διάστημα, ο εγκέφαλος μπορεί, πιθανόν υποσυνείδητα, να «μαθαίνει» να ενεργοποιεί αυτές τις αποθηκευμένες φράσεις από μόνος του. Αν είναι έτσι, ακόμα και χωρίς την κίνηση του Πνεύματος, θα μπορούσε κάποιος να εκστομίσει λέξεις που κάποτε του δόθηκαν από το Πνεύμα. Αυτό εξηγεί πως κάποιοι «μιλάνε σε γλώσσες» όποτε θέλουν, χωρίς την κίνηση του Πνεύματος, ή αφού το Πνεύμα έχει φύγει από τη ζωή τους.
Επιπρόσθετα, δεν πρέπει να παραβλέπουμε την πιθανότητα ψευδομιμητισμού των γλωσσών από ανθρώπους ή ακόμα κίβδηλες γλώσσες που ενεργούνται με τη δύναμη του Σατανά.
Ο διάβολος έχει τη δύναμη να ενεργεί πολλά θαύματα και συνήθως προσπαθεί να μιμηθεί τα έργα του Θεού (Εξ.ζ:10-12, Αποκ.ιγ:2, 11-15). 'Απιστοι ή αποστάτες μπορεί να μιλάνε σε γλώσσες με τη δύναμη του Σατανά. Βέβαια, η ύπαρξη κίβδηλων γλωσσών που προέρχονται από τον άνθρωπο ή από το διάβολο δεν αναιρεί την πραγματικότητα των γλωσσών σύμφωνα με τη Βίβλο, που τις δίνει το Πνεύμα του Θεού.
Μετά την βάπτιση με 'Αγιο Πνεύμα.
Η Βίβλος δεν διδάσκει ότι η γλωσσολαλιά είναι απαραίτητο σημείο μετά την αρχική βάπτιση στο Πνεύμα. Όπως η συχνή ομιλία σε γλώσσες δεν σημαίνει απαραίτητα πνευματικότητα, κατά τον ίδιο τρόπο η έλλειψη ομιλίας σε γλώσσες δεν σημαίνει έλλειψη πνευματικότητας.
Η ομιλία σε γλώσσες δεν λειτουργεί σαν αποδεικτικό στοιχείο, ίσως απλά σαν υπενθύμιση και επιβεβαίωση της προγενέστερης εμπειρίας. Φυσικά, ο Παύλος μιλούσε συχνά σε γλώσσες (Α΄Κορ.ιδ:18), κι όσοι λάμβαναν το Πνεύμα μιλούσαν σε γλώσσες ξανά και ξανά σ' όλη τη διάρκεια της ζωής τους.
Το χάρισμα των γλωσσών είναι ένα από τα χαρίσματα που δίδονται σε όσους είναι βαπτισμένοι με το 'Αγιο Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10).
Ένα άτομο που είναι πλήρες Πνεύματος Αγίου, δεν σημαίνει ότι είναι κατώτερος χριστιανός επειδή δεν συνεχίζει να μιλάει με γλώσσες μετά τη βάπτιση στο Πνεύμα. Ωστόσο, αν εκζητήσει το χάρισμα των γλωσσών, εξασκήσει πίστη και παραδοθεί όπως έκανε στην αρχική εμπειρία, μπορεί να μιλήσει σε γλώσσες ξανά. Εφόσον οι γλώσσες είναι για προσωπική οικοδομή, πιστεύουμε ότι ο Θεός θέλει να ζητήσει και να εξασκήσει ξανά το χάρισμα των γλωσσών.
Κάποιος που έλαβε το Πνεύμα το 'Αγιο και μετά αδυνατεί να μιλήσει σε γλώσσες, μπορεί όμως να σημαίνει και απομάκρυνση από το Θεό. Το χάρισμα των γλωσσών είναι για όλους όσους έχουν λάβει το 'Αγιο Πνεύμα και το ζητούν στην προσευχή με επιμονή και πίστη (Ματθ.ζ:7-11, κα:22, Ιωάν.ιδ:12-14, Α΄Κορ.ιβ:31).
Το χάρισμα των γλωσσών
Ο απόστολος Παύλος περιγράφει το χάρισμα των γλωσσών στην Α΄Κορ. ιβ-ιδ. Η επιστολή αυτή είναι γραμμένη σε πιστούς που όλοι είναι βαπτισμένοι στο 'Αγιο Πνεύμα, άρα όλοι έχουν μιλήσει σε γλώσσες (Α΄Κορ.α:2, ιβ:13).
Ο σκοπός του ήταν να τους διδάξει τη χρήση του χαρίσματος των γλωσσών, ιδιαίτερα στις συναθροίσεις της εκκλησίας. Αφού αυτά τα τρία κεφάλαια είναι τόσο σημαντικά όσο αφορά στην ομιλία γλωσσών στην εκκλησία σήμερα, ας συνοψίσουμε τα κύρια σημεία σχετικά με το θέμα μας.
Α΄Κορ.ιβ
Εδ.1 Ο σκοπός του Παύλου είναι να διδάξει πάνω στα πνευματικά χαρίσματα.
Εδ.2 Οι Κορίνθιοι είχαν τέλεια άγνοια των πνευματικών πριν πιστέψουν.
Εδ.3 Το Πνεύμα πάντοτε υψώνει τον Ιησού. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι ο Ιησούς είναι Κύριος, παρά διά Πνεύματος Αγίου. Κανείς δεν μπορεί να έχει τον Ιησού Κύριο στη ζωή του, παρά μόνο με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Εδ.4-11 Υπάρχουν πολλά πνευματικά χαρίσματα, αλλά όλα προέρχονται από το Πνεύμα του Θεού για το συμφέρον και την οικοδομή της εκκλησίας. Εδώ αναφέρονται εννέα: λόγος σοφίας, λόγος γνώσης, πίστη, χαρίσματα θεραπείας, ενέργειες θαυμάτων, προφητεία, διακρίσεις πνευμάτων, είδη γλωσσών και ερμηνεία γλωσσών.
Εδ.12-27 Οι αναγεννημένοι χριστιανοί είναι όλοι μέλη ενός σώματος, του σώματος του Χριστού. Βαπτιστήκαμε σε ένα σώμα από το ένα Πνεύμα του Θεού.
Εδ.28-30 Ο Θεός έχει δώσει διαφορετικές λειτουργίες στα μέλη του σώματος. Ο Παύλος αναφέρει εδώ οκτώ χαρίσματα που ο Θεός έχει θέσει στην εκκλησία στο σύνολο: «πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών». Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι έχουν ή εξασκούν δημόσια αυτά τα χαρίσματα.
Εδ.31 Πρέπει να ζητάμε με ζήλο τα καλύτερα χαρίσματα. Παρόλα αυτά, υπάρχει κάτι μεγαλύτερο και πιο σημαντικό από τα πνευματικά χαρίσματα.
Α΄Κορ.ιγ.
Κανένα πνευματικό χάρισμα δεν έχει αξία, αν δεν υπάρχει αγάπη. Η ομιλία γλωσσών είτε αυτές είναι ανθρώπινες ή αγγελικές, δεν έχει καμία αξία χωρίς αγάπη. Προφητεία, γλώσσες και γνώση μια μέρα θα καταργηθούν, όταν έρθει το τέλειο, αλλά η αγάπη δεν εκπίπτει! Υπάρχουν τρία υπέροχα πράγματα σ' αυτό τον κόσμο, πίστη - ελπίδα - αγάπη - και το μεγαλύτερο απ' αυτά είναι η αγάπη.
Α΄Κορ.ιδ.
Εδ.1 Πρέπει να ακολουθούμε την αγάπη και την ίδια στιγμή να ζητάμε με ζήλο τα πνευματικά, ιδιαίτερα την προφητεία.
Εδ.2-4 Η ομιλία σε γλώσσες οικοδομεί, ωφελεί, αυτόν που μιλάει, αντίθετα η προφητεία οικοδομεί τους άλλους.
Εδ.5 Ο Παύλος ήθελε όλοι να μιλάνε σε γλώσσες, αλλά πολύ περισσότερο θα ήθελε όλοι να προφητεύουν. Στην εκκλησία και σε κάθε δημόσια συγκέντρωση, η προφητεία είναι σημαντικότερη από την ομιλία σε γλώσσες, εκτός αν αυτές διερμηνεύονται.
Εδ.6-11 Χωρίς ερμηνεία, ένα δημόσιο μήνυμα σε γλώσσες, δεν ωφελεί την εκκλησία στο σύνολό της.
Εδ.12-14 Πρέπει να ζητάμε να εξασκούνται ανάμεσά μας τα πνευματικά χαρίσματα για το καλό της εκκλησίας. Αν κάποιος αρχίζει να μιλάει σε γλώσσες, οι υπόλοιποι πρέπει να προσεύχονται για ερμηνεία.
Εδ.15-19 Ο Παύλος, προσωπικά, προσευχόταν και έψαλε σε άγνωστες γλώσσες (με το πνεύμα) αλλά και σε κατανοητή γλώσσα (με τον νουν). Η προσευχή στην εκκλησία πρέπει να γίνεται στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι ακούοντες. Ο Παύλος μιλούσε περισσότερες γλώσσες (εν πνεύματι) από τους Κορίνθιους, αλλά όταν βρισκόταν στην εκκλησία, προτιμούσε να μιλάει στη γλώσσα που καταλαβαίνουν (δια του νοός) για να διδάξει αυτούς που ακούνε.
Εδ.20 Πρέπει να είμαστε ώριμοι στην κατανόηση του πότε οι γλώσσες χρειάζονται και πότε όχι.
Εδ.21-22 Οι γλώσσες είναι σημείο για τους απίστους, ενώ η προφητεία βοηθάει τους πιστούς. Με άλλα λόγια, οι γλώσσες θα ελκύσουν την προσοχή και θα εμπνεύσουν πίστη, αλλά μετά η προφητεία είναι αυτή που θα ωφελήσει αφού γίνεται σε κατανοητή γλώσσα.
Εδ.23-25 Αν ο καθένας μιλάει συνέχεια σε γλώσσες στην εκκλησία και μπουν επισκέπτες, θα νομίσουν ότι όλοι εκεί μέσα είναι αλλόφρονες. Όμως, αν ο καθένας προφητεύει σε κατανοητή γλώσσα, αυτοί που ακούνε μπορεί να οδηγηθούν σε μετάνοια. Έστω κι αν οι γλώσσες έλκουν αρχικά την προσοχή των απίστων, αυτό δεν θα τους ωφελήσει αν όλη η συνάθροιση συνεχίσει να μιλάει σε γλώσσες.
Εδ.26-31 Συμπέρασμα για τη λειτουργία της συνάθροισης. Μια φυσιολογική χριστιανική συνάθροιση πρέπει να περιλαμβάνει προσευχή, ψαλμωδία, διδασκαλία, γλωσσολαλιά, προφητεία και ερμηνεία γλωσσών. Βέβαια, όλα αυτά πρέπει να γίνονται για την οικοδομή της εκκλησίας (όλων).
Μερικές οδηγίες για να μπουν σε εφαρμογή αυτές οι αρχές:
(1) Να υπάρχουν δύο το πολύ τρία μηνύματα σε γλώσσες (δημόσια).
(2) Να μιλάει ο ένας μετά τον άλλο αντί όλοι μαζί.
(3) Τα μηνύματα πρέπει να ερμηνεύονται.
(4) Αν δεν υπάρχει ερμηνευτής, αυτός που μιλάει με γλώσσες πρέπει να σταματήσει να μιλάει δημόσια. Μπορεί όμως να συνεχίσει να μιλάει σιγά, ιδιωτικά, για δικό του όφελος.
(5) Μπορούν να υπάρχουν δύο το πολύ τρία προφητικά μηνύματα.
(6) Οι ακροατές θα πρέπει να κρίνουν για τον εαυτό του ο καθένας αν το μήνυμα είναι από το Θεό.
(7) Με τη σειρά του, ο καθένας μπορεί να προφητεύει.
Εδ.32-33 Το χάρισμα της προφητείας είναι στην εξουσία αυτών που το εξασκούν. Ο Θεός θέλει όλα τα χαρίσματα να ενεργούνται με τάξη μέσα στην εκκλησία.
Εδ.34-35 Οι γυναίκες δεν πρέπει να διασπούν τη συνάθροιση με το να κάνουν ερωτήσεις δυνατά. Μπορούν να ρωτήσουν τους συζύγους τους στο σπίτι.
Εδ.36-38 Ας ξέρει ο καθένας, ότι αυτές οι κατευθυντήριες γραμμές είναι από το Θεό.
Εδ.39 Όλοι πρέπει να ζητάνε να μπορούν να προφητεύουν και δεν πρέπει να εμποδίζεται η ομιλία σε γλώσσες.
Εδ.40 Όλα πρέπει να γίνονται «ευσχημόνως και κατά τάξιν».
Συμπεράσματα από τα κεφάλαια Α΄Κορ.ιβ-ιδ
Η γλωσσολαλιά είναι κάτι φυσικό για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης. Ο απόστολος Παύλος μιλούσε σε γλώσσες και ενθάρρυνε τους πιστούς να κάνουν το ίδιο. Έδωσε οδηγίες για τη σωστή χρήση των γλωσσών και είπε να μην εμποδίζεται αυτό το φαινόμενο.
Η ομιλία σε γλώσσες είναι το ίδιο γεγονός στις Πράξεις και στην Α΄Κορινθίους. Ο απόστολος Παύλος εννοούσε αληθινές γλώσσες, όπως στις Πράξ.β, όχι ακατανόητες, ούτε εκστατικές ασυναρτησίες (Α΄Κορ.ιγ:1).
Στις Πράξεις, η ομιλία σε γλώσσες είναι το αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο. Όμως, στην Α΄Κορινθίους, οι γλώσσες έχουν δύο επιπλέον σκοπούς: την οικοδομή του πιστού, μεμονωμένα, κατά την προσωπική λατρεία και την οικοδομή της εκκλησίας όταν ερμηνεύονται.
Ένα δημόσιο μήνυμα σε γλώσσες έχει αξία μόνο όταν ερμηνεύεται.
Η ομιλία σε γλώσσες είναι πάρα πολύ ευεργετική κατά την προσωπική λατρεία.
Πως συμβαίνει η γλωσσολαλιά;
Οι γνήσιες βιβλικές γλώσσες ομιλούνται καθώς το 'Αγιο Πνεύμα δίνει τους φθόγγους (Πράξ.β:4). Αν κάποιος θέλει να μιλήσει σε γλώσσες, πρέπει πρώτα να λάβει το 'Αγιο Πνεύμα. Είναι λάθος να ξεκινήσει ζητώντας τις γλώσσες, γιατί οι γλώσσες από μόνες τους δεν είναι και τόσο σημαντικές. Η ομιλία σε γλώσσες θα συμβεί αυτόματα όταν λάβει το 'Αγιο Πνεύμα, ακόμα κι αν ξέρει ελάχιστα πράγματα ή τίποτα σχετικά με αυτό το γεγονός.
Φυσικά, αν κάποιος δεν είναι εξοικειωμένος με το φαινόμενο της γλωσσολαλιάς, μπορεί ασυναίσθητα να εμποδίσει την ομιλία. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα πρέπει να του συστηθεί να ησυχάσει και να παραδοθεί απόλυτα στο Πνεύμα του Θεού, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να «διδαχτεί» πώς να μιλήσει σε γλώσσες. Το να προτρέπεται να πει μωρουδίστικες λεξούλες, να επαναλαμβάνει άγνωστες συλλαβές ή να λέει συνέχεια και γρήγορα «αλληλούια», είναι αντιγραφικό και λάθος.
Έχει σαν αποτέλεσμα να μιλήσει γλώσσες που δεν είναι εμπνευσμένες από το Πνεύμα, άρα έχουμε μια μάταιη φλυαρία. Αυτός που δεν έχει λάβει το Πνεύμα δεν πρέπει να ενδιαφέρεται τόσο πολύ για τις γλώσσες, αλλά να εστιάζει την προσοχή του στο να μετανοήσει και να πιστέψει στο Θεό ώστε να το λάβει.
Όποιος έχει λάβει το Πνεύμα, μπορεί και πρέπει να ζητάει το χάρισμα των γλωσσών σαν φυσιολογικό μέρος της ζωής του, αλλά την ίδια στιγμή πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι για όλους να εξασκούν το χάρισμα δημόσια (δυνατά) (Α΄Κορ.ιβ:28-30). Είναι πολύ πιο σημαντικό να φέρει τον καρπό του Πνεύματος και να ζει μια ζωή πλήρη Πνεύματος Αγίου, παρά να καλλιεργεί τη γλωσσολαλιά. Φυσικά, ο ώριμος χριστιανός, μπορεί να έχει και τον καρπό, και τα δώρα του Πνεύματος.
Αντιρρήσεις.
Πολλοί σήμερα εναντιώνονται στη γλωσσολαλιά. Παραθέτουμε ένα κατάλογο με τις πιο χαρακτηριστικές αντιρρήσεις:
Η Βίβλος δεν διδάσκει ότι όλοι οι πιστοί, πρέπει να ζητάνε το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος μετά τη μεταστροφή τους. Αυτό το υποστηρίζουν ακόμα και κάποιες Πεντηκοστιανές εκκλησίες, αλλά όχι εμείς. Το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι μέρος της σωτηρίας και μάλιστα πρέπει να συνοδεύεται από την ομιλία σε άγνωστες γλώσσες.
Ο Πεντηκοστιανισμός υπαινίσσεται κάποια εξωβιβλική εξάρτηση του Χριστού στο 'Αγιο Πνεύμα. Αυτό είναι λάθος.
Εμείς πιστεύουμε ότι το 'Αγιο Πνεύμα είναι το Πνεύμα του Χριστού, και λαμβάνουμε το Χριστό όταν λαμβάνουμε το 'Αγιο Πνεύμα. Η διδασκαλία της βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο κανονικά πρέπει να εξυψώνει τον Ιησού πάνω από κάθε τι.
Ο Πεντηκοστιανισμός τείνει να δημιουργεί δύο επίπεδα χριστιανών: αυτους που έχουν λάβει το 'Αγιο Πνεύμα και αυτούς που δεν το έχουν λάβει. Ούτε αυτό ισχύει για μας. Εμείς πιστεύουμε ότι εφόσον το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι μέρος της σωτηρίας, απλά διαχωρίζει τους πραγματικούς, αποστολικούς χριστιανούς απ' οποιοδήποτε άλλο.
Ο Πεντηκοστιανισμός υπαινίσσεται ότι η εκκλησία δεν είχε την πλήρη αλήθεια από τα τέλη του πρώτου αιώνα μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Παρακάτω θα δούμε ότι η ομιλία σε γλώσσες, συνέβαινε καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας της εκκλησίας.
Πάντως, η ιστορία και η παράδοση δεν μπορούν να αντικαταστήσουν το λόγο του Θεού. Η αμαρτία, η επαναστατικότητα, τα λάθη και η άγνοια μπορούν να επηρεάσουν δραστικά την ιστορία του λαού του Θεού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είναι κάτι που ο Θεός ήθελε!
Η αποστασία του Ισραήλ και η αιχμαλωσία που ακολούθησε, δεν ήταν κάτι που ο Θεός ήθελε από την αρχή. Στην πραγματικότητα, όλοι οι Προτεστάντες αναπαύονται στην εκδοχή ότι για αιώνες η ορατή εκκλησία απέρριψε πολλές βασικές διδασκαλίες του ευαγγελίου.
Μια πνευματική ευλογία δεν χρειάζεται να επιβεβαιώνεται από φυσικά φαινόμενα. Μπορούμε να δεχτούμε αυτή την άποψη, αλλά αυτό δεν εμποδίζει το Θεό να ορίσει κάποιο, αν έτσι θέλει, και στην περίπτωση της βάπτισης με 'Αγιο Πνεύμα το έχει κάνει. Η Βίβλος περιγράφει τη γλωσσολαλιά σαν απόδειξη της βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο (Πράξ.ι:46) και σαν «σημείο» (Α΄Κορ.ιδ:22).
Ο Θεός πολλές φορές διαλέγει φυσικά φαινόμενα να συνοδεύουν πνευματικά έργα. Το βάπτισμα στο νερό εμπεριέχει πνευματική ευλογία (άφεση των αμαρτιών) και φυσικό φαινόμενο που είναι απαραίτητο μέρος του βαπτίσματος, το κήρυγμα.
Αλλα παραδείγματα συνδυασμού πνευματικής ευλογίας με κάποιο φυσικό φαινόμενο είναι η προσευχή, το χρίσμα των ασθενών με λάδι, η αφιέρωση στον Κύριο ή στο έργο της διακονίας, το δείπνο του Κυρίου, η ζωή του αγιασμού, η δεύτερη έλευση του Ιησού.
Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει ότι τα θαύματα είναι για τη σύγχρονη εκκλησία. Θα εξετάσουμε αυτή την αντίρρηση αμέσως παρακάτω:
Τα θαύματα είναι για σήμερα
Το πιο δυνατό επιχείρημα ενάντια στη γλωσσολαλιά, σήμερα, είναι ότι οι μέρες των θαυμάτων πέρασαν. Στο προηγούμενο κεφάλαιο (8) αποδείξαμε ότι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι και για σήμερα, οπότε είναι λογικό και η ομιλία σε γλώσσες να είναι και για σήμερα. Θα εξετάσουμε κάθε επιχείρημα ότι τα θαύματα και ιδιαίτερα η ομιλία σε γλώσσες, δεν ισχύουν πια.
1. Τα θαύματα ήταν μόνο για τους αποστόλους. Μπορούμε εύκολα να αναιρέσουμε αυτή την άποψη με τους 120 την ημέρα της Πεντηκοστής, τον Κορνήλιο και τους Εφέσιους, που όλοι μίλησαν σε γλώσσες. Ο Στέφανος και ο Φίλιππος που δεν ήταν από τους δώδεκα, έκαναν αρκετά θαύματα (Πράξ.ς:8, η:6-7).
2. Μόνο οι απόστολοι ή όσοι χειροτονήθηκαν απ' αυτούς, μπορούσαν να κάνουν ή να δεχτούν κάποιο θαύμα. Αυτή η τροποποίηση της προηγούμενης θέσης και πάλι δεν επαρκεί.
Ο Ανανίας προσευχήθηκε για τον Παύλο και ανέβλεψε (Πράξ.θ:17-18) και είναι απόλυτα βέβαιο ότι ο Ανανίας δεν είχε λάβει κάποια ιδιαίτερη αποστολή από τους δώδεκα. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας δεν ήταν από τους 12, ούτε χειροτονήθηκαν απ' αυτούς, αλλά ο Θεός έκανε πολλά θαύματα στη διακονία τους (Πράξ.ιδ:3).
Η Καινή Διαθήκη υπόσχεται θαύματα για όλους τους πιστούς χωρίς περιορισμούς ή διακρίσεις. Ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι όλοι οι πιστοί θα μιλούν σε γλώσσες και θα βιώνουν διάφορα θαύματα (Μάρκ.ις:17-18).
Όλοι οι πιστοί θα παίρνουν απαντήσεις στις προσευχές τους, συμπεριλαμβανομένων θαυμάτων (Ματθ.κα:22 Μάρκ,ια:22-24 Ιωάν.ιδ:12-14 ιε:7). Οι τοπικοί πρεσβύτεροι μπορούν να προσεύχονται για θεραπεία των πιστών και όλοι οι πιστοί μπορούν να προσεύχονται ο ένας για τον άλλο για θεραπεία (Ιάκ.ε:14-16). Τα θαύματα και η ομιλία γλωσσών είναι το δώρο του Θεού για ολόκληρη την εκκλησία (Α΄Κορ.ιβ:8-10, 28).
3. Τα θαύματα ήταν μόνο για τις μέρες των αποστόλων. Τα εδάφια που αναφέραμε προηγουμένως καταρρίπτουν αυτό το επιχείρημα, γιατί πουθενά δεν διακρίνεται κάποιος χρονικός περιορισμός. Αντίθετα, όλα δόθηκαν σε όλους τους πιστούς, στο σύνολο της εκκλησίας, χωρίς χρονικούς περιορισμούς.
Ο Παύλος έγραψε την Α΄ προς Κορινθίους επιστολή για όλους τους πιστούς, όλων των εποχών, απευθύνοντάς την «προς την εκκλησίαν του Θεού την ούσαν εν Κορίνθω, τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους, μετά πάντων των επικαλουμένων εν παντί τόπω το όνομα Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών, αυτών τε και ημών» (Α΄Κορ.α:2). Εξέφρασε μια σιγουριά όταν έγραφε «ώστε δεν μένετε οπίσω εις ουδέν χάρισμα, προσμένοντες την αποκάλυψιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Α΄Κορ.α:7).
Αυτή η επιστολή ασχολείται με τα χαρίσματα του Πνεύματος, συμπεριλαμβανομένων των χαρισμάτων θεραπείας, θαυμάτων και είδη γλωσσών (Α΄Κορ.ιβ:8-10). Ο Παύλος λοιπόν, ξεκάθαρα, περίμενε η εκκλησία να κρατήσει και να χρησιμοποιήσει σωστά τα πνευματικά χαρίσματα μέχρι την επιστροφή του Χριστού.
Όλοι συμφωνούν ότι η μεγάλη αποστολή ισχύει για την εκκλησία σήμερα και ότι πρέπει να εκπληρωθεί. Η πρώτη εκκλησία την εκπλήρωσε: «Εκείνοι δε εξελθόντες εκήρυξαν πανταχού, συνεργούντος του Κυρίου και βεβαιούντος το κήρυγμα διά των επακολουθούντων θαυμάτων. Αμήν» (Μάρκ.ις:20).
«και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος κατά την θέλησιν αυτού» (Εβρ.β:4).
Αν έχουμε τον ίδιο Κύριο, την ίδια αποστολή, και τον ίδιο κόσμο με τις τόσες ανάγκες, σίγουρα θα έχουμε τα ίδια σημεία να ακολουθούν και να βεβαιώνουν το μήνυμά μας.
Οι γλώσσες δεν έχουν παύσει
Α΄Κορ.ιγ:8-10 «Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει τα άλλα όμως, είτε προφητείαι είναι, θέλουσι καταργηθή είτε γλώσσαι, θέλουσι παύσει είτε γνώσις, θέλει καταργηθή. Διότι κατά μέρος γινώσκομεν και κατά μέρος προφητεύομεν όταν όμως έλθη το τέλειον, τότε το κατά μέρος θέλει καταργηθή».
Κάποιοι χρησιμοποιούν αυτό το εδάφιο για να διδάξουν ότι οι γλώσσες έχουν «παύσει», ταυτίζοντας το «τέλειον» με τη συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης. Αυτό το επιχείρημα δεν στέκει, για πολλούς λόγους:
Τα πνευματικά χαρίσματα, συμπεριλαμβανομένων και των γλωσσών, θα παραμείνουν στην εκκλησία μέχρι τη δεύτερη έλευση του Χριστού (Α΄Κορ.α:2,7).
Εφόσον είναι έτσι, τότε η έννοια του «τέλειου» πρέπει να ταυτιστεί με τον Ιησού Χριστό και πιο συγκεκριμένα με τη δεύτερη έλευσή Του.
Οι γλώσσες θα παύσουν την ίδια στιγμή με την προφητεία και τη γνώση σύμφωνα με το εδάφιο 8, αλλά η εκκλησία προφανώς έχει ακόμα προφητεία και γνώση.
Η Γραφή και τα θαύματα δεν έχουν εναλλακτικές λειτουργίες. Η Γραφή είναι ο λόγος του Θεού σε γραπτή μορφή, αλλά ο Θεός συνεχίζει να χρησιμοποιεί θαύματα, σημεία και πνευματικά χαρίσματα για να βεβαιώνει το λόγο Του (Μάρκ.ις:20 Εβρ.β:4).
Στην Α΄Κορ.ιγ:11-13 ο Παύλος συγκρίνει την πνευματική αύξηση με τη φυσική και διανοητική αύξηση, αλλά δεν χαρακτηρίζει τις γλώσσες σαν νηπιώδεις. Συγκρίνει την κατά μέρος γνώση μας με την τέλεια γνώση που θα έχουμε όταν ο Ιησούς επιστρέψει.
Αν έχουμε ήδη φτάσει στο τέλειο, όπως κάποιοι ισχυρίζονται, τότε είμαστε πιο ώριμοι από τον απόστολο Παύλο, αφού πέθανε πριν την ολοκλήρωση της Καινής Διαθήκης. Αν το να μιλάς γλώσσες είναι νηπιότητα, τότε ο απόστολος Παύλος ποτέ δεν βγήκε απ' αυτή την κατάσταση γιατί συνεχώς μιλούσε σε γλώσσες (Α΄Κορ.ιδ:18).
Η Καινή Διαθήκη είναι ο λόγος του Θεού, αλλά δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, ούτε ο κόσμος είναι τέλειος. Τελειότητα θα υπάρξει μόνο μετά την επιστροφή του Ιησού.
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς πως η συμπλήρωση της Καινής Διαθήκης βάζει φραγμό στις γλώσσες, την προφητεία, και τη γνώση. Δηλαδή, τη στιγμή που ο Ιωάννης έγραφε την τελευταία λέξη της Αποκάλυψης (Αμήν), αυτομάτως σταμάτησε η γλωσσολαλιά σ' όλο τον κόσμο; Μήπως καθένας που θα διαβάσει ολόκληρη την Καινή Διαθήκη για πρώτη φορά αυτόματα σταματάει να μιλά σε γλώσσες;
Μπορεί κάποιος να λάβει το 'Αγιο Πνεύμα χωρίς γλωσσολαλιά;
Αναλύσαμε και τις πέντε βιβλικές αναφορές σχετικά με το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος και είδαμε ότι κάθε φορά οι γλώσσες ήταν το σημείο. Υπάρχουν εδάφια που περιγράφουν ανθρώπους που «πληρώθηκαν με το Πνεύμα» χωρίς να αναφέρουν ομιλία γλωσσών, αλλά αυτά τα εδάφια αναφέρονται σε άτομα που ήταν ήδη βαπτισμένα με Πνεύμα 'Αγιο. Οι γλώσσες δεν ακολουθούν απαραίτητα κάθε επακολουθούσα εμπειρία με το Θεό μετά το αρχικό βάπτισμα.
Μερικές περιγραφές ανθρώπων που πίστεψαν, στο βιβλίο των Πράξεων, δεν αναφέρουν ομιλία σε γλώσσες. Το σχέδιο του βιβλίου των Πράξεων είναι να περιγράψει μερικές αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις με λεπτομέρειες, και μετά αναφέρεται στις υπόλοιπες περιληπτικά.
Τρία πολύ σημαντικά εδάφια περιγράφουν την ομιλία σε γλώσσες και αυτές οι λεπτομερείς αναφορές θέτουν το πρότυπο ή τον κανόνα για τις άλλες γενικές αναφορές και όχι το αντίθετο. Κανένα επιχείρημα σιωπής δεν μπορεί να υποσκελίσει ή να εξαλείψει αυτές τις αναμφίβολες ομολογίες.
Δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι η ομιλία σε γλώσσες δεν αναφέρεται τόσες πολλές φορές. Τα σημαντικά πράγματα είναι η μετάνοια, η πίστη, και η λήψη του Αγίου Πνεύματος. Οι γλώσσες απλά ακολουθούν τη βάπτιση με το Πνεύμα και δεν έχουν ξεχωριστή σπουδαιότητα απ' αυτή την εμπειρία.
Η Βίβλος, σωστά δίνει περισσότερη έμφαση στο να πιστέψει κάποιος και να λάβει το 'Αγιο Πνεύμα, δίνοντάς μας τις πληροφορίες που χρειαζόμαστε ώστε να περιμένουμε τις γλώσσες, χωρίς να δίνει υπερβολική έμφαση σ' αυτό.
Κάποιοι, αναφερόμενοι στη μεταστροφή του Κορνήλιου (Πράξ.ι:45-46), λένε: «Δεν μπορούμε να πούμε σίγουρα αν το χάρισμα των γλωσσών ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ερχομού του Πνεύματος». Με άλλα λόγια, παραδέχονται ότι στις Βιβλικές μαρτυρίες, οι γλώσσες πάντοτε ακολουθούσαν τη βάπτιση με Πνεύμα 'Αγιο.
Συμπέρασμα.
Ομιλία σε γλώσσες είναι η θαυματουργική άρθρωση μιας ξένης γλώσσας άγνωστης στον ομιλούντα.
Δεν δίδεται η άγνωστη γλώσσα σαν βοήθεια των ιεραποστολών.
Είναι πραγματική γλώσσα, όχι ασυναρτησίες.
Μπορεί να είναι γλώσσα ουράνια ή γήινη.
Η ομιλία σε γλώσσες στην Κόρινθο ήταν ομιλία σε πραγματικές γλώσσες.
Η ομιλία σε γλώσσες είναι σύμβολο της ενότητας της εκκλησίας του Ιησού Χριστού.
Συμπερασματικά, η ομιλία σε γλώσσες έχει τρεις πτυχές:
Είναι το αρχικό σημείο της βάπτισης με 'Αγιο Πνεύμα (Πράξ.β:4, ι:46, ιθ:6). Είναι διαφορετικό από το χάρισμα των γλωσσών που ο Θεός δίνει σε πληρωμένους με Πνεύμα 'Αγιο πιστούς.
Ένα άτομο που έχει βαπτιστεί με Πνεύμα 'Αγιο, μπορεί να εξασκήσει το χάρισμα των γλωσσών στη λατρεία του (ιδιωτικά ή στην εκκλησία) για την προσωπική του οικοδομή (Α΄Κορ.ιβ:8-10, ιδ:1-5, 14-18, 23, 28).
Ένα βαπτισμένο με Πνεύμα 'Αγιο άτομο μπορεί να εξασκήσει το χάρισμα των γλωσσών για την οικοδομή της τοπικής εκκλησίας. Αυτό συμβαίνει όταν δίδεται δημόσια ένα μήνυμα σε γλώσσες και διερμηνεύεται (Α΄Κορ.ιβ:8-10, 28-30, ιδ:5, 12-13, 27-28).
Αν καταλάβουμε τι σημαίνει «μιλάω σε γλώσσες», και το σκοπό που δόθηκαν, τότε θα μπορούμε να κατανοήσουμε και να εναρμονίσουμε όλες τις Γραφικές διδασκαλίες πάνω σ' αυτό το θέμα.
Η ομιλία σε γλώσσες είναι ένα φυσιολογικό μέρος της εμπειρίας του πιστού με το Θεό, είναι φυσιολογικό για την προσωπική οικοδομή του πιστού και την οικοδομή της εκκλησίας.
