«και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:4)
Ορισμός της έννοιας
Η ομιλία σε (ή με) γλώσσες είναι το υπερφυσικό δώρο να μιλάς άλλες γλώσσες εκτός από τη μητρική σου, χωρίς να τις έχεις διδαχτεί. Σήμερα, χρησιμοποιείται και ο όρος γλωσσολαλιά, που σηματοδοτεί ακριβώς αυτό το γεγονός.
Υπάρχουν τέσσερα σημεία στην Καινή Διαθήκη, που αναμφίβολα περιγράφουν την ομιλία σε γλώσσες: Πράξ.β, Πράξ.ι:44-47, Πράξ.ιθ:6 και Α΄Κορ.ιβ:14. Σε κάθε περίπτωση, όσοι μίλησαν με γλώσσες, το έκαναν με τη δύναμη του Πνεύματος του Θεού, «καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:4).
Το να μιλάει κάποιος σε γλώσσες δεν είναι ασυναρτησία ή κατά κάποιο τρόπο μια ακατάληπτη, εκστατική ομιλία χωρίς αντικειμενική έννοια. Αυτοί που μιλάνε σε γλώσσες, μιλάνε γνήσιες γλώσσες, έστω κι αν οι ίδιοι δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Πολλές φορές, αυτοί που τους ακούν αναγνωρίζουν κάποιες γλώσσες (Πράξ.β).
Η γλώσσα μπορεί να είναι ανθρώπινη ή αγγελική στη φύση της (Α΄Κορ.ιγ:1). Το να μιλάει κάποιος με γλώσσες δεν είναι ένα τυχαίο, άσχετο, ασήμαντον ή σπάνιο φαινόμενο, είναι ένα δώρο από το Θεό κι ένα σημαντικό μέρος του σχεδίου του Θεού για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.
Ησ.κη:11-12
Ο Ησαΐας προφήτευσε το ρόλο των γλωσσών στην εκκλησία: «διότι με χείλη ψελλίζοντα και με άλλην γλώσσαν θέλει ομιλεί προς τούτον τον λαόν· προς τον οποίον είπεν, Αύτη είναι η ανάπαυσις, με την οποίαν δύνασθε να αναπαύσητε τον κεκοπιασμένον, και αύτη είναι η άνεσις· αλλ' αυτοί δεν ηθέλησαν να ακούσωσι».
Η ανάπαυση και η άνεση είναι το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.β:38 και γ:19), και ο Ησαΐας προφήτευσε ότι ψελλίζοντα χείλη και άλλες γλώσσες θα συνοδεύουν το βάπτισμα αυτό.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Ησαΐας αναφερόταν μάλλον σε μια εχθρική εισβολή στο Ισραήλ (που θα μιλούσαν ακατανόητη γλώσσα για τους Ισραηλίτες), αλλά αυτός ο ισχυρισμός αγνοεί μερικά πολύ σημαντικά σημεία: (1) Ο Ησαΐας συσχέτισε τις γλώσσες με ανάπαυση και άνεση, όχι με επιδρομή. (2) Ο Πέτρος όταν μίλησε για το 'Αγιο Πνεύμα το συνέδεσε με άνεση. (3) Ο Παύλος χρησιμοποίησε τα λόγια του Ησαΐα για να μιλήσει για τη γλωσσολαλιά: «Εν τω νόμω είναι γεγραμμένον ότι δι' ετερογλώσσων και διά ξένων χειλέων θέλω λαλήσει προς τον λαόν τούτον, και ουδέ ούτω θέλουσι με εισακούσει, λέγει Κύριος. Ώστε αι γλώσσαι είναι διά σημείον ουχί προς τους πιστεύοντας, αλλά προς τους απίστους· η προφητεία όμως είναι ουχί προς τους απίστους, αλλά προς τους πιστεύοντας» (Α Κορ.ιδ:21-22). Ήθελε να διδάξει ότι ο Θεός διάλεξε την ομιλία γλωσσών σαν σημάδι στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης, για να ενθαρρύνει τους άπιστους να πιστέψουν στο λόγο Του.
Μάρκος ις:17
Λίγο πριν την ανάληψή Του, ο Ιησούς υποσχέθηκε ότι η ομιλία γλωσσών θα ακολουθεί σαν σημείο τους πιστούς: «Σημεία δε εις τους πιστεύσαντας θέλουσι παρακολουθεί ταύτα, Εν τω ονόματί μου θέλουσιν εκβάλλει δαιμόνια· θέλουσι λαλεί νέας γλώσσας» (Μάρκ.ις:17).
Αυτοί που δεν δέχονται την ομιλία γλωσσών επιτίθενται σ' αυτό το εδάφιο χρησιμοποιώντας το παρακάτω εδάφιο 18 που αναφέρει και μερικά άλλα σημεία: «όφεις θέλουσι πιάνει· και εάν θανάσιμόν τι πίωσι, δεν θέλει βλάψει αυτούς· επί αρρώστους θέλουσιν επιθέσει τας χείρας, και θέλουσιν ιατρεύεσθαι». Ερμηνεύουν λοιπόν αυτό το εδάφιο έτσι, σα να θέλει να πει ότι οι χριστιανοί πρέπει ν' αποδείξουν την πίστη τους πιάνοντας δηλητηριώδη φίδια και προσπαθούν να συνδέσουν τις γλώσσες με το πιάσιμο φιδιών, για να δυσφημίσουν το προηγούμενο εδάφιο.
Ουσιαστικά, δηλαδή λένε, «δεν μπορούμε να καταλάβουμε το εδάφιο 18 και γι' αυτό αρνούμαστε ν' ακούσουμε το εδάφιο 17». Ωστόσο, ο σωστός τρόπος είναι να πλησιάσεις και τα δύο εδάφια μαζί.
Το εδάφιο 18 δεν σημαίνει ότι εμείς πρέπει σκόπιμα να πιάσουμε δηλητηριώδη φίδια σαν δοκιμασία της πίστης μας. Το παράδειγμα του πειρασμού του Χριστού από το σατανά το ξεκαθαρίζει αυτό. Ο σατανάς χρησιμοποίησε μια υπόσχεση της Παλαιάς Διαθήκης για προστασία και απαίτησε από τον Ιησού ν' αποδείξει την αλήθεια της γραφής και της δικαιοσύνης Του, με το ν' αυτοκτονήσει (Ματθ.δ:6).
Ο Ιησούς απάντησε: «Πάλιν είναι γεγραμμένον, δεν θέλεις πειράσει Κύριον τον Θεόν σου» (εδ.7). Ποτέ δεν θα πιέσουμε το Θεό να ενεργήσει μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, και δεν θα μπούμε σκόπιμα σε φασαρίες, για να δούμε τι θα κάνει ο Θεός. Δεν μπορούμε ν' αποδείξουμε την πίστη μας ή το λόγο Του, προσπαθώντας να κάνουμε κακό στον εαυτό μας, γιατί αυτό είναι αντίθετο με το θέλημά Του.
Κατανοώντας σωστά, το εδάφιο Μάρκ.ις:18 υπόσχεται προστασία στην περίπτωση ατυχήματος. Αν ένα παιδί του Θεού αθέλητα, τυχαία δαγκωθεί από κάποιο ερπετό, μπορεί να εμπιστευτεί το Θεό για απελευθέρωση. Αυτό εναρμονίζεται όμορφα με το υπόλοιπο εδάφιο 18 που μας λέει ότι μπορούμε να εμπιστευτούμε το Θεό σε περίπτωση αρρώστιας, ή στην περίπτωση που κατά λάθος πιούμε κάτι δηλητηριώδες. Για παράδειγμα, όταν ο Παύλος δαγκώθηκε από την έχιδνα καθώς μάζευε φρύγανα, απλά την τίναξε από το χέρι του και κατά θαυμαστό τρόπο δεν έπαθε τίποτα (Πράξ.κη:1-6).
Είναι προφανές, ότι το Μάρκ.ις:18 έχει επίσης πνευματική σημασία, υποσχόμενο στον πιστό δύναμη ενάντια στις δαιμονικές δυνάμεις. Από τη Γένεση μέχρι την Αποκάλυψη η Βίβλος περιγράφει το σατανά σαν ερπετό. Όταν ο Ιησούς έδωσε στους 70 μαθητές Του δύναμη κατά των ακαθάρτων πνευμάτων, τους είπε: «Ιδού, δίδω εις εσάς την εξουσίαν του να πατήτε επάνω όφεων και σκορπίων και επί πάσαν την δύναμιν του εχθρού, και ουδέν θέλει σας βλάψει» (Λουκ.ι:19).
Είναι λογικό λοιπόν να συμπεράνουμε ότι το Μάρκ.ις:18 υπόσχεται προστασία από δαγκάματα ερπετών, αλλά και νίκη στις μάχες ενάντια σε πνευματικούς εχθρούς. Την ίδια στιγμή, η υπόσχεση αυτή δεν μας λέει να πειράζουμε το Θεό με το να πιάνουμε σκόπιμα φίδια, για να δοκιμάζουμε την πίστη μας.
Δεν θα μειώσουμε το εδάφιο 18 για να απορρίψουμε το εδάφιο 17, αλλά θα προσπαθήσουμε να καταλάβουμε και τα δύο εδάφια μαζί και να τα εφαρμόσουμε στη ζωή μας.
Μια δεύτερη αντίρρηση στο Μάρκ.ις:17 λέει ότι δύο σημαντικά Ελληνικά χειρόγραφα της Βίβλου, δεν περιέχουν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20. Λένε λοιπόν ότι αυτά τα εδάφια δεν είναι ο θεόπνευστος λόγος του Θεού. Ωστόσο, πολλοί παραδοσιακοί μελετητές πιστεύουν ότι αυτά τα εδάφια είναι θεόπνευστα για τους παρακάτω λόγους:
(1) Το επιχείρημα ενάντια στο εδάφιο που εξετάζουμε, βασίζεται κυρίως στα δυο παλιά χειρόγραφα, το Σιναϊτικό κώδικα και τον κώδικα του Βατικανού. Όμως, και τα δύο αυτά χειρόγραφα, ομολογουμένως, περιέχουν κι άλλες λανθασμένες προσθήκες και παραλείψεις. Για παράδειγμα, και τα δύο περιέχουν μερικά απόκρυφα βιβλία και ο κώδικας του Βατικανού παραλείπει την Καινή Διαθήκη μετά το Εβρ.θ:14. Ο ίδιος κώδικας, εκεί που κανονικά έπρεπε να υπάρχουν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20, έχει μια κενή στήλη. Η ηλικία των χειρογράφων δεν σημαίνει απαραίτητα μεγαλύτερη αξιοπιστία. Ίσως αυτά τα χειρόγραφα δεν χρησιμοποιούντο τόσο πολύ εξαιτίας της γνωστής αναξιοπιστίας τους, ενώ άλλα πιο σωστά, εφθάρησαν εξαιτίας της μεγάλης χρήσης και καταστράφηκαν όταν ετοιμάστηκαν καινούρια αντίγραφά τους.
(2) Ένας πολύ μεγάλος αριθμός άλλων σημαντικών χειρογράφων περιέχουν αυτά τα εδάφια συμπεριλαμβανομένου και του τρίτου κατά σειρά αξίας, του Αλεξανδρινού κώδικα.
(3) Τα εδάφια βρίσκονται σε πολλές νεώτερες μεταφράσεις όπως η Λατινική, η Συριακή, η Κοπτική, η Γοτθική.
(4) Πολλοί αποστολικοί εκκλησιαστικοί πατέρες αναφέρουν ή υπαινίσσονται αυτά τα εδάφια. Ανάμεσά τους ο Ειρηναίος, ο Παπίας, ο Ιουστίνος, ο Τερτυλλιανός, ο Ιππόλυτος, ο Αμβρόσιος, ο Χρυσόστομος, ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος.
(5) Αυτά τα εδάφια συμφωνούν και με άλλες αναφορές του λόγου του Θεού.
(6) Οι διδασκαλίες που περιέχουν αυτά τα εδάφια βρίσκονται και σε άλλες Γραφικές αναφορές.
(7) Είναι εξαιρετικά απίθανο κάποιος σκόπιμα να κατασκεύασε αυτά τα εδάφια που διδάσκουν την ομιλία σε γλώσσες, εξουσία πάνω σε ακάθαρτα πνεύματα, θεία προστασία και θεία θεραπεία. Αν η εκκλησία δεν πίστευε αυτές τις διδασκαλίες (όπως οι κριτικοί των γλωσσών ισχυρίζονται), γιατί κάποιος να προσθέσει αυτά τα εδάφια και γιατί η πρώτη εκκλησία να τα δεχτεί;
(8) Το Μάρκ.ις:8 λέει: «Και εξελθούσαι ταχέως, έφυγον από του μνημείου· είχε δε αυτάς τρόμος και έκστασις, και δεν είπον ουδέν προς ουδένα· διότι εφοβούντο». Αυτό απλά δεν ακούγεται σαν ένα αληθοφανές τέλειωμα του ευαγγελίου του Μάρκου. Δεν πιστεύουμε ότι ο Θεός θα άφηνε αυτή την χαμηλών τόνων αναφορά που έχει να κάνει με φόβο και απελπισία, χωρίς να αναφερθεί στην ανάσταση και την αποστολή των μαθητών.
(9) Τα εδάφια αυτά αμφισβητούνται εξαιτίας της βαθμιαίας εξαφάνισης των πνευματικών χαρισμάτων, λόγω του ότι η χριστιανοσύνη έχασε την επαφή της με το 'Αγιο Πνεύμα. Όσοι απορρίπτουν αυτά τα εδάφια, το κάνουν λόγω του περιεχομένου τους.
(10) Αν για κάποιο λόγο μερικά αντίγραφα του ευαγγελίου του Μάρκου κυκλοφόρησαν ατέλειωτα, αυτό δεν έπεται ότι άλλα αντίγραφα δεν περιείχαν το τέλειωμα.
Με λίγα λόγια, απλά δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να απορριφθούν τα εδάφια Μάρκ.ις:9-20 από τη Γραφή. Πρέπει να δεχτούμε τα λόγια του Ιησού στο εδάφιο 17 έτσι όπως είναι, η ομιλία σε γλώσσες είναι ένα σημείο που θα παρακολουθεί τους χριστιανούς πιστούς όπου κι αν βρίσκονται.
Η μέρα της Πεντηκοστής
Η αρχική εκπλήρωση των προφητειών σχετικά με την ομιλία γλωσσών, συνέβη την ημέρα της Πεντηκοστής. Τότε που 120 Εβραίοι μαθητές του Χριστού βαπτίστηκαν με 'Αγιο Πνεύμα και μίλησαν σε γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των αποστόλων, των αδελφών του Κυρίου, της μητέρας του Ιησού και κάποιων γυναικών: «Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν» (Πράξ.β:1-4).
Ένας υπερφυσικός ήχος γέμισε το δωμάτιο, δηλώνοντας ότι το 'Αγιο Πνεύμα έχει έρθει εκεί για να φανερωθεί μ' ένα ιδιαίτερο τρόπο και για να κάνει ένα ιδιαίτερο έργο. Οι γλώσσες σαν φωτιά που κάθισαν πάνω στον καθένα, σήμαιναν ότι το Πνεύμα ήταν έτοιμο να βαπτίσει και να πληρώσει όλους όσους ήταν εκεί.
Μετά απ' αυτό, όλοι γέμισαν από το 'Αγιο Πνεύμα και άρχισαν να μιλάνε σε ξένες γλώσσες καθώς το Πνεύμα τους έδινε. 'Αρχισαν να μιλάνε σε γλώσσες μόνο αφού ήρθε το Πνεύμα, έτσι το γεγονός αυτό αποτέλεσε το μοναδικό σημείο ότι ο καθένας είχε βαπτιστεί ή πλησθεί με το Πνεύμα.
Ο ήχος του ανέμου και οι γλώσσες σαν φωτιάς ποτέ δεν εμφανίστηκαν ξανά στις Γραφές. Προφανώς, συνόδευσαν τη θεμελίωση της εκκλησίας της Καινής Διαθήκης και την πρώτη έκχυση του Αγίου Πνεύματος, όπως οι αστραπές, οι κεραυνοί και η φωτιά συνόδευσαν το δόσιμο του Νόμου στην Παλιά Διαθήκη (Έξ.ιθ:16-19).
Αφού ο Θεός φανέρωσε μ' αυτό τον τρόπο ότι το Πνεύμα Του ήταν πλέον ελεύθερα διαθέσιμο για τον καθένα, δεν χρειαζόταν κάθε φορά η ίδια έμφαση. Αντίθετα όμως με τη φωτιά και τον άνεμο, η ομιλία σε γλώσσες επαναλαμβάνεται αρκετές φορές στη Βίβλο. Εφόσον αυτό είναι το μοναδικό σημείο που σχετίζεται ιδιαίτερα με την προσωπική εμπειρία της βάπτισης με Πνεύμα (τα άλλα, η φωτιά και ο άνεμος, ήταν σημεία διαθεσιμότητας πλέον του Πνεύματος), η ομιλία σε γλώσσες έχει διαχρονική σημασία και σπουδαιότητα που τα άλλα δύο σημεία δεν έχουν.
Εβραίοι από πολλά έθνη βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν τη γιορτή της Πεντηκοστής. Όταν οι 120 έλαβαν το Πνεύμα και άρχισαν να μιλάνε σε γλώσσες, πολλοί απ' αυτούς τους επισκέπτες άρχισαν να μαζεύονται, αντιπροσωπεύοντας 14 διαφορετικά έθνη (Πράξ.β:5-11).
'Ακουγαν λοιπόν όλοι αυτοί οι Εβραίοι τους 120 να μιλάνε σε διάφορες γλώσσες και αναγνώριζαν τις γλώσσες των χωρών που διέμεναν. Αυτό τους εξέπληξε καθότι αγράμματοι Γαλιλαίοι δεν είχαν ποτέ διδαχτεί αυτές τις γλώσσες.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Θεός έκανε αυτό το θαύμα για να μπορέσουν όλοι αυτοί οι ξένοι να ακούσουν το κήρυγμα του Ευαγγελίου. Όμως, αμέσως μετά, ο Πέτρος κήρυξε σε όλους αυτούς σε μία γλώσσα, προφανώς Αραμαϊκά, τη γενέθλια γλώσσα όλων των Εβραίων εκείνη την εποχή, ή Ελληνικά, τη διεθνή εμπορική γλώσσα. Όπως και να έχει το πράγμα, το ακροατήριο δεν χρειαζόταν το θαύμα των γλωσσών, για να ακούσει το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Αντίθετα, ο Θεός χρησιμοποίησε τις γλώσσες σαν θαυματουργικό σημείο για να τους δείξει ότι είχε βαπτίσει με το Πνεύμα Του. Ο Πέτρος χρησιμοποίησε τις ερωτήσεις και τις παρατηρήσεις τους σχετικά με τις γλώσσες για να ξεκινήσει το κήρυγμά του, και τους είπε ότι αυτό είναι η εκπλήρωση της προφητείας του Ιωήλ σχετικά με την έκχυση του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.β:14-21).
Αργότερα, στο κήρυγμά του, ο Πέτρος είπε: «Αφού λοιπόν υψώθη διά της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε» (Πράξ.β:33). Το ακροατήριο μόλις είχε δει και είχε ακούσει ανθρώπους να μιλάνε σε γλώσσες, έτσι ο Πέτρος το επισήμανε και το συσχέτισε με την υπόσχεση του Αγίου Πνεύματος.
Ο Κορνήλιος μίλησε σε γλώσσες
Το επόμενο εκπληκτικό γεγονός ομιλίας σε γλώσσες το βρίσκουμε στην ιστορία των πρώτων Εθνικών που έλαβαν το 'Αγιο Πνεύμα: «Ενώ έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το Πνεύμα το 'Αγιον επί πάντας τους ακούοντας τον λόγον. Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη· διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεόν» (Πράξ.ι:44-46).
Οι Εβραίοι χριστιανοί μαζί και ο Πέτρος, δεν περίμεναν να λάβουν αμέσως το 'Αγιο πνεύμα αυτοί οι Εθνικοί, επειδή παραδοσιακά οι Εβραίοι πίστευαν ότι για να σωθεί κάποιος πρέπει πρώτα να ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό (Πράξ.ιε:1). Σε πείσμα αυτής της ισχυρής προκατάληψης οι Εβραίοι που ήταν μαζί με τον Πέτρο, πιέστηκαν να παραδεχτούν ότι ο Κορνήλιος και οι οικιακοί του έλαβαν το 'Αγιο Πνεύμα, επειδή τους άκουσαν να μιλάνε σε γλώσσες. Αυτό ήταν το αναμφισβήτητο γεγονός της λήψης του Αγίου Πνεύματος.
Δεν υπάρχει αναφορά για γλώσσες φωτιάς ούτε για ήχο βίαιου ανέμου, η ομιλία σε γλώσσες ήταν το τελειωτικό γεγονός.
Ο Πέτρος ανέφερε αυτά τα γεγονότα στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ λέγοντας: «Και ενώ ήρχισα να λαλώ, το Πνεύμα το 'Αγιον επήλθεν επ' αυτούς καθώς και εφ' ημάς κατ' αρχάς» (Πράξ.ια:15). Η ομιλία σε γλώσσες ήταν το μοναδικό κοινό σημείο ανάμεσα στο Πράξ.β και Πράξ.ι, αλλά ήταν αρκετό από μόνο του να πείσει τον Πέτρο ότι οι Εθνικοί είχαν την εμπειρία της Πεντηκοστής.
Οι Εφέσιοι μίλησαν σε γλώσσες
Οι μαθητές του Ιωάννη του Βαπτιστή στην Έφεσο, μίλησαν σε γλώσσες όταν βαπτίστηκαν με το Πνεύμα: «Και αφού ο Παύλος επέθηκεν επ' αυτών τας χείρας, ήλθε το Πνεύμα το 'Αγιον επ' αυτούς, και ελάλουν γλώσσας και προεφήτευον» (Πράξ.ιθ:6).
Αυτή η αναφορά φανερώνει ότι το βάπτισμα του Πνεύματος με την ομιλία γλωσσών είναι για όλους τους πιστούς. Οι γλώσσες στις Πράξ.β & Πράξ.ι ίσως ερμηνευτούν σαν σημεία που έγιναν μία φορά για τους Εβραίους και Εθνικούς πιστούς αντίστοιχα. Όμως το Πράξ.ιθ δεν έχει να κάνει με κάτι σαν τα προηγούμενα, δεν έχει άλλη αξία από το να εδραιώσει αυτή την εμπειρία σαν κανόνα για την εκκλησία της Καινής Διαθήκης.
Ο μόνος λόγος που ακολούθησαν οι γλώσσες σ' αυτή την περίπτωση, ήταν για να βεβαιώσουν αυτούς τους απλούς πιστούς, ότι είχαν λάβει την ίδια εμπειρία με τους άλλους. Ότι αξία είχε η ομιλία σε γλώσσες τότε, έχει και σήμερα. Όποιο λόγο είχε ο Θεός να δώσει στους Εφέσιους το σημάδι των γλωσσών, ο ίδιος λόγος ισχύει και σήμερα.
Διαβάζουμε ότι αυτοί οι Εφέσιοι προφήτευσαν αφού έλαβαν το Πνεύμα, αλλά αυτό δεν αποτελεί σημείο όπως οι γλώσσες για τους παρακάτω λόγους: (1) Οι γλώσσες προηγήθηκαν της προφητείας, άρα ήταν το αρχικό σημείο. (2) Σε καμιά άλλη περίπτωση βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο δεν έχουμε αναφορά προφητείας, γι' αυτό δεν είναι σταθερό σημείο. (3) Οι γλώσσες εύκολα αναγνωρίζονται σαν κάτι το υπερφυσικό, θαυμαστό σημείο ενώ η προφητεία δεν έχει την ίδια ανταπόκριση, ιδιαίτερα σ' ένα άπιστο ακροατή.
Οι Σαμαρείτες μίλησαν σε γλώσσες
Αυτά τα εδάφια στις Πράξ.η σχετικά με τους Σαμαρείτες που έλαβαν το 'Αγιο Πνεύμα, δεν λένε σαφώς ότι μίλησαν σε γλώσσες, δεν δίνουν κανένα σημείο λήψης του Πνεύματος. Όμως, παρά την έλλειψη λεπτομερών περιγραφών, υπήρχαν κάποια αισθητά σημεία. Το βάπτισμα του Πνεύματος ήταν αντικειμενικά ένα αξιοπρόσεκτο φαινόμενο, το οποίο πιστοί και άπιστοι αμέσως αναγνώριζαν σαν υπερφυσικό. Είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι αυτό που έβλεπαν και άκουγαν ώστε να εκπλήσσονται, ήταν η ομιλία σε γλώσσες.
Παρά τα θαύματα, τη χαρά, την πίστη, και το βάπτισμα στο νερό, όλοι ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες δεν είχαν λάβει ακόμα το Πνεύμα. Ο Φίλιππος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης περίμεναν κάποιο συγκεκριμένο σημάδι και ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες δεν είχαν λάβει το Πνεύμα εξαιτίας της έλλειψης αυτού του σημείου.
Όλοι ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες έλαβαν το 'Αγιο Πνεύμα, τη στιγμή που ο Πέτρος και ο Ιωάννης επέθεσαν τα χέρια πάνω τους. Πως; Θα υπήρξε ένα συγκεκριμένο σημάδι που ο καθένας θα μπορούσε να το αντιληφθεί με σιγουριά. Επιπλέον αυτό το σημάδι πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από ένα συναίσθημα, μια ομολογία πίστης, ή το βάπτισμα στο νερό, γιατί όλα αυτά είχαν συμβεί νωρίτερα. Ούτε περίμεναν να δουν κάποιο θαύμα, ή κάποιο πνευματικό χάρισμα να ενεργείται, γιατί θεραπείες και εκβολές δαιμονίων είχαν ήδη συμβεί.
Θα υπήρξε κάποιο πολύ συγκεκριμένο σημείο, ώστε ο Σίμων ο μάγος να εντυπωσιαστεί τόσο και να το επιθυμήσει. Ο Σίμων προφανώς ήθελε να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει αυτό το θαύμα στις παραστάσεις που έδινε. Ήθελε να μπορεί να βάζει τα χέρια του πάνω σε ανθρώπους και να συμβαίνει το θαυμαστό σημείο που συνέβαινε σε κάθε βάπτιση. Επαναλαμβάνουμε, το σημείο πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από χαρά, ομολογία πίστης ή δοξολογία προς το Θεό, πράγματα που εύκολα μπορούν να πλαστογραφηθούν και δύσκολα θα εντυπωσίαζαν ένα μάγο και το σκεπτικιστικό ακροατήριό του. Επιπλέον, το σημείο αυτό εντυπωσίασε το Σίμωνα, όσο κανένα άλλο θαύμα.
Ο Παύλος μίλησε με γλώσσες
Στο Πράξ.θ υποδηλώνεται ότι ο Παύλος έλαβε το 'Αγιο Πνεύμα αλλά δεν υπάρχει καμία περιγραφή του γεγονότος και κατά συνέπεια δεν αναφέρεται ότι μίλησε σε γλώσσες. Ο Παύλος όμως μίλησε πολύ συχνά για τις γλώσσες και σ' ένα από τα τελευταία του γραπτά λέει: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς» (Α΄Κορ.ιδ:18). Αφού είχε διδάξει ότι οι γλώσσες είναι από το Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10), είναι λογικό να συμπεράνουμε ότι μίλησε με γλώσσες όταν βαπτίστηκε, όπως όλοι.
Όπως και η περίπτωση των Εφεσίων, η ομολογία του Παύλου δείχνει ότι η ομιλία με γλώσσες δεν ήταν κάτι που συνέβη μια φορά και δεν επαναλήφθηκε στην πρώτη εκκλησία. Ο Παύλος, ένας Εβραίος, μίλησε με γλώσσες πολύ αργότερα από την ημέρα της Πεντηκοστής και συνέχισε να μιλάει την ώρα της λατρείας και της προσευχής καθ' όλη τη διακονία του.
Σύγκριση των αναφορών στο βιβλίο των Πράξεων
Έχουμε εξετάσει και τις πέντε αναφορές της Βίβλου όσον αφορά στη βάπτιση με Πνεύμα 'Αγιο. Σε τρεις περιπτώσεις (Πεντηκοστή, Έφεσος, Κορνήλιος) αυτοί που έλαβαν το Πνεύμα, μίλησαν αμέσως σε γλώσσες. Στην τέταρτη περίπτωση (Σαμάρεια) δεν έχουμε ακριβή περιγραφή κάποιας ιδιαίτερης εξωτερικής φανέρωσης, αλλά είναι πασιφανές ότι υπήρξε κάποιο θαυμαστό εξωτερικό φαινόμενο που αμέσως αναγνωρίστηκε σαν το σημείο ότι έλαβαν το 'Αγιο Πνεύμα και οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι αυτό πρέπει να ήταν η ομιλία γλωσσών. Στην πέμπτη περίπτωση (Παύλος), η Γραφή δεν δίνει καμία περιγραφή της βάπτισης, αλλά το μέλλον αποκαλύπτει ότι ο βαπτισμένος μιλούσε γλώσσες σε όλη τη διάρκεια της χριστιανικής του ζωής. Υπάρχουν άλλα σημάδια βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο; Στις Πράξ.β αναφέρεται ήχος ανέμου βιαίως φερομένου και γλώσσες σαν φωτιάς, αλλά αυτά τα φαινόμενα συνέβησαν μόνο στην πρώτη έκχυση και δεν αναφέρονται ξανά. Το Πράξ.η μας δείχνει ότι όλα τα χαρίσματα του Πνεύματος και τα θαύματα, δεν είναι σημείο ότι κάποιος έλαβε το Πνεύμα. Το Πράξ.ιθ αναφέρει την προφητεία, αλλά προηγήθηκαν οι γλώσσες σαν σημείο. Το Πράξ.ι αναφέρει δοξολογία, κάτι που δεν είναι υπερφυσικό σημείο.
'Αλλες πιθανές αναφορές
Ίσως ο Ιησούς να είχε κατά νου την ομιλία σε γλώσσες όταν είπε: «Ο άνεμος όπου θέλει πνέει, και την φωνήν αυτού ακούεις, αλλά δεν εξεύρεις πόθεν έρχεται και που υπάγει· ούτως είναι πας, όστις εγεννήθη εκ του Πνεύματος» (Ιωάν.γ:8). Η ομιλία σε γλώσσες, σε κάθε περίπτωση, αρχικά εκπληρώνει το Ρωμ.η:16 που λέει: «Αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί με το πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού». Προφανώς ήταν ένας παράγοντας στο μυαλό του Παύλου όταν έγραφε ότι η ομολογία του Κυρίου Ιησού με το στόμα, είναι μέρος της σωτηρίας (Ρωμ.ι:9-10), και «ουδείς δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου» (Α΄Κορ.ιβ:3).
Είναι απαραίτητες οι γλώσσες;
Οι γλώσσες από μόνες τους δεν σώζουν. Όμως, η σχέση των γλωσσών με τη βάπτιση του Πνεύματος είναι ίδια με τη σχέση της πίστης με τα έργα. Σωζόμαστε δια πίστεως, χωρίς έργα, όμως τα έργα πάντοτε ακολουθούν τη γνήσια πίστη. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι γλώσσες δεν μας σώζουν, αλλά το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος έχει σαν αποτέλεσμα ομιλία σε γλώσσες, σαν το αρχικό σημείο ότι έλαβε κάποιος το Πνεύμα.
Οι γλώσσες πάντοτε ακολουθούν μια βάπτιση στο Πνεύμα; Το βιβλίο των Πράξεων αυτό δείχνει, περιγράφει την ομιλία γλωσσών σαν το αρχικό σημείο λήψης του Αγίου Πνεύματος και τίποτε άλλο. Βάπτισμα στο Πνεύμα χωρίς ομιλία γλωσσών είναι μη βιβλική αρχή. Πρέπει πάντα να περιμένουμε να μιλήσει κάποιος με γλώσσες για να πούμε ότι βαπτίστηκε με Πνεύμα 'Αγιο.
Γιατί γλώσσες;
Γιατί ο Θεός διάλεξε τις γλώσσες σαν σημείο της βάπτισης στο Πνεύμα; Πρώτα απ' όλα πρέπει να καταλάβουμε ότι ο Θεός είναι ο Υπέρτατος, είναι Ανεξάρτητος, είναι απόλυτος 'Αρχοντας, είναι Ελεύθερος, είναι Κυρίαρχος. Μπορεί να θεμελιώσει κάτι, χωρίς να μας εξηγήσει τους λόγους Του. «διότι το μωρόν του Θεού είναι σοφώτερον των ανθρώπων, και το ασθενές του Θεού είναι ισχυρότερον των ανθρώπων. Επειδή βλέπετε την πρόσκλησίν σας, αδελφοί, ότι είσθε ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς. Αλλά τα μωρά του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τους σοφούς, και τα ασθενή του κόσμου εξέλεξεν ο Θεός διά να καταισχύνη τα ισχυρά, και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξέλεξεν ο Θεός, και τα μη όντα, διά να καταργήση τα όντα, διά να μη καυχηθή ουδεμία σαρξ ενώπιον αυτού» (Α΄Κορ.α:25-29). Παραδείγματα είναι το βάπτισμα στο νερό για την άφεση των αμαρτιών και η προσευχή σ' ένα αόρατο Θεό.
Πρέπει να δεχτούμε την ομιλία σε γλώσσες επειδή ο Θεός το διάλεξε σαν σημείο. Ιστορικά, ο Θεός έχει διαλέξει εξωτερικά φυσικά σημεία ν' ακολουθήσουν τις διαθήκες που έχει κάνει με τον άνθρωπο και τις υποσχέσεις που συνδέονται μ' αυτές. Παραδείγματα είναι το ουράνιο τόξο στο Νώε, και η περιτομή στον Αβραάμ.
Δεν επινόησαν οι άνθρωποι τις γλώσσες σε μια απεγνωσμένη, χωρίς πίστη αναζήτηση ενός χειροπιαστού σημείου της σωτηρίας. Ο Ίδιος ο Θεός θέσπισε τις γλώσσες για την εκκλησία και το αποδεχόμαστε δια πίστεως. Οι γλώσσες δεν μπορούν ν' αντικαταστήσουν την πίστη στο χριστιανικό βάδισμα, αλλά ο Θεός έδωσε τις γλώσσες σαν επιβεβαίωση της πίστης (Μάρκ.ις:17).
Κατανοώντας όλα αυτά, τώρα μπορούμε να προσδιορίσουμε μερικούς λόγους, γιατί ο Θεός διάλεξε τις γλώσσες σαν το αρχικό σημείο της βάπτισης με Πνεύμα 'Αγιο.
(1) Φαίνεται, ότι η γλώσσα, είναι το πιο δύσκολο μέλος τους σώματος να ελεγχθεί. «Ούτω και η γλώσσα είναι μικρόν μέλος, όμως μεγαλαυχεί. Ιδού, ολίγον πυρ πόσον μεγάλην ύλην ανάπτει· και η γλώσσα πυρ είναι, ο κόσμος της αδικίας. Ούτω μεταξύ των μελών ημών η γλώσσα είναι η μολύνουσα όλον το σώμα και φλογίζουσα τον τροχόν του βίου και φλογιζομένη υπό της γεέννης» (Ιάκ.γ:2-6). «την γλώσσαν όμως ουδείς των ανθρώπων δύναται να δαμάση· είναι ακράτητον κακόν, μεστή θανατηφόρου φαρμάκου» (Ιάκ.γ:8). «Εάν τις μεταξύ σας νομίζη ότι είναι θρήσκος, και δεν χαλινόνη την γλώσσαν αυτού αλλ' απατά την καρδίαν αυτού, τούτου η θρησκεία είναι ματαία» (Ιάκ.α:26). Πριν βαπτιστεί κάποιος με το Πνεύμα, πρέπει να παραχωρηθεί απόλυτα στο Θεό, και το τελευταίο μέλλος που παραχωρείται, είναι η γλώσσα. Όταν αυτό συμβεί, ο Θεός έρχεται και παίρνει τον πλήρη έλεγχο, φανερώνοντας την Κυριότητά Του, με το να χρησιμοποιήσει το πιο απειθάρχητο μέλος για τη δόξα Του. Εφόσον η ομιλία ελέγχεται από τον εγκέφαλο, αυτό ουσιαστικά σηματοδοτεί ότι ο Θεός έχει πάρει τον έλεγχο του κέντρου των συναισθημάτων, της λογικής και του θέλω - με λίγα λόγια ολόκληρο τον άνθρωπο.
(2) Η ομιλία σε γλώσσες συμβολίζει την ενότητα της εκκλησίας. Μετά τον κατακλυσμό, οι άνθρωποι συνέχισαν να απειθούν στο Θεό και προσπάθησαν να συναγωνιστούν με το Θεό, χτίζοντας τον πύργο της Βαβέλ. Για να σταματήσει τα κακά τους σχέδια και για να τους διασκορπίσει, ο Θεός τους έδωσε πολλές γλώσσες αντί για μία (Γέν.ια:1-9). Ξεκινώντας με την Πεντηκοστή, ο Θεός αντίστρεψε τη διαδικασία, παίρνοντας ανθρώπους από διάφορα έθνη, ενώνοντάς τους σε μία πνευματική οικογένεια, με το σημείο των γλωσσών. Η εκκλησία αποτελείται από ανθρώπους από κάθε φυλή έθνος και γλώσσα, αλλά όλοι αυτοί είναι ένα δια μέσου της γλώσσας του Πνεύματος. Η ομιλία σε γλώσσες, είναι η νέα γλώσσα που συνδέεται με τα πολιτικά δικαιώματα στη Βασιλεία του Θεού.
(3) Η ομιλία σε γλώσσες ισχύει για όλο τον κόσμο και είναι το έγκυρο σημείο κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 'Ασχετα από την εθνικότητα, τη γλώσσα ή τον τόπο, οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τη γλωσσολαλία όταν συμβεί.
(4) Η ομιλία σε γλώσσες δίνει σιγουριά για τη σχέση κάποιου με το Θεό, εφόσον δηλώνει ότι το άτομο έχει βαπτιστεί στο Πνεύμα σε μια συγκεκριμένη στιγμή. Αν κάποιος έχει βαπτιστεί στο όνομα του Ιησού, έχει λάβει το 'Αγιο Πνεύμα με το αρχικό σημείο της γλωσσολαλιάς και συνεχίζει να υπακούει στο λόγο του Θεού, μπορεί να είναι σίγουρος ότι έχει σωθεί.
Πολλές εκκλησίες αρνούνται αυτό το αποδεικτικό στοιχείο, με αποτέλεσμα τα μέλη τους να αγωνίζονται με την αβεβαιότητα όσο αφορά στη σωτηρία τους.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
