Όταν γύρισα σπίτι μου ένα βράδυ, καθώς η
γυναίκα μου σέρβιρε το δείπνο της έπιασα το χέρι και της είπα: «Έχω κάτι να σου
πω». Εκείνη κάθισε και έφαγε σιωπηλά. Παρατήρησα ξανά τον πόνο στα μάτια της.
Ξαφνικά δεν ήξερα τι να πω. Αλλά έπρεπε να
την ενημερώσω για το τι σκεφτόμουν. Ήθελα διαζύγιο. Μπήκα στο θέμα ήρεμα.
Εκείνη δεν έδειξε να ενοχλείται από τα λόγια μου, μόνο με ρώτησε απαλά,
«γιατί»?
Απέφυγα την ερώτηση. Αυτό την έκανε να
θυμώσει. Πέταξε τα μαχαιροπίρουνα και φώναξε «Δεν είσαι άντρας!» Εκείνο το
βράδυ δεν μιλήσαμε. Εκείνη έκλαιγε. Ήξερα πως ήθελε να μάθει τι συνέβη στον
γάμο μας. Αλλά δεν μπορούσα να της δώσω μια ικανοποιητική απάντηση.. Ήθελα να
την αφήσω για την Τζένη. Δεν την αγαπούσα πια, απλά τη λυπόμουν!
Με ένα βαθύ συναίσθημα ενοχής, συνέταξα το
συμφωνητικό του διαζυγίου στο οποίο ανέφερα ότι μπορούσε να κρατήσει το σπίτι,
το αυτοκίνητο και ένα ποσοστό 30% από την εταιρία μου. Εκείνη του έριξε μια
ματιά και αυτό την έσπασε σε κομμάτια. Η γυναίκα που είχε ξοδέψει δέκα χρόνια
από τη ζωή της μαζί μου, ήταν πλέον μια ξένη. Ένιωσα μεγάλη λύπη για τον χαμένο
της χρόνο, τους πόρους της και την ενέργειά της αλλά δεν μπορούσα να το πάρω
πίσω καθώς αγαπούσα βαθιά τη Τζένη. Εν τέλει έκλαψε δυνατά μπροστά μου, κάτι
που περίμενα να δω. Για μένα τα δάκρυά της ήταν ένα είδος ανακούφισης. Η ιδέα
του διαζυγίου που με είχε καταλάβει για αρκετές εβδομάδες τώρα φαινόταν πιο
ξεκάθαρη.
Την επόμενη μέρα γύρισα σπίτι πολύ αργά και
τη βρήκα να κάθεται στο τραπέζι και να γράφει. Δεν έφαγα βραδινό αλλά πήγα
κατευθείαν για ύπνο και αποκοιμήθηκα σχεδόν αμέσως καθώς ήμουν πολύ κουρασμένος
μετά την περιπετειώδη μέρα με τη Τζένη. Όταν ξύπνησα, εκείνη καθόταν ακόμη στο
τραπέζι και έγραφε. Δεν έδωσα σημασία, γύρισα πλευρό και ξανακοιμήθηκα.
Το πρωί μου παρουσίασε τους όρους του
διαζυγίου. Δεν ήθελε τίποτα από μένα, αλλά χρειαζόταν έναν μήνα περιθώριο πριν
το διαζύγιο. Ζήτησε, σε αυτό το μήνα να πιεζόμασταν και οι δύο να ζήσουμε μια
ζωή όσο γινόταν πιο φυσιολογική. Οι λόγοι της ήταν πολύ απλοί. Ο γιος μας έδινε
εξετάσεις κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα και εκείνη δεν ήθελε να τον
αποπροσανατολίσει με τον διαλυμένο μας γάμο.
Συμφώνησα σε αυτό. Αλλά εκείνη ήθελε κάτι
περισσότερο. Μου ζήτησε να ξαναθυμηθώ πως την είχα πάρει στα χέρια μου μέχρι το
γαμήλιο κρεβάτι, τη μέρα του γάμου μας. Έπειτα ζήτησε να την παίρνω στα χέρια
μου κάθε πρωί, από το κρεβάτι ως την εξώπορτα. Νόμιζα πως τρελάθηκε. Παρόλα αυτά
συμφώνησα να το κάνω για να γίνουν πιο υποφερτές οι τελευταίες μας μέρες μαζί.
Μίλησα στη Τζένη για τους όρους του
διαζυγίου που έθεσε η γυναίκα μου. Γέλασε δυνατά και είπε πως αυτό ήταν
παράλογο. «Ο,τι κόλπα και να σκαρφιστεί, θα πρέπει να αποδεχθεί το διαζύγιο»,
είπε περιφρονητικά.
Με τη σύζυγό μου δεν είχαμε καμιά σωματική
επαφή από τη στιγμή που ανακοίνωσα το διαζύγιο. Γι’ αυτό όταν την πήρα στα
χέρια μου την πρώτη μέρα και οι δυο φανήκαμε αδέξιοι. Ο γιος μας μας
χειροκρότησε, «ο μπαμπάς πήρε τη μαμά αγκαλιά». Τα λόγια του με πόνεσαν κάπως.
Από τη κρεβατοκάμαρα στο σαλόνι και από εκεί στην εξώπορτα περπάτησα περίπου 10
μέτρα κρατώντας τη στα χέρια μου. Εκείνη έκλεισε τα μάτια της και είπε απαλά,
«μην πεις στο παιδί μας για το διαζύγιο». Κούνησα το κεφάλι ενοχλημένος. Την
άφησα κάτω έξω από την πόρτα. Εκείνη πήγε στη στάση του λεωφορείου για να πάει
στη δουλειά και εγώ οδήγησα μόνος για το γραφείο.
Τη δεύτερη μέρα και οι δυο μας φερθήκαμε
πιο φυσικά. Εκείνη έγειρε στο στήθος μου. Μπορούσα να μυρίσω το άρωμα της
μπλούζας της. Συνειδητοποίησα πως δεν είχα κοιτάξει προσεκτικά αυτή τη γυναίκα
για μεγάλο διάστημα. Είδα πως δεν ήταν νέα πια. Υπήρχαν αξιοπρόσεχτες ρυτίδες
στο πρόσωπό της, τα μαλλιά της γκρίζαραν! Ο γάμος μας είχε αφήσει τα σημάδια
του πάνω της. Για μια στιγμή αναρωτήθηκα τι της έχω κάνει.
Την τέταρτη μέρα, όταν τη σήκωσα, αισθάνθηκα
μια δόση οικειότητας να επιστρέφει. Αυτή ήταν η γυναίκα που μου είχε χαρίσει
δέκα χρόνια από τη ζωή της. Την πέμπτη και έκτη μέρα, συνειδητοποίησα ότι το αίσθημα
της οικειότητας μεγάλωνε. Δεν το είπα στη Τζένη. Γινόταν όλο και πιο εύκολο να
την παίρνω αγκαλιά όσο περνούσε ο μήνας. Ίσως η καθημερινή αυτή άσκηση να με
έκανε πιο δυνατό.
Ένα πρωί διάλεγε τι να φορέσει. Δοκίμασε
αρκετά φορέματα αλλά δεν μπορούσε να βρει κάποιο κατάλληλο., Μετά έγνεψε, «όλα
τα φορέματα μου είναι μεγάλα». Τότε ξαφνικά παρατήρησα πόσο είχε αδυνατίσει και
αυτός ήταν ο λόγος που μπορούσα να την κουβαλώ με μεγαλύτερη ευκολία. Και τότε
κατάλαβα.. Είχε θάψει πολύ πόνο και πίκρα στην καρδιά της. Υποσυνείδητα
πλησίασα και της χάιδεψα το κεφάλι.
Ο γιος μας ήρθε μέσα και είπε «Μπαμπά ήρθε
η ώρα να πάρεις αγκαλιά τη μαμά». Για εκείνον, το να βλέπει τον πατέρα του να
παίρνει αγκαλιά τη μητέρα του είχε γίνει απαραίτητο κομμάτι της ζωή του. Η
γυναίκα μου έγνεψε στο γιο μας να πλησιάσει και τον αγκάλιασε σφιχτά. Κοίταξα
αλλού γιατί φοβήθηκα μήπως αλλάξω γνώμη τελευταία στιγμη. Μετά τη σήκωσα στα
χέρια μου, περπατώντας από το υπνοδωμάτιο στο σαλόνι και στο διάδρομο. Το χέρι
της αγκάλιασε τον λαιμό μου απαλά και φυσικά. Κράτησα το σώμα της σφιχτά... ήταν
όπως τη μέρα του γάμου μας.
Όμως το χαμηλό βάρος της με στενοχώρησε.
Την τελευταία μέρα που την κράτησα στα χέρια μου, με το ζόρι μπορούσα να κάνω
ένα βήμα. Ο γιος μας ήταν στο σχολείο. Την κράτησα σφιχτά και είπα «Δεν είχα καταλάβει
ότι έλειπε η οικειότητα από τη ζωή μας». Οδήγησα προς το γραφείο, πετάχτηκα από
το αυτοκίνητο χωρίς να κλειδώσω την πόρτα. Φοβόμουν μήπως η παραμικρή
καθυστέρηση με έκανε να αλλάξω γνώμη. Ανέβηκα τις σκάλες. Η Τζένη άνοιξε την
πόρτα και της είπα «Με συγχωρείς, αλλά δεν θέλω πια να χωρίσω».
Εκείνη με κοίταξε έκπληκτη και ακούμπησε το
μέτωπό μου. «Έχεις πυρετό;» είπε. Μετακίνησα το χέρι της. «Συγγνώμη Τζένη»,
είπα, «δεν θέλω να χωρίσω». «Η έγγαμη ζωή μου ήταν βαρετή επειδή ίσως εκείνη
και εγώ δεν είχαμε δώσει αξία στις λεπτομέρειες της ζωής μας όχι επειδή δεν
αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο. Τώρα κατάλαβα πως από τη στιγμή που την πήρα στα
χέρια μου τη μέρα του γάμου μας, υποσχέθηκα να την κρατάω μέχρι να μας χωρίσει
ο θάνατος». Η Τζένη φάνηκε σαν να ξύπνησε ξαφνικά. Μου έδωσε ένα δυνατό
χαστούκι και αφού κοπάνησε την πόρτα ξέσπασε σε δάκρυα. Κατέβηκα τις σκάλες και
έφυγα. Στο δρόμο σταμάτησα σε ένα ανθοπωλείο και αγόρασα ένα μπουκέτο λουλούδια
για τη γυναίκα μου. Η πωλήτρια με ρώτησε τι θα γράψω στην κάρτα. Χαμογέλασα και
έγραψε, «θα σε κρατώ κάθε μέρα μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος».
Εκείνο το απόγευμα που γύρισα σπίτι με τα
λουλούδια στα χέρια και χαμόγελο στα χείλη μου, ανέβηκα τρέχοντας τις σκάλες
για να βρω τη γυναίκα μου στο κρεβάτι, νεκρή. Εκείνη πάλευε με τον καρκίνο για
μήνες και ήμουν πολύ απασχολημένος με τη Τζένη για να το προσέξω. Ηξερε ότι θα
πέθαινε σύντομα και ήθελε πρώτα να με σώσει από τη οποιαδήποτε αρνητική
αντίδραση του γιου μας σε περίπτωση που προχωρούσαμε με το διαζύγιο.
Τουλάχιστον στα μάτια του γιού μου, είμαι ένας στοργικός σύζυγος.
Οι μικρές λεπτομέρειες στις ζωές μας είναι
αυτές που έχουν σημασία σε μια σχέση. Δεν είναι ούτε τα ακίνητα, ούτε τα
αυτοκίνητα, η περιουσία, οι λογαριασμοί στην τράπεζα. Αυτά δημιουργούν ένα
περιβάλλον που ευνοεί την ευτυχία, αλλά δεν τη δίνουν από μόνα τους.
Γι’ αυτό βρείτε χρόνο να γίνετε φίλοι με
τον/την σύζυγό σας και κάντε αυτά τα μικρά πράγματα που χτίζουν την οικειότητα!
Να έχετε έναν ευτυχισμένο γάμο!
Πολλές φορές οι αποτυχίες της ζωής
προέρχονται από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν πόσο κοντά έχουν φτάσει στην επιτυχία
όταν αποφασίζουν να τα παρατήσουν..
Μπορεί το παραπάνω κείμενο να έχει μια δόση
υπερβολής. Όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι περιέχει διπλή δόση αλήθειας.
Στατιστικές λένε ότι σχεδόν το 50% των γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο. Οι λόγοι
πολλοί και διάφοροι. «Ασυμφωνία χαρακτήρων» λένε οι περισσότεροι. Και όμως
μήπως αυτή η αιτία είναι απλά μια πρόφαση επειδή δεν έχουμε αναπτύξει
οικειότητα μεταξύ μας; Επειδή κανένας δεν είναι διατεθειμένος να παρατήσει το
«εγώ» και να προχωρήσει στο «εμείς»; Επειδή θεωρούμε δεδομένο τον άνθρωπο που
έχουμε δίπλα μας και δεν ασχολούμαστε με το να εξελίσσουμε συνεχώς και να
ανανεώνουμε τη σχέση μας μαζί του? Σαφώς κάποια στιγμή έρχεται η φθορά η οποία
μπορεί να είναι απόρροια οικονομικών προβλημάτων, κουτσομπολιού, παρέμβασης τρίτων
ανθρώπων στο ζευγάρι, πειρασμοί... Όμως όλα αυτά είναι δεδομένο ότι θα έρθουν
κάποια στιγμή. Και εκείνη η στιγμή θα είναι η κατάλληλη για να κάνουμε έναν
απολογισμό για τον σύντροφο μας, να ξαναθυμηθούμε τις ωραίες στιγμές που
περάσαμε μαζί, να επικεντρωθούμε στις μικρές λεπτομέρειες που μας κάνουν
ευτυχισμένους και το κυριότερο να εμπιστευόμαστε στο Θεό τα προβλήματά μας,
το/τη σύντροφό μας, το γάμο μας, τη ζωή μας.
«Αν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκο, μάταια
κοπιάζουν αυτοί που τον οικοδομούν·» Ψαλμ.127:1
