Αναζητώντας την αλήθεια - 033

Α.  Η ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΗ ΤΟΥ ΕΙΣΟΔΟΣ. Ιωαν.ιβ:12-19

Όλη η χώρα ήταν σε μια κίνηση μετά, αφότου ο Ιησούς ανάστησε τον Λάζαρο από τους νεκρούς. Ήταν αυτό το θαύμα που έκανε τους ανθρώπους να λένε ότι ο Ιησούς ήταν αληθινά ο Μεσσίας.

Υπήρξαν τότε τόσοι πολλοί μάρτυρες που είχαν δει τον Λάζαρο νεκρό και θαμμένο, και μετά στο πρόσταγμα του Ιησού να επανέρχεται υγιής και αρτιμελής. Ο Αρχιερέας ήταν εξαγριωμένος. Ήταν αποφασισμένος να κάνει κάτι. Αυτός ο Ιησούς έπρεπε να εμποδιστεί, έπρεπε να θανατωθεί.

Ο Ιησούς προσπάθησε να προετοιμάσει τους μαθητές Του για το θα γινόταν. Τους είχε πει όλη την ιστορία το πώς θα προδιδότανε και θα σκοτωνότανε και για τον τελικό Του θρίαμβο αλλά κάπως αυτοί δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τι Αυτός τους έλεγε.

Τελικά άρχισαν να εισέρχονται στην Ιερουσαλήμ, στην πιο μεγάλη Ιουδαϊκή γιορτή - το Πάσχα. Από βουνά, έρημους, με πλοία, καμήλες και περπατώντας, άνθρωποι από όλες τις μεριές κατά χιλιάδες έρχονταν στην Ιερουσαλήμ.

Τώρα η διαταγή βγαίνει από το στόμα του δικαστηρίου των Σανχεντρίν ότι όποιος γνωρίζει που βρίσκεται ή πληροφορίες που θα οδηγήσουν στην σύλληψή Του, θα πρέπει να το γνωστοποιήσει στις αρχές.

Στον δρόμο για την Ιερουσαλήμ, ο τυφλός Βαρτίμαιος, έλαβε το φως του και ο Ζακχαίος  καλέστηκε από το δέντρο και ο Κύριος πήρε χρόνο να πάει στο σπίτι του και να μιλήσει μαζί του. Εκείνη την νύχτα έμεινε στο σπίτι του Σίμων του λεπρού, που θεραπεύτηκε από τον Ιησού. Ήταν σε κείνο το μέρος που η Μαρία έχυσε το ακριβό μύρο από το αλάβαστρο στα πόδια του Ιησού και τα στέγνωνε με τα μαλλιά της. Ματθ.κς:6

Ο Ιούδας είπε ότι ήταν άσκοπο. Οι Φαρισαίοι συμφώνησαν, αλλά ο Ιησούς είπε, «Αφήσατε αυτήν....προέλαβε να αλείψη με μύρον το σώμα μου δια τον ενταφιασμόν». Τι σιωπή ! Για μια στιγμή σχεδόν αντιλήφθηκαν ότι θα πέθαινε. Αλλά όχι ! Δεν μπορεί να ήταν έτσι είπαν και ξέχασαν άλλη μια προειδοποίηση. Μαρκ.ιδ:3

Το επόμενο πρωί ο Ιησούς και οι μαθητές Του μπήκαν στην Ιερουσαλήμ. Μαρκ.ια:1-11. Κάλεσε δύο από τους μαθητές Του και τους είπε να βιαστούνε στην επόμενη μικρή πόλη και εκεί θα έβρισκαν ένα μικρό γαϊδούρι, στο οποίο δεν είχε ανέβει άλλος άνθρωπος ποτέ, και να το φέρουν σε Αυτόν. Ματθ.κα:1-3. Αυτοί οι μαθητές πιθανόν να μην το θυμόντουσαν, αλλά αιώνες πριν ένας προφήτης ονόματι Ζαχαρίας, είχε προφητεύσει ότι αυτό θα συνέβαινε.

Ίσως μερικοί από τους ανθρώπους θυμότανε ότι αυτό το μικρό γαϊδουράκι είχε προφητευτεί να είναι για τον Βασιλιά του Ισραήλ, και αυτό ήταν το σύμβολο που χρειάζονταν για τώρα, καθώς η δοξολογία άρχισε να ηχεί όλο και πιο δυνατά και ο κόσμος αυξανόταν.

Αυτή ήταν η μόνη φορά που ο Ιησούς ταξίδεψε με οποιοδήποτε άλλο μέσο, εκτός περπατώντας. Ο λόγος που δεν διάλεξε να ανέβει σε άλογο, ήταν ότι : όταν ένας κυρίαρχος έμπαινε σε μια πόλη πάνω σε άλογο, αυτό ήταν σύμβολο πολέμου. Να ανέβεις σε γαϊδούρι ήταν σύμβολο ειρήνης. Το βασίλειό Του δεν ήταν αυτού του κόσμου και απέφευγε κάθε ομοιότητα, κυριάρχων από κοσμικά βασίλεια.

Οι μαθητές έβαλαν τα ενδύματά τους πάνω στο γαϊδούρι και όταν ο Ιησούς έκατσε επάνω στο μικρό ζώο, ο όχλος αύξησε τις φωνές. Άρχισαν να πετούν τα ρούχα τους στην σκόνη γι’ Αυτόν για να περάσει από πάνω και έκοβαν όμορφη πρασινάδα, φοίνικες και λουλούδια και τα έριχναν στον δρόμο Του. Άρχισαν να φωνάζουν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, Ωσαννά εν τοις υψίστοις». Ο κόσμος άρχισε να λατρεύει και να Τον δοξάζει και να Τον αποκαλεί Βασιλιά του. Οι αρχές έχουν χλομιάσει. Με τον όχλο μαζί του θα μπορούσε να κάνει τον Εαυτό Του κυρίαρχο. Όταν πια έφταναν στην Ιερουσαλήμ, οι Φαρισαίοι ήρθαν μέσα από τον κόσμο και είπαν: «Διδάσκαλε επίπληξε τους μαθητές Σου». Ματθ.κα:15 Αλλά ο Ιησούς απάντησε: «Αληθώς σας λέγω, ότι εάν ούτοι σιωπήσωσιν, οι λίθοι θέλουσι φωνάξει». Αποκ.ιθ:40. Με άλλα λόγια, αν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι δεν με λατρεύσουν, ο κόσμος θα το κάνει. Αν όχι ο κόσμος, τα μικρά παιδιά. Αν όχι τα παιδιά, οι ίδιες οι πέτρες θα το κάνουν. Πάντα θα έχει κάποιον να μαρτυρεί για Αυτόν κάπως. Υπάρχει πάντα κάποιος πρόθυμος, να Τον λατρεύει και να Τον δοξάζει σαν Λυτρωτή Του και Βασιλιά.

Καθώς το πλήθος πλησίασε την κορυφή του όρους των Ελαιών, φάνηκε η Ιερουσαλήμ. Όταν ο Ιησούς αντίκρισε την πόλη, έκλαψε γι’ αυτήν. Χωρίς αμφιβολία, θα είχε σκεφτεί για την διακονία Του, για την απόρριψή Του, και για την σταύρωση. Είδε ακόμα μακρύτερα τι Τον περίμενε στην Ιερουσαλήμ.

Αλλά ο πραγματικός λόγος που έκλαψε, είναι γιατί συνειδητοποιούσε  τι θα συνέβαινε σε αυτή την πόλη και στους ανθρώπους της εξαιτίας της άρνησής Του και απόρριψής Του. Ακόμα κλαίει γι αυτούς που δεν θα δεχτούν την ευκαιρία τους και την μέρα της επίσκεψή τους.

Ο Ιησούς κλαίει γιατί η κρίση πρέπει να πέσει στον Ισραήλ. Η κρίση φαίνεται τόσο ψεύτικη και μακρινή. Ακούμε για τις κρίσεις του Θεού ότι θα έρθουν στην δική μας γενιά, αλλά φαίνεται σαν ένα παραμύθι. Δεν το πιστεύουμε πραγματικά, αλλά η ιστορία μας λέει ότι μόνο τριάντα ή σαράντα χρόνια αργότερα η κρίση ήρθε στην Ιερουσαλήμ. Και η κρίση θα έρθει σίγουρα σε αυτόν τον κόσμο.

Ήταν μια θριαμβευτική είσοδος καθώς ο Ιησούς διάβαινε μέσα στις πύλες και στους δρόμους της Ιερουσαλήμ. Δεν υπήρχαν καμαρωτά άλογα πολέμου, ούτε τρομπέτες σάλπισαν. Δεν υπήρχαν αξιωματούχοι, φανφάρες και γιορτές - μόνο μια ταπεινή φιγούρα εν μέσω ενός κόσμου γεμάτου σκονισμένων προσκυνητών, αλλά οι άνθρωποι κραύγαζαν στον Βασιλιά των Βασιλιάδων την δοξολογία τους.

Μέχρι τώρα ο Ιησούς είχε αρνηθεί να αποκαλυφθεί ή να διακηρυχτεί ο Εαυτός Του για Μεσσία. Γιατί αποκάλυψε τον Εαυτό Του τώρα; Ήταν η ώρα να ανέβει στον σταυρό, και το ήξερε. Είχε φτάσει στο τέλος της κοσμικής διακονίας Του και οι ζητωκραυγές τον έφερναν πιο κοντά στην ώρα του θανάτου Του. Ήξερε ότι τα πλήθη θα προκαλούσαν τους βασιλείς για να τον σκοτώσουν.

Δεν ήταν το σχέδιο του Θεού για τον Ιησού να έρθει στον κόσμο σαν ένας Βασιλιάς την πρώτη φορά, αλλά έπρεπε να δείξει ότι ήταν ο δικός τους Βασιλιάς. Οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να πουν: «Δεν το ξέραμε, δεν είπε ποτέ ότι ήταν ο Μεσσίας. Μη μας κατηγορείτε ότι τον απορρίψαμε». Αυτή ήταν η τελευταία εμφάνισή Του στις μάζες των ανθρώπων όσο ήταν εδώ στην γη. Πλησίασε πολλούς εκείνη την ημέρα. Ποιος ξέρει πόσοι από το πλήθος των τριών χιλιάδων ήταν που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, την ημέρα της Πεντηκοστής.

Β. ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΔΕΙΠΝΟ. Ιωαν.ιγ:30  Λουκ.κβ:14-20

Την ημέρα πριν το Πάσχα ο Ιησούς κάλεσε τον Πέτρο και τον Ιωάννη και τους είπε να πάνε στην Ιερουσαλήμ και να κάνουν προετοιμασίες για να δειπνήσουν  το Πάσχα. Σε έναν συγκεκριμένο δημόσιο δρόμο καθώς αυτοί θα περπατούσαν μέσα στην πόλη, θα συναντούσαν έναν άνθρωπο, που κρατούσε μια στάμνα με νερό. Θα τον ακολουθούσαν στο σπίτι, στο οποίο θα τους έδειχνε το δωμάτιο των καλεσμένων ήδη ετοιμασμένο. Εκεί θα προετοίμαζαν για το Πάσχα. Όλα έγιναν όπως ο Ιησούς τα είπε. Σε όλη την Ιερουσαλήμ όλες οι οικογένειες συγκεντρώνονταν  για να γιορτάσουν την γιορτή του Πάσχα. Αυτό ήταν προς τιμή εκείνης της μεγάλης νύχτας, στην ιστορία του Ισραήλ, όταν ο άγγελος του Κυρίου χτύπησε τα πρωτότοκα στην Αίγυπτο και προσπέρασε τα σπίτια των Ισραηλιτών.

Φαίνεται όλοι οι μαθητές συγκεντρώθηκαν μερικά λεπτά πριν τον Ιησού. Στον δρόμο μιλούσαν πικρά ο ένας στον άλλον, για το ποιος είναι μεγαλύτερος στην βασιλεία του Κυρίου μας. Μπήκαν μέσα στο δωμάτιο γεμάτοι μνησικακία ο ένας για τον άλλον. Όλοι έπαιρναν μέρος διαμαρτυρόμενοι για το ποιος θα ήταν πιο κοντινός βοηθός στον Κύριο, στην δόξα που έρχεται στο μέλλον.

Οι μαθητές περπάτησαν σε γεμάτους σκουπίδια, και βρομιές, δρόμους της Ιερουσαλήμ. Πραγματικά χρειάζονταν τα πόδια τους πλύσιμο, αλλά αυτή ήταν η δουλειά ενός δούλου. Ακριβώς όταν καυγάδιζαν για το ποιος θα ήταν ο μεγαλύτερος, κανείς δεν ήταν πρόθυμος να πλύνει πόδια.

Σε κείνο τον καιρό το πλύσιμο των ποδιών ήταν μια αναγκαιότητα. Οι δρόμοι ήταν τόσο σκονισμένοι και βρώμικοι και φορούσαν μόνο σανδάλια. Η συνήθεια ήταν να αφήνουν τα σανδάλια τους στο xολ και ήταν υποχρέωσή του οικοδεσπότη να φροντίσει ο δούλος να πλύνει τα πόδια του καλεσμένου. Δεν υπήρχε κανένας δούλος εκεί, και κανείς δεν ήταν πρόθυμος να πάρει τη θέση του δούλου. Ο καθένας έκατσε στη θέση του, στο τραπέζι. Όλα ήταν έτοιμα. Μόνο ο Κύριος ήταν να έρθει.

Κανείς δε συνειδητοποιούσε ή ήταν πρόθυμος να πιστέψει ότι αυτό ήταν το τελευταίο δείπνο μαζί, παρ’ όλες τις πολλαπλές προειδοποιήσεις του Ιησού. Ήταν πολύ δεμένοι με τη γη, και πολύ κοσμικοί για να καταλάβουν τι γινόταν.

Στη μέση της λογομαχίας τους ο Ιησούς, ξαφνικά εμφανίστηκε. Οι τελευταίες ήσυχες και ιδιωτικές ώρες που θα περνούσε με τους αγαπημένους Του δώδεκα είχαν χαλάσει από τους καβγάδες. Ο Ιησούς δεν είπε τίποτα καθώς τους κοιτούσε. Περίμενε και κοιτούσε ένα - ένα τα πρόσωπά τους. Στις καρδιές τους σίγουρα συνειδητοποίησαν, ότι η περίσταση αυτή ήταν πολύ επίσημη για να διαπληκτίζονται. Ο Ιησούς θα πρέπει να σκέφτηκε: «Πόσο απροετοίμαστοι είναι για να λάβουν μέρος στο ψωμί και στο κρασί. Είναι στο τραπέζι με τα πόδια τους άπλυτα, αλλά οι καρδιές τους χρειάζονται καθάρισμα, πολύ πιο πολύ από τα πόδια τους». Χωρίς καθόλου να μιλήσει, άφησε δίπλα τα ενδύματά Του και ζώστηκε με μια πετσέτα. «Το έμβλημα ενός δούλου». Τι επρόκειτο να κάνει; Παρακολουθούσαν καθώς ο Ιησούς έχυνε νερό από μια στάμνα σε μια λεκάνη και γονάτισε στα πόδια του μεγαλύτερου και δυνατότερου  από τους μαθητές του. Ο Δημιουργός του σύμπαντος ήταν γονατιστός για να πλύνει τα πόδια ενός δημιουργήματός του. Ο Πέτρος δεν μπορούσε να το ανεχτεί καθώς ο Ιησούς γονάτισε μπροστά του.  «Κύριε Συ μου νίπτεις τους πόδας μου; Δεν θέλεις νίψει τους πόδας μου εις τον αιώνα». Ο Πέτρος δεν ήξερε τι εννοούσε ο Ιησούς, αλλά ένα πράγμα ήταν σίγουρο, ήθελε να είναι βέβαιος ότι θα έχει μέρος  με τον Ιησού. «Κύριε, μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας μου, και την κεφαλήν». Ο Πέτρος και ο Ιωάννης ήταν οι οικοδεσπότες, αλλά το ένιωσαν πολύ υποτιμητικό να πλένουν πόδια, όμως ο Ιησούς ήταν πρόθυμος.

Στέκεται πάντα σαν μια επίπληξη στην περηφάνια ότι έπλυνε τα ροζιασμένα πόδια των μαθητών Του που είχαν περπατήσει μαζί Του τόσα χιλιόμετρα.

Κάποια στιγμή, σ’ αυτό τον κύκλο, έφτασε και στα πόδια του Ιούδα. Πώς θα πρέπει να ένιωθε ο Ιούδας! Ο ταμίας τους  που συνήθως ήταν μεταξύ τους με τέτοια εξουσία, ήταν απόψε χλωμός: η εικόνα ενός δειλού. Χωρίς αμφιβολία, έκανε σήμερα μια μυστική επίσκεψη στον Άννα και Καϊάφα τον Αρχιερέα, και έκανε μια διαπραγμάτευση «θα το ανακαλύψω απόψε». Ο Αρχιερέας ήξερε ότι ένας φίλος θα έπρεπε να τους οδηγήσει σε Αυτόν γιατί εξαφανιζόταν από τους κατασκόπους Του. Η τιμή ήταν τριάντα αργύρια, η τιμή ενός δούλου. Αλλά ο Ιούδας ήταν στο έλεός τους τώρα, είχε προδώσει τον εαυτό του μαζί με τον Ιησού. Πως μπορούσε ο Ιούδας να αφήσει τον Ιησού να του πλύνει τα πόδια; Ο Πέτρος διαμαρτυρήθηκε. Αν κάποιος από τους δώδεκα θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί ήταν ο Ιούδας, όμως δεν ακούμε ούτε μια λέξη διαμαρτυρίας.

Ο Ιούδας είχε ακούσει τον Ιησού που έλεγε στον Πέτρο: «Είσαι καθαρός αλλά όχι όλος.» Ο Ιούδας σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να τον προσπεράσει, αλλά όχι ! Ο Ιησούς γονάτισε μπροστά στον Ιούδα και του έπλυνε τα πόδια, όπως και στους άλλους.

Ο Ιησούς είπε κάποτε «Ιδού, στέκομαι στην θύρα και κρούω». Πότε έκρουσε δυνατότερα ή έδειξε πιο πολύ αγάπη απ’ ότι έκανε αυτή την στιγμή που έπλενε τα πόδια του Ιούδα. Αλλά ο Ιούδας παρέμεινε ακίνητος. Καθώς ο Ιησούς τελείωσε ο Ιούδας ένιωσε ένα ίχνος ανακούφισης. Δεν ξέρει παρόλα αυτά. Τι λάθος! Αυτός μπορεί να διαβάσει τις πιο κρυφές σκέψεις.

Την επόμενη φορά που θα θεωρήσουμε κάποιον ότι δεν αξίζει καμιά καλοσύνη από εμάς, ας θυμηθούμε γρήγορα το πλύσιμο του Ιησού στα πόδια του Ιούδα. Η μεγαλύτερη ένδειξη ταπείνωσης που έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος.

Όταν τελείωσε πήρε τη θέση Του στο τραπέζι γύρω απ’ τα δώδεκα γνωστά πρόσωπα. Τα πρώτα λόγια Του ήταν εμφατικά. «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω» Ευλόγησε το φαγητό και έδωσε στον καθένα την μερίδα του. Λουκ.κβ:14-20  Καθώς έτρωγαν ο Ιησούς είπε: «Ένας από σας θα με προδώσει». Αυτά τα λόγια τους φόβισαν. Ήταν η πρώτη φορά που έλεγε κάτι τέτοιο. Ο Ιησούς φαινόταν να τους εμπιστεύεται όλους. Δεν υπήρχε καμιά υποψία σε κανέναν όλα αυτά τα τρία χρόνια που ταξίδευαν μαζί, αλλά τώρα λέει ότι ένας είναι προδότης. Ήξεραν ότι οι Γραφές ήταν γεμάτες προφητείες, ότι ο Μεσσίας θα προδιδόταν από έναν από τους φίλους του, αλλά δεν είχαν πάρει ποτέ τις προφητείες στα σπίτια τους (μεταφορική έννοια ίσως ότι δεν το πολυπίστευαν).

Κάθε πρόσωπο ήταν γεμάτο λύπη καθώς ένας μετά τον άλλο ρωτούσε την ίδια ερώτηση «Κύριε μήπως εγώ είμαι;». Ιωαν.ιγ. Ακόμα και ο Ιωάννης που αγαπούσε των Κύριο τόσο πολύ έγειρα το κεφάλι του στον Κύριο και ρώτησε: «Κύριε, μήπως εγώ είμαι;»  Θα περιμέναμε όλα τα μάτια να γυρνούσαν στον Ιούδα λέγοντας: «Ιδού ο άνθρωπος» Αλλά κανείς δεν το έκανε. Ο Πέτρος ικέτευσε τον Ιωάννη να ρωτήσει τον  Ιησού ποιος ήταν, και ο Ιησούς απάντησε: «Εις εκ των δώδεκα, ο εμβάπτων μετ’ εμού εις το πινάκιον την χείρα». Ο Κύριος βύθισε ένα κομματάκι ψωμί στο πιάτο με το αρνί και σάλτσα και πολύ ήσυχα κρατούσε το πιάτο του. Ο Ιούδας βούτηξε την δική του μπουκιά και μετά έφυγε από το δωμάτιο και η πόρτα έκλεισε πίσω του. Η Βίβλος λέει «και ήτο νύχτα».

Και ξέρετε ήταν σκοτεινή εκείνη η νύχτα του Ιούδα. Ριγούμε μόλις το σκεπτόμαστε. Άφησε το φως του κόσμου και γύρισε στο ολοκληρωτικό σκοτάδι.

Ακόμα και τότε οι μαθητές δεν είχαν καταλάβει τι είχε γίνει. Ο Ιούδας μπορεί να μην ήταν ο πιο αγαπητός από ανάμεσά τους αλλά σίγουρα ποτέ δεν φανταζόντουσαν να πουλήσει την ζωή του Κυρίου. Σκέφτηκαν ότι ο Ιησούς θα τον είχε στείλει σε ταξίδι για δουλειά.

Όταν ο Ιούδας έφυγε ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε παραπάνω σε αυτόν. Αντίθετα, πήρε το ψωμί και το έσπασε και έδωσε ένα μικρό κομμάτι σε κάθε έναν από τους έντεκα. Είπε, «Λάβετε, φάγετε, τούτο είναι το σώμα μου». Πόσο εύκολα μπορούμε να αποκόψουμε τους εαυτούς μας από τον Κύριο. Η Εκκλησία συνεχίζει να προχωρά δυνατή, αλλά εμείς απομένουμε μόνοι μέσα στην νύχτα.

Αφού φάγανε, ο Ιησούς έδωσε το ποτήρι με το κρασί στον καθένα τους και είπε: «Πίετε εξ αυτού πάντες, διότι τούτο είναι το αίμα μου, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον. Κάμετε αυτό πρός ανάμνησί Μου». Εδώ καθιέρωσε τον δείπνο προς ανάμνησή Του. Το κομμένο ψωμί αντιπροσώπευε το σώμα Του, το οποίο πληγώθηκε για την θεραπεία των σωμάτων μας.

Το κρασί αντιπροσωπεύει το χυμένο αίμα Του για την εξαγορά μας. Δεν ξαναγιόρτασαν οι πιστοί του Ιησού την γιορτή του Πάσχα αλλά το δείπνο του Κυρίου το οποίο παίρνουμε εις ανάμνηση Του.

Ήπιαν όλοι - όλοι εκτός από τον Ιούδα που είχε φύγει. Αναρωτιόμαστε αν ήταν ακόμα στο κεφαλόσκαλο έξω προσέχοντας - ακούγοντας τον τρόπο με τον οποίο ο άνθρωπος γίνεται ένα με το Θεό.

Ο Ιησούς ήρθε στον κόσμο όχι μόνο να αποδείξει στους ανθρώπους ότι ο Θεός ήταν άγιος, αλλά να τους δώσει τη δύναμη να γίνουν άγιοι καθώς Αυτός ήταν. Ήρθε για ν’ αλλάξει το όνομα του Σίμων σε ένα θαυμαστό όνομα, Πέτρο. Έζησε σε καθημερινή επικοινωνία με δώδεκα συνηθισμένους ανθρώπους για τρία χρόνια. Η ζωή Του στάθηκε νικηφόρα, αυτοί είχαν νικηθεί. Ήξερε ότι το μυστικό της διαφοράς τους δεν ήταν η ατμόσφαιρα ή ότι τα σώματά τους ήταν διαφορετικά από το δικό Του, αλλά η διαφορά τους ήταν η ΖΩΗ.

Στο σώμα του Ιησού υπήρχε η ζωή του Θεού, αλλά στο σώμα των μαθητών Του υπήρχε μια διαφορετική ζωή - η ζωή της ανθρώπινης φυλής, η οποία ήταν αμαρτωλή από Αδάμ. Παρόλα αυτά, ο Ιησούς ήθελε να μοιραστεί την ζωή Του με αυτούς και να τους κάνει μετόχους της ζωής Του και του Πνεύματός Του. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι άγιος και καλός χωρίς την ζωή του Θεού μέσα του. Μοιράστηκε την ζωή Του με αυτούς όταν έλαβαν από το σώμα Του και το αίμα Του.

Γ.  Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΓΕΘΣΗΜΑΝΗ.

Καθώς ο Ιησούς και οι μαθητές Του άφησαν το ανώγειο, πολλά ενδιαφέροντα πράγματα ειπώθηκαν στον δρόμο για τον κήπο για να προσευχηθούν Λουκ.κβ:31 & Ματθ.κς:36

«Σίμων, ιδού ο Σατανάς σας εζήτησε, δια να σας κοσκινήση ως τον σίτον. Πλήν εγώ εδεήθην περί σου δια να μη εκλείψη η πίστις σου». Ο Πέτρος ένιωσε προσβεβλημένος. Ένιωσε ότι μπορούσε να νικήσει τον Σατανά και είπε: «Κύριε έτοιμος είμαι μετά σου υπάγω και εις φυλακήν και εις θάνατον». (Ναι Πέτρο και θα πας - σύμφωνα με το ταπεινό σου αίτημα - ανάποδα σε έναν σταυρό).

Ο Ιησούς απάντησε : «Πέτρε, σοι λέγω δεν θέλει φωνάξει τρίς σήμερον ο αλέκτωρ, πρίν απαρνηθής τρις ότι δεν με γνωρίζεις». Ο Πέτρος επαναστάτησε. «Εάν γίνει χρεία να συναποθάνω μετά σου δεν θέλω σε απαρνηθεί». ωσαύτως δε και πάντες έλεγον. Ο Ιησούς τους είπε για το σπίτι του Πατέρα Του και ότι πήγαινε να τους ετοιμάσει μέρος και μετά άλλη μια φορά τους είπε ότι δεν είναι μόνο ο Μεσσίας αλλά ο ίδιος ο Θεός. «Αυτός που έχει δει εμένα, έχει δει και τον Πατέρα». Ακόμα δεν μπορούσαν να καταλάβουν πλήρως. Πολλά ακόμα θα συνέβαιναν πρίν το καταλάβουν τελείως.

Τώρα η ώρα είχε έρθει. Άλλο ένα ποτήρι είχε τοποθετηθεί μπροστά Του. Αυτός που δεν γνώρισε αμαρτία έγινε αμαρτία για μας. Αν μπορούμε να καταλάβουμε το νόημα της αγάπης Του δεν υπάρχουν λόγια  να εκφράσουμε το θαύμα της προθυμίας Του να πάρει τις αμαρτίες μας. Η Γεθσημανή απεικονίζει την φρίκη του Θεού για την αμαρτία. Αν μπορούμε να απεικονίσουμε την αγωνία στον κήπο, μπορούμε να δούμε πόσο αντιαισθητική είναι η αμαρτία για τον Θεό. Από τη μια πλευρά στο Δείπνο του Κυρίου, μας πρόσφερε την ζωή του. Στην Γεθσημανή παίρνει τις δικές μας ζωές.

Για χρόνια οι άνθρωποι αναρωτιόντουσαν την φαινομενική απροθυμία Του στον κήπο. Πως είναι δυνατόν οποιαδήποτε δύναμη να έχει φέρει τον Υιό του Θεού σε τέτοια βάθη λύπης και αγωνίας καθώς περιγράφονται στα Ευαγγέλια;

Ας σκεφτούμε αυτά τα βάθη της αγωνίας. Η φρίκη αυτού του τέλειου σκοταδιού θα πρέπει να δημιουργήθηκε στην ψυχή Του καθώς θα περπατούσε για τον κήπο με τους μαθητές Του. Κάτι ακόμα πιο φοβερό κι απ’ τον εχθρό Του.

Οι μαθητές παρατήρησαν το προβληματισμένο Πνεύμα. Δεν είχαν δει αλλιώς τον Ιησούς αλλά σαν τον Κύριο όλων των καταστάσεων. Ματθ.κς:36   Ο Ιησούς τους είπε: «Περίλυπος είναι η ψυχή μου έως θανάτου, μείνατε εδώ και αγρυπνείτε». Και προχωρώντας λίγο και πέφτοντας στην γη προσευχόταν: «Αββά ο Πατήρ, τα πάντα είναι δυνατά εις σε, απομάκρυνον απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Τα χείλη Του ήταν καθαρά και άγια - τίποτα ακάθαρτο δεν είχε μπει ποτέ μέσα.

Αυτό το ποτήρι ήταν τόσο βρωμερό, τόσο ακάθαρτο. Πρέπει να υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος. Όλο του το είναι εξεγειρόταν «ουχί όμως ότι θέλω εγώ, αλλ’ ότι εσύ». Η πληροφορία της Βίβλου για την προσευχή του Ιησού λέει ότι ήταν σύντομη, αλλά είχε περάσει κάποια ώρα από την στιγμή που είχε αφήσει τους μαθητές Του. Αυτοί προσπάθησαν να προσευχηθούν αλλά αποκοιμήθηκαν.

Η προσευχή του Ιησού ήταν ένας μεγάλος αγώνας. Από την μια ήθελε το θέλημα του Πατέρα και να συνεχίσει το σχέδιο της λύτρωσης. Αυτές οι δυνάμεις ήταν πολύ δυνατές. Αλλά από την άλλη κάτι τσάκιζε και σύντριβε την ψυχή Του. Ω ! πόσο είχε συντριφτεί στην Γεθσημανή. Προσεύχονταν ακόμα αυτή η ώρα να τον προσπερνούσε, κι αν ακόμα ήταν που γι αυτή την συγκεκριμένη ώρα είχε αφήσει τον θρόνο Του και ήρθε στον κόσμο.

Αυτή ήταν η ώρα της εξαγοράς όλης της δημιουργίας - η μεγάλη ώρα  όλων των εποχών, όταν η Αγιότητα του Θεού θα συναντούσε την αμαρτία του κόσμου και θα την απολύτρωνε. Όλες οι γενιές το ζητούσαν και τώρα είχε έρθει η ώρα, αλλά ο Ιησούς προσευχόταν να Τον προσπερνούσε.

Τι θα γινόταν αν αυτή η ώρα τον περνούσε και ο Ιησούς δεν έπινε αυτό το πικρό ποτήρι. Τι θα γινόταν στους τρεις αγαπημένους του μαθητές, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη,. Δεν μπορούσε να τους αφήσει σε τέτοιο σκοτάδι. Θα πέθαινε γι αυτούς, ώ, αλλά το να πάρει τις αμαρτίες τους αυτό ήταν απωθητικό για Εκείνον.

Δεν θα μπορούσαν να είναι γύρω από τον θρόνο Του, μαζί Του στην δόξα Του, αν η αμαρτία ήταν πάνω τους. Δεν θα ελευθερωνόντουσαν, δεν θα μπορούσαν να φύγουν από πουθενά. Η αμαρτία είχε τόσο δυνατό δέσιμο σε αυτούς. Μόνο το αίμα Του μπορούσε να καταστρέψει το πικρό δηλητήριο της αμαρτίας. Η αγάπη Του για μας, τον έκανε να υπομείνει την φρίκη.

Ο μόνος τρόπος που μπορούμε να φανταστούμε τι πέρασε ο Ιησούς εκείνη την νύχτα, είναι το να σκεφτούμε, αν βάζαμε μια αγνή, καθαρή γυναίκα σε έναν οίκο ανοχής, το πως θα αισθανότανε. Η να σκεφτούμε ένα ευσεβές σπίτι και ένας άνθρωπος να μπει, και να καταριέται, και να χρησιμοποιεί χαμηλό, πονηρό και πρόστυχο λεξιλόγιο. Πόσο θα μαραζώναμε από τέτοια κατάσταση. Αν εμείς, που είμαστε αμαρτωλοί εκ φύσεως θα απομακρυνόμασταν από τέτοιες καταστάσεις, φανταστείτε τα συναισθήματα ανείπωτων αμαρτιών που ούτε μπορούμε να σκεφτούμε, και που ο Ιησούς θα έπρεπε να ανεχτεί να πάρει επάνω Του. Έπρεπε να κάνει την ανθρωπότητα μια ένωση με τον Εαυτό Του, κάνοντάς μας μετόχους του δικού Του σώματος. Αυτό σήμαινε να τραβήξει όλη την διαφθορά και ανομία των αμαρτιών μας μέσα στην δική Του ζωή, όμως δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος για να το κανονίσει.

Το αίμα μας όχι μόνο παρέχει τροφή και υγρασία για κάθε ιστό του σώματός μας, αλλά επίσης τραβάει όλα τα άχρηστα και τις μολύνσεις που προκαλούνται από πληγές ή αρρώστιες. Η επιστήμη συνέχεια αναζητάει υγιές αίμα για να καταπολεμήσει τις διάφορες αρρώστιες. Η διφθερίτιδα έχει πρακτικά καταπολεμηθεί εξαιτίας μιας ανακάλυψης στο αίμα. Το ανθρώπινο αίμα δεν έχει τη δύναμη να πολεμήσει τη διφθερίτιδα, αλλά η επιστήμη έχει ανακαλύψει ένα συγκεκριμένο είδος αλόγου, του οποίου το αίμα είναι ικανό να καταπολεμήσει αυτή την αρρώστια. Αφού καταστρέψει αυτά τα μικρόβια, έχει τη δύναμη να κάνει τους ανθρώπους απρόσβλητους. Οι επιστήμονες με ένεση, στέλνουν τα μικρόβια της διφθερίτιδας στο αίμα του αλόγου και το ζώο αρρωσταίνει πολύ. Δεν υποφέρει από δική του αρρώστια, αλλά επειδή έχει πάρει στο αίμα του μια ανθρώπινη αρρώστια. Το αίμα του αλόγου συναντά τα μικρόβια της διφθερίτιδας, πολεμά εναντίον τους και καταστρέφει όλο τους το δηλητήριο. Μετά κάτι συμβαίνει στο αίμα του αλόγου: παράγει έναν ορό που είναι η γιατρειά για την διφθερίτιδα. Αυτό το αίμα μεταφέρεται στον άνθρωπο και νικά τα μικρόβια της αρρώστιας.

Η αγάπη Του, Τον έκανε να πιει αυτό το ποτήρι. Οι αμαρτίες του Πέτρου, Ιάκωβου, Θωμά, Ιωάννη, Ματθαίου, Σαούλ, Σαμψών, Αδάμ, οι δικές σου και οι δικές μου ήταν σε αυτό το ποτήρι.

Όλες οι αμαρτίες του κόσμου ήταν μέσα. Μας αγάπησε στο έπακρο. Στην Γεθσημανή κοίταξε αυτούς τους τρεις που αγάπησε, και είδε εμένα να κοιμάμαι, αγνοώντας τις δυνάμεις που ήταν εναντίον της ψυχής μου. Είδε την φρίκη της μοίρας μου, τα βάσανά μου, την βρωμερή περηφάνια, την αγάπη μου για τα κοσμικά, και τις κρυφές μου αμαρτίες, αλλά με αγάπησε στο έπακρο. Δέχτηκε αυτό το ποτήρι για μένα και για σένα. Όποιος δια πίστεως δεχτεί το αίμα του Ιησού Χριστού, θα καθαριστεί από κάθε αμαρτία.

Τι μας διδάσκει η Γεθσημανή; Κάνει πολύ καθαρή την τρομερή τραγωδία του εκπεσόντος ανθρώπου. Μας λέει ότι δεν συνάντησε κάποιον αδύνατο εχθρό ο Κύριός μας στον κήπο. Αποκαλύπτει την βαναυσότητα και ισχύ της αμαρτίας και τον τρομερό κίνδυνό της. Η Γεθσημανή μας σοκάρει ! Τι είναι αυτό το απαίσιο πράγμα που ονομάζεται αμαρτία; Ποια είναι αυτή η δύναμη που οι άνθρωποι φαίνονται να ευχαριστιούνται και να την καλωσορίζουν τόσο πολύ, οπουδήποτε. Είναι αυτή η ίδια δύναμη που προκάλεσε στον Κύριό μας τόση θλίψη και στράγγιξε το σώμα Του από το γλυκό αίμα;

Αλλά η Γεθσημανή μας διδάσκει κάτι άλλο. Λέει ότι η αμαρτία συνάντησε τον αντίπαλό της. Και νικήθηκε!

Δ.  Η ΣΥΛΛΗΨΗ.

Μια ομάδα είχε συγκεντρωθεί μπροστά στην πόρτα του Άννα, του Αρχιερέα. Ήταν άνθρωποι σκληροί - άνθρωποι που θα βοηθούσαν οποιονδήποτε για οποιονδήποτε σκοπό, επί πληρωμής. Ο Άννα είχε στείλει προσωπικό μήνυμα σε κάθε μέλος των Σανχεντρίν ότι θα έπρεπε να συναντηθούν εκείνη την νύχτα για μια επείγουσα συνεδρίαση. Ο Ιούδας ήξερε επακριβώς που να τους οδηγήσει. Τους βρήκε στον κήπο και προχώρησε μπροστά και με ένα προειδοποιημένο σινιάλο φιλάει τον Κύριο στο μάγουλο. Παρόλη την φασαρία και τις σκληρές φωνές ο Ιησούς μιλάει ήσυχα. «Ποιόν ζητάτε;» Απάντησαν «Ιησούν απ’ την Ναζαρέτ». Είπε: «Εγώ είμαι» και πέφτουν πίσω στο χώμα έντρομοι, ντροπιασμένοι και ένοχοι. Οι σκληροί, βίαιο στρατιώτες είναι πολύ περισσότεροι από τον πανικοβλημένο Πέτρο. Κόβει το αυτί ενός δούλου του Αρχιερέα στην προσπάθειά του να χτυπήσει τον Αρχιερέα. Ο Ιησούς αποκαθιστά το αυτί και προειδοποιεί τον Πέτρο «Πάντες όσοι πιάσωσι μάχαιραν, δια μάχαιρας θέλουσιν απολεσθή».

Ε.  Η ΔΙΚΗ.

Οι στρατιώτες δένουν τον Ιησού καθώς οι μαθητές σκορπίζουν σε κάθε κατεύθυνση αφήνοντας τον Ιησού μόνο. Οδηγείται στον Άννα, ο οποίος είναι αναστατωμένος από τις πληροφορίες των φίλων Του που έφυγαν. Μάρτυρες κατάθεσαν με αντιφατικές καταθέσεις. Αν η ψήφος είχε ψηφιστεί τότε, η υπόθεση θα είχε αφεθεί. Όμως ο Άννας, ο πιο σατανικός άνθρωπος στην ιστορία, είχε ένα σχέδιο. Εάν αυτός ο άνθρωπος πιστεύει ότι είναι πράγματι ο Χριστός, δεν θα το αρνηθεί. Θα τον κάνει να βλασφημήσει εδώ μπροστά σε όλους. Ο Άννας τολμηρά ρωτά : «Ιησού σε εξορκίζω στον ζωντανό Θεό, πες μας αν είσαι ο Χριστός». Σιωπή επικρατεί, καθώς  αυτός είναι ο πιο σιωπηλός όρκος που έχει ειπωθεί. Τελικά ο Ιησούς μιλάει για πρώτη φορά στην δίκη. «Συ λέγεις ότι είμαι» Ο Άννας το τονίζει ξανά και ξανά ώσπου ο Ιησούς λέει «Είμαι». Ήταν σαν να έπεσε κεραυνός. Ο Καϊάφας σκίζει τα άμφιά του. Το ακούσαμε. Είναι ένοχος θανάτου. Η ψήφος ήταν θάνατος.

Σ’ αυτό το σημείο έρχεται τρέχοντας ο Ιούδας. «Ιούδα τι κάνεις εδώ; Έχεις τα λεφτά σου». Ο Ιούδας πικραμένος απαντάει «Πάρτε τα χρήματά σας πίσω. Είναι αθώος. Αμάρτησα». Κάγχασαν (σάρκασαν) «Και τι μας νοιάζει εμάς;» Τι θρήνος για τον χαμένο απόστολο καθώς πάει να κρεμαστεί !!

Είναι ακόμα σκοτάδι. Ο Πιλάτος περιμένει. Όταν ο Αρχιερέας και ο φυλακισμένος φτάνουν ο Πιλάτος έπρεπε να πάει σε αυτούς. Σύμφωνα με το τελετουργικό, μια διαδικασία εφτά ημερών αγιασμού ήταν απαραίτητο να μην μπεις σε σπίτι ειδωλολάτρη. Μπορούν να φροντίσουν να σκοτώσουν έναν άνθρωπο, αλλά κρατάνε τις ιεροτελεστίες τους κατά γράμμα. Ο Πιλάτος μπορεί να δει ότι ο φυλακισμένος έχει κακοποιηθεί. Τα μάγουλά του αιμορραγούν μετά από πολλαπλά χτυπήματα. Στο λαιμό Του είχε πέσει μια πετσέτα που ήταν στα μάτια. Πολλοί Τον είχαν χτυπήσει ενώ ήταν δεμένα τα μάτια Του με πετσέτα και απαιτούσαν να προφητεύσει ποιος το έκανε. Ο άρραφτος χιτώνας τους είχε λερωθεί με πολλούς λεκέδες. Δεν λέει ούτε λέξη καθώς αντικρίζει τον καινούργιο κριτή Του. Γιατί ο Πιλάτος έχει το αίσθημα της αναγνώρισης και έλξης του να χαιρετήσει έναν φίλο; Μπροστά του στεκόταν ο Δημιουργός Του. Οι μάρτυρες παράθεσαν στον Πιλάτο τις κατηγορίες κατά του καταδικασμένου. Κάπως, κάτι σε αυτόν τον άνθρωπο φώναζε στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος αποφασίζει να μιλήσει μόνο μαζί Του. Ο Αρχιερέας βλέπει ότι ο Πιλάτος δείχνει πολύ ενδιαφέρον και εξαγριώνετε. Ο Ιησούς και ο Πιλάτος πάνε μέσα. Χαίρομαι που ο Ιησούς μπορεί να πάει στο σπίτι ενός ειδωλολάτρη. Χαίρομαι που ήρθε στο δικό μου.

Ο Ιησούς του λέει ότι το βασίλειό Του δεν είναι αυτής της γης. Στην ερευνητική ερώτηση του Πιλάτου «Δεν ξέρεις ότι έχω την δύναμη να σε σταυρώσω ή να σε ελευθερώσω;» ο Ιησούς απαντάει : «Δεν έχεις ουδεμία εξουσίαν κατ’  εμού εάν δεν σοι ήταν δεδομένον άνωθεν».

Ο Πιλάτος αποφασίζει να κάνει ότι μπορεί για τον ελευθερώσει. Επέστρεψαν πίσω στην αυλή και ο Πιλάτος λέει: «Ουδέν έγκλημα βρίσκω εν τω ανθρώπω τούτω». Αληθινά ήταν τα λόγια που ειπώθηκαν εκείνη την μέρα !! Δεν βρίσκω κανένα έγκλημα σ’ Αυτόν. Δεν έχει κάνει παρά καλό σε όλους μας απόψε. Τον δοκιμάσαμε, και καθώς και ο Πιλάτος δεν βρήκαμε κανένα κακό στον Κύριο. Ο Καϊάφας όμως αντικρούει «Ταράττει τον λαόν, διδάσκων καθ’ όλην την Ιουδαίαν, από της Γαλιλαίας έως εδώ».

Στη λέξη Γαλιλαία ο Πιλάτος πετάει το μπαλάκι στον Ηρώδη, ο οποίος είχε επισκεφτεί την Ιερουσαλήμ. Αυτό είναι δική του αρμοδιότητα. Έτσι λοιπόν στον Ηρώδη πηγαίνει ο όχλος.

Είναι κοντά απόγευμα. Ο Ιησούς μεταφέρεται στον Ηρώδη αλλά επιστρέφεται στον Πιλάτο, αφού του βάλλουν ένα βυσσινή χιτώνα επάνω Του. Ο Πιλάτος είναι απελπισμένος αφού έχει προειδοποιηθεί από ένα γράμμα της γυναίκας του για τον Ιησού. Αποφασίζει να τον μαστιγώσει και μετά να τον αφήσει. Ο όχλος κραυγάζει «Σταύρωσον Αυτόν» πάλι και πάλι. Μόνο αν ήταν κάποιοι που φώναζαν ωσσανά την προηγούμενη Κυριακή ! Ο Πιλάτος μετά απαντάει «Έχουμε την συνήθεια να ελευθερώνουμε έναν φυλακισμένο στην γιορτή». Σκέφτηκε τον πιο άγριο φυλακισμένο - τον Βαραββά. Ήταν δική του επιλογή - τον Ιησού ή τον Βαραββά. Ούρλιαξαν «Βαραββά».