καὶ ὁ ζῶν καὶ ἐγενόμην νεκρὸς καὶ ἰδοὺ
ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾃδου.
και ο
ζών και εγενόμην νεκρός.
Φυσικά αυτός είναι ο άνθρωπος αφού ο Θεός
δεν πεθαίνει. Εδώ λοιπόν βλέπουμε τη διπλή φύση του Χριστού που είναι «ο πρώτος και ο έσχατος» και παράλληλα «ο ζών που έγινε νεκρός».
Επειδή ο Χριστός πέθανε και όμως ζει, γι’
αυτό είναι ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός για τους ζωντανούς και για τους
νεκρούς. Μπορεί να σώσει ζωντανούς και (εν Χριστώ) νεκρούς. Θα αναστήσει τους
νεκρούς και θα αρπάξει τους ζωντανούς, όπως θα κρίνει ζώντας και νεκρούς.
Η λέξη ΖΩΝ έχει την έννοια αυτού που ζει
παντοτινά κι αυτός είναι ο ΓΙΑΧΒΕ.
και
ιδού ειμί εις τους αιώνας των αιώνων.
Εδώ φαίνεται η οριστική νίκη του Θεού πάνω
στο θάνατο. Νίκησε ολοκληρωτικά το θάνατο εν Χριστώ Ιησού που είναι ο Μεσίτης
για πάντα (Α’Τιμ.β:5) μεταξύ Θεού και ανθρώπων.
Ρωμ.ς:8-9
Θάνατος Αυτόν δεν κυριεύει πλέον.
και
έχω τας κλείς του θανάτου και του άδου.
Τα κλειδιά συμβολίζουν εξουσία ν’ ανοίξεις
ή να κλείσεις μια πόρτα και να την κλειδώσεις.
Επίσης συμβολίζουν την εξουσία να
επιτρέπεις σε ανθρώπους να εισέρχονται και να εξέρχονται κατά την επιθυμία σου,
καθώς και την εξουσία να τους κλειδώσεις μέσα ή έξω.
Έχει εξουσία στο θάνατο, και στον Άδη
(Ματθ.ι:28).
Τα κλειδιά του θανάτου φανερώνουν επίσης
την εξουσία να αφήνει κανείς άλλους μέσα ή έξω από τη Βασιλεία του Θεού
(Ματθ.η:22).
Αυτή η εξουσία και στις δύο περιπτώσεις
βλέπουμε να εξασκείται από τον Ιησού. α)
Α’ Κορ.ιε:51-57 επιτρέπει σε ανθρώπους την είσοδο στην βασιλεία του Θεού. β) Αποκ.κ:14-15 κλειδώνει ανθρώπους
έξω από τη βασιλεία του Θεού, στη λίμνη του πυρός. Όμως ο Θεός μας λέει ότι δεν
θέλει να χαθεί κανείς αλλά να μετανοήσουν και να σωθούν όλοι (Β’ Πέτρ.γ:9).
Ο Άδης είναι ένας πνευματικός τόπος που δεν
φαίνεται και γι’ αυτό λέγεται Άδης, όπου φυλάσσονται τα απειθή πνεύματα για την
κρίση.
Πριν αναστηθεί ο
Χριστός ήταν χωρισμένος σε δύο τμήματα, όπως βλέπουμε από την ιστορία του
πλούσιου και του Λάζαρου. Ο Λάζαρος ήταν στον κόλπο του Αβραάμ, δηλαδή μαζί με
τον πατέρα της πίστης και όλους τους υιούς της πίστης του Αβραάμ. Το άλλο μέρος
του Άδη, ήταν ο τόπος της βασάνου, όπου ο πλούσιος με όλους τους απειθείς έως
τότε νεκρούς βασανιζόταν. Όταν τώρα πέθανε ο Χριστός, το πνεύμα και η ψυχή Του
πήγαν εκεί που ήταν του Λάζαρου και του Αβραάμ και όλων των αγίων του Θεού της
Π.Δ. Με την ανάστασή Του όμως, αιχμαλώτισε αυτή την αιχμαλωσία των πιστών
(εξαιτίας της αμαρτίας) και τους οδήγησε στους ουρανούς. Έτσι τώρα ο Άδης είναι
μόνο τόπος της βασάνου, ή φυλακή των πνευμάτων που απείθησαν και που περιμένουν
την κρίση. (Αποκ.κ:11-15)
