Αυτή είναι η φυσική συνέπεια της νεκρής θρησκείας ή ενός ξερού, φθαρμένου βαδίσματος. Οι θρησκευτικοί υποκριτές δεν είναι αληθινά χαρούμενοι, έτσι δεν τους αρέσει να βλέπουν άλλους χαρούμενους. Δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός ότι άνθρωποι ευλογούνται. Μίζεροι άνθρωποι που κάνουν κι άλλους ανθρώπους μίζερους! Κι επειδή δεν βαδίζουν με πίστη και δεν βιώνουν τα πλούτη της χάρης του Θεού στη δική τους ζωή, οι θέσεις τους είναι σχεδόν πάντα αρνητικές. Αν υπάρχει ένα προβληματικό μέρος στη συνάθροιση κι ένα αδύναμο σημείο στον εργάτη, θα το βρουν. Και θα παίξουν μ' αυτό με όλα τους τα δυνατά. Ένα ελάχιστο ψεγάδι γίνεται μέγιστη αποτυχία.
Αυτοί οι άνθρωποι δεν λάμπουν, στραβώνουν.
Κανένας δεν είναι αληθινά ελεύθερος όταν βρίσκεται μπροστά τους. Με κάποιο
τρόπο υπάρχει πάντα το αίσθημα ότι δικάζεσαι, παρακολουθείσαι, παρατηρείσαι,
κρίνεσαι. Το πάντοτε παρατηρητικό μάτι τους σε ερευνά με μια γρήγορη,
αυτοδικαιωμένη ματιά, κάνοντάς σε να ξέρεις απλά ότι δεν είστε του ίδιου
επιπέδου. Η υπεροπτική αγιότητά τους σε περιορίζει, η ψευδοπνευματική
αυταρέσκειά τους σε πνίγει. Δεν προωθούν το έργο του Θεού.
Οι φιλόψογοι, αυστηροί υποστηρικτές της
παράδοσης πάντα καταφέρνουν να βρουν κάτι κακό να πουν για εκείνους που ο
Κύριος χρησιμοποιεί. Όταν ήρθε ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, τον έκριναν για το στυλ
της ζωής του, της γεμάτης ακραίας αυταπάρνησης. Όταν ο Ιησούς ήρθε, οι ίδιοι
άνθρωποι τον έκριναν επειδή έτρωγε κι έπινε (Ματθ.ια'). Γιατί; Σκοπός τους δεν
ήταν να γνωρίσουν την αλήθεια. Σκοπός τους ήταν να αποδείξουν ότι «μάχονται
ενάντια» στο λάθος. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν οι θρησκευτικοί
υποκριτές. Τόσο στενόμυαλοι είναι!
Όταν ο Ιησούς θεράπευσε το Σάββατο, οι
υποκριτές δεν χάρηκαν. Ήταν αγανακτισμένοι επειδή αθέτησε έναν από τους
ελάχιστους κανόνες τους.
Όταν τα πλήθη μαζί με τα μικρά παιδάκια Τον
δόξαζαν με ιαχές ως Υιό του Θεού, όταν έμπαινε στην Ιερουσαλήμ, οι υποκριτές
δεν πρόσθεσαν και τις δικές τους φωνές. Ήταν αναστατωμένοι επειδή γινόταν πολλή
φασαρία και αταξία. Αλλά ο Ιησούς είπε ότι θα γνωρίζουμε το δέντρο από τους
καρπούς του. Τι είδους καρπό παράγουν αυτοί οι υποκριτές; Τι είδους μαθητές
παράγουν; Πού είναι η απόδειξη της ευσέβειάς μας;
Ορισμένα πράγματα είναι πραγματικά πολύ
απλά. Η κριτική δεν θα βγάλει οίκτο και η επίκριση δεν θα φέρει πίστη. Είναι
εύκολο να καθόμαστε πίσω και να κατεδαφίζουμε. Όμως τι έχουμε οικοδομήσει
εμείς; Πόσους ανθρώπους έχουμε επηρεάσει έντονα, που κάνουν τώρα το έργο του
Θεού αποτελεσματικά; Παράγουμε ζωή ή θάνατο, ελπίδα ή απογοήτευση, στάση αγάπης
ή ένα πνεύμα που βρίσκει τα λάθη; Γιατί δεν σταματάμε να πολεμάμε τους
συστρατιώτες μας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή, αντί να βγούμε έξω και να
ενωθούμε μαζί τους;
Ίσως ανακαλύψουμε ότι κάνουν καλύτερη
δουλειά ακόμα κι απ' αυτήν που θα μπορούσαμε να ονειρευτούμε να κάνουμε εμείς!
Κι αν δούμε ότι, στ' αλήθεια κάνουν κάτι λάθος, είμαστε στη θέση τώρα να μπορούμε
να τους βοηθήσουμε, όχι να τους πληγώσουμε.
Υπάρχει χώρος για να φέρεις διόρθωση. Η
άσκηση της διάκρισης είναι απαραίτητη. Μερικά πράγματα είναι λάθος και μερικά
μάλιστα είναι ολοφάνερα. Η διόρθωση όμως φέρνει ζωή και βελτίωση και η διάκριση
παράγει αύξηση και πρόοδο. Και τα δύο να κινούνται από αγάπη για τον Κύριο, για
τον λαό Του και για εκείνους που κάνουν λάθος. Δεν είναι αυτό για ένα αρνητικό,
μεμψίμοιρο, επικριτικό πνεύμα. Ποτέ δεν φέρνει καλό καρπό που να μένει.
Τροφοδοτείται από αυτοδικαίωση περισσότερο, παρά από συμπόνια και αλήθεια.
Αρκετά πια με τον πλευρικό σαρκασμό και την
υπεροψία της πολυθρόνας. Ας πάρουμε τον σταυρό μας και να βάλουμε κάτω την
κριτική. Είναι αδύνατον να τα κουβαλάμε και τα δύο.
