Η ουσία της λατρείας

«παραστήσατε εαυτούς εις τον Θεόν ως ζώντας εκ νεκρών, και τα μέλη σας όπλα δικαιοσύνης εις τον Θεόν» (Ρωμ.ς:13β)

Η ουσία της λατρείας έγκειται στο να 'παραδοθείς' στο Θεό.

Η 'παράδοση' δεν είναι καθόλου δημοφιλής λέξη και οι άνθρωποι την απεχθάνονται όσο και τη λέξη 'υποταγή.' Σημαίνει ότι χάνεις και κανείς δεν θέλει να χάνει. Το να παραδίνεσαι θυμίζει δυσάρεστες εικόνες παραδοχής ήττας, εγκατάλειψης ενός παιχνιδιού, ή αναγνώρισης κάποιου αντίπαλου σαν πιο ισχυρού. Σχεδόν πάντα η λέξη χρησιμοποιείται με αρνητική έννοια.

Στη σημερινή εποχή του ανταγωνισμού, μας διδάσκουν να μην παραδινόμαστε ποτέ και να μην υποχωρούμε ποτέ. Έτσι, το να 'παραδίνεσαι' δεν είναι μια λέξη που πολυακούγεται. Αν η νίκη είναι το παν, η παράδοση είναι κάτι το αδιανόητο! Προτιμάμε να μιλάμε για νίκες, επιτυχία, ξεπέρασμα των δυσκολιών και κατακτήσεις παρά για υποχωρήσεις, παράδοση, υπακοή και υποταγή.

Το να υποτάσσεσαι όμως στο Θεό είναι η πεμπτουσία της λατρείας. Είναι η φυσική απάντηση στη θαυμαστή Χάρη και στο Έλεος του Θεού. Δινόμαστε σ' Αυτόν όχι από φόβο ή από καθήκον, αλλά από αγάπη, «διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς» (Α΄ Ιωάν.δ:10 & 19).

 Αφού ο Παύλος έγραψε έντεκα ολόκληρα κεφάλαια στην επιστολή προς Ρωμαίους εξηγώντας την απίστευτη χάρη του Θεού προς εμάς, μας προτρέπει να αφιερώσουμε τη ζωή μας πλήρως στη λατρεία. «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί, διά των οικτιρμών του Θεού, να παραστήσητε τα σώματά σας θυσίαν ζώσαν, αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν, ήτις είναι η λογική σας λατρεία» (Ρωμ.ιβ:1).

Πραγματική λατρεία - που ευχαριστεί το Θεό - υπάρχει μόνο όταν προσφέρεις τον εαυτό σου πέρα για πέρα σ’ Αυτόν.

Αυτή η πράξη της προσωπικής παράδοσης έχει πολλά ονόματα. Λέγεται αφιέρωση, λέγεται το να κάνεις τον Ιησού Χριστό Κύριο της ζωής σου, να σηκώνεις το σταυρό σου, να πεθαίνεις στο 'εγώ' σου, να δίνεις το προβάδισμα στο Άγιο Πνεύμα, κλπ. Εκείνο όμως που έχει σημασία δεν είναι με ποιο όνομα την αποκαλείς αλλά το να την κάνεις πραγματικότητα. Ο Θεός θέλει τη ζωή σου. Ολόκληρη τη ζωή σου. Δεν αρκεί το ενενήντα πέντε τοις εκατό.

Υπάρχουν τρία εμπόδια για την ολοκληρωτική μας παράδοση στο Θεό: ο φόβος, η περηφάνια και η σύγχυση. Δεν συνειδητοποιούμε πόσο πολύ μας αγαπά ο Θεός και θέλουμε να 'χουμε εμείς οι ίδιοι τον έλεγχο της ζωής μας. Έτσι είναι που παρανοούμε την έννοια της 'παράδοσης.'

Μπορώ να εμπιστευτώ το Θεό; Η εμπιστοσύνη είναι απαραίτητος παράγοντας. Δεν μπορείς να παραδοθείς στο Θεό, αν δεν Τον εμπιστεύεσαι. Αλλά δεν μπορείς να Τον εμπιστευτείς, αν δεν Τον μάθεις καλύτερα. Ο φόβος μας εμποδίζει να Τον εμπιστευτούμε αλλά η αγάπη διώχνει κάθε φόβο.

Πώς το ξέρεις ότι ο Θεός σε αγαπά; Σου δίνει πολλές αποδείξεις. Πρώτα πρώτα ο Θεός στο λέει ότι σε αγαπά «Αγαθός ο Κύριος προς πάντας· και οι οικτιρμοί αυτού επί πάντα τα ποιήματα αυτού» (Ψαλμ. ρμε:9).

Λέει ότι δεν σ' αφήνει ποτέ απ' τα μάτια Του «Εξερευνάς το περιπάτημά μου και το πλαγίασμά μου και πάσας τας οδούς μου γνωρίζεις» (Ψαλμ.ρλθ:3).

Λέει ότι ενδιαφέρεται για όλες τις λεπτομέρειες της ζωής σου «Υμών δε και αι τρίχες της κεφαλής είναι πάσαι ηριθμημέναι» (Ματθ.ι:30).

Σου έδωσε την ικανότητα να απολαμβάνεις κάθε είδους ευχαρίστηση «αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν» (Α΄ Τιμ.ς:17β).

Έχει σχέδια αγαθά για τη ζωή σου «Διότι εγώ γνωρίζω τας βουλάς τας οποίας βουλεύομαι περί υμών, λέγει Κύριος, βουλάς ειρήνης και ουχί κακού, διά να δώσω εις υμάς το προσδοκώμενον τέλος» (Ιερεμ.κθ:11).

Σε συγχωρεί «Διότι συ, Κύριε, είσαι αγαθός και εύσπλαγχνος και πολυέλεος εις πάντας τους επικαλουμένους σε» (Ψαλμ.πς:5).

Είναι απέραντα υπομονετικός μαζί σου από αγάπη «Ελεήμων και οικτίρμων ο Κύριος· μακρόθυμος και πολυέλεος» (Ψαλμ.ρμε:8).

Ο Θεός σε αγαπά πολύ περισσότερο απ' ό,τι εσύ μπορείς να φανταστείς.

Η μεγαλύτερη έκφραση αυτής της αγάπης Του είναι η θυσία του Γιου Του για σένα «αλλ' ο Θεός δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών» (Ρωμ.ε:8).

Ο Θεός αγαπά και ελευθερώνει. Το να υποταγεί κανείς σ' Αυτόν φέρνει ελευθερία, όχι σκλαβιά. Όταν υποταχτούμε πλήρως στον Ιησού Χριστό, ανακαλύπτουμε ότι δεν είναι τύραννος αλλά Σωτήρας, δεν είναι αφεντικό αλλά αδελφός, δεν είναι δικτάτορας αλλά φίλος.

Να παραδεχτούμε τις αδυναμίες μας. Ένα δεύτερο εμπόδιο στην πλήρη υποταγή είναι η περηφάνια μας. Δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι απλά είμαστε δημιουργήματα και δεν ελέγχουμε εμείς το Σύμπαν. Αυτό είναι ο αρχαιότερος πειρασμός, «θέλετε είσθαι ως θεοί» (Γέν.γ:5).

Αυτή η επιθυμία να έχουμε εμείς τον απόλυτο έλεγχο είναι σε μεγάλο βαθμό η αιτία που έχουμε άγχος στη ζωή. Η ζωή είναι αγώνας. Αλλά εκείνο που δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι είναι ότι ο αγώνας μας, ακριβώς όπως και ο αγώνας του Ιακώβ, είναι με το Θεό! Θέλουμε να είμαστε θεοί και δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσουμε αυτό τον αγώνα.

Ο λόγος που πολλοί είναι ακόμα μπερδεμένοι, εξακολουθούν να ψάχνουν κι έχουν κάνει μικρή πνευματική πρόοδο είναι γιατί δεν έχουν ακόμα φτάσει στο τέρμα της ατομικής τους προσπάθειας. Εξακολουθούμε να θέλουμε να ελέγχουμε εμείς τα πράγματα και αυτό γίνεται εμπόδιο στη δουλειά που κάνει στην καρδιά μας ο Θεός.

Με το μυαλό μας βέβαια δεχόμαστε ότι είμαστε απλά και μόνο άνθρωποι. Δεν το δεχόμαστε όμως με την καρδιά μας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις ατέλειές μας, αντιδρούμε με δυσαρέσκεια, θυμό και αγανάκτηση. Θέλουμε να είμαστε ψηλότεροι, εξυπνότεροι, δυνατότεροι, πιο ταλαντούχοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι.

Θέλουμε να τα έχουμε όλα και να είμαστε ικανοί για τα πάντα κι όταν δεν τα καταφέρνουμε, δυσανασχετούμε. Όταν βλέπουμε ότι ο Θεός έχει δώσει σε άλλους δώρα που εμείς δεν τα έχουμε, η αντίδρασή μας είναι φθόνος, ζήλεια και μαρασμός.

Τι σημαίνει το να παραδίνουμε τον εαυτό μας; Δεν είναι μια παθητική υποχώρηση, αποδοχή του πεπρωμένου ή δικαιολογία για οκνηρία. Δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε το status quo αλλά ακριβώς το αντίθετο!

Σημαίνει να θυσιάσεις τη ζωή σου ή να υποφέρεις προκειμένου ν' αλλάξει αυτό που πρέπει ν' αλλάξει. Συχνά ο Θεός καλεί τους ανθρώπους που έχουν παραδώσει σ' Εκείνον τον εαυτό τους να πολεμήσουν για χάρη Του. Η παράδοση στο Θεό δεν είναι υπόθεση για δειλούς ή αδύνατους χαρακτήρες. Επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί κανείς απ' την ορθολογιστική σκέψη. Ο Θεός δεν θα χαράμιζε το μυαλό που σου έδωσε! Δεν θέλει ο Θεός ρομποτάκια να Τον υπηρετούν.

Ούτε σημαίνει καταπίεση της προσωπικότητας. Ο Θεός θέλει να χρησιμοποιείς τη μοναδική προσωπικότητα που σου έδωσε! Αντί λοιπόν να συρρικνώνεται η προσωπικότητά σου με την παράδοση σου στο Θεό, αυξάνει.

Όσο περισσότερο επιτρέπουμε στο Θεό να πάρει Εκείνος τα ηνία, τόσο πιο πολύ γινόμαστε ο εαυτός μας - γιατί Εκείνος μας έφτιαξε. Εκείνος επινόησε όλα τα διαφορετικά είδη ανθρώπων που είχε σκοπό να φτιάξει, εμένα κι εσένα... Μόνο όταν στρέφομαι προς το Χριστό, όταν πλήρως παραδίνω τα ηνία της ζωής μου στη δική Του προσωπικότητα, αρχίζω να αποκτώ εγώ ο ίδιος μια μοναδική ατομική προσωπικότητα.

Η παράδοση του εαυτού μας στο Θεό φαίνεται κυρίως στην υπακοή. Λες, «Ναι, Κύριε» σε ό,τι σου ζητήσει να κάνεις. Το να πεις, «Όχι, Κύριε» είναι εξ ορισμού αντιφατικό. Δεν μπορείς να αποκαλείς τον Ιησού Χριστό 'Κύριο' και συγχρόνως να αρνείσαι να Τον υπακούσεις. Μετά από κείνη τη νύχτα που οι προσπάθειες του Πέτρου για να πιάσει ψάρια είχαν πλήρως αποτύχει, ο Σίμων Πέτρος έδωσε το παράδειγμα της υπακοής με το να ξαναρίξει τα δίχτυα του, όταν τον παρότρυνε ο Ιησούς να προσπαθήσει για άλλη μια φορά. «Και αποκριθείς ο Σίμων, είπε προς αυτόν· Διδάσκαλε, δι' όλης της νυκτός κοπιάσαντες δεν επιάσαμεν ουδέν· αλλ' όμως επί τω λόγω σου θέλω ρίψει το δίκτυον» (Λουκ.ε:5).

Οι άνθρωποι που έχουν παραδώσει το είναι τους στο Θεό, υπακούν το λόγο Του ακόμα κι αν τους φαίνεται παράλογος.

Ένα άλλο χαρακτηριστικό του πλήρως παραδομένου στο Θεό ανθρώπου είναι η εμπιστοσύνη. Ο Αβραάμ ακολούθησε την οδηγία του Θεού, παρόλο που δεν ήξερε πού θα τον οδηγήσει. Η Άννα περίμενε να της δώσει ο Θεός παιδί, μολονότι δεν ήξερε πότε θα γινόταν αυτό. Η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, περίμενε ένα θαύμα, χωρίς να γνωρίζει πώς θα γινόταν αυτό. Ο Ιωσήφ εμπιστεύτηκε τις προθέσεις του Θεού, δίχως να ξέρει γιατί τα γεγονότα ξετυλίγονταν με τον τρόπο που ξετυλίγονταν. Όλα αυτά τα πρόσωπα είχαν πλήρως παραδώσει την ύπαρξή τους στο Θεό.

Γνωρίζεις ότι έχεις παραδώσει τη ζωή σου στο Θεό όταν εμπιστεύεσαι το Θεό να ενεργήσει στην περίπτωσή σου, αντί να προσπαθείς εσύ ο ίδιος να χειραγωγήσεις τους άλλους, να επιβάλεις το δικό σου και να ελέγχεις την κατάσταση. Αφήνεσαι στο Θεό και αφήνεις το Θεό να ενεργήσει. Δεν είναι απαραίτητο να έχεις πάντα εσύ τον έλεγχο. Η Αγία Γραφή λέει, «Αναπαύου επί τον Κύριον και πρόσμενε αυτόν» (Ψαλμ.λζ:7).

Αντί να προσπαθείς περισσότερο, εμπιστεύσου περισσότερο. Το ότι έχεις παραδώσει τον εαυτό σου στο Θεό φαίνεται όταν δεν αντιδράς στην κριτική και δεν σπεύδεις να υπερασπίσεις τον εαυτό σου. Τις παραδομένες καρδιές τις αναγνωρίζεις στις σχέσεις. Δεν εξωθείς τους άλλους, δεν απαιτείς το δίκιο σου και δεν εξυπηρετείς τα δικά σου συμφέροντα όταν η καρδιά σου είναι παραδομένη στο Θεό.

Το πιο δύσκολο πράγμα να παραδώσουν οι άνθρωποι είναι τα χρήματά τους. Πολλοί σκέφτονται, «Θέλω να ζήσω για το Θεό, αλλά θέλω επίσης να βγάλω αρκετά χρήματα ώστε να ζω άνετα και να συνταξιοδοτηθώ κάποια στιγμή». Η συνταξιοδότηση δεν είναι ο στόχος μιας ζωής που τη διακρίνει η παράδοση της ανθρώπινης ύπαρξης στο Θεό γιατί τότε θα συναγωνιζόταν με το Θεό ως προς την προτεραιότητα. Ο Ιησούς Χριστός είπε, «Ουδείς δύναται δύο κυρίους να δουλεύη· διότι ή τον ένα θέλει μισήσει και τον άλλον θέλει αγαπήσει, ή εις τον ένα θέλει προσκολληθή και τον άλλον θέλει καταφρονήσει. Δεν δύνασθε να δουλεύητε Θεόν και μαμμωνά» (Ματθ.ς:24) καθώς επίσης και «όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θέλει είσθαι και η καρδία σας» (Ματθ.ς:21).

Το τέλειο παράδειγμα της παράδοσης της ζωής του ανθρώπου το δίνει ο Ιησούς Χριστός. Τη νύχτα πριν σταυρωθεί παρέδωσε τον εαυτό Του στο σχέδιο του Θεού. Προσευχήθηκε και είπε, «Αββά ο Πατήρ, πάντα είναι δυνατά εις σέ· απομάκρυνον απ' εμού το ποτήριον τούτο. Ουχί όμως ό,τι θέλω εγώ, αλλ' ό,τι συ» (Μάρκ.ιδ:36).

Η ευλογία του να παραδώσεις τον εαυτό σου στο Θεό. Η Αγία Γραφή το λέει ξεκάθαρα πως ευεργετείσαι όταν παραδίνεις τον εαυτό σου πλήρως στο Θεό. Πρώτα απ' όλα έρχεται μέσα σου η ειρήνη. «Οικειώθητι λοιπόν μετ' αυτού και έσο εν ειρήνη· ούτω θέλει ελθεί καλόν εις σε» (Ιώβ κβ:21).

Το άλλο που θα δοκιμάσεις είναι η ελευθερία. «Χάρις όμως εις τον Θεόν, διότι υπήρχετε δούλοι της αμαρτίας, πλην υπηκούσατε εκ καρδίας εις τον τύπον της διδαχής, εις τον οποίον παρεδόθητε, ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας, εδουλώθητε εις την δικαιοσύνην» (Ρωμ.ς:17-18).

Το τρίτο είναι ότι γεύεσαι τη δύναμη του Θεού στη ζωή σου. Επίμονοι πειρασμοί και άλυτα προβλήματα μπορούν να νικηθούν από το Χριστό αν τα παραδώσει κανείς σ' Αυτόν.

Καθώς ο Ιησούς του Ναυή πήγαινε στη μεγαλύτερη μάχη της ζωής του, (Ι.Ναυή ε:13-15) είχε μια συνάντηση με το Θεό. Έπεσε στα πόδια Του, Τον προσκύνησε και παρέδωσε σ' Εκείνον τα δικά του σχέδια. Αυτή η υποταγή του οδήγησε σε μια εκπληκτική νίκη στην Ιεριχώ. Η νίκη έρχεται σαν αποτέλεσμα της παράδοσης του είναι μας. Αυτό δεν μας εξασθενεί αλλά μας δυναμώνει. Όταν υποταχτείς στο Θεό, δεν έχεις πια ανάγκη να φοβηθείς ή να υποταχτείς σε οτιδήποτε άλλο.

Οι άνθρωποι που χρησιμοποιεί ο Θεός είναι άνθρωποι παραδομένοι σ' Εκείνον. Ο Θεός διάλεξε τη Μαρία για να γίνει μητέρα του Χριστού όχι επειδή ήταν ταλαντούχα, πλούσια ή όμορφη, αλλά επειδή το είναι της ήταν πλήρως υποταγμένο σ' Εκείνον. Όταν ο άγγελος της εξήγησε το απίστευτο σχέδιο του Θεού, εκείνη απάντησε ήρεμα, «Ιδού, η δούλη του Κυρίου· γένοιτο εις εμέ κατά τον λόγον σου» (Λουκ.α:38).

Τίποτε δεν είναι πιο δυνατό απ' το να παραδίνεις τη ζωή σου στα χέρια του Θεού: «Υποτάχθητε λοιπόν εις τον Θεόν» (Ιακ.δ:7).

Ο καλύτερος τρόπος ζωής. Ο καθένας μας τελικά παραδίνεται σε κάτι ή σε κάποιον. Αν δεν παραδοθείς στο Θεό, θα παραδοθείς στις γνώμες και στις προσδοκίες των άλλων, στα χρήματα, στην αγανάκτηση, στο φόβο, στην περηφάνια, στους πόθους ή στο 'εγώ' σου. Έχεις δημιουργηθεί για να λατρεύεις το Θεό κι αν δεν Τον λατρέψεις, θα δημιουργήσεις άλλα πράγματα (είδωλα) να αφιερώσεις τη ζωή σου. Είσαι βέβαια ελεύθερος να διαλέξεις πού θα παραδώσεις το είναι σου, αλλά δεν είσαι απαλλαγμένος από τις συνέπειες που θα έχει αυτή σου η επιλογή. Αν δεν παραδώσεις τον εαυτό σου στο Θεό, θα τον παραδώσεις στο χάος».

Το να παραδώσεις τον εαυτό σου στο Θεό δεν είναι απλά ένας καλύτερος τρόπος ζωής. Είναι ο μόνος τρόπος ζωής. Τίποτε άλλο δεν ωφελεί. Όλες οι άλλες λύσεις σε αφήνουν ανικανοποίητο και απογοητευμένο. Σε οδηγούν στην αυτοκαταστροφή. Το να παραδώσεις στο Θεό τη ζωή σου δεν είναι μια ανόητη, συναισθηματική, παρορμητική πράξη αλλά μια λογική και έξυπνη απόφαση, το πιο υπεύθυνο πράγμα που μπορείς να κάνεις στη ζωή σου. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Παύλος είπε, «Όθεν και φιλοτιμούμεθα, είτε ενδημούντες είτε αποδημούντες, να ήμεθα ευάρεστοι εις αυτόν» (Β΄ Κορ.ε:9).

Οι στιγμές της μεγαλύτερης σοφίας που θα επιδείξεις στη ζωή σου είναι οι στιγμές που θα πεις 'ναι' στο Θεό.

Μερικές φορές αυτό παίρνει χρόνια. Τελικά όμως καταλαβαίνεις κάποια στιγμή πως το μεγαλύτερο εμπόδιο δεν είναι οι άλλοι αλλά ο εαυτός σου, η δική σου θέληση, η αλύγιστη περηφάνια σου και η προσωπική σου φιλοδοξία. Δεν μπορείς να εκπληρώσεις το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου αν εστιάζεσαι στα δικά σου σχέδια.

Αν είναι να κάνει ο Θεός το μεγαλύτερο έργο Του στην καρδιά σου, απ' αυτό θ' αρχίσει. Παράδωσέ τα λοιπόν όλα στο Θεό - τις παλιές απογοητεύσεις σου, τις παρούσες δυσκολίες σου, τα μελλοντικά σου σχέδια, τους φόβους, τα όνειρα, τις αδυναμίες, τις συνήθειες, τις πληγές σου, τα προβλήματα που πάνω τους σκοντάφτεις. Βάλε τον Ιησού Χριστό στο τιμόνι της ζωής σου και βγάλε εσύ τα χέρια σου. Με οδηγό της ζωής σου το Χριστό, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Θα είσαι σαν τον Παύλο που είπε, «τα πάντα δύναμαι διά του ενδυναμούντός με Χριστού» (Φιλιπ.δ:13).

Η στιγμή κατά την οποία ο Παύλος παρέδωσε τη ζωή του ήταν στο δρόμο προς τη Δαμασκό όταν τον έριξε κάτω ένα εκτυφλωτικό φως. Ο Θεός τραβάει την προσοχή άλλων με λιγότερο εκθαμβωτικές μεθόδους. Ανεξάρτητα όμως απ' αυτό, το να παραδώσει κανείς τον εαυτό του στο Θεό δεν γίνεται ποτέ άπαξ και δια παντός. Ο Παύλος είπε, «Καθ' ημέραν αποθνήσκω..» (Α΄ Κορ.ιε:31).

Υπάρχει μια πρώτη στιγμή που παραδίνει κανείς τον εαυτό του στο Θεό και υπάρχει και η συνήθεια του να το κάνεις αυτό διαρκώς, κάτι δηλαδή που πρέπει να γίνεται κάθε λεπτό και το οποίο κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Το πρόβλημα με τη 'ζωντανή θυσία' είναι ότι μπορεί να ξεγλιστρήσει από το βωμό και να πρέπει μετά εσύ να την ξανατοποθετείς επάνω πενήντα φορές τη μέρα! Πρέπει δηλαδή αυτό να γίνει μια καθημερινή συνήθεια. Ο Ιησούς Χριστός είπε, «Εάν τις θέλη να έλθη οπίσω μου, ας απαρνηθή εαυτόν και ας σηκώση τον σταυρόν αυτού καθ' ημέραν και ας με ακολουθή» (Λουκ.θ:23).

Και θέλω να σας προειδοποιήσω. Όταν αποφασίσετε να ζήσετε μια ζωή πλήρους υποταγής, αυτή σας η απόφαση θα τεθεί σε δοκιμασία. Μερικές φορές θα συνεπάγεται να κάνετε κάτι που δεν σας βολεύει ή δεν είναι καθόλου δημοφιλές, κάτι που έχει μεγάλο κόστος για σας ή που φαίνεται τελείως ακατόρθωτο. Συχνά θα φαίνεται ότι είναι το ακριβώς αντίθετο από κείνο που θέλατε εσείς να κάνετε.