Η ΖΩΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - Ο τελικός προορισμός του ανθρώπου

Α. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Λουκ.ις:22-23 “Απέθανε δε ο πτωχός, και εφέρθη υπό των αγγέλων εις τον κόλπον του Αβραάμ...Και εν τω άδη υψώσας τους οφθαλμούς αυτού ενώ ήτο εν βασάνοις.”

Ματθ.κε: “Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.”

Λουκ.κγ:43  “Και είπε προς αυτόν ο Ιησούς, Αληθώς σοι λέγω, σήμερον θέλεις είσθαι μετ’ εμού εν τω παραδείσω.”

Σε πολλές περιπτώσεις ο Ιησούς δίδαξε την αθανασία - ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο.  Ο Ιησούς μίλησε για την αιώνια ύπαρξη σαν “ζωή αιώνια” και “αιώνια τιμωρία”. Εάν η ζωή και η τιμωρία διαρκούν αιώνια, τότε δεν υπάρχει τέλος στην αιωνιότητα και στην ύπαρξη της ανθρώπινης ψυχής. Ο Ιησούς δίδαξε αυτή την αλήθεια πολύ καθαρά στην ιστορία του Λάζαρου και του πλούσιου, καθώς και με τα λόγια Του στο ληστή πάνω στο σταυρό.

Β.  Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ

Ιωάν.ε:29 “Και θέλουσι εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.”

Ιωάν.ς:54 “Όστις τρώγει την σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.”

Λουκ.ιδ:14 “Και θέλεις είσθαι μακάριος, διότι δεν έχουσι να σοι ανταποδώσωσιν, επειδή η ανταπόδοσις θέλει γείνει εις σε εν τη αναστάσει των δικαίων.”

Ο Ιησούς έκανε πολύ περισσότερα από το να διδάξει απλά την ανάσταση. Στην πραγματικότητα ανάσταινε ανθρώπους απ’ τους νεκρούς.  Φανέρωσε την εξουσία που είχε πάνω στο θάνατο και ότι Αυτός ήταν η Ανάσταση. Διακήρυξε στην Μάρθα, “Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή, ο πιστεύων εις εμέ, και αν αποθάνει, θέλει ζήσει” (Ιωάν.ια:25).

Μιλώντας για την ανάσταση, ο Ιησούς είπε ότι θα συμβούν τα ακόλουθα:

·     Ανάσταση ζωής

·     Ανάσταση κρίσης

Μίλησε για την ανάσταση της ζωής, ότι είναι η ανάσταση των δικαίων.  Όσο αφορά το στοιχείο του χρόνου, απλά είπε, “εν τη εσχάτη ημέρα.”  Αυτό σημαίνει ότι οι σωσμένοι και οι μη σωσμένοι θα αναστηθούν στο πλήρωμα του χρόνου:

Ιώβ ιδ:14 Ο Ιώβ αναρωτιέται αν ο άνθρωπος ανασταίνεται και στο ιθ:25-26 διά Πνεύματος Αγίου απαντάει: ΝΑΙ!!

Το ερώτημα όμως είναι: “Πότε θα αναστηθούν ποιοι;”

Α’ Κορ.ιε:12-35 Ο διάβολος δε θέλει το Χριστό αναστημένο, γιατί έτσι είμαστε με τις αμαρτίες μας και ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος!  Αντίθετα, η ανάσταση μας δικαιώνει.  εδ.23 “έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν”, Όχι όλοι μαζί!

Στο Δαν.ιβ:2 βλέπουμε ότι υπάρχει ανάσταση ζωής και ανάσταση καταισχύνης.

Αποκ.κ:4,6 Οι ψυχές των πεπελεκισμένων που αναφέρει στο εδ.4 είναι οι δύο μάρτυρες, η εκκλησία της Λαοδίκειας.  Στο εδ.5 λέει ότι μέσα στη χιλιετηρίδα δεν γίνεται καμία ανάσταση.  Όσοι αναστηθούν μέχρι τότε, λογίζονται σαν “Πρώτη ανάσταση” κι είναι μακάριοι και άγιοι.  Η “Πρώτη ανάσταση” δεν είναι μία ανάσταση, ούτε είναι πρώτη χρονικά.  Αναφέρεται στην “ποιότητα” γιατί ανασταίνονται μόνο δίκαιοι.

Ματθ.κε:31 Θρόνος δόξης είναι ο Λευκός θρόνος όπου κάθεται ο Θεός και το Αρνίο.  Εδ.46 Ζωή αιώνιο και κόλαση αιώνιο!

Ιωάν.ε:28 Όσοι ανασταίνονται πριν τη χιλιετή Βασιλεία είναι δίκαιοι, ενώ μετά είναι δίκαιοι κι άδικοι μαζί.

Ματθ.κζ:51-51 Κι εδώ έχουμε ανάσταση και βλέπουμε ότι αυτοί που αναστήθηκαν ήταν άγιοι!

Α’ Κορ.ιε:51 Κι εδώ ανάσταση, η Αρπαγή. Αργότερα έχουμε την ανάσταση των 2 μαρτύρων (Αποκ.ια:11-12) και μετά τους 144.000 Ισραηλίτες (Αποκ.ιδ:1-5).

Βλέπουμε λοιπόν ότι η πρώτη ανάσταση λαμβάνει χώρα σε διαδοχικά στάδια και όσοι δεν είναι σ’ αυτή θα αναστηθούν μετά τη χιλιετή Βασιλεία.

Σ’ αυτούς που ανασταίνονται μετά τη χιλιετή Βασιλεία προς ζωή (Δαν.ιβ:2) μπορεί να μην έχει εξουσία ο δεύτερος θάνατος (Αποκ.κ:6), αλλά δεν έχουν τη μακαριότητα αυτών της πρώτης ανάστασης. Εβρ.ια:35!!!

Γ.  Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΡΙΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

Ματθ.κε:29-30 “Διότι εις πάντα τον έχοντα θέλει δοθή,...Και τον αχρείον δούλον ρίψατε εις το σκότος το εξώτερον, εκεί θέλει είσθαι ο κλαυθμός και ο τριγμός των οδόντων.”

Ματθ.κε:46 “Και θέλουσιν απέλθει ούτοι μεν εις κόλασιν αιώνιον, οι δε δίκαιοι εις ζωήν αιώνιον.”

Αποκ.κ:12  “και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν, και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών”

Οι νεκροί που ανασταίνονται στην τελευταία ανάσταση κρίνονται (Αποκ.κ:12). Αντίθετα, οι άγιοι της “πρώτης ανάστασης” αν και θα παρευρίσκονται στην κρίση του Λευκού θρόνου, δεν θα είναι εκεί για να κριθούν αλλά για να πάρουν το μισθό τους.  Αυτοί κρίθηκαν, όσο ζούσαν, άξιοι της πρώτης ανάστασης (Φιλιπ.γ:10-11).

Στις παραπάνω Γραφές βλέπουμε ότι ο Ιησούς δίδαξε πολύ καθαρά για δύο κρίσεις.  Η πρώτη Γραφή είναι από την παραβολή των ταλάντων στην οποία ο Ιησούς μίλησε για την κρίση που θα γίνει για την πιστότητά μας. Οι αμοιβές θα δοθούν στους αγίους με βάση την πιστότητα που έδειξαν. Ο Ιησούς επίσης αναφέρθηκε σ’ αυτή την αλήθεια στην παραβολή των μνων (Λουκ.ιθ:11-28) και στην παραβολή των εργατών του αμπελιού (Ματθ.κ:1-16).

Στην παραβολή των εργατών, κάθε άνθρωπος έλαβε ένα δηνάριο.  Ο χρόνος που ξόδεψε στο χωράφι δεν επηρέασε το μισθό του. Η πιστότητα ήταν αυτό που μέτρησε σ’ όσους κάλεσε. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να σημειώσουμε την σπουδαιότητα του γεγονότος ότι οι κρίσεις είναι αιώνιες στη φύση τους.

Δ.  Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ματθ.ζ:13 “Εισέλθετε διά της στενής πύλης, διότι πλατεία είναι η πύλη, και ευρύχωρος η οδός η φέρουσα εις την απώλειαν, και πολλοί είναι οι εισερχόμενοι δι’ αυτής.  Επειδή στενή είναι η πύλη, και τεθλιμμένη η οδός η φέρουσα εις την ζωήν, και ολίγοι είναι οι ευρίσκοντες αυτήν.”

Ο Ιησούς τόνισε ότι υπάρχουν μόνο δύο προορισμοί για τον άνθρωπο.  Αυτή η μία Γραφή στην πραγματικότητα είναι ό,τι χρειαζόμαστε και μας αρκεί, παρόλο που υπάρχουν και πολλές άλλες, οι οποίες επαληθεύουν αυτή την αλήθεια.  Όλοι οι άνθρωποι βαδίζουν πάνω σ’ ένα απ’ τους δύο δρόμους, την στενή οδό που οδηγεί στη ζωή, και την φαρδιά που οδηγεί στην απώλεια.

Ε. Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΙΩΝΙΑ ΚΑΤΟΙΚΙΑ ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΥΤΡΩΜΕΝΟΥΣ

Ιωάν.ιδ:1-3 “...Εν τη οικία του Πατρός μου είναι πολλά οικήματα, ει δε μη, ήθελον σας είπει, υπάγω να σας ετοιμάσω τόπον.”

Στην Παλαιά Διαθήκη, οι άνθρωποι όταν πέθαιναν πήγαιναν στον Άδη ή Σεόλ στα Εβραϊκά, που σημαίνει “τόπος των νεκρών” (Αριθ.ις:30,33  Ψαλμ.νε:15  Εκκλ.θ:10  Ησ.ιδ:9  Ιεζ.λβ:21,27)

Η Γραφή μας λέει ότι όταν ο Κύριος πέθανε, πήγε στα κατώτερα μέρη της γης (Εφεσ.δ:9).  Ακόμα, στις Πράξ.β:31 μαθαίνουμε ότι αυτό το μέρος (το κατώτερο της γης) είναι ο Άδης.

Γνωρίζοντας ότι η γη μας είναι στρογγυλή, αυτός ο τόπος θα πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο της για να έχει ισχύ για όλη την επιφάνειά της. Καταλαβαίνουμε, λοιπόν, ότι ο Άδης είναι ένας πνευματικός χώρος που έχει πάντοτε την έννοια του “κάτω”.

Στην ιστορία με τον Λάζαρο και τον πλούσιο που είπε ο Κύριος έχουμε αρκετές πληροφορίες σχετικά με τον Άδη. Στην περιγραφή αυτή στο Λουκ.ις:19-31 διαβάζουμε για το θάνατο και μετά τον θάνατο του δίκαιου Λάζαρου και του άδικου πλούσιου.  Όπως είδαμε παραπάνω κι οι δύο είναι στον Άδη, με τη διαφορά ότι βρίσκονται σε διαφορετικούς τόπους και αισθάνονται διαφορετικά. Ο Λάζαρος είναι “στον κόλπο του Αβραάμ” και παρηγορείται ενώ ο πλούσιος “στον τόπο της βασάνου” και βασανίζεται. Κάτι πολύ σημαντικό είναι ότι ο Άδης (τόπος βασάνου) δεν είναι ο τόπος της αιώνιας καταδίκης των άδικων.  Δεν είναι “η λίμνη του πυρός και του θείου”, δεν είναι εκεί όπου “ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά και το πυρ δεν σβήνεται”.  Οι άδικοι ρίπτονται στη λίμνη του πυρός και του θείου μετά την κρίση του λευκού θρόνου που χρονικά συμβαίνει στο τέλος (Αποκ.κ:11,15).

Βλέπουμε ότι μπορούν να συνομιλούν και ότι ο πλούσιος τουλάχιστον έχει την εντύπωση ότι μπορούν να πλησιάσουν οι μεν τους δε. Όμως εδώ ακριβώς είναι που ο Αβραάμ εξηγεί ότι ανάμεσα στους δύο τόπους υπάρχει “χάσμα μέγα”.  Θα μπορούσαμε σχηματικά να το δούμε έτσι:

Μπορεί λοιπόν να υπήρχε αυτή η διαφορά, όμως και στις δύο περιπτώσεις οι νεκροί είναι κάτω, στον Άδη. Οι ψυχές δεν αισθάνονταν και τόσο όμορφα, και γι’ αυτό οι άνθρωποι στην Π.Δ., ακόμα και οι δίκαιοι δεν ήθελαν να πεθάνουν, αντίθετα με την Κ.Δ. που ξέρουν ότι όταν πεθάνουν θα είναι με τον Κύριο (Φιλιπ.α:21-23).

Όταν ο Κύριος πέθανε, η Γραφή μας λέγει ότι πήγε και κήρυξε στα πνεύματα “τα εν τη φυλακή” (Α’ Πετρ.γ:19).  Υπήρχε λοιπόν η αίσθηση της φυλακής για τους δίκαιους στον Άδη.  Όταν ο Κύριος πήγε στον Άδη, πήγε στον κόλπο του Αβραάμ και κήρυξε σε δίκαιους. Θα ήταν τελείως έξω από το Λόγο του Θεού να κήρυττε σε άδικους μετά θάνατο (Εβρ.θ:27).

Απ’ την επιστολή Εφεσ.δ:8-9 μαθαίνουμε ότι όταν ο Ιησούς κατέβηκε στα κατώτερα μέρη της γης, “ηχμαλώτευσεν αιχμαλωσίαν” και “ανέβη εις ύψος”.  Αφού κήρυξε στα πνεύματα των δικαίων, μετά πήρε όλους αυτούς τους δίκαιους που ήταν αιχμάλωτοι μέσα στη φυλακή του Άδη και τους ανέβασε μαζί Του στον ουρανό.

Από τότε, κάθε δίκαιος που πεθαίνει, το σώμα του μπορεί να μένει στη γη και να περιμένει την ανάσταση, αλλά το πνεύμα του είναι στον ουρανό. Βλέπουμε στο βιβλίο της Αποκ.ς:9,10 τους δύο μάρτυρες (εκκλησία Λαοδίκειας) να είναι μπροστά στο θρόνο του Θεού και να μιλάνε στο Θεό σαν ψυχές, ενώ την ίδια στιγμή, τα πτώματά τους είναι στην πλατεία “της πόλης της μεγάλης”.

Ο Ιησούς δίδαξε ότι ο ουρανός είναι ένας ετοιμασμένος τόπος για ετοιμασμένους ανθρώπους. Είπε στους μαθητές Του ότι υπήρχαν πολλά οικήματα στον οίκο του Πατρός Του και τους διαβεβαίωσε ότι αν αυτό δεν συνέβαινε θα τους το είχε πει.

Ζ.  Ο ΙΗΣΟΥΣ ΔΙΔΑΞΕ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΛΙΜΝΗ ΠΥΡΟΣ ΕΤΟΙΜΑΣΜΕΝΗ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΑΒΟΛΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΓΕΛΟΥΣ ΤΟΥ

Ματθ.κε:41  “Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.”

Μάρκ.θ:43-48 “Να απέλθης εις την γέενναν εις το πυρ το άσβεστον, όπου ο σκώληξ αυτών δεν τελευτά, και το πυρ δεν σβήνεται”

Μπορεί να φανεί ότι ο Ιησούς διδάσκει περισσότερα για τον αιώνιο προορισμό των ασεβών παρά για την αιώνια κατοικία των λυτρωμένων. Ο Ιησούς περιέγραψε τη φρίκη της κόλασης με πολύ ζωντανή γλώσσα.