ως είς εξ ημών

Γέν.γ:22 Και είπε Κύριος ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως·

ως είς εξ ημών: Η γνώση του καλού και του κακού για την οποία γίνεται λόγος σ’ αυτό το εδάφιο έχει δύο πηγές.

Η μία είναι το να γνωρίζει κανείς το καλό και το κακό απλά και μόνο από την παρατήρηση, βλέποντας και συμπεραίνοντας τα επακόλουθα τους - του καλού ή του κακού - χωρίς όμως να πράξει το κακό κι έτσι να αμαρτήσει. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Θεός γνωρίζει το καλό και το κακό και το ξέρουμε απ’ το λόγο Του που λέει ότι είναι καλός και αγαθός και απείραστος κακού.

Ο άλλος τρόπος είναι να γνωρίσει κανείς το καλό και το κακό εμπειρικά, πράττοντας την αμαρτία - αν πρόκειται για το κακό - κι αυτό είναι εναντίον του Θεού.

Ο Αδάμ γνώρισε το κακό εμπειρικά κι αυτό είναι που έκανε το Θεό να τον διώξει μέσα απ’ τον κήπο της Εδέμ.

Αν αυτό το εδάφιο που εξετάζουμε αναφέρεται στον “τριαδικό Θεό” όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές αυτής της θεωρίας, τότε αυτό που υπονοείται είναι ότι ο Θεός γνώριζε το καλό και το κακό όπως ο Αδάμ. Αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έκανε το κακό και την αμαρτία όπως ο Αδάμ. Ταυτίζει δηλαδή ο Ίδιος ο Θεός την πράξη της γνώσης του καλού και του κακού που είχε ο Αδάμ και που έγινε η αιτία να εκδιωχθεί απ’ τον κήπο, με τη γνώση για το ίδιο θέμα που έχει ο Θεός! Αυτό όμως είναι παράλογο και δίνει μομφή στο Θεό, ή τουλάχιστον σ’ ένα απ’ τα “τρία πρόσωπα”.

Ο Θεός δεν αναφέρεται στον εαυτό Του γιατί τότε θα έπρεπε να πει: “ως και ημείς” αλλά λέγει: “ως εις εξ ημών”. Ο πληθυντικός δεν αναφέρεται στην “τριαδική θεότητα”, αλλά στον Ένα και μόνο Θεό και σε κάποιο άλλο πρόσωπο. Άλλωστε και το ρήμα που χρησιμοποιείται στην πρόταση είναι ενικού αριθμού (είπεν), και Αυτός που μιλάει είναι ο ΓΙΑΧΒΕ ΕΛΟΧΙΜ.

Ακόμη δεν μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι μιλάει ένα πρόσωπο της “τριάδας”, γιατί μιλάει ο ΕΛΟΧΙΜ που κατά τη θεωρία αυτή είναι και τα “τρία πρόσωπα”.

Δεν μπορεί να μιλάει ο Θεός με τους άγιους αγγέλους Του γιατί δεν γνωρίζουν εμπειρικά το καλό και το κακό. Ακόμη δεν μπορεί να είναι προφητικό για το Χριστό γιατί είναι μια πράξη που ήδη έγινε. Άρα αυτός που μιλάει είναι ο Ένας και μόνος αληθινός Θεός ο Πατέρας των φώτων, και δεν μένει παρά να δούμε ποιο είναι το άλλο πρόσωπο.

Στα τρία πρώτα κεφάλαια της Γένεσης βλέπουμε τέσσερα πρόσωπα: Το Θεό, τον Αδάμ, την Εύα και τον όφη (Σατανά) - το πρόσωπο του Χριστού αναφέρεται προφητικά. Είδαμε ότι ο Αδάμ γνώρισε το καλό και το κακό εμπειρικά. Όταν λοιπόν ο Θεός λέγει ότι ο Αδάμ έγινε ως εις εξ ημών, αναφέρεται στο ένα από τα δύο πρόσωπα κι όχι και στα δύο. Αυτό το άλλο πρόσωπο που αναφέρεται ο Θεός θα πρέπει να γνώριζε το καλό και το κακό όχι όπως ο Θεός από παρατήρηση, αλλά εμπειρικά όπως ο Αδάμ. Και αυτό το πρόσωπο δεν είναι άλλο από το Σατανά - τον άγγελο αυτό του φωτός που η υπερηφάνειά του τον έριξε απ’ τη θέση που είχε μέσα στην παρουσία του Θεού - γιατί μόνο αυτός ήξερε το καλό και το κακό εμπειρικά.

Ο άνθρωπος πάντοτε γίνεται “ως εις εξ αυτών”. Η σαν το Θεό, ή σαν το διάβολο στο να γνωρίζει το καλό και το κακό. Βλέπουμε ότι δεν υπάρχει μεσαίος δρόμος και η εκλογή είναι δική μας μέσα απ’ την ελευθερία του θέλω.

και τώρα μήπως εκτείνει την χείρα αυτού: Υπήρχε πιθανότητα ο αμαρτωλός άνθρωπος να θελήσει να πάρει απ’ το δένδρο της ζωής χωρίς να συνδιαλλαχτεί και να τακτοποιηθεί πρώτα με το Θεό!  Και τότε θα ήταν μεγάλη δυστυχία και κατάρα να ζει ο άνθρωπος αιώνια με αμαρτία, αιώνια αποχωρισμένος απ’ το Θεό, χωρίς να μπορεί κανείς να τον βοηθήσει, χωρίς ελπίδα, αυτός είναι ο δεύτερος θάνατος.