ΤΑ ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΑ
ΤΗΣ ΣΚΗΝΗΣ
Τέσσερα καλύμματα ήταν στρωμένα πάνω στο
σκελετό της σκηνής. Το εξωτερικό ήταν από δέρμα ασβού, το επόμενο από δέρμα
κριού βαμμένο κόκκινο, το τρίτο από τρίχα άσπρης κατσίκας και το τέταρτο από
λινό. Αμέσως τώρα θα εξετάσουμε τι σήμαινε το κάθε κάλυμμα ξεχωριστά.
Ι. ΔΕΡΜΑΤΑ ΑΣΒΟΥ (Έξ.κς:14)
Τα δέρματα των θώων, ή το εξωτερικό
επικάλυμμα απεικονίζει την εξωτερική ή επιφανειακή μορφή του Χριστού. Αυτά τα
δέρματα δεν ήταν διακοσμημένα, ούτε εμφανίσιμα. Είχαν ένα ξεθωριασμένο γκρίζο –
μπλε χρώμα και δεν ήταν ευχάριστα στην όψη. Ο Ησαΐας μας δίνει μια εικόνα του
Χριστού στο νγ:2-3: «δεν έχει είδος ουδέ κάλλος και είδομεν αυτόν και δεν
είχεν ωραιότητα ώστε να επιθυμώμεν αυτόν. Καταπεφρονημένος και απερριμμένος υπό
των ανθρώπων άνθρωπος θλίψεων και δόκιμος ασθενείας και ως άνθρωπος από τού οποίου
αποστρέφει τις το πρόσωπον κατεφρονήθη καί ως ουδέν ελογίσθημεν αυτόν».
Ακόμα, ο λόγος του Θεού μας Τον περιγράφει σαν «τετραυματισμένον
πεπληγωμένον υπό Θεού και τεταλαιπωρημένον». Το εξωτερικό κατακάλυμμα
λοιπόν σκιαγραφεί την ταπείνωση του Ιησού κι επειδή δεν μας δίνεται καμία
διάσταση ή μέτρο γι’ αυτό, είναι το ίδιο αλήθεια ότι η ταπείνωση του Ιησού δεν
μπορεί να μετρηθεί. Ο Ιησούς, «ευρεθείς κατά το σχήμα ως άνθρωπος εταπείνωσεν
έαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου θανάτου δε σταυρού» (Φιλιπ.β:8).
Οι ειδωλολάτρες που έβλεπαν τη Σκηνή, χωρίς
αμφιβολία δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι αποτελεί το κέντρο της λατρείας των
Ισραηλιτών και την περιφρονούσαν. Τίποτα στην εξωτερική εμφάνιση της Σκηνής,
δεν μπορούσε να ελκύσει κάποιον να μπει μέσα. Έπρεπε να περάσουν από το θυσιαστήριο
για να μπουν μέσα στη σκηνή και να δουν την ομορφιά του εσωτερικού. Όσοι θέλουν
να δουν την ομορφιά του Χριστού, δεν μπορούν να το καταφέρουν κοιτάζοντας από
μακριά. Πρέπει να μπουν στη βασιλεία από
την πόρτα, να περάσουν από το θυσιαστήριο, το θάνατο του Χριστού και να μπουν
στο αγιαστήριο εκζητώντας το πρόσωπό Του.
Τι τεράστια διαφορά ανάμεσα στα
αποκρουστικά δέρματα των ασβών και στην εσωτερική ομορφιά της Σκηνής: αστραφτεροί
τοίχοι από καθαρό χρυσάφι και στις δύο πλευρές, ταπισερί από άσπρο λινό στο
ταβάνι μπροστά και πίσω και το φως απ’ την εφτάφωτη λυχνία να αναδεικνύει την
ομορφιά κάθε σκεύους της σκηνής. Μέσα στα Άγια των αγίων έλαμπε η δόξα του
Θεού. Πολλοί, που καταφρονούσαν το χριστιανισμό, επειδή δεν έβλεπαν καμιά ομορφιά
στο Χριστό που λατρεύουμε, μετά που μετανόησαν από τις αμαρτίες τους και μπήκαν
στο αγιαστήριο έκραξαν: «Ούτε τα μισά δεν μου είχατε πει»! (Ψαλμ.κζ:4).
Αμαρτωλέ φίλε μου: Μπορούμε να σου
εξηγήσουμε το δρόμο της σωτηρίας και να
σου περιγράψουμε κατά κάποιο τρόπο (ανεπαρκώς) τη χαρά μιας εξαγορασμένης
με το αίμα ψυχής, αλλά ποτέ, μέχρι να περάσεις προσωπικά εσύ την πύλη της
βασιλείας, σταθείς μπροστά στο χάλκινο θυσιαστήριο και μπεις μέσα στο αγιαστήριο,
δεν θα μπορέσεις να γνωρίσεις την εσωτερική ομορφιά του ανθρώπου από τη
Γαλιλαία.
Χριστιανέ φίλε μου: Η νεφέλη της δόξας
του Θεού βρισκόταν μέσα στα Άγια των Αγίων. Μπορεί να έχεις εξαγοραστεί από την
αμαρτία, μπορεί ν’ απολαμβάνεις την ομορφιά του αγιαστηρίου, αλλά ποτέ δεν θα
μπορέσεις να καταλάβεις πως ήταν η νεφέλη της δόξας του Θεού, μέχρι να αφήσεις
το Θεό να σε πληρώσει με το Πνεύμα Του (Πράξ.β:4 & ι:44). Ο Χριστιανός
πρέπει πάντοτε να είναι ντυμένος με δέρματα ασβών (ταπείνωση), για να μπορεί η
δόξα του Θεού να κατοικεί συνέχεια μέσα του (Εβρ.ιγ:12-13 Α’ Κορ.α:26-29). Η δόξα της εκκλησίας δεν
βρίσκεται στις ακριβές διακοσμήσεις, αλλά στην κατοίκηση μέσα της του άγιου
Θεού (Α’ Πέτρ.δ:14).
ΙΙ. ΚΟΚΚΙΝΟΒΑΦΗ ΔΕΡΜΑΤΑ ΚΡΙΩΝ (Έξ.κς:14)
Αυτό το κατακάλυμμα βρισκόταν ακριβώς κάτω
από τα δέρματα των θώων και δεν είχε ούτε αυτό συγκεκριμένες διαστάσεις.
Τα δέρματα των κριών συμβολίζουν το Χριστό,
τον αντικαταστάτη μας. Το κόκκινο χρώμα που ήταν βαμμένα συμβολίζει το αίμα που
θα χυνόταν καθώς ο Χριστός θα έπαιρνε τη θέση μας στο θάνατο. Μέσα στο λόγο του
Θεού, το κριάρι αντικαθιστούσε κάποιον άλλο στο θάνατο. Όταν ο Αβραάμ ήταν έτοιμος
να θυσιάσει το γιο του, τον Ισαάκ, υπακούοντας στο λόγο του Θεού, άγγελος από
τον ουρανό τον σταμάτησε και διαβάζουμε στη Γέν.κβ:13 «Και υψώσας ο Αβραάμ
τους οφθαλμούς αυτού είδε· και ιδού, κριός όπισθεν αυτού, κρατούμενος από των
κεράτων αυτού εις φυτόν πυκνόκλαδον· και ελθών ο Αβραάμ, έλαβε τον κριόν και προσέφερεν
αυτόν εις ολοκαύτωμα αντί του υιού αυτού». Ο κριός δόθηκε από τον Κύριο για
να πάρει τη θέση του Ισαάκ. Αυτό το γεγονός δείχνει τυπολογικά ότι ο Θεός θα
προμηθεύσει αντικαταστάτη για κάθε αμαρτωλό που είναι καταδικασμένος να πεθάνει
για τις αμαρτίες του (Ρωμ.ε:8). Πόσο θαυμαστή αλήθεια είναι αυτή, ότι ο Χριστός,
ο αντικαταστάτης μας, ήρθε στον κόσμο για να πάρει τη θέση μας απέναντι στη
δίκαιη κρίση του Θεού!
Αυτοί που ασχολούνται με τις έννοιες και
τις ρίζες των λέξεων, μας λένε ότι η πιο ικανοποιητική ερμηνεία της λέξης «έδωκεν»
του Ιωάν.γ:16 πρέπει να είναι η εξής: «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον
κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή (σαν αντικαταστάτη), δια
να μη απολεσθή πάς ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». Δες
ακόμα Ρωμ.δ:25 Ης.νγ:6 Α’ Πέτρ.β:21. Το γεγονός ότι ο Χριστός
θυσιάστηκε στη θέση του Βαραβά, αποκαλύπτει το μέγεθος της προσφοράς για κάθε
αμαρτωλό. Τα καλύμματα από δέρματα θώων συμβολίζουν την ταπείνωση του Κυρίου
μας. Στα παραπετάσματα από δέρματα κριών, έχουμε μεταφορικά το αντικείμενο της
ταπείνωσής Του: τη θυσία στο Γολγοθά.
ΙΙΙ. ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΡΙΧΕΣ ΚΑΤΣΙΚΑΣ
(Έξ.κς:7-13).
Έπρεπε να κάνουν 11 τέτοια παραπετάσματα.
Πέντε απ’ αυτά ήταν ραμμένα μαζί και κάλυπταν τα Άγια των Αγίων και το πίσω
μέρος της σκηνής, πέντε κάλυπταν τα Άγια κι ότι περίσσευε έπεφτε μπροστά, στην
ανατολική πλευρά.
Αυτά τα παραπετάσματα απεικονίζουν το
Χριστό σαν τη «θυσία περί αμαρτιών». Ο Κύριος έδωσε εντολή στους ιερείς να
θυσιάζουν ένα τράγο σαν προσφορά περί αμαρτίας. Στο Λευιτ.θ:15 διαβάζουμε: «Και
προσέφερε το δώρον τού λαού· και έλαβε τον τράγον τής περί αμαρτίας προσφοράς
τού λαού και έσφαξεν αυτόν, και προσέφερεν αυτόν περί αμαρτίας, καθώς και το
πρώτον». Δες ακόμα Αριθ.κη:22. Ο Ιησούς, σαν προσφορά περί των δικών μας
αμαρτιών, μεταχειρίστηκε σαν να είχε αμαρτήσει ο ίδιος. «διότι τον μη
γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, δια να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη
τού Θεού δι' αυτού» (Β’ Κορ.ε:21). Ο Θεός τον αντιμετώπισε πάνω στο σταυρό
σαν να ήταν ο μεγαλύτερος εγκληματίας του σύμπαντος. Όπως ακριβώς οι αμαρτίες
μας «ήτο επ’ αυτόν» και έτσι εμείς καλυφτήκαμε, έτσι και τα παραπετάσματα
από τρίχες κατσίκας κάλυπταν τη σκηνή. Δες Ψαλμ.λβ:1-2 Ης.μδ:22
Ψαλμ.ργ:12 (Αυτό εξηγεί το Αριθ.κγ:21).
IV.
ΠΑΡΑΠΕΤΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΦΙΝΟ ΛΙΝΟ (Έξ.κς:1-6).
Υπήρχαν 10 τέτοια παραπετάσματα. Μπαίνανε
κάτω από τα παραπετάσματα από τρίχες κατσίκας και σχημάτιζαν το ταβάνι της
σκηνής. Έπεφταν απ’ την εξωτερική πλευρά των σανίδων, έτσι ώστε ν’ αφήνουν τις
χρυσές σανίδες να φαίνονται σαν τοίχος. Ήταν πιο κοντά από τα άλλα παραπετάσματα
για να μην ακουμπούν στο έδαφος. Η καθαρότητα του Χριστού δεν μολύνθηκε από τον
κόσμο (Εβρ.ζ:26). Αυτός ήταν «όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των
αμαρτωλών». Χερουβίμ σε μπλε, πορφυρό και κόκκινο ήταν κεντημένα στο άσπρο
λινό. Τα απλωμένα προς τα πάνω φτερά των Χερουβίμ μας θυμίζουν τα εδάφια:
Ψαλμ.ξα:4 ξγ:7 91:4
λς:7.
