Ματθ.ι:34-39, Λουκ.ιδ:25-35
Ο Ιησούς υπόσχεται άφθονη ζωή. Ζωή που με τη δική Του δύναμη είναι ελεύθερη όχι μόνο από την κατάρα, αλλά και από τη δύναμη της αμαρτίας.
Ο Χριστός μας ελευθερώνει όχι μόνο από τη μελλοντική οργή του Θεού όταν θα γίνει η τελική κρίση, όχι μόνο από την ενοχή της αμαρτίας, αλλά και από τη δύναμή της σήμερα. Μας ελευθερώνει από τα πάθη μας, τη σάρκα μας, την περηφάνια, τον εγωισμό, την πλεονεξία, τη ζήλεια, την πικρία.
Η άφθονη ζωή είναι ζωή που (1) ξέρω ποιο είναι το σωστό, (2) το θέλω, και (3) μπορώ αυτόβουλα να το πράξω. Η άφθονη ζωή, η ελεύθερη ζωή είναι ζωή στην οποία δεν εξουσιάζομαι από τίποτα άλλο, παρά από το Πνεύμα του Θεού.
Είναι αλήθεια πως ο χριστιανός ζει ανάμεσα σε δύο δυνάμεις. Από τη μία είναι ο παλιός άνθρωπος με τις συνήθειές του, η σάρκα και από την άλλη το Πνεύμα το 'Αγιο που ζει μέσα μας και μας ανακαινίζει, μας μεταμορφώνει.
Είναι δύο πράγματα που ο Θεός μας ζητάει να τα πάρουμε σοβαρά, αν θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι από τη δύναμη της αμαρτίας. Το πρώτο είναι η μετάνοια. Αν θέλω να προχωρήσω με το Θεό, αν δεν μου φτάνει αυτό που ως τώρα έχω ζήσει, πρέπει να αναλάβω τις ευθύνες μου για τις μέχρι τώρα επιλογές μου. Πρέπει να πάω στο Θεό και να παραδεχτώ τα λάθη μου. Να τα ομολογήσω και να ζητήσω συγχώρεση. Η αληθινή μετάνοια σημαίνει (1) στην καρδιά συντριβή (Ψαλμ.να), (2) στα χείλια εξομολόγηση (Α΄ Ιωάν.α:9)και (3) στη ζωή διόρθωση (Παρ.κη:13).
Στη μετάνοια, δεν τα πάμε καλά. Δεν μετανοούμε, γιατί όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τα άγια πράγματα του Θεού που γινόμαστε πολύ συχνά ασεβείς. Έχει υποβαθμιστεί στην καρδιά μας το πόσο «άγιος» είναι ο Θεός. Επειδή η αγιότητα του Θεού για την οποία έχουμε ακούσει τόσα και τόσα μας φαίνεται συνηθισμένη, η αμαρτία, δεν μας ενοχλεί. Χρειάζεται να πάμε πίσω στις Γραφές και πίσω στην προσευχή και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού. Να ζητήσουμε ο Θεός να μας δείξει ποιος πραγματικά είναι.
Το δεύτερο είναι η σχέση μας με το λόγο του Θεού. Όταν τον χρησιμοποιούμε (όπως έκανε ο Χριστός στους πειρασμούς), και όταν τον εφαρμόζουμε, ελευθερώνει. Όστις όμως εγκύψη εις τον τέλειον νόμον της ελευθερίας και επιμείνη εις αυτόν, ούτος γενόμενος ουχί ακροατής επιλήσμων, αλλ' εκτελεστής έργου, ούτος θέλει είσθαι μακάριος εις την εκτέλεσιν αυτού (Ιάκ.α:25).
Το να ακούω το λόγο του Θεού και να μην τον εφαρμόζω, μοιάζει με το να πηγαίνω σ' ένα καθρέφτη μπροστά και μόλις φύγω να ξεχάσω τι είδα. Αν γίνομαι ακροατής που ξεχνάει, τότε απατάω τον εαυτό μου. Για να μην απατάω τον εαυτό μου πρέπει, να σκύβω στο λόγο του Θεού, που είναι ο τέλειος νόμος που ελευθερώνει και να επιμένω, να γίνουμε εκτελεστής έργου, και τότε θα είμαι ευλογημένος από το Θεό. Ο λόγος του Θεού ελευθερώνει γιατί μου δείχνει την αλήθεια, μου μιλάει για το Θεό, για τον εαυτό μου, για τις περιστάσεις γύρω μου, μου δείχνει την πραγματικότητα.
Ιωάν.η:32, και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. Αυτά τα λόγια του Χριστού προκάλεσαν μια έντονη συζήτηση ανάμεσα στο Χριστό και στους Φαρισαίους. Οι Φαρισαίοι δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι έχουν ανάγκη ελευθερίας. Ισχυρίζονταν πως πάντα ήταν παιδιά του Αβραάμ και ποτέ δεν ήταν δούλοι σε κανέναν. Και ο Χριστός απάντησε στο η:34, Αληθώς, αληθώς σας λέγω ότι πας όστις πράττει την αμαρτίαν δούλος είναι της αμαρτίας.
Αυτό που συνήθως δεν προσέχουμε, είναι το εδ.31. Εκεί ο Χριστός συνδέει, την ελευθερία, με το λόγο Του και με τη μαθητεία. Η ελευθερία μας από τη δουλεία της αμαρτίας, εξαρτάται από τη σχέση μας με το λόγο Του και από το να είμαστε μαθητές Του! Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους τους πιστεύσαντας εις αυτόν Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου (Ιωάν.η:31).
Ο Χριστός καλεί αυτούς που πίστεψαν σ' Αυτόν, να «μείνουν» στο λόγο το δικό Του, και τότε, καθώς μένουν στο λόγο Του θα αποδειχθεί πως είναι αληθινοί μαθητές Του. Και τότε λέει στο 32, θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. Αν θέλω, να ζω ελεύθερος, πρέπει να «μένω» στο λόγο του Χριστού, και να είμαι μαθητής.
Η σειρά λοιπόν, είναι «μένω» στο λόγο του Θεού, ώστε να είμαι μαθητής και σαν μαθητής πια, να γνωρίζω την αλήθεια που με ελευθερώνει. Δεν φτάνει να γνωρίζω την αλήθεια. Η γνώση από μόνη της δεν κάνει τίποτα. Αν γνωρίζω την αλήθεια χωρίς να είμαι μαθητής, δεν με ωφελεί. Και για να είμαι μαθητής πρέπει να «μένω» στην αλήθεια. Η αλήθεια, δηλαδή, να κατοικεί μέσα μου πλούσια (Κολ.γ:16).
Όπως πλούσια κατοικούσε στο Χριστό. Να «μένω» στο λόγο, σημαίνει να τρέφομαι από το λόγο, να τον μελετώ, να κατοικεί πλούσια στο νου μου, για να ανακαινίζεται ο νους μου, για να μπορώ να τον χρησιμοποιώ όπως τον χρησιμοποιούσε Εκείνος.
Πρέπει να εφαρμόζω την αλήθεια, να σκύβω στον τέλειο νόμο της ελευθερίας, να γίνομαι εκτελεστής και να είμαι μακάριος. Για να γίνει αυτό όμως, πρέπει να είμαι μαθητής.
Τι είναι η μαθητεία; Τι περιλαμβάνει αυτός ο τρόπος ζωής στον οποίο μας καλεί ο Χριστός; Και, ας μην ξεχνάμε, μας καλεί να «μαθητεύσουμε» πάντα τα έθνη. Ο λόγος του Θεού γράφει, «Πορευθέντες μαθητεύσατε» (Ματθ.κη:19), όχι πορευθέντες ευαγγελίσατε.
Τι είναι η μαθητεία; Ποιος είναι ο μαθητής; Η πιο απλή έννοια της λέξης «μαθητής» είναι «αυτός που μαθαίνει, που διδάσκεται». Σημαίνει επίσης, σήμερα, και αυτόν που «ασπάζεται και ακολουθεί με πίστη και αφοσίωση το κήρυγμα, τις πεποιθήσεις, το σύστημα, τον τρόπο σκέψης ή έκφρασης ενός σπουδαίου πολιτικού ή θρησκευτικού ηγέτη, την τεχνοτροπία ενός μεγάλου συγγραφέα, καλλιτέχνη, κλπ». Ο Σωκράτης, είχε μαθητές, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε μαθητές, και ο Γκάντι είχε μαθητές. Το να είσαι όμως, μαθητής του Ιησού Χριστού περιέχει κάτι πολύ περισσότερο από το να είσαι οπαδός κάποιου ανθρώπινου ηγέτη.
Τι ορισμό έδωσε ο Χριστός στη «μαθητεία»; Ποιος είναι ο ορισμός του «μαθητή» σύμφωνα με τον Κύριό μας;
Λουκ.ιδ:26 Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.
Ο Χριστός λοιπόν, απευθύνεται στα πλήθη που τον ακολουθούν (!) και θα έλεγε κανένας πως προσπαθεί να τους διώξει! Εμείς σήμερα προσπαθούμε συχνά να κατεβάσουμε τις απαιτήσεις του Χριστού για να προσελκύσουμε ανθρώπους, ενώ ο Χριστός τις ανέβαζε. Σ' αυτούς που Τον ακολουθούν, δεν τους λέει «μπράβο», δεν προσπαθεί να τους κρατήσει, αντίθετα προσπαθεί να τους εξηγήσει με εικόνες τι σημαίνει να ακολουθεί κάποιος το Χριστό. Κάνει σ' αυτή την περίπτωση αυτό που εμείς σήμερα ονομάζουμε «ευαγγελισμό».
Τι εξηγεί λοιπόν, στα πλήθη; Εξηγεί πως δεν ενδιαφέρεται να κάνει απλούς ακόλουθους. Δεν ενδιαφέρεται να Τον ακολουθεί ένα πλήθος και να Τον θαυμάζει, χωρίς το πλήθος να έχει συναίσθηση του τι κάνει. Ενδιαφέρεται για ανθρώπους που θέλουν να είναι μαθητές. Κι επειδή γνωρίζει πως τα πλήθη δεν έχουν καταλάβει τι σημαίνει αυτό, εξηγεί τι σημαίνει μαθητεία.
Μαθητεία λοιπόν, σημαίνει να πηγαίνει κάποιος στο Χριστό και να μισεί τον πατέρα του, τη μητέρα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του, ακόμη και τη δική του τη ζωή. Αν κάποιος δεν μισεί όλα αυτά, δεν μπορεί να είναι μαθητής του Χριστού. Η ερώτηση βέβαια γεννιέται στο μυαλό μας: είναι δυνατόν ο Χριστός να μας ζητάει να μισούμε τόσο κοντινούς μας ανθρώπους; Ο Χριστός κήρυξε «αγαπάτε αλλήλους». Τι εννοεί; Τι είδους μίσος είναι αυτό;
Την απάντηση μας την δίνει πάλι ο Χριστός στο Ματθ.ι:37, Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού. Με άλλα λόγια πρέπει να αγαπώ το Χριστό τόσο περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο, ώστε η αγάπη μου για τους ανθρώπους όσο μεγάλη και αν είναι, αν τη συγκρίνω με την αγάπη για τον Χριστό, να φαίνεται σαν μίσος.
Και γιατί χρειάζεται αυτό θα πει κάποιος; Γιατί να πρέπει να συγκρίνω τις δύο αγάπες; Γιατί να υπάρχουν στιγμές που θα πρέπει να διαλέξω ποιον αγαπώ περισσότερο, και αυτός ο κάποιος να πρέπει να είναι ο Χριστός; Πάλι ο Χριστός στο Ματθ.ι, εξηγεί γιατί δεν μπορώ να αγαπώ κανέναν περισσότερο από Εκείνον:
Πας λοιπόν όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω ομολογήσει και εγώ αυτόν έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Όστις δε με αρνηθή έμπροσθεν των ανθρώπων, θέλω αρνηθή αυτόν και εγώ έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς. Μη νομίσητε ότι ήλθον να βάλω ειρήνην επί την γήν δεν ήλθον να βάλω ειρήνην, αλλά μάχαιραν. Διότι ήλθον να διαχωρίσω άνθρωπον κατά του πατρός αυτού και θυγατέρα κατά της μητρός αυτής και νύμφην κατά της πενθεράς αυτής και εχθροί του ανθρώπου θέλουσιν είσθαι οι οικιακοί αυτού. Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού.Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι' εμέ θέλει ευρεί αυτήν.
Ο Κύριός μας εξηγεί πως καθώς τον ομολογούμε στους ανθρώπους, πολλοί από αυτούς που αγαπάμε, θα διαφωνήσουν μαζί μας. Τόσο πολύ, που είναι σαν να μπαίνει ένα μαχαίρι μέσα στην οικογένεια. Ο ένας αγαπάει το Θεό, και ο άλλος όχι. Ο ένας θέλει να κάνει αυτό που ο Θεός θέλει και ο άλλος όχι. Ο ένας πιστεύει πως δεν μπορείς να κλέψεις τον εργάτη σου, τον άλλον δεν τον πειράζει. Ο ένας λέει πως δεν μπορεί να είσαι περήφανος με τους συγγενείς σου, τον άλλον δεν τον ενοχλεί. Ο ένας θέλει να πάει εκκλησία, ο άλλος όχι. Ο ένας θέλει να μεγαλώσει τα παιδιά με την Αγία Γραφή, ο άλλος το θεωρεί ανοησία. Αυτό σημαίνει πως εχθροί του ανθρώπου θα είναι ακόμη και οι οικιακοί του, οι άνθρωποι του σπιτιού του.
Και αυτό είναι σίγουρο ότι θα συμβεί. Δεν υπάρχει περίπτωση να θέλει κάποιος να ζήσει τη ζωή της ευσέβειας, τη ζωή της πίστης στο Θεό, όπως ο Θεός θέλει και να μην έχει προβλήματα. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θεωρούν τη ζωή του Χριστού παράλογη, απειλητική για τον εαυτό τους, και τις επιλογές τους, και για αυτό θα μας πουν κακούς, περίεργους, φανατικούς. Κάθε Κυριακή θες να πηγαίνεις εκκλησία; Φτάνει! Πάλι θα δώσεις λεφτά, φτάνει; Και πάντες δε οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού θέλουσι διωχθή (Β΄ Τιμ.γ:12).
Ιωάν.ιε:18-20, Εάν ο κόσμος σας μισή, εξεύρετε ότι εμέ πρότερον υμών εμίσησεν. Εάν ήσθε εκ του κόσμου, ο κόσμος ήθελεν αγαπά το ιδικόν του επειδή όμως δεν είσθε εκ του κόσμου, αλλ' εγώ σας εξέλεξα εκ του κόσμου, δια τούτο σας μισεί ο κόσμος. Ενθυμείσθε τον λόγον, τον οποίον εγώ είπον προς εσάς Δεν είναι δούλος μεγαλήτερος του κυρίου αυτού. Εάν εμέ εδίωξαν, και σας θέλουσι διώξει εάν τον λόγον μου εφύλαξαν, και τον υμέτερον θέλουσι φυλάξει.
Μπορεί ο λόγος για τον οποίο μας μισούν να είναι παράλογος, αλλά υπάρχει. Η υπακοή στο Χριστό, προκαλεί το μίσος των ανθρώπων. Και αν ποτέ δεν έχουμε προβλήματα εξαιτίας της πίστης μας στο Χριστό, καλό θα ήταν να ρωτήσουμε αν όντως υπακούμε στο Χριστό ή παίζουμε.
Αυτή η κόντρα λοιπόν, θα υπάρξει και μέσα στο σπίτι. Καθώς θα θέλουμε να ζήσουμε για το Χριστό και να κάνουμε αυτό που Εκείνος θέλει, η ίδια η οικογένειά μας, μπορεί να αποτελέσει το εμπόδιο. Καμιά φορά, ακόμη και όταν η οικογένεια αποτελείται από πιστούς ανθρώπους. Γιατί και σαν πιστοί έχουμε ανθρώπινες, δικές μας επιθυμίες και όνειρα και αυτά μπορεί να συγκρουστούν με τα σχέδια του Θεού.
Όταν θα γίνει αυτό, ο Χριστός λέει είναι σαν να μπαίνει ένα μαχαίρι μέσα στο σπίτι. Και σ' αυτή την περίπτωση, εγώ δεν ήρθα να φέρω ειρήνη, αλλά μαχαίρι. Γιατί η βασιλεία του Θεού είναι πάνω από κάθε ανθρώπινη βασιλεία. Το να κάνω το θέλημα του Θεού είναι πολύ πιο σημαντικό από το να υπάρχει ειρήνη στο σπίτι.
Και τότε θα πρέπει να διαλέξω, ποιον αγαπάω πιο πολύ; Που είναι η καρδιά μου; Και λέει ο Χριστός, Όστις αγαπά πατέρα ή μητέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις αγαπά υιόν ή θυγατέρα υπέρ εμέ, δεν είναι άξιος εμού και όστις δεν λαμβάνει τον σταυρόν αυτού και ακολουθεί οπίσω μου, δεν είναι άξιος εμού. Όστις εύρη την ζωήν αυτού θέλει απολέσει αυτήν, και όστις απολέση την ζωήν αυτού δι' εμέ θέλει ευρεί αυτήν. Είναι η ώρα να σηκώσω το σταυρό μου. Και ο σταυρός μου είναι να μισήσω αυτούς που μου ζητούν να μην κάνω αυτό που θέλει ο Θεός. Να χάσω τη ζωή μου για το Χριστό, γιατί τότε θα τη βρω. Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.
Δεν μπορεί κάποιος να είναι μαθητής του Χριστού και να μην είναι διατεθειμένος να θυσιάσει τις επιθυμίες των γονιών του, των αδελφών του, της γυναίκας του, τις δικές του, όταν αυτές οι επιθυμίες, ακόμη και αν είναι καλές - στα ανθρώπινα μέτρα - αλλά έρχονται σε σύγκρουση μ' αυτό που ο Θεός θέλει.
Μα είναι δυνατό να συμβεί κάτι τέτοιο; Και ειδικά από γονείς που είναι πιστοί; Να έχουν επιθυμίες που να έρχονται σε αντίθεση με αυτά που θέλει ο Θεός; Είναι δυνατό η ή ο σύζυγος, ή τα αδέλφια; Βεβαίως και είναι!
Στη Γένεση, η Εύα έδωσε στον Αδάμ και έφαγε. Στον Ιώβ, η γυναίκα του, του πρότεινε να καταραστεί τον Θεό και να πεθάνει. Στα ευαγγέλια, στο Μάρκ.γ:20-21 διαβάζουμε, Και έρχονται εις οίκον τινά· και συναθροίζεται πάλιν όχλος, ώστε αυτοί δεν ηδύναντο μηδέ να φάγωσιν άρτον. Και ότε ήκουσαν οι συγγενείς αυτού, εξήλθον δια να πιάσωσιν αυτόν διότι έλεγον ότι είναι έξω εαυτού.
Ο Πέτρος τη μία στιγμή είπε στο Χριστό, «Συ είσαι ο Χριστός ο υιός του Θεού του ζώντος» και αμέσως μετά, τον πήρε παράμερα και άρχισε να τον μαλώνει και να του λέει, «Γενού ίλεως εις εαυτόν Κύριε, δεν θέλει γείνει τούτο εις σε» (Ματθ.ις:37). Και ο Χριστός του είπε, «Ύπαγε οπίσω μου Σατανά, σκάνδαλόν μου είσαι, διότι δεν φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων».
Ο Πέτρος ήταν στενός φίλος. Και πολύ συχνά, οι άνθρωποι που μας αγαπούν, δεν θα μας συμβουλέψουν σωστά. Μπορεί με καλή διάθεση, αλλά θα μας πουν αυτό που εκείνοι νομίζουν ότι είναι καλό για μας, αλλά δεν το θέλει ο Θεός.
Θα χρειαστεί να έρθουμε σε σύγκρουση με το περιβάλλον μας. Αν δεν χρειαζόταν, ο Χριστός δεν θα έλεγε αυτά τα λόγια: Εάν τις έρχηται προς εμέ και δεν μισή τον πατέρα αυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ζωήν, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.
Μαθητής είναι αυτός που συνειδητά επιλέγει και αγαπάει τον Κύριό Του. Και όταν αυτό που ζητάει ο Κύριος έρχεται σε σύγκρουση με αυτό που ζητούν και οι πιο αγαπημένοι άνθρωποι, θα υπακούσει σ' αυτό που είναι σίγουρος ότι ζητάει ο Θεός. Αν δεν υπάρχει αυτό, λέει ο Χριστός, δεν μπορεί κάποιος να είναι μαθητής μου. Αν ο Χριστός δεν είναι η απόλυτη προτεραιότητα στη ζωή κάποιου, δεν μπορεί να είναι μαθητής του Χριστού.
Γιατί αυτό είναι σημαντικό. Γιατί μόνο αν κάποιος έχει πάρει την απόφαση να είναι μαθητής, και να «μένει» στο λόγο του Χριστού, σαν μαθητής θα γνωρίζει την αλήθεια και η αλήθεια θα τον ελευθερώνει. Αν δεν είμαι μαθητής, δεν είμαι ακόλουθος.
Η δεύτερη εικόνα του μαθητή: Και όστις δεν βαστάζει τον σταυρόν αυτού και έρχεται οπίσω μου, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου (Λουκ.ιδ:27). Αυτή η φράση δεν δείχνει την απόφαση να είναι κάποιος μαθητής, αλλά τη διαδικασία της μαθητείας. Τι επιπτώσεις έχει καθημερινά. Μαθητής λοιπόν, είναι αυτός που συνεχώς βαστάει το σταυρό του και συνεχώς ακολουθεί το Χριστό. Η εικόνα αυτή είναι συνέχεια της προηγούμενης. Ο σταυρός τον οποίο ο μαθητής βαστάει και ακολουθεί δείχνει την προθυμία, την επιθυμία, τη θέληση, να υπομείνει τον πόνο του διωγμού επειδή ακολουθεί το Χριστό.
Ο μαθητής είναι αποφασισμένος να ζήσει όπως έζησε ο Κύριος. Είναι αποφασισμένος να είναι σταυρωμένος ως προς τον κόσμο, να πετάξει την παλιά ζωή, να ζήσει για το Θεό. Επειδή όμως, αυτό θα προκαλέσει φθόνο, μίσος, και εκείνος πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό του, να μισήσει τη ζωή του, την παλιά ζωή του, και να ακολουθεί το Χριστό.
Το να σηκώνω το σταυρό μου, δεν σχετίζεται με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που όλοι σαν άνθρωποι αντιμετωπίζουμε. Δεν έχει να κάνει με τα σχολεία των παιδιών, ούτε με την αρρώστια μας, ούτε τα τυχόν οικονομικά μας προβλήματα. Αυτά είναι δοκιμασίες που τα περνάνε όλοι. «Να σηκώνω το σταυρό μου» σημαίνει να αρνούμαι τον εαυτό μου και να δέχομαι να κάνω αυτό που θέλει ο Χριστός ακόμη και όταν αυτό σημαίνει διωγμό. Και όταν το κάνω αυτό, είμαι μαθητής του Χριστού.
Στη συνέχεια ο Χριστός δίνει δύο παραδείγματα για να βοηθήσει να καταλάβουμε τι σημαίνει να ακολουθώ το Χριστό. Το πρώτο παράδειγμα είναι: (εδ.28-30): Διότι τις εξ υμών, θέλων να οικοδομήση πύργον, δεν κάθηται πρώτον και λογαριάζει την δαπάνην, αν έχη τα αναγκαία δια να τελειώση αυτόν; μήποτε αφού βάλη θεμέλιον και δεν δύναται να τελειώση αυτόν, αρχίσωσι πάντες οι βλέποντες να εμπαίζωσιν αυτόν, λέγοντες Ότι ούτος ο άνθρωπος ήρχισε να οικοδομή και δεν ηδυνήθη να τελειώση. Η εικόνα ήταν γνωστή σε όλους. Όποιος ήθελε να φτιάξει πύργο, καθόταν και υπολόγιζε το κόστος. Δεν ξεκινούσε έτσι χωρίς πρόγραμμα. Κατά παρόμοιο τρόπο, λέει ο Χριστός, λειτουργεί και η μαθητεία. Ο άνθρωπος πρέπει να κάτσει να σκεφτεί τι απαιτείται για να ακολουθεί το Χριστό.
Και προσέξτε, αν αυτός ο άνθρωπος, τελικά αρχίσει να χτίζει τον πύργο και δεν τον τελειώσει, τι θα κάνουν οι άνθρωποι που τον βλέπουν; Θα τον κοροϊδεύουν. Είναι ντροπή να ξεκινήσεις κάτι και να μην το τελειώσεις. Ο ίδιος κίνδυνος υπάρχει για τον άνθρωπο εκείνο που δεν υπολογίζει τι σημαίνει να ακολουθήσει το Χριστό: αποτυχία, που οδηγεί σε κοροϊδία από τους ανθρώπους, σε εμπαιγμό. Αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει το Χριστό, πρέπει να το σκεφτεί. Υπάρχει ένα κόστος ανθρώπινο: ποιο είναι; Ο Χριστός και το θέλημά Του, έρχονται πάνω και πριν από καθετί. Και η υπακοή στο θέλημά του ακόμη και όταν αυτό σημαίνει προβλήματα, είναι ο σταυρός που ο μαθητής βαστάει. Αν δεν ζήσει ο χριστιανός έτσι, προκαλεί το γέλιο του κόσμου.
Και αρκετά έχει γελάσει ο κόσμος με τους χριστιανούς, δεν νομίζετε; Αρκετά μας έχουν πει «υποκριτές», ανθρώπους που λέμε μεγάλα λόγια. Καιρός να ζήσουμε όπως ο Χριστός θέλει.
Η δεύτερη εικόνα είναι αυτή του βασιλιά και του στρατού του: Η τις βασιλεύς υπάγων να πολεμήση άλλον βασιλέα δεν κάθηται πρότερον και σκέπτεται εάν ήναι δυνατός με δέκα χιλιάδας να απαντήση τον ερχόμενον κατ' αυτού με είκοσι χιλιάδας; Ει δε μη, ενώ αυτός είναι έτι μακράν, αποστέλλει πρέσβεις και ζητεί ειρήνην (Λουκ.ιδ:31-32). Κι εδώ μας καλεί να σκεφτούμε το κόστος. Μόνο που εδώ υπάρχει μια μικρή διαφορά. Στην περίπτωση αυτή, ο βασιλιάς αναγκάζεται να ζητήσει ειρήνη. Αναγκάζεται να στείλει πρεσβευτή. Ενώ στην πρώτη ο άνθρωπος μόνος του επιλέγει αν θέλει να χτίσει πύργο ή όχι. Στο δεύτερο παράδειγμα ο βασιλιάς δεν έχει δυνατότητα επιλογής. Η κατάσταση είναι αυτή που είναι. Και τα δύο παραδείγματα είναι σημαντικά, και δείχνουν το κόστος της μαθητείας.
Υπάρχει κι ένα τρίτο χαρακτηριστικό του μαθητή. Το πρώτο είναι η ασυμβίβαστη αγάπη για το Χριστό, αγάπη που κάνει όλες τις άλλες αγάπες να φαίνονται σαν μίσος. Το δεύτερο είναι το κουβάλημα του σταυρού. Η διάθεση να πληρώσουμε την επιλογή μας να κάνουμε αυτό που ο Θεός θέλει. Το τρίτο είναι φυσικό επακόλουθο των προηγούμενων δύο. Είναι στο 33 εδάφιο: Ούτω λοιπόν πας όστις εξ υμών δεν απαρνείται πάντα τα εαυτού υπάρχοντα, δεν δύναται να ήναι μαθητής μου.
Μαθητεία δεν είναι να αγαπώ απλά το Χριστό πάνω από καθετί, ούτε να κουβαλάω το σταυρό μου. Αυτά οδηγούν στο να κρατήσω απόσταση από οτιδήποτε υλιστικό στον κόσμο αυτό. Το να προσκολλήσει ο μαθητής του Χριστού την καρδιά του σε οτιδήποτε κοσμικό είναι καταστροφικό για τη μαθητεία.
Ποιος είναι ο μαθητής λοιπόν, σύμφωνα με το Χριστό; Είναι ο άνθρωπος που αγαπάει το Χριστό πάνω από καθετί. Ο άνθρωπος που αρνείται τον εαυτό του και είναι διατεθειμένος να υπομείνει το σταυρό του, φτάνει να κάνει αυτό που ο Θεός θέλει. Είναι ο άνθρωπος που είναι ελεύθερος από καθετί υλιστικό. Είναι ο άνθρωπος που υπολογίζει το κόστος, και αποφασίζει να το πληρώσει.
Γιατί θα αποφάσιζε κάποιος να το πληρώσει αυτό το κόστος; Γιατί να θελήσουμε να ζήσουμε έτσι; Γιατί αν ο Χριστός προσφέρει αυτά που λέει ότι προσφέρει, δεν υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος από τον ίδιο το Χριστό. Γιατί ο άνθρωπος που γίνεται μαθητής, και μπαίνει σ' αυτή τη διαδικασία, έχει καταλάβει πως ο Χριστός είναι σαν το θησαυρό που βρήκε στο χωράφι. Και πάει και πουλάει όλα τα υπάρχοντά του, για να αγοράσει εκείνο το χωράφι.
Υπάρχει και η άλλη παραβολή αμέσως μετά από αυτή που αναφέραμε. Γράφει στο Ματθ.ιγ:45-46, Πάλιν ομοία είναι η βασιλεία των ουρανών με άνθρωπον έμπορον ζητούντα καλούς μαργαρίτας όστις ευρών ένα πολύτιμον μαργαρίτην, υπήγε και επώλησε πάντα όσα είχε και ηγόρασεν αυτόν.
Και στις δύο παραβολές οι άνθρωποι αυτοί πουλάνε. Τους κοστίζει να πουλάνε. Πουλάνε όσα έχουν. Γιατί αυτό που έχουν βρει, αξίζει περισσότερο από αυτά που πούλησαν. Είναι καλύτερο.
Εσύ πιστεύεις ότι ο Χριστός είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί; Ο Χριστός δεν είναι μινιμαλιστής. Δεν έχει να κάνει με το πόσα λίγα θέλω να δώσω, αλλά με το πόσα πολλά ο Χριστός αξίζει. Δίνει τα πάντα και ζητάει τα πάντα. Μας προκαλεί: χάσε τη ζωή σου για μένα, γιατί τότε θα τη βρεις.
Η μαθητεία είναι ο μόνος τρόπος να ζήσω, ώστε η αλήθεια που γνωρίζω να ελευθερώνει. Η αλήθεια πράγματι ελευθερώνει. Ελευθερώνει όμως, όταν τη ζω. Και τη ζω, μόνο όταν είμαι μαθητής. Μπορώ να ακολουθώ το Χριστό απο μακριά; Ο ίδιος λέει «όχι». Δεν μπορεί κάποιος να ακολουθεί χωρίς να είναι μαθητής. Έλεγε λοιπόν ο Ιησούς προς τους Ιουδαίους τους πιστεύσαντας εις αυτόν Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει (Ιωάν.η:31-32).
