Η αρρώστια της θρησκείας

 «..Το μεγαλύτερο πρόβλημα του δυτικού χριστιανισμού, αλλά και πολλών ορθοδόξων, είναι ότι θρησκειοποίησαν τον χριστιανισμό, μετέτρεψαν την εκκλησία σε θρησκεία. Και έτσι καλλιεργούνται οι φονταμενταλισμοί, τα μίση και οι διαιρέσεις, η μαγική αντίληψη και σχέση με τον Θεό, η ανταγωνιστική διάθεση του ενός προς τον άλλο, η ατομοκρατική θεώρηση της ζωής, η χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική αντίληψη της κοινωνίας, η φανταστική ερμηνεία των πάντων, η συναισθηματική προσέγγιση του βίου και γενικά η άποψη ότι ο άλλος αποτελεί και είναι απειλή της δικής μας ύπαρξης. Οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις τα φωτισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα, οι συναισθηματικές μελωδίες, οι ηθικοπλαστικές αναλύσεις καλύπτουν εγκληματικά την υπαρξιακή γύμνια και καθιστούν τον άνθρωπο τραγικό όν..
..ο χριστιανισμός όμως παρουσιάσθηκε στην ιστορία της ανθρωπότητος ως το τέλος της θρησκείας και ως η βίωση της εκκλησίας..Αν οι σύγχρονοι προβληματισμένοι άνθρωποι μπορούν να αναζητήσουν ένα νόημα στην εορτή της γεννήσεως του Χριστού είναι ότι ο Χριστός με την γέννησή του κατήργησε την αρρώστια της θρησκείας και την μετέβαλε σε ζωντανή Εκκλησία, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην αυθεντική του έκφραση. Αυτό έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος που υποφέρει από την τραγική τριάδα, όπως θα έλεγε ο Βίκτωρ Φράνκλ, ήτοι τον πόνο, τις ενοχές και τον θάνατο, που αισθάνεται την ζωή του ως μια προθανάτεια εμπειρία..» (αποσπάσματα από κείμενο του επίσκοπου Ναυπάκτου Ιερόθεου)


Είναι ένα κείμενο που βάζει τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση.

 Κάποτε αντίστοιχα ο Φόϋερμπαχ είχε πεί «H θρησκεία είναι το όπιο του λαού» φράση που υιοθέτησε ο Μάρξ  αντεστραμένα , αφού ταύτιζε την θρησκεία με την εκκλησία του Ιησού.

Ο Καρλ Μαρξ είχε κάποτε ομολογήσει: « προς όλους τους θεούς τρέφω μίσος».

Το μίσος εναντίον του Θεού είναι ένα θρησκευτικό γεγονός, όσο κι αν εκ πρώτης όψεως φαίνεται παράδοξο, γιατί αν κανείς δεν πιστεύη σε ύπαρξη Θεού δεν στρατεύεται εναντίον αυτού του ανύπαρκτου, κατά την άποψή του, θεού. Το μίσος εναντίον του Θεού ερμηνεύεται από την άποψη ότι το κάνει εν ονόματι κάποιας άλλης δικής του πίστης. Το μίσος και η πολεμική στον Θεό, γίνεται σε έναν υπαρκτό Θεό, γιατί ποτέ κανείς δεν μισεί και δεν πολεμά έναν Θεό, για τον οποίο πιστεύει ότι δεν υπάρχει...» Ετσι έγινε αγωγός μιας νέας θρησκείας , ενός νέου όπιου για τον λαό.

 Ο διαλεκτικός υλισμός δεν είναι απλώς η μηχανική προέκταση του αθείσμού.Είναι η επανάληψη των επιχειρημάτων του αστικού «διαφωτισμου». Η  φράση "είμαι άθεος, δόξα το Θεό", δεν είναι ευφυολόγημα, αλλά εκφράζει την αντιφατική «διαλεκτική» στάση του Μαρξ  απέναντι σ΄ αυτό το ζήτημα. Ετσι ο Μάρξ όπως και οι καρδινάλιοι ταυτίζει την εκκλησία του Χριστού με την θρησκεία, και υπ αυτήν την έννοια  γίνεται ο καλύτερος απρόσκλητος σύμμαχος της καθεστωτικής εκκλησίας.

  Για περισσότερους από δύο αιώνες οι αστοί φιλόσοφοι,οι ατομικιστές,και οι κοινωνιστές οδηγούσαν το πιο δραστήριο κομμάτι της νεολαίας και όσους διψούσαν για δικαιοσύνη, μακριά από τον Θεό (εκεί δηλαδή που ήταν αδύνατο να ξεδιψάσουν) , αφού δίδασκαν σε όλους τους τόνους ότι ο άνθρωπος είναι μάζα που χάνεται, και η δικαιοσύνη είναι μόνο η κατάκτηση (συλλογικά ή ατομικά) υλικών αγαθών, αγνοώντας έτσι την προηγούμενη μονοθειστική χριστιανική κοινωνική παράδοση.

 Είναι όμως πραγματικότητα η ταύτιση των κοινωνικών αγώνων του παρελθόντος με τον αθεισμό ή ένα ακόμη κατά συνθήκη ψέμμα διάφορων «ορθόδοξων» -ισμών ;   

 Mια έρευνα στο παρελθόν της χώρας μας δείχνει ότι πρίν το 1900 η κατάσταση δεν ήταν περιχαρακωμένη.

      Για παράδειγμα στον χώρο του τύπου τα πιο δυναμικά έντυπα :

1)   H εφημερίδα «Eπί τά πρόσω» (1896)  με εκδότη τον Γιάννη Μαγκανάρα  που δραστηριοποιούνταν στον χώρο των σταφιδοπαραγωγών.

2)  Το έντυπο «Νέον Φῶς» (1898) με εκδότη τον Θεοδωρίδη ,σύμφωνα με στοιχεία (του τότε Εργατικού Αναρχικού Συνδέσμου της Αθήνας)  φιλοξενούσαν άρθρα χριστιανικής απόχρωσης.
  

Επομένως η προσπάθεια σύνδεσης του εργατικού κινήματος με τον αθεισμό είναι μια σχετικά πρόσφατη εξέλιξη που καλλιεργήθηκε εκατέρωθεν (καθέδρας εκκλησία και καθέδρας σοσιαλισμό) για να καθοδηγήσει έντεχνα την υπαρκτή δημώδη απέχθεια για την κρατική εκκλησία και να την μεταλλάξει σε άρνηση προς την μόνη πηγή της Δικαιοσύνης . Μια σύλληψη κατά βάση δαιμονική. 

Ας μην εμπιστευόμαστε την ιστορία που γράφεται εκ των υστέρων από τους νικητές για να αυτοδικαιωθούν. Να μην αναμένουμε τίποτα από τους επίγειους σωτήρες . Να βλέπουμε με καθαρό νου και να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στις αποφάσεις των «πλειοψηφιών» . Το παρελθόν μας φανερώνει πόσο εύκολα οι άνθρωποι χειραγωγούνται. Το δίκαιο είναι στοιχείο της φύσης της Θεότητας.

Η δική μας δικαιοσύνη είναι αποτέλεσμα της εικόνας Του και αν την αποκόψεις από την πηγή που την δημιούργησε γίνεται ξερός και άνυδρος τόπος.